ของเล่นของไฟเพลิง สัญญาที่ทำให้ใครบางคนเปลี่ยนจากเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ขาวสง่าใครๆก็ว่าโชคดีจัง แต่ใครจะรู้บ้างไหมว่ามันต้องแลกมากับอะไรบ้าง การกระทำที่แสนหยาบโลน คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ และการแสดงที่ไร้ซึ่งความรัก
ของเล่นของไฟเพลิง สัญญาที่ทำให้ใครบางคนเปลี่ยนจากเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ขาวสง่าใครๆก็ว่าโชคดีจัง แต่ใครจะรู้บ้างไหมว่ามันต้องแลกมากับอะไรบ้าง การกระทำที่แสนหยาบโลน คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ และการแสดงที่ไร้ซึ่งความรัก
"ขอแรงกว่านี้" เสียงทุ้มเอ่ยพูดในขณะที่ตนเองกำลังนั่งพิงเบาะสีแดงกำมะหยี่มองคนที่อยู่บนตักกำลังร่อนเอวใส่น้องชายของเขาอย่างยั่วยวน ร่างบางเมื่อได้รับคำสั่งก็เปลี่ยนจากการบดยั่วเป็นการขยับขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอเสียงร้องอันลามกดังขึ้นเป็นระยะ
"คะ...คุณเพลิงอื้ออ" ร่างบางบนตักร้องลั่นเมื่อถูกมือหนาจับยึดเอวไว้ก่อนจะแทงสวนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเป็นสัญญาณว่าการร่วมรักกันครั้งนี้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว
"อื้มม" เสียงครางต่ำจากร่างสูงดังขึ้นพร้อมการอัดกระแทกครั้งสุดท้ายก่อนจะผ่อนลมหายใจถี่ๆ ยกตัวหญิงสาวที่อยู่บนตักให้ลงไปจากตัวก่อนกวัดมื่อเรียกลูกน้องให้หยิบบุหรี่ให้
"เอวายังไม่เสร็จเลยนะคะ" สาวร่างบางข้างๆ เอ่ยขึ้นอย่างขัดใจเธอกำลังจะถึงจุดสุดยอดอยู่แล้วแต่คนตรงหน้ากับเสร็จชิงเธอไปก่อนและปล่อยให้เธอค้างตึงอยู่แบบนั้น
"ไม่ใช่เรื่องของผมที่ต้องทำให้คุณเสร็จ"
"คุณเพลิงเอวาเจ็บ" ร่างบางดื้นไปมาเมื่อถูกมือหนาบีบที่แก้มอย่างแรงสายตาอันเยือกเย็นถูกส่งมาที่เธอทำให้เธอยิ่งสั่นเป็นลูกนก ก่อนรับงานนี้ก็เคยได้ยินเรื่องของผู้ชายคนนี้มาบ้างว่าห้ามขัดใจไม่งั้นจะสิ้นลมแต่เพราะหัวเสียจากการค้างตึงเลยพูดไปโดยไม่ทันคิด
"ขะ...ขอโทษค่ะ"
"จำไว้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะผู้หญิงขายตัว" คำพูดแรงๆ ถูกพ่นออกมาจากปากหนาเอวาพยักหน้ารับทันทีก่อนจะรีบคว้าผ้าขนหนูและขอตัวกลับทันทีหลังจากได้รับค่าตัว
"จันทร์เจ้าอยู่ไหน" เมื่อสูบบุหรี่จะหมดมวนแล้วก็เอ่ยถามบุคคลหนึ่งกับลูกน้องบุคคลที่ทำให้เขาหัวเสียจนต้องมาระบายอารมณ์กับคนอื่นทั้งๆ ที่หน้าที่มันเป็นของผู้หญิงที่ชื่อจันทร์เจ้า
"ตอนนี้อยู่ที่บ้านครับคุณไฟเพลิง" ไฟเพลิง นักธุรกิจหนุ่มหมื่นล้านพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะหยิบวิสกี้ขึ้นจิบพรางๆ
"อีก10นาทีเตรียมรถให้พร้อมผมจะไปหาจันทร์เจ้า" ไฟเพลิงเอ่ยขึ้นพร้อมกันยันตัวลุกและหายเข้าไปในห้องน้ำ
อีกด้านหญิงสาวร่างบางอยู่ในชุดแสนธรรมดาคือเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์และกางเกงยีนส์ขาสั้นในบ้านราคาหลักสิบล้านกำลังตั้งใจมองดูสูตรอาหารที่ตั้งใจจะทำให้อีกคนกินถึงแม้จะเป็นเมนูที่เคยทำมาแล้วแต่ก็ต้องดูสูตรทุกครั้งเพื่อความแน่ใจเนื่องจากคนที่กินนั้นค่อนข้างอ่อนไหวกับรสชาติอาหาร ถ้าไม่ถูกปากก็เททิ้งอย่างเดียวไม่สนว่าวัตถุดิบจะแพงแค่ไหนก็ตาม
"ทำอะไร"
ฉึก!
"อ๊ะ" เสียงร้องเบาๆ ดังขึ้นเหตุเพราะกำลังหั่นหอมใหญ่อย่างตั้งใจแต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูแบบไม่ทันตั้งตัวใบมีดจึงเฉือนนิ้วของเธอไปเล็กน้อยเลือดสีสดค่อยๆ หยดลงพื้นหญิงสาวจึงรีบเปิดน้ำเพื่อล้างแผลและหันมายิ้มให้กับต้นตอของอุบัติเหตุครั้งนี้
"กลับมาแล้วหรอคะเพลิง...เจ้ากำลังทำซุปไก่ให้ทานค่ะ" หญิงสาวตอบกลับด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มพยายามเอานิ้วที่โดนมีดบาดแอบไว้ข้างหลังถ้าคนตรงหน้ารู้ว่าเธอโดนมีดบาดมีหวังคงได้เทกระจาดอาหารตรงหน้าทิ้งแน่นอน ทั้งอ่อนไหวเรื่องรสชาติและความสะอาดถูกหลักอนามัยเป็นที่หนึ่ง
"ผมไม่หิว" เจ้าของร่างสูงเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาสวมกอดหญิงสาวตรงหน้า วันนี้เขาอารมณ์เสียทั้งวันเพราะคนตรงหน้าเลือกที่จะปฏิเสธการไปทานข้าวกับเขาเพียงเพราะต้องการเคลียร์งานที่บริษัทให้เสร็จเขาไม่ได้จ้างเธอมาเป็นลูกน้องเสียหน่อยทำไมต้องตั้งใจทำขนาดนั้นก็ไม่รู้
"งั้นหรอคะ" หญิงสาวตอบกลับเสียงเบาเพราะถูกคนตรงหน้าสวมกอดอย่างแน่นเหมือนเป็นการลงโทษมากกว่ามากอดเฉยๆ เสียอีก
"แล้วเจ้าหิวไหมครับ" ร่างสูงถอยตัวออกมาก่อนเอ่ยถาม
"ไม่ค่ะ"
"งั้นดี...ขึ้นไปนวดให้ผมหน่อยแล้วกัน" จันทร์พยักหน้ารับเบาๆ ที่จริงเธอเองก็หิวแต่ถ้าให้ตอบว่าหิวคงเป็นคำตอบที่ไม่น่าพอใจเท่าไหร่เมื่อนึกถึงคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมเมื่อเอ่ยถามเธอ
"แล้ววันนี้ไปไหนมาหรอคะ" จันทร์เจ้าเอ่ยถามทำลายความเงียบหลังจากขึ้นห้องมานวดให้ร่างสูงที่กำลังตรวจงานในไอแพดได้สักพักแล้ว
"ผมต้องตอบด้วยหรอครับ" คำพูดเจ็บจี๊ดทะลุเข้าหัวใจถ้าเป็นคนอื่นคงสะอึกจนพูดไม่ออกแต่กับจันทร์เจ้าที่อยู่กับเขามา5ปีแล้ว แค่นี้ถือว่าน้ำจิ้มเลยก็ว่าได้
"ไม่ค่ะ" ว่าจบก็ทำการนวดต่อไปถึงแม้ในใจจะแอบพ่นคำด่าก็ตาม
"กรี๊ดด" แต่แล้วก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อนวดอยู่ดีๆ ก็โดนดึงแขนให้นอนราบไปกับเตียงโดยมีคนตัวสูงคล่อมทับเธอไว้
"วันนี้ผมอารมณ์เสียสุดๆ" ร่างสูงเอ่ยพูดกับคนตรงหน้าพร้อมกับยึดแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กขึ้นสูงเหนือหัว
"มีเรื่องอะไรหรอคะ" จันทร์เจ้าเอ่ยถามและไม่ดิ้นแม้แต่น้อยเมื่อคนข้างบนกำลังลูบไล้ร่างกายของเธออย่างจาบจ้วง
"ผมจ้างเจ้ามาทำอะไรครับ...คุณควรทำหน้าที่นั้นสิ ตอบผม....ว่าคุณมีหน้าที่ทำอะไร!"
"นะ...นอนกับคุณเพลิงค่ะ" จันทร์เจ้าเอ่ยตอบเสียงสั่นเล็กน้อยใบหน้าสวยมองคนตรงหน้าที่เริ่มเอื้อมมือไปปลดตะขอบลาด้านหลังก่อนจะเลิกมันขึ้นเผยให้เห็นน่าอกของเธอ
"ใช่ครับ...เพราะงั้นทีหลังก็อย่าปฏิเสธผมอีก" ว่าจบก็ก้มลงไปครอบครองจุกสีชมพูสดที่ประดับอยู่บนน่าอกขาวนวลอย่างรุนแรงพร้อมกับบีบเค้นจนเกิดรอยแดงไปทั่ว
จันทร์เจ้าหลับตาแน่นทนความเจ็บปวดนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนกระทำรุนแรงแบบนี้แต่ก็ไม่บ่อยที่จะโดนเพราะส่วนมากแล้วเธอจะยอมเขาตลอดแต่มีงานนี้นี่แหละที่เธอยอมไม่ได้เพราะถ้าปล่อยไว้มันจะเกิดปัญหาในภายภาคหน้าได้ สิ่งที่เธอทำมันก็เพื่อตัวเขาเองทั้งนั้น
เช้าวันต่อมา
หลังจากผ่านค่ำคืนอันสุดแสนทรมานจันทร์เจ้าที่มีสภาพบอบช้ำไปทั้งร่างกายเดินลงบันไดมาด้วยความอิดโรยเมื่อคืนกว่าเขาจะยอมปล่อยเธอก็ปาเข้าไปเกือบฟ้าสว่างเสียแล้ว แล้ววันนี้ยังต้องตื่นแต่เช้าเพราะมีงานพรีเซ็นต์เปิดตัวสินค้าใหม่อีกด้วยถึงแม้อาชีพหลักของเธอคือการเป็นคู่นอนให้คุณไฟเพลิงแต่งานรองก็คือเป็นพนักงานธรรมดาๆ คนหนึ่งที่มีหน้าที่คิดและนำเสนอสินค้าใหม่ๆ ให้เจ้านายฟัง
จันทร์เจ้านั่งลงบนโต๊ะอาหารที่มีบุคคลหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วเงียบๆ ก่อนจะตักข้าวต้มที่แม่บ้านเป็นคนจัดไว้ให้เข้าปากกินไปได้สองสามคำก็วางช้อนและขว้ายาแก้ปวดแก้อักเสบที่ติดไว้ในกระเป๋ามากินเมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วก็แค่รอเวลาให้อีกฝ่ายไปส่งที่ทำงานก็แค่นั้น
"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" จันทร์เจ้าโค้งขอบคุณไฟเพลิงที่มาส่งเธอหน้าป้ายรถเมล์ทุกวันถึงแม้จะทำงานที่เดียวกันแต่ก็ไม่ได้ไปด้วยกันเพราะความสัมพันธ์ลับๆ นี้มีแค่เขาและเธอที่รู้เท่านั้น
หลังจากได้รับคำสั่งให้ปลอมตัวเป็นนักศึกษามาสืบคดีผู้กองกวินท์ผู้นักเน้ดในตำนานกลับต้องมาติดแง๊กในลุคเด็กติ๋มที่มีแต่คนไม่อยากจะคบด้วยแต่ยกเว้นกับเธอเด็กสาวใสซื่อผู้เป็นเหยื่ออันโอชะสำหรับเขา
ผู้ชายส่วนมากชอบ ผู้หญิงนมใหญ่ๆ และเขาก็คือส่วนหนึ่งที่ชอบผู้หญิงนมใหญ่ แต่!! พอได้เธอมาเป็นแฟนกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะงั้น เพราะนมเธอมันใหญ่มากจนผู้หลายคนน้ำลายหก!
ปรมะพลาดพลั้งมีความสัมพันธ์กับนักศึกษาของตัวเองจนตั้งท้อง เขาจำใจต้องรับผิดชอบอย่างไม่มีทางเลือก แต่ผู้ชายระดับไฮเอ็นเช่นเขาไม่ยอมเข้าตาจนง่ายๆ หรอก ในเมื่อพลาดไปแล้วก็ช่างมัน รับแค่ลูกเอาไว้ และเขี่ยแม่ของเด็กทิ้งลงถังขยะ นี่แหละคือทางออกที่ยอดเยี่ยมที่สุด! ตัวอย่างเล่ม : ระหว่างที่รองเท้าสีดำเงาวับกำลังย่ำลงไปบนพื้นกระเบื้องราคาแพง เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาชนเข้าที่ขาด้านหลัง ปรมะหยุดเดิน และก็หมุนตัวกลับไปมองสิ่งที่พุ่งเข้ามาปะทะร่างกายของตัวเอง เด็กผู้หญิงถักเปียสองข้าง... เขายิ้มที่มุมปากน้อยๆ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งเผชิญหน้ากับเด็กตัวจ้อย “อย่าวิ่งซนนะครับเด็กดี...” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองเขา ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างดีใจ “คุณพ่อ...” เขาไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของเด็กหญิงตรงหน้า แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจจนแทบช็อกคือใบหน้าของเด็กหญิงคนนี้ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเขาตอนเด็กไม่มีผิด ปรมะถึงกับอึ้งงันไป แต่เด็กน้อยยังคงยิ้มแถมยังยกมือขึ้นลูบหน้าของเขาไปมา “คุณพ่อจริงๆ ด้วย... ไข่มุกไม่ได้ฝันไป... เย้...” “หนู...” ตอนนี้แม้แต่จะพูดออกมาให้เป็นคำยังยากสำหรับปรมะเลย เด็กคนนี้เรียกเขาว่าพ่อ แถมยังมีหน้าตาถอดแบบมาจากเขาในตอนเด็กอีกต่างหาก ซีรีส์ในชุดที่เกี่ยวข้องกัน 1. ขายหัวใจให้ท่านประธาน 2. มลทินรัก CEO 3. คืนเผลอรัก 4. อุ้มรักเมียแสนชัง
เพลิงกัลป์ / Ryuu ริว ซาโต้อิชิบะ หัวหน้าแก๊งมาเฟียใหญ่ในคราบคุณหมอ หล่อ เลว เถื่อน ร้ายกับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งกับ เธอ "กฎของการเป็นของเล่นคือห้ามรักเขา" ลูกพีช รินรดา สวย เซ็กซี่ สดใส ร่าเริง ปากร้าย กล้าได้กล้าเสีย สายอ่อยตัวแม่ "ของเล่นที่มีหัวใจของผู้ชายที่ไร้หัวใจ"
"พี่ริก" นินิวเรียกคนที่เข้ามาในห้องเธอ ฉันอยากจะกรี๊ดและกัดลิ้นตัวเองให้ขาด ฉันลืมไปสนิทว่าริกเป็นคนที่เข้าออกคอนโดของเธอได้อย่างง่ายดาย "ออกไป ถ้าไม่อยากโดนข้อหาบุกรุกห้องคนอื่นในยามวิกาล" นินิวบอกริกมาเสียดังด้วยสีหน้าโกรธจัด ที่ริกเข้าห้องเธออย่างถือวิสะ "ไม่ไป ในเมื่อที่นี่คือห้องเมียฉัน ทำไมฉันต้องออก" ร่างสูงบอกมาด้วยเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจ "ห้องฉันไม่ใช่ห้องของยัยโมเน่ เมียคนปัจจุบันของพี่ ถ้าพี่ยังหลงเหลือความเป็นคนอยู่บ้างก็ออกไปจากห้องฉันคะ" แต่ริกกับไม่สนใจคำพูดนินิวเลยซักนิด ร่างสูงเดินเข้ามาหาคนตรงหน้า นินิวที่เห็นเช่นนั้นถึงกับจับที่ชายผ้าขนหนูเอาไว้แน่นขึ้น เพราะคนตรงหน้านั่นดูอันตรายสำหรับเธอ "อย่านะพี่ริก เรื่องของเรามันจบไปแล้ว" นินิวบอกมาด้วยเสียงสั่นเพราะสายตาที่เขามองเธอมามันน่ากลัวมากจริงๆ "ชอบฉันไม่ใช่เหรอ เอาฉันแล้วจะไปอ่อยคนอื่น อีกทำไม ฉันเห็นเต็มสองตาว่าเธอจูบกับไอ้ไทม์" "ในเมื่อพี่เห็นเช่นนั้น พี่ก็เลิกยุ่งกับฉันเสียสิ ฉันจะอ่อยจะจูบกับใครมันก็เรื่องของฉันไหม ฉันบอกพี่ไม่กี่ร้อยครั้งแล้วว่าเราเลิกกันแล้ว เพราะพี่มันเลว ฉันเลยไม่อยากได้พี่แล้ว " นินิวบอกคนใจร้ายอย่างคนเหลืออด เธอระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้าอย่างไม่มีท่าทีเกรงกลัว สำหรับริกตอนนี้เธอมองเขาเป็นแค่เศษฝุ่นที่รู้สึกขยะแขยงยิ่งกว่าแมลงสาบ ริกถึงกับกัดฟันกอดด้วยความโกรธและโมโห เชตเรื่องหนุ่มๆวิศวะทั้ง 4 หนุ่มนะคะ พันธะร้ายนายวิศวะ เรียวตะ x เชอรีน (มีให้อ่านจบเรื่อง) พิษรักร้าย Toxic Love ริกกี้ x นินิว พลาดรักร้ายนายวิศวะ อรัณ x มิริณ คลั่งรักร้ายนายวิศวะ ริว x เจนิส โลกสวยไม่เหมาะกับนิยายเรื่องนี้ ข้ามไปได้เลยจ้า นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นตามจิตนาการของผู้แต่ง ห้ามขัดลอกเรียนแบบใดๆ ทั้งสิ้นเขียนขึ้นตามจิตนาการของผู้เขียนเท่านั้น นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหารุนแรงในบางตอน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อายุต่ำกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ
หลังจากถูกแฟนหนุ่มและเพื่อนสนิทของเธอจัดฉาก เฉี่ยนซีก็จบลงด้วยการใช้เวลาทั้งคืนกับชายแปลกหน้าลึกลับคนนั้น เธอมีความสุขมาก แต่พอเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็รู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดทั้งหมดของเธอถูกชะล้างออกไป เมื่อเธอเห็นใบหน้าของชายที่นอนอยู่ข้างเธอ เธอจึงเอ่ยด้วยเสียงเบา ๆ ที่ว่า "ผู้ชายอะไร ทำไมหล่อจัง" และเธอก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ความผิดของเธอกลายเป็นความละอายใจโดยทันที และมันทำให้เธอตัดสินใจทิ้งเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้ชายผู้นั้นก่อนที่เธอจะจากไป "เจ๋อข่าย" รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเงินดังกล่าว พร้อมกับคิดว่า 'ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะจ่ายเงินให้ฉัน ราวกับว่า ฉันเป็นผู้ชายขายบริการอย่างนั้นหรอ? ' เขารู้สึกโกรธ จึงต้องการดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรม เขาสั่งผู้ช่วยของเขาด้วยใบหน้าที่จริงจังพร้อมขมวดคิ้ว "ผมอยากรู้ว่า ใครอยู่ในห้องของผมเมื่อคืนนี้" 'อย่าให้เจอนะ ถ้าเจอเมื่อไหร่จะสั่งสอนให้เข็ดเลย! ' เรื่องราวของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ
เพราะเพื่อน..เธอจึงต้องทำอะไรลับๆ ล่อๆ เป็นเหตุให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอแอบชอบ ในขณะเดียวกัน เธอเองก็คิดว่าเขาเป็นเกย์ เพราะสถานการณ์บางอย่างเช่นกัน แล้วความวุ่นวายก็บังเกิด เมื่อเธอดัน…หลงรักเกย์ ‘ฮื่อ! เป็นเกย์นะเว้ยไม่ได้เป็นหวัด รักษาวันเดียวจะหายได้ไง สู้ต่อไปศิศิรา ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตน เพราะงั้นฉันก็ยังมีหวัง เฮ้อ! อย่างมากก็แค่ผิดหวังล่ะน่า’ ***“สาบานได้ว่าครั้งนี้ผมจะไม่หยุด จนกว่าเรา…จะเป็นของกันและกัน” เขาบอกก่อนจะผละลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขณะที่สองมือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อ สองตาก็ยังไม่ยอมเลื่อนไปจากเรือนร่างขาวโพลนตรงหน้า และไอ้สายตาคมกล้าประหนึ่งเสือรอตะครุบเหยื่อของเขาก็ทำให้เธอหนาวๆ ร้อนๆ บอกไม่ถูก “ไม่! เราพวกเดียวกัน เรากินกันไม่ได้” เธอพยายามเตือนสติ เพราะคิดว่าเขาอาจจะกำลังขาดสติ “แต่ผมเคยกินคุณแล้ว แล้วผมก็ชอบกินคุณ” เขาพูดพลางหลุบตามองไปที่แพนตี้ของเธอ ทำเอาเจ้าของแพนตี้ทำตาโต ไม่แน่ใจในคำว่ากินของเขา ที่สำคัญ…กะๆ กินอะไร “มะหมายความว่าไง”
หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้
© 2018-now MeghaBook
บนสุด