บนโต๊ะอาหาร เนื่องจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ บรรยากาศจึงอึมครึมกว่าเดิม

มีเพียงหลินหรุ่ยซีเท่านั้นที่ไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เธอนั่งอยู่ในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน เธอเหยียดนิ้วก้อยออกมา แล้วพูดว่า “แม่คะ หนูอยากกินไข่ตุ๋น”

หลินซินเหยียนใช้ช้อนตักมัน และป้อนเข้าปากของเธอ

หลินซีเฉินถอนหายใจ “แม่ครับ แม่ยังมีอารมณ์กินอยู่อีกเหรอ？ ไม่คิดที่จะหาวิธีโน้มน้าวใจคุณยายหน่อยเหรอครับ？”

“เป็นเด็กอย่ามายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่เลย กินให้อิ่ม แล้วตั้งใจเรียนหนังสือ นั่นคือสิ่งที่เด็ก ๆ ควรทำ” จวงจื่อจินตักซุปข้นให้เขา