“คุณหนู บ่าวยินดีติดตามคุณหนูเจ้าค่ะ” เอ่อร์ตงเอ่อร์เซี่ยรีบคุกเข่าลงแล้วโขกศีรษะลงกับพื้นทันที “คุณหนูดีกับพวกเราสองพี่น้องมาตลอด บัดนี้คุณหนูกำลังเดือดร้อน เราสองพี่น้องจะเป็นคนลืมคุณคนได้อย่างไรกัน！”

ฉู่ชิงหวงพยักหน้าอย่างพอใจยิ่ง ร่างเดิมของนางผู้นี้แม้จะเป็นคนกำเริบเสิบสาน หากก็ยังมีดีที่ใส่ใจบ่าวไพร่ “ในเมื่อพวกเจ้าตัดสินใจจะอยู่ต่อ ข้าก็ยังมีบางอย่างที่ต้องบอกพวกเจ้า อยู่กับข้าไม่ต้องฉลาดมากนักก็ได้ ไม่ต้องมีไหวพริบปฏิภาณมากนักก็ได้ แต่ต้องซื่อสัตย์ภักดี หากเป็นคนหักหลังเจ้านาย อยู่ที่นี่กับข้ามีแต่ตายสถานเดียว พวกเจ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อหรือไม่？”

ทั้งสองสบตากัน ก่อนจะตอบอย่างหนักแน่น “เจ้าค่ะ”

ทุกการกระทำในเรือนหยูถิงไม่อาจเล็ดรอดสายตานนางหวังไปได้ ฉู่ชิงหวงเดือดร้อน สาวใช้ข้างกายนางล้วนแต่เลือกทอดทิ้งนางไปอยู่ข้างนอก ทั้งเรือนหยูถิงเหลือเพียงสาวใช้คนสนิทสองคน กับสาวใช้ขั้นสามสองคน นางหวังได้ฟังแล้วก็รู้สึกสะใจ

“ท่านแม่ นี่เป็นโอกาสที่ดีนักนะเจ้าคะ！”

“ใช่ เป็นโอกาสที่ดีเชียวล่ะ” นางหวังคลี่ยิ้มเย็นเยียบ “เยว่เอ๋อร์ พี่รองของเจ้ายอมสละการหมั้นหมายที่ดีถึงเพียงนี้ให้กับเจ้า ว่ากันตามหลักเหตุผลแล้วเจ้าก็ควรจะไปขอบคุณนางสักหน่อย”

ฉู่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้นแล้วเหยียดยิ้ม “ลูกย่อมต้องไปขอบคุณพี่รองอย่างดีอยู่แล้วเจ้าค่ะ หากไม่ใช่เพราะพี่รอง ลูกจะหมั้นหมายกับซื่อจื่อได้อย่างไร”

“ไปเถิด คืนนี้ท่านพ่อเจ้าจะมาค้างที่ห้องแม่”

“อืม ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ” ฉู่ชิงเยว่ยิ้มอย่างลำพองใจ ก่อนจะพาสาวใช้ออกไป

ช่วงหัวค่ำ คุณหนูสี่ฉู่ชิงเยว่ก็พาคนเข้ามา ทั้งยังเอาอาหารมาด้วยไม่น้อย ฉู่ชิงหวงเห็นเข้าก็รู้ในทันทีว่าสองแม่ลูกแซ่หวังนี้อดรนทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ขนาดแค่วันเดียวพวกนางก็รอไม่ไหว อยากจะใช้โอกาสนี้ฆ่านางให้ตาย จากนั้นก็สร้างเรื่องว่านางรับไม่ได้ที่โจวอ๋องซื่อจื่อถอนหมั้นจึงได้ฆ่าตัวตาย เพื่อรักษาชื่อเสียงของจวนเสนาบดีเอาไว้

“ท่านพี่ น้องเอาอาหารมาเยี่ยมพี่ร้องเจ้าค่ะ” ฉู่ชิงเยว่เอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ก่อนจะให้สาวใช้จัดอาหารขึ้นวางบนโต๊ะ ฉู่ชิงหวงหรี่ตามองอาหารบนโต๊ะด้วยสายตาระแวง หรือว่าฉู่ชิงเยว่จะวางยาพิษเพื่อสังหารนาง？ หากนางถูกวางยาพิษ ฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องสืบสาวราวเรื่องให้ถึงที่สุดเป็นแน่ นางไม่จำเป็นต้องทำให้โจ่งแจ้งถึงเพียงนี้กระมัง？

“เจ้ามาทำไม？” ฉู่ชิงหวงไม่สนใจท่าทีแสดงทำเป็นดีของฉู่ชิงเยว่แม้แต่น้อย นางลักลอบสานสัมพันธ์กับโจวอ๋องซื่อจื่อมาตั้งแต่แรก และยังคอยยุแยงให้ร่างเดิมของนางไปล่วงเกินผู้อื่นโดยที่นางไม่ล่วงรู้มาไม่น้อยแล้ว

ฉู่ชิงเยว่ตักน้ำแกงให้นาง “ท่านพี่รอง น้องรู้ว่าซื่อจื่อถอนหมั้นแล้วมาสู่ขอน้องเช่นนี้ทำให้พี่รองไม่พอใจนัก แต่ขอพี่ร้องอย่าได้ทรมานตัวเองเลย ทุกอย่างล้วนเป็นการตัดสินใจของซื่อจื่อ ทั้งพี่ร้องและตัวน้องเองต่างไม่อาจขัดขืน บัดนี้ท่านพ่อก็ได้ตกปากรับคำไปแล้ว น้องเองรู้สึกผิดจึงได้มาขอโทษพี่รอง พี่จะยกโทษให้น้องได้หรือไม่？”

ฉู่ชิงหวงขมวดคิ้ว นางมิได้ยื่นมือไปรับน้ำแกงที่ฉู่ชิงเยว่ตักให้ สองแม่ลูกแซ่หวังไม่มีทางดีกับนางถึงเพียงนี้ เพราะธิดาของภรรยาเอกเช่นนางขวางทางพวกนางอยู่ ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็โกรธนางจนหนีไปอยู่ที่อื่น ทั้งตำแหน่งขุนนางและคู่หมั้นก็ต่างถูกแย่งไปแล้ว ฉู่ชิงเยว่ไม่มาซ้ำเติมนางก็ถือว่าปราณีมากแล้ว เพราะฉะนั้นอีกฝ่ายไม่มีทางมาเยี่ยมนางและมาขอโทษนางเช่นนี้แน่！

“เจ้ากำลังเล่นอันใดอยู่กันแน่” ฉู่ชิงหวงถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“พี่รองกลัวว่าน้องจะวางยาพิษหรือ？” ฉู่ชิงเยว่ทำเสียงสะอึกสะอื้น ราวกับถูกปรักปรำเรื่องใหญ่โดตคับฟ้า ก่อนจะยกน้ำแกงขึ้นดื่มเสียเอง “พี่รอง น้องมาขอโทษพี่รองด้วยใจจริง ขอพี่รองได้โปรดยกโทษให้น้องเถิดนะเจ้าคะ”

ฉู่ชิงหวงไม่เชื่อว่านางจะเจตนาดีถึงเพียงนั้น นางส่งสัญญาณให้หนิงปี้รีบนำชามกับตะเกือบเงินมาเปลี่ยนให้นาง ฉู่ชิงเยว่เห็นแล้วก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หากก็มิได้เอ่ยคำใด เพียงนั่งทานอาหารกับฉู่ชิงหวงต่อไปเช่นนั้น

“พี่รองช่างทำให้น้องเสียใจนัก น้องมาเยี่ยมพี่รองอย่างจริงใจ แต่พี่รองกลับระแวงว่าน้องจะวางยาพิษเสียได้” ฉู่ชิงเยว่เอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “พี่รอง เรื่องที่ซื่อจื่อมาสู่ขอน้อง น้องเองก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน ต่อให้พี่รองดึงดันอยากจะได้ซื่อจื่อคืน และต่อน้องอยากจะคืนซื่อจื่อให้พี่รองเพียงใด ก็เกรงว่าซื่อจื่อคงไม่ยอมอยู่ดี！”

ฉู่ชิงหวงหวาดระแวงอยู่ในใจทว่าไม่ได้แสดงออกผ่านสีหน้า “ไม่ต้องหรอก ผู้ชายไม่จริงใจพรรค์นั้นไม่อยู่ในสายตาข้า”

ฉุ่ชิงเยว่พลันอึ้งไป เดิมทีนางคิดว่าหากนางพูดแบบนี้แล้ว ด้วยนิสัยขี้อิจฉาของฉู่ชิงหวง อีกฝ่ายจะต้องชักสีหน้าใส่หน้า จากนั้นก็ต้องอาละวาดยกใหญ่เป็นแน่ คิดไม่ถึงว่าฉู่ชิงหวงจะนิสัยเปลี่ยนไปแล้ว กลับพูดจาปราศจากอารมณ์ใด ๆ หรือฉู่ชิงหวงจะไม่ชอบโจวอ๋องซื่อจื่อแล้วงั้นหรือ？

เป็นไปไม่ได้ นางเพื่อโจวอ๋องซื่อจื่อแล้ว ฉู่ชิงหวงทำเรื่องหน้าไม่อายไว้ไม่รู้เท่าไร ก่อเรื่องน่าขันอีกไม่รู้ตั้งเท่าไร จะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน นี่จะต้องเป็นแผนที่ทำให้นางเบาใจเป็นแน่

“พี่รอง น้องรู้ว่าพี่รองกำลังเสียใจ แต่ซื่อจื่อมิใช่ผู้ชายไม่จริงใจหรอกนะเจ้าคะ...”

“ผู้ชายที่ไม่อยู่กับร่องกับรอย เอาแน่เอานอนไม่ได้พรรค์นั้น มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่ชอบ” ฉู่ชิงหวงแค่นหัวเราะ “ข้าหมดหวังกับเขาไปตั้งนานแล้ว ถอนหมั้นก็ดีเหมือนกัน เรื่องวุ่นวายหายไปไม่น้อยเชียว ข้าเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าน้องหญิงจะชอบผู้ชายเช่นนี้ด้วย ช่างทำให้พี่ได้เปิดหูเปิดตาจริง ๆ ”

“พี่รอง...” ฉู่ชิงเยว่ไม่เชื่อว่าฉู่ชิงหวงจะตัดใจจากโจวอ๋องซื่อจื่อได้จริง ๆ หากนางก็รู้แล้วว่าตัวเองคงยั่วโมโหอีกฝ่ายได้สำเร็จ นางคงได้แต่หาทางอื่นแล้ว！