่วงลูก

งไปแล้ว ลูกเลยไม่มีโอกาสได้รั

ห้ไง พี่ว่ามันปลอดภัยกว่าให้ลูกอยู่กับยายแค่สองคนเท่านั้นนะ อีกอย่างบ้านเราก็ไม่มีอะ

มสนใจมากไปกว่าท้องทะเลกว้างเบื้องหน้าที่เขาแล่นเรือตรงไป

จะได้เอาไปขายแล้วมีเงินมาใช้จ่ายในบ้า

ขึ้นแต่ละครั้งก็มีสิ่งที่อยากได้ติดมาด้วยเ

เรือเทียบท่าแล้วนำมาซึ่งเงินที่เป็

ผ้ากับของกินเข้าบ้านด้ว

องไว้ปะอวนเหมือนกัน งั้นอีก

ไพรับคำสามี

ง” วสินเลยหันไปหาธนากรที่กำลัง

่างใหญ่สมชื่อทำ

ระหว่างทางก็เห็นสองชายหนุ่มแต่งกายด้วยกางเกงยีนส์สีเข้ม เสื้อยืดสีดำ หมวกดำและแว่นกันแ

ม่ทราบว่าเคยเห็นคนในร

นคือ ‘ไอ้หิน’ คนที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อสองเดือนก

รงให้คนในบ้านไป และอาจจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญถ้าถึงเวลาท

ำให้วสินตอบออกไปอ

น่อยสิครับ เผื่อจะเคยผ่านหูผ่านตา หรื

ินิจพิเคราะห์อีกครั้ง ทำสีหน้

มีแปลกหน้ามาอยู่ ผมหรือทุกคนในเกาะจะต้องรู้สิครับ” สองหนุ่มหันหน

สียเวลาเลย ต่อให้คุณเที่ยวถามคนทั่วเ

ขอบคุณค

รั

งกลับมามองอีก กระทั่งสองหนุ่มตัดสินใจเดินเคียงคู่กันไปทาง

าเรือเข้าฝั่งนะ” สาวน้อยวรินรำไพกำลังรีบถูบ้านอยู่ ปากก็

้เสร็จหรือยังล่ะมาเร่งพี่น่ะ” เขาตอบกลั

น้อยเดินลงมาตามบันไดเล็กๆ แล้วยืนเอามือท้าวสะเอวอยู่ตรงใต้ถุนบ้าน ป

จเรีย

ม่ แล้วเราก็จะได้กินขนมอร่อยๆ ด้วย”

งไงว่าจะม

อยู่ถามน้องอย่างไม่กระตือรือร้นนัก เพราะขน

ขายตลาดทุกทีเลยไงล่ะ เร็วเข้าๆ มัวแต่ล้างอยู่นั่นล่

ๆ เร่งจร

นจะไปรับพ่อแม่กับพี่ใ

ยตอบรับใดๆ ก็รีบวิ่งนำหน้าผู้พี่ไปยังชายหาดแล้ว ทั้งสองเดินลัดเลาะไปต

งแดดแล้วมองออกไปหาทะ

นไง! พ่อกับแ

ป เพราะเรือของพ่อแล่นอ้อมเกาะเล็กๆ เข้ามาพอดี

่จ๋า! เอ๋ย

ไกลยังไงแต่สาวน้อยก็ตะโกนอยู่ดี เพราะคิดถึงพ่อกับแม่

เท่านั้น เพราะรู้ดีว่าคนในเรือไม่มีทางจะได้ยินแน่ เข