ลังนี้แล้วครับ” ชาร์คีลก้มศีรษะรายงานสิ่งที่สอบ

ยไปที

ภายในอาทิตย์นี้คงจะรู้ทุกอย่า

สีทอง เดินไปหยุดที่หน้าต่างขนาดใหญ่ภายในเพนต์เฮาส์หรู มือหนาร

าปีที่สามนั่นแหละถึงได้เริ่มละเลย เพราะงานของครอบครัวเพิ่มมากขึ้นจนไม่อาจจะกระดิกตัวไปไหน

้เวลาแค

ต่.

ตัวกลับมา แสงตะวันยามสนธยาที่สาดส่องเข้ามากระทบด้านหลัง ยิ่งทำ

สักกี่คนที่สวมสูทสีเทาแล้วหล่อระเบิดแบบฮัสซานัล และจะมีผู้ชายสักกี่คนที่แม้แต่เวล

วตาแบบนั้นได้แล้ว

ณชายรอง แต่...คุณชา

านซ้ายของฮัสซานัล ชายหนุ่มเดิน

อฉันได้แล้ว ฉัน

ณช่อพุดได้เห็นคุณชายรอง รับรอง

จจะมีสามีไปแล้วก็ได้ ฉันพลาดเองนั่นแหละที่สี่ห้าปีหลังมานี้ไ

ับคุณชายรอง ผมจะรีบสืบ

นผมสีเข้มปรกหน้าผากกว้าง ยิ่งทำให้ดว

ำไมครอบครัวศรีวิ

ินัยที่เป็นอาจารย์สอนหนังสือก็เสียใจมาก เลยหันไปดื่มเหล้าและเล่นการพนันจนถึงขั้นเอาบ้าน

สีหน้าของฮัสซานัลเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เขาสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าถ้าเจอหน้

ุณวินัยนำเงินเกษียณก้อนสุดท้ายไปซื้อบ้านหลังเล็กกว่า

ี่คอยชวนเขาคุยตลอดเวลา ฮัสซานัลเผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องราวเมื่อแปดปีก่

องยิ้มอะไ

ยิ้มทันทีเมื

่าครอบครัวศรีวิชัยย้ายไปอยู่ที่ไหน

ีลค้อมศีรษะพร้อมกับค่อย

ด้ แปลกนะ เวลานึกถึงใบหน้าของเด็กผู้หญิงขี้โรคแ

คาแพงระยับที่ประดับด้วยผ้าสีชมพูรอบคันอย่างตื่นเต้นยินดี พี่สาวของหล่อนได้เป็นภ

เกะกะในงานแต่งนะ อย

ายไปกับสิ่งที่ได้ยิน หล่อน

พ่อว่ายั

้องไปงานเลี้ยงคืน

แค่เพียงแป้งฝุ่นบางๆ

านทั้งคน จะไม่ให้ฉันไปแสดงค

งบุตรสาวคนเล็ก

่ล่มหรอกน่า อยู่เฝ้าบ้านน่ะดีแล้

ต่พลับพลึงคว้าแข

ว่าจะไม่ก่อเรื่องอะไร จะยืนแอบดูพี

ที่กระซิบบอกเอาไว้ก่อนนั่งรถไปกับอภิชัยยังดังก้อง

คนเล็ก และรีบเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ พลับพลึงน้ำตาไหล มองตามบิดาด้วยความ

วนเกินของพ่อก

ียใจ ร่างเล็กค่อยๆ เดินไปทรุดนั่งลงที่ข้างเส

าเหยียบที่บ้านอีกเลย มีแต่พ่อที่ไปหาที่บ้านของอภิชัย บางครั้งหล่

ค่ะ ฉันตั้งโต๊

งสองคนไม่ได้ ลูกสาวคนโตเกิดมาพร้อมกับความน่ารัก พอโตขึ้นก็สวยสะพรั่ง แถมยังฉลาด เรียนเก่ง ไม่ว่าจะทำอะไรก

ี้คือตัวซวย แถมพอโตขึ้นก็ไม่เคยทำอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง หน้าตาไม่สะสวยเหมือนพี่สาว แถมยังเรียนไม่เก่งอีก วันๆ เอาแต่ก

ากหน้าไปเยี่ยม พอไปถึงลูกสาวก็ทำท่าทางเหมือนไม่อยากคุยด้วย ตรงกันข้ามกับพลับพลึงที่แม้จะถูกดุด่า

ันทำไมคะ มีอ

คนเล็กทำให้วินั

แกก็เพราะชังน้

น้ำตาซึม ก้มหน

ยพูดจบก็เดินไปยังโต๊ะกินข้าว พลับพลึงรีบยกมือเช็ดน้ำตาด้วยความเสียใจก่อนจะเดินตา

พริกปลาทูที่พ่อ

พร้อมกับรีบเลื่อนจา

ิษนะคะพ่อ ฉันปล

งบุตรสาว ใจอ่

ปวันๆ ทำไมไม่เอาอย่างลูกพุดบ้

ระเดกแบบนี้ ใครจะมามองฉันล่ะพ่อ ขนาด

้าก็หัดตัดให้มันเป็นทรงบ้าง ไม่ใช่ปล่อยกระเซอะกระเซิงเ

จำต้องก้มหน้า วางช้อนส้อม

กลียดขนาดนั

นบ้างเลยหรือไง หัดเอาล

” พลับพลึงตอบและยิ้มเจื่อนๆ รู้สึกว่าตัวเองจะต้องทำอะไรสักอ

้น วินัยจึงรีบร้อ

อย่าบอกนะว่าจะไปข

ุดน่ะ จะไปแต่งหน้ามาอวดพ่อไง

รสาวไปด้วยความขบขั