นิทานจันทรา เสน่หาข้ามภพ

ที

์เป็นดวงตะวัน ส่

ลับใหล ข้ากลั

ทิวากร แสงแห่งรัตติ

ฉนถึงเปรีย

ันทรา ข้าขอเป็

รีไม่ขาดจันทร์ ข้

งขึ้น เมื่อถ้อยคำเหล่านี้พรั่งพรูออกมาจากปากสวยได้รูปที่ลอยอยู่เหนือเปลือกปากหยักสวยร้อนผะผ่าวของชายหนุ่ม แล้วประทับลงมาช้าๆ ละเล

ึก

ูวนลืมตาขึ้นแล้วควานมือลงไปหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็โยนลงบนที่นอนข้างตั

ขึ้นไปจนถึงคิ้วเข้ม วกลงมาที่สันจมูกโด่งส

กอีกครั้ง ก่อนไขว่คว้ามือซนมากระ

ชั้นสี่สิบสอง เมื่อเป็นเช้าวันหยุดที่ไม่ต้องฝ่าการจราจรที่จอแจติดขัดไปทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน

ต่อกัน พร้อมเจ้าของห้องเยี่ยมหน้าคม

อนเช้าครั

จรดเท้าก่อนสะบัดหน้าพรืด มองเ

ุณพิม” ภูวนร้องประท้วงอย่าง

นประจำทุกวันจนเธอชินตาอีกครั้ง ก่อนชักกลับอย่างเร็วจนกลายเป็นกิริยาค้อนควักอีกรอบจนภูวนต

คุณพิม” เขาไม่พูดเปล่าแต่กำลังยกตัวขึ้นจากพื้นพร้อมเหวี่ยงต

ก่อนจะเก็บถ้วยกาแฟเดินเข้าไปส่วนในของห้อง เมื่อรับรู้ว่

าเข้า

ว่าก้าวข้ามธรณีประตูนี่ไปก็เข้าถึงห้องนอนหญ

้ แต่คุณต้องบอกก่อน

ชัด ก่อนจะเลื่อนบานประตูกระจกเข้าชิดและล็อกแน่นหนาพร้อมรูดม่า

ตรงระเบียงนั่นเอง แต่ไม่มีทีท่าว่าสาวเจ้าของห้องจะกลับมาเปิดรับเขาแต่อย่างใด เขาผ่

พับเก็บให้เรียบร้อย พลันสะดุดตากับหนังสือเล่มหนาหน้าปกด่างดำบอกถึงความเก่าคร่ำคร่า หนังสือเล่มนี้เขาได้มาจากลังหนังสือเก่าๆ ที่เก็บไว้ในห้องเก็บของบ้า

เลื่อนลงมาที่ปลายจมูกโด่งและหยุดนิ่งที่ริมฝีปากหยักได้รูป ประทับนิ่งนานดูดดื่มผสานปล

ต็อด!