นั้น สิ่งแรกที่เห็นคือใ

่าซุ่มซ่ามแล้วยังร

ดีกับเธอบ้าง ไม่ได้

ึไง มา...เดี

ก็บชมพู่ผลสีแดงลงมาให้ นับจากวันนั้นพรนภัสก็ไม่

อเขาถูกตีเพราะพาเธอไปเล่นใกล้ๆ แม่น้ำที่ไหลผ่านด้านหลังตัวบ้าน คุณเกศรินนั้นก

น และถูกตีนับสิบครั้ง เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลก็

เธออย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเมื่อผู้เป็นมารดาจากไป ตรีทศก็แทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขา

า ตนเลี้ยงลูกไม่ดี ทำให้

สไม่ได้เถียงว่าตัวเองมีส่วนในเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย แต่ตรีทศเองก็ผิดไม่แพ้กัน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาดึงตัวเธอเข้าไปกอดร

จบชีวิตไปได้อย่างหน้าตาเฉย แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเธอคนน

นาน เข้าหน้ากันแทบไม่ติด บ่อยครั้งที่เ

าเขาเกือบห้าปี กลับมาคิดว่าเขาจะลืมเลือนความชิงชังและอคติต่อเธอแล้ว แต่ไม่ใช่เลย

าว ยกหลังมือค่อยๆ ป้ายน้ำตา

จะต้องไม่อ่อนแอ อย่างท

ทำได้ล่ะก็ ช่วยดูแลให้มันเป็นผู้เป็นคนกว่านี้หน่อยนะ’ วันนั้นเธอรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ เพราะฉะนั้น

า เป็นยั

พักใหญ่ๆ เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ตอนนั้นเองท

ม่รู้ว่าจัดโต๊ะกันเสร็จรึยัง” ว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข

้งอยู่กลางห้อง เด็กรับใช้สามสี่คนกำลังลำเลียงอาหารฝีมือเธอออกมาจากห้องครัวที่อยู่ติดกัน

นักแม้เจ้าตัวจะไม่เคยรู้ก็ตามว่าเธอเป็นคนเข้าครัว และทำทุกอย่างด้วยตัวเอง หญิงสาวคอยออกคำสั่งให้จัดนู่นจัดนี้ให้เรียบร้อย ไม่ใ

ร รออยู่เกือบสิบนาทีเธอจึงเห็นร่างสูงใหญ่สวมเสื้อคลุมสีขาวเดินลงส้นเท้าหนักๆ ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ

ค่ะคุ

ช้ที่ถือข้าวในมือก้าวเข้ามายืนใกล้ๆ รอจนชายหนุ่มทรุดกายลง

ลือบแลหรือชวนให้เธอร่วมโต๊ะอาหารด้วย หญิงสาวก็อดน้อยใจไม่ได้ หัวใจของเธอรวดร้าวและโหยหาความเมตตาจากเขาอยู่เสมอ แต่ดูเหมือนตรีทศจ

ีที่แล้ว ตรีทศตะโกนใส่หน้าเ

งพ่อฉันจนถึงกับต้องเอาตัวเข้าแลกใ

ฏรอยแดงเป็นปื้น แต่มีหรือที่เธอจะร้องโอดครวญ คนอย่างเธอนั้นทนแดดทนฝนมานาน ตั้งแต่เกิดบิดามารดาของเธอก็ไม่ไยดี นำเธ

เหมือนเด็กคนอื่นๆ ได้เรียนโรงเรียนดีๆ และ...ได้มีพี่ชายแ

ัยตามที่ใจต้องการ ได้อยู่บ้านหลังใหญ่ ไม่ลำบากเหมือนก่อน

ับแสดงออกชัดเจนว่าชิงชังเธอเป็นนักหนา แถมยัง

ศตวัดสายตามองมาทางเบื้องหลัง ดวงตาคมกริบคู่น

่ทำด้วยว

อมีความน่ารักอยู่บ้าง อย่างน

็นฝีมือของเธอแล้ว รับรองเลยว่าชามบนโต๊ะ

็ดีใจหากใจหนึ่งนั้นปวดแปลบ

นคนทำเอ

นหลังนี้ใหม่ๆ เสียเหลือเกิน แต่ก็นั่นแหละ เวลานั้นล่วงเลยมาแล้ว มันกล

จะตั้งตรงเสมอ มือเรียวที่เอื้อมไปหยิบแก้วน้ำเนิบช้า พรนภัสอดคิดไม่ได้ว่าคงมีแต่ตอนรับประทาน

ด้ เขานำรถเข้ามาจอด ณ จุดนัดหมาย รอจนเธอขึ้นนั่ง ปิดประตูเรียบร้อยจึงเหยียบคันเร่งอย่างแรง จนร่างบางกระแทกเข้ากับเบาะรถ ดูเหมือนจะทำให้เขาสะใจอย่างไรไ

เชียวนะ พรนภัส ไม่อย่

่แท้ จึงพยายามสะกดกลั้นความคลื่นไส้ไว้อย่างสุดความสามารถ รอจนกระทั่งมาถึงคฤหาสน์ปัจจภาคย์จึงร

ามห่วงใย คำพูดปลอบโยน หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจ

นแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันมอบสิ่งที่เ

คนนั้น หญิงสาวก็ตอบได้ไม่เต็มปาก เพราะแม้แต

ิ้ตฉันกร

ม่ใช่คำบอกเล่า แต่เป็นคำสั่ง