อีก เราไปกันได้แล้ว!” ลูเซียสตวาดอย่างหงุดหงิดก่อนมือหนาจะเอ

้องรีบเอ่ยขึ้นเมื่อหันมาเห็นสีหน้าของคุณหนูคนเล็กเข้า นี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกเลยที่

าวกับจะรู้ตัวเองดีว่าเป็นกาฝากที่ไม่มีใครต้องการก่อนจะหันหลั

ามาในบ้านพร้อมกับแนะนำให้เขาได้รู้จักน้องชายที่เกิดจากท่านกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขารู้แต่เพียงว่าผู้หญิงคนนั้นคลอดลูกตาย พ่อของเขาจึงพาตัวเอริคไปฝากไว้กับญาติห่างๆ เพื่อรอให้เวลาเหมาะสมมาถึงซึ่งมันก็คือวันนั้น วันที่เขาได้รู้ว่าตลอดเวลาที่แม่ของเขาป่วยหนักนอนอยู่ในโรงพยาบาลด้วยโรคมะเร็งพ่อของเขากลับซุกซ่อนผู้หญิงอีกคนเอาไว้ใน

ะทุกครั้งที่เอริคกลับมาที่นี่เขาก็จะย้ายไปอยู่ที่คอนโดหรือเซฟเฮ้าส์แทน นี่ก็เกือบครึ

ายหนุ่มหยุดคิดเรื่องราวในอดีตจะหันไปมองหน้าขนมหวานชิ้นใหม่

มทำ

งตอบคำถามไร้สาระกับคนนอกที่เพิ่งจะก้าวเข้ามาในชีวิตได้ไม่ถ

าทานด้วยกันกับพว

นี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมากกว่าอะไรทั้งหมดคือความสงสารเด็กน้อยคนนั้นเป็นที่สุด สายตาของเด็กคนนั้นมันเต็มไปด้วยความเงียบเหงาที่เธอรู้ดีกว่ามันรู้สึกอย่างไรที่ต้องทนอยู่กับคำว่า ‘

ือนกัน” ประภัสสรตัดสินใจเอ่ยถามเพราะไม่อยากต้องทนนั่งทานข้าวในห้องที่หรูหราแบบนี้ในขณะที่น้องชา

ว้

รู้ว่าคนข้างๆ ตัวทำไมถึงได้ไม่ชอบน้องชายของตัวเองนัก แต่ต่อให้อยากรู้เขาก็คงไม่บอกกันง่ายๆ แน่ สุดท้ายเมื่อทำอย่างอื่นไม่ได้หญิงสาวจึงก้

กินแค

่าน้องชายของเจ้าของบ้านกำลังทานข้าวอยู่ที่ครัวพร้อมกับสาวใช้ และดูเหมือนท่าทางหนักอกหนักใจของเธอจะทำให้อีกคนรับรู้ได้

งออกไปทันทีที่ได้ยินคำสั่งที่ดูเหมือนว่

งจากสาวใช้ว่าลูเซียสเรียกหาน้องชายให้มาร่วมรับประทานอาหารร่วมกันกับตัวเองเป็นครั้งแรก เด็กหนุ่มจ้องมอง

ล้วก็หา

้งแรกในชีวิต ซึ่งเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยไล่เหมือนที่ชอบทำเด็กน้อยก็ยิ้มได้ ภาพนั้นท

ทานข้าวเ

ันถึงได้ทำให้เขาอยากจะทำฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำมาก่อนเพื่อได้เห็นมัน ทว่ายังไม่ทันท

ปดึงแขนเสื้อที่เลิกขึ้นเพราะเอื้อมตัดซุปปกปิดร่องรอยที่ไม่

้อมมือไปกระชากต้นแขนน้องชายเข้าหาตัวพร้อมจัดการถลกแขนเสื้อออกอย่างรุนแรงจนอีกคนส่งเสียงร้องลั่นด

่ะมันถึงได้ช้ำไป