ๆ ทั้งสองข้างยิ่งนัก ณัฏฐนิชยามนี้ถูกพิษไข้รุมเร้าอย่างหนัก ปากบางซีดเผือดและแห้งผากจนเป็นขุยสีขาว แม้

ตอนนี้หญิงสาวรู้แล้วว่าเธอคงไม่ได้ไปฮันนีมูนที่ยุโรปดังที่อคิราห์บอกกับแม่สามีไว้อย่าง

ัวให้ณัฏฐนิชมากขึ้น เธอนั่งรอเขาตั้งแต่บ่ายจนนี่ก็ย่ำค่ำแล้วหรือเขาจะหลอกมาทิ้งไว้จริงๆ แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ ยิ่งมืดรถที่ผ่านไปม

ักดิ์สิทธิ์ดลบันดาลให้อคิราห์หวนกลับมารับซึ่งดูเป็นการยากกว่าขอสิ่งอื่นใด หากเขาตั้งใจจะทิ้งเธอเอาไว้จริงๆ คงไม่มีท

หมือนไม่มีวันๆ เอาแต่เล่นการพนันอยู่ในวงไพ่ เธอต้องกัดฟันทำงานไปเรียนไปจนเรียนจบมหาวิทยาลัย แล้วได้งานทำที่สำนักงานบัญชีแห่งหนึ่ง เงินเดือนก็ไ

ม่ได้สนิทชิดเชื้อสักเท่าไหร่เลย ติดตรงที่เพื่อนของบิดาเธอคนนั้นซึ่งก็คือชลาพรที่คอยให้ความช่วยเหลือ

แก้มสาวร้อนผ่าวใจเต้นแรงด้วยไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างนี้มาก่อน แต่เมื่อได้สบตาเขาครั้งแรกเท่านั้น ก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่เขาส่งผ่

่นพ่อรุ่นแม่ แต่มันก็นานมากจนตัวเขาเองคงจำไม่ไ

้งเขาดูกระวนกระวาย ร้อนใจอย่างไรก็ไม่รู้จนมาถึงพิธีในช่วงค่ำที่จัดงานเลี้ยงอยู่ๆ อคิราห์ก็หนีออกจากงานแต่งงานแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แ

องผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอมารู้ทีหลังว่าคือคนรักของเขา และผู้หญ

ยังมีคนรักคนคิดถึงเฝ้าคร่ำครวญหา ไม่เหมือนเธอที่มีชีวิตมีลมหายใจมีตัวตนแต่ไม่มีค่าในสายตาใครเลย ขนาดเธอนอนซมพิษไข้อยู่ท

ยความหนาวสั่นน้ำตาเอ่อไหลนองแก้มสาวด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิต จะมีสักครั้งไหมที่จะมีสิ่

ือน้อยเต็มทีทำให้หญิงสาวเผลอหลับไป

บางคนปลุกให้หญิงสาวตื่นจากนิทรา เธอพยายามลืมตามองก็

็ยังขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความดีใจที่เขาไม่ทิ้งไปอย่างที่คิ

่าวทั้งน้ำตาคลอเบ้าด้วยความดีใจ ในตอนนั้นอคิราห์เองก็ตัวชาวาบไปเหมือนกันแต่เพียงชั่วครู่

าอัญเชิญถึงจะยอมลุกขึ้น ฮึ...เธอนี่มันกินง่ายนอนง่าย

ู่ที่แบบนี้ล่ะ หญิงสาวทำได้เพียงก้มหน้านิ่งเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเจ็บแปลบเนื่องจากปากแห้

ประจำที่นั่งคนขับทันทีโดยไม่ได้สนใจหญิงสาวเลย ณัฏฐนิชพยายามอย่างยิ่งที่จะก้าวขาเดินตามเขาไป แต่ละย่างก้าวกลั