“พะยะค่ะท่านอ๋อง” จวินไป๋พูดจบ มือหนึ่งก็หิ้วตัวฉู่ชิงหวง ส่วนอีกมือหนึ่งก็หิ้วตะกร้าสมุนไพรของนาง ก่อนจะใช้กำลังภายในเหาะเหินออกไปทันที ฉู่ชิงหวงต้องยกมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา ตั้งแต่ที่นางจำความได้ นางก็เพิ่งมีประสบการณ์เหาะเหินเดินอากาศครั้งแรก แม้ความรู้สึกที่ถูกคนหิ้วจะย่ำแย่ยิ่งนัก แต่ก็หาได้เป็นอุปสรรคกับนางไม่！

“มีวิชาตัวเบานี่ช่างดียิ่งนัก！” ฉู่ชิงหวงอดชื่นชมออกมาไม่ได้ จวินไป๋ได้ฟังก็พลันหัวเราะคิกคัก “คุณหนูฉู่ ข้าว่าท่านช่างมีวาสนายิ่งนัก ครั้งที่แล้วท่านอ๋องก็ช่วยชีวิตท่าน ครั้งนี้ท่านตกหน้าผาก็ยังมาเจอท่านอ๋องของเราอีก พวกท่านช่างมีวาสนาต่อกันนัก”