เล็กน้อย เขากวาดสายตาไปทั่วร้าน อยากจะ

ับว่าคุณไปลืม

รกันหร

ะหันไปมองพร้อมกัน ชายหนุ่มในชุดสูทที่นิตาเอากร

ากของหญิงสาว ใบหน้าของเธอซีดจัดและดู

ุณผู้หญิงคนน

้นมองหญิงสาวที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้

.เดี๋ยวผมจะจ่ายค่าอา

เขาทำแบบนี้หากแต่ก็ไม่มีทางเลือก หญิงสาวหันไปมองตรงที่ที่เธอนั่งก

..ขอบคุ

งจากที่เขาจ่ายเงินค่าอาหารให้แก่บริกร แม้มันจะเป็น

ที่เอากระเป๋าไปให้เมื่อกี๊ ดีนะครับที่ผมก

้ม “ผมชื่อลอว์สัน เบอร์ลิน...เรียกผมว่าลอว

หญิงสาวก็ไม่อาจห้ามน้ำตา

นมาจากเมืองไทย...ฉ

รับ?...แล้วคุณรู้หรือเ

่าเขาอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าเขาอย

ะเล็ก ที่ที่คุณอยู่ตอนนี้คือเขตมิดทาวน์ คุณอาจตามหาคน

ูบซีด นิตาเป็นผู้หญิงชาวเอเชียร่างเ

คุณจะทำย

ไม่มีอะไรเลย ในกระเป๋าใบนั้นที่หายไปมีเงิน บัตรเครดิต และที่สำคัญมีเอกสา

้จักกัน...ผมมีห้องพักของเพื่อนผมที่เขาซื้อทิ้งไว้อย

ี่กำลังลำบากอย่างเธอ แต่อีกด้านหนึ่งหญิงสาวก็

้อ.

ากประเทศไทย มาที่นี่เพียงคนเดียวและมาเกิดเหตุการณ์อย่าง

คะ...

่ที่นั่นหรอกนะครับ มันเป็นห้องชุดที่เพื่อนของผมซื้อทิ้งไว้และเราสนิทกันมา

บากอย่างแท้จริง กระเป๋าหาย ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่เหรียญเดียว และความหวังที่จะติดตาม