มื่อเห็นว่าเป็นฐิติชญานั่นเอง เพื่อนที่เคยสนิทมีอะไรบอกกันทุกเรื่อง เคยคุย เคยเล่าเรื่องทุ

าถบอกเสียงแข็งใส่ “ไม่ไห

นลงแทนตนเองแล้วเดินไปล้างแขนที่เลอะดิน

ายนะให้เด็กสาวก็ดัง

ี้พี่ไ

มองด้วยซ้ำ ล้างเสร็จก็รี

ค่ะ อย่ามายุ

หย่ต่อก็จำต้องหุบปากเมื่อคนอื่น ๆ ในชั้น

่จะรอตรงป้า

นด้วยเห็นเข้าก็หมุนตัวหนีไป

ึ้นลูบหน้า เสียใจมากเหลือเกินกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก่อนจ

เลยวางแหวนไว้ในห้องน้ำ ลืมเสียสนิทไปเลย ห้องน้ำตรงนั้น ไม่ใช่มีแค่เธอกับสมส

ส่งมาให้ซ่อมออกไปวางที่โต๊ะอีกตัว ทางนั้นมองตนด้วยสายตาสงสัยว่าทำไมไม่ซ่อมให้เรียบร้อย แต่สมสมรก็ไม่ได้สน

ธุระ

ดของตนให้ไปที่อื่น พูดขึ้นพร้อมกับล้วง

ดว่าน่าจะเป็น

วางแล้วก็ถามอย่างพยายา

นท้วงต่อจากนั้นว่า “ทองแท้มันก็มีราค

้วยว่าอย่ามายุ่งกั

มาเอายายพราวออกไปข้างนอกอยู่เรื่อย ฉันจะไป

ุกขึ้นยืนเดินตาม

๋ยวก่

เปิดปากพูดขึ้นต่อจากนั้นว่า “ฝากความคิดถึงให้สามีของคุณด้วยนะ ถ้า

วกผู้ชายมักมากกันทั้งนั้น แม้แต่สามีของตนเองก็

ปลกใจก่อนจะเดินเข้าไปในซอยโดยมีเอตามมาด้วย เขายืนส่งจนเธอเ

ของฐิรดลแต่หาเท่าไรก็หามันไม่เจอ จนสมสมรเดินผ่านม

ะไรหา

่าจ้ะ

หากพูดออกไปสมสมรก็จะต้องถามอย่างแน่นอนว่าแหวนอะไร ท่านจะ

นอะไรกั

จากลูกชาย เพราะเลี้ยงมาเองกับมือตั้งแต่คลอดใหม่ ๆ จนโตเป็นหนุ่ม ว่าพ่ออยู่บ้านหรือไม่ ได้คำตอบว่าไม่อยู่ไปสัมมนา จึง

ียวกันกับที่เขาให้ภัทรวรินทร์เอาไว้ แต

กลับอย่างตรง ๆ ไม่ได้

หวนไง

มสมรอยู่แล้ว ได้คำตอบอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวของล

ขาเอามาให้แม่ บอกว่ามีเด

มากกว่าจะโกรธ เขาเงียบไปเป็นนา

บ ผมว่าคงมีเรื

นบน เลยเดินออกจากห้องมาดู เห็นยืนคุ

อะไรกันหรื

บแม่ปวดหัวไม่ได้หยุดไม่หย่อน เรียนก็ยังเรียน

ิสัยของฐิรดลเป็นอย่างดี ฐิรดลไม่ใช่คนเจ้าชู้หรือคนที่จะ

ด้วยซ้ำไป เอ่ยถามปนขำไปว่า “ใคร

กเสียงห้วนไม่พอใจ

็เพื่อนขอ

ม่จะบอกทั้งที บอกชื่อเลยก็ไม่ได

ไง มีใช่ไหมเพื่อน

้ายทำลายความรู้สึกตนก็หน้าซีด

คะ คบกันตั้งแต่เมื่อไร ทำ

ินทร์อยู่ส่ายหน้า ไม่มีคำตอบอะไรเลยหลุดออกจากปา

ดจริ

หันไปถามพี่ชายหน้าเครียด “ไม่รู้หรือยังไงกันว่ายัยน

รของเรา

ย็น แต่ข้างในกลับร้อน

่อใครเชื่อกันแบบนั้นนั่นแหละพ

้วยสายต

ถึงเพื่อนแบ

่เพื่อนครีมด้วย พี่คีย์ก็เหมือนกันนะ อย่าได้หลงกลยัยจ

งสาว คนอยากหาพวกเห็นว่าพูดเท่านี้พี่ชายคงจะไม่

่าแม่เนี่ยตีเนียนหลอกให้เราซื้อของให้เก่งมาก ๆ เลยล่ะ ครีมหมดไ

ากบ้าน ขับรถไปที่ร้านซ่อมเสื้อผ้าของสมสมรในเวลาต่อมา เขาพก

งตนเองอยู่ สมสมรละมือจากงานตรงหน้า ยืนมองเด็กหนุ่มท

าหา

ใน พอเห็นสมสมรชักสีห

าหาพร

ดลแล้วถึงได้พยักเ

ง กลับ

ลังเดินมาพร้อมเอ เท่านั้นไม่ได้ทำให้ฐิรดลโกรธเท่ากับ

วรินทร์ถูกคนอื่นจับเนื้อต้องตัวก็ใ

บคนแน่นขนัดไปหมด ตนขึ้นมาสุดท้ายก็ได้แต่เกาะเหล็กท้ายรถแน่น ช่วงที่รถเบรกเลยโดนเบียดจนกลิ้งตกลง

กับจะเข้าไปคว้าแขนของภัทรวรินทร์ แต่เอขวางไ

องทำตามที่มึ

วเป็น

ยตาปนขำ ก่อนจะบอกออกไปว่า “มึงเที่ยวขี้

่งมาถึงแล้ว พบภาพบาดตา บาดใจ ไม่น่าอภิรมย์ก็ยิ่งโมโหหนักมากยิ่งขึ้นอีกหลายเ

ไม่ใช่แบ

เรื่องกัน ไม่อยากให้คนมายืนมุง แม้จะอยู่ในซอยลึก แต่ก็มีคนใ

ามจริงมันคืออะ

ตอบ ฐิรดลก็ยิ่งโกรธหนัก เขาคว้ามือ

หวนพี่อ

พี่คีย

เพราะลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำ จนป่านนี้ก็ยังหามันไม่เจ

ีดแล้วก็ให้เสียดในหัวใ

ี่พี่ให้พรา

์คะ พราว ทำ

จะชูมันขึ้นมาที่ตรงหน้าเด็กสาว “มันไม่ได้หายไปไหนหรอกม

้งยังยืนรอด้วยท่าทีที่คล้ายจะใจเย็น แต่เ

ที่พี่พูด

ภัทรวรินทร์พูดได้เพียงเท่า

ายตัวให้พี่สิ พี่ยินดีซื้อ แต

ิดหวังและเสียใจที่ได้ยินคำพ

หวนแต่แล้วเด็กสาวกลับยืนนิ่งเงียบไป ไม่มีท่าทีจะแก้ต่า

กับเธอ เป็นเขาเองที่หลงค

เรื่องของพราวเถอะ แต่พี่อยากให้พราวรู้เอาไว้นะว่าแหวนวงนี้สำคัญกับพี่มาก และที่พราวท

นทร์กัดปากตัวเองเอาไว้แน่นไม่ให้ร้องเรียกเขาหรือวิ่งตามเขาไป ยืนมองฐิร

ไหลซึมออกจมูกบ่นอย่า

ว่ากอลลัม แน่จริงมึงวนกลับมาอีกดิว

ขับเข้ามาทางปากซอย แต่พอมองอีกทีแล้วพบว่าไม่ใช่รถของฐิรดล

รื่องครีมห

อะไร

มื่อกี้นี้ในห้องพักค

ย จริ

จร

อ๋อรู้แล้ว ไปเรียนต่อที่ก

ทอมสุดท้ายก็ให้ใจหาย ภัทรวรินทร์ไม่ได้รับความส

จากกันไปทุกที ๆ ภัทรวรินทร์เคยพยายามเข้าไปหา เข้าไปเ

นทางแล้วก็ตัดสินใจเขี

ขาเรื่อยมา จนถึงคืนงานเลี้ยงวันเกิดก็หายไปกับฐิรดล ก่อนจะเขียนย้ำในตอนท้ายว่าไม่เคยสนิทสนมกับเอ ไ

้แต่เอาไว้คุยกันต

งใส่ซองที่ทำขึ้นเอง อาศัยช่วงเวลาพักกลางวัน นำไปสอ

ชญาออก แล้วนำปึกกระดาษที่ภัทรวรินทร์ใส่ลงไปเปิดอ่านก่อนจะดึงออกไปแล้วดั

แล้วก็รอคอย ลอบมองเพื่อนเพียงคนเดียว ที่เคยสนิทกันมาก รอลุ้นว่าหากได้อ่านแล้วจะรู้สึกอย่างไร จ

สอบวัน

โดยมีมณีนาถนำของขวัญที่รวบรวมเงินของเพื่อน ๆ ในห้องรวมถึ

ของเด็กสาวไหลอาบลงมาเป็นทาง นึกเสียใจที่ไ

ญาจากไ

าการพะอืดพะอมไว้แทบไม่ไหว หลายวันมาแล้วที่เด็กสาวมีอาการเหมือ

บวิ่งไปอาเจียนที่ในห้องน้ำก่อนจะล้า

ใจโทรหาเขาครั้งหนึ่งแล้วกรอกเสียงลงไปว่า “สวัสดีค่ะ” แต่แล้วปลายสายก็ตัดท

ายสายมีคนรับแล้วและยังเป็นเสียงของฐิรดลอีกด้วย

พี่คีย์ พร

ะไรห

วไม่สบายค

่องแค่นี้ แถวนั้นไม

ันไปดูว่ารอบ ๆ บ้านมีคนหรือไม่

อนพราวไม่

็ทำเอาเด็กสาวถึงกับนิ่งงัน อึ้งงง

่องที่จะคุย” ฐิร

ย ๆ ราวกับจะขาดใจผ่านออกมาอย่างที่ควบคุมต

ทนที่จะตอบคำถามเ

้พี่ต้องโกรธอ

ลับไป “แล้วที่พี่คีย์บอกว่าจะรั

ูดแบบนั้น

พูดปัดความรับผิดชอบแบบนี้จากฐิรดล เขา

ีย์โกห

พี่เหมือนกัน ไม่มีอะไรก็แค่นี้นะ พี่ต้องอ่านหนังส

างยืนมองเด็กสาวที่ตนเลี้ยงมาเองกับมือด้วยสายตาราบเรียบเฉยชา ค

าอย่างดี แต่สมสมรก็ดูแลท

้องหรื

ศัพท์ลงด้วยซ้ำตัวชา หน้าชาไปหมด

รนะจ๊

อ้วกทุกวัน เมนส์มึ

ทั้งยังถามคำถามจี้ใจดำก็ให้ออกร้อนไปทั้ง

ี๋ยวนี้นะอีพรา

อนมาลีบางคนที่แต่งตัวแต่งหน้าเสร็จแล้ว

รเห็นแบบนั้นก็ยิ่งบันดาลโทสะเดินเข้ามาคว้าคอ

อคนนั้นน่ะ เมนส์มึงมาหรือยั

งรอยการขาดของเสื้อผ้าเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ขาดออกไปนั่นเป็นความรู้สึกที่ถูกฉีกออกทีละนิดตั้

งน่าเวทนาไม่น้อย

ื่องมันใหญ่โตไปทำไมวะ ทำอย่างกับ

รียนเก่งแล้วมึงจะเอาตัวเองรอดอย่างนั้นใช่ไหม อีระยำ ม

ใจเข้าหนัก ๆ พร้อมกับยอมปล่อยมือที่กำเสื้อเด็กสาวเอาไว้ด้วยอาการฉุนเฉียวยังไม่คลาย

งมึงนั่นแหละอีพราว ไม

่ผ่านเข้ามาให้ได้ยิน ไม่มีคำของใครเสียดแทงหัวใจดวงน้

องเกิดราวอะไรขึ้นที่ในร้านซ่อมของสมสมร พอเห็น

างที่ใครคนหนึ่งกล

เรื่องแท้ง ไม่ใช่เรื่องใหม่ของเร

น ก่อนที่เสียงวี้ดว้ายจะดังระงมขึ้นในนั้น เนื่อ

องฟ้าที่ไร้ซึ่งแสงดาวยาวนานจนข้ามไ