จริงๆ เ

้มอ่อนโยน

ื่ออะ

งทอง

าะแล้วก็

นเกิดมีรุ้งผ

กิดที

ตอบซื่อๆ “รุ้งเ

ต้องเล่นบทอะไรบ้าง อย่ามัวซักประวั

รุ้ง...ฉันเรียกเ

ค

ใดบ้าง...ตลอดเวลาที่รับฟังรุ้งทอ

กเลยเห

ดลส

.พี่พรรณ...จะออกจากบ้านได้ยังไง...หมู่นี้คุณลุงรู้อยู่ออกจะแย่ ยังจะคุณอาอีกคนหนึ่ง สี่ตาเชียวนะคอยจ้องมองอย

นเช้า....ตอนที่กำลังว

ดคุณอาใ

ินเข้าออกกัน คงจะไม่มีใครมาคอยเฝ้าดูพี่ พวกคนใช้ก็คงจะต้

ถ้าไป

ล้วเหมือนว่าธราดลไม่ได้ช่วยอะไรเลย

งข้างทำท่าเหมือน

งนี้มัวแต่คิดว่าได้ทั้งหมดไม่ได้ เพื่อเอาไว้สำหรับไม

ยนิ่งไ

ะบอกกับคฑาให้รู้ว่าถึงยังไงที่บ้านนี้กักขังพี่เอาไว้ไม่ได้..

ายด้วยแววตาชื่น

้หญิงคนหนึ่งซึ่งแสดงออกให้ได้เห็นว

องก็มีคว

้มหน้าลงไม่ให้ใครได้มองเห็นเพราะหล

ื่องนี้หล่อนแน่ใจว่า

ฉันไม่ออกไป เธอคงจะเข้ามาในนี้ไม่ได

ยบอกรา

กเขาว่าฉันไปไม่ได้...คนที

รรณ...ยิ่

ดลโ

ฑาไปไห

้น้องของเขามาแทน แต่เขาคงจะเอารูปให้ดู...เจอเขานะ รุ้

่บอกเขาเท่า

ว่าสิ้นสุดหน้า

่อนจะใส่ลงในกระเป๋ากางเกงกลับออกมาพร้อมก

วนะ” ธราดลสําทับ

้ถุงเสื้อผ้านั่นถือให้แน่นเผื่อใครมาชนเธอกระเด็นหล

้งขึ้นมาสุดตัวเมื่

ราดล...ตัวเขาเองก็วาดมือมาข้างหลังให้รุ้ง

เป็

ะไรไหม ผมคงจะแวะฮ่องกงด้วยเห็นบ่นๆ

่นพูดไม่มีติ

ตาลุงคมดุ

้นวิญญาณของนักพนันก็มีอยู่เต็มตัว

วนั่

งหลบไปก่อน “รุ้งทอง

บอก

ต้องพารุ้งไปซื้

ลิ่วๆ หนีออกมาเสียก่อน

้วซิเรา รีบๆ

อได้แล้ว” ร

ธราดลยิ้มเจื่อน เขาเองเคยคิ

ตัวปานนี้ เขาคิดด้วยซ้ำไปว่าหล่อนนั้นจะเละเทะเสร็จหมอนั่นมาไม่รู้ว่าเท่าไหร่ แต่ครั้นเขาเข้า

้ให้ไอ้หมอนั