[YAOI] ยาใจสายลับ

ในโลกของสายลับ การสืบคดีและรวบคนร้ายให้อยู่หมัด ถือเป็นงานที่มีเกียรติและน่าภาคภูมิใจ ครอบครัว ลูก เมีย และความรัก เป็นสิ่งที่ควรอยู่ให้ห่างไกลที่สุด ซึ่งถ้าให้เลือกระหว่างตายในหน้าที่กับออกเรือนแต่งงาน…

“ผมยอมตายซะเลยจะดีกว่า!”

ในยุคเทคโนโลยี โลกที่ตำรวจ สายลับ หรือแม้แต่โจร ติดต่อและล้วงข้อมูลของกันและกันได้ภายในเสี้ยววินาที โลกที่เสรีทั้งเรื่องเพศ ภาษา และ สังคม

โอ๊ย! ใครจะไปคิดว่า ผมจะถูกจับคลุมถุงชนแบบนี้! โน…โน…โนว!

อาคารที่ตกทอดมารุ่นสู่รุ่นที่แม้ไม่ได้โอ่อ่าอลังการ แต่ก็เป็นที่กล่าวขานและรู้กันดีว่าที่นี่คือ ‘บ้านหม่อมทินกร ตระกูลเก่าผู้ดีภาคใต้’

บ้านแฝดสองชั้นตั้งคู่ขนานขั้นกลางด้วยตัวตึกที่ก่อสร้างมานานเป็นร้อยปี อยู่กันมาตั้งแต่รุ่นพ่อของพ่อ ตัวบ้านตกแต่งด้วยสีและเฟอร์นิเจอร์เน้นโทนขาว ให้ความรู้สึกทั้งสะอาดและสบายตา หลังบ้านเป็นแปลงผักและสวนดอกที่ได้รับการตัดแต่งเป็นประจำอย่างดีจากเจ้าของบ้าน

แต่ถ้าวัดสีตามภาพในใจของคนที่นั่งกินข้าวอยู่ตอนนี้บอกเลยว่าบ้านหลังนี้สีเทาล้วน แถมเป็นเทาเข้มเสียด้วย

“ลูกชายคนเดียวของหม่อมทินกร นายแบบผู้แสนน่ารัก เรียบร้อย เพอร์เฟค"

"..."

"ช่างเหมาะสมกับท่านผู้พิพากษาจรัญ ราวกับ'กิ่งทองใบหยก' สมแล้วที่ไอ้เจตมันเลี้ยงลูกมันเองกับมือ ได้ดีเป็นผู้พิพากษาเหมือนมันไม่มีผิด ฮ่าๆ เพื่อนพ่อเท่เหมือนพ่อเลยใช่ไหมลูก ฮ่าๆ”

ชายวัยเกษียณผู้มีความสามารถในการชื่นชมคนอื่นมากมว่าลูกในไส้ ในชุดเสื้อโปโลสบายๆจับไหล่ลูกชายในชุดสูทสีขาวที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารของบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สามารถเรียกได้ว่า กล่อมประสาท

ไม่รู้ว่าชาติไหนพ่อผมจะเลิกยัดคำว่ากิ่งทองใบหยกมานิยามผมกับตานั่นสักที บางทีถ้าพ่อรู้ว่าตานั่นน่าหงุดหงิดขนาดไหน พ่ออาจจะใช้คำว่า ผีเน่ากับโลงผุแทนก็ได้ ไม่สิ ถ้าตานั่นเป็นผี ผมจะเป็นหมอผี ถ้าตานั่นเป็นโรงไม้ ผมขอเป็นศาลาวัดดีกว่า

คุณหนูตุ๊กตาบาร์บี้ ผมดำ ตัวเล็กๆ ดวงตาสีน้ำตาลประกาย ผิวสีขาวเหลืองอยากจะคายข้าวทิ้งในทันที

"แต่งมันวันนี้พรุ่งนี้เลยดีไหมลูก"

พรวด!

"แค่กๆ"

ที่ผมยอมเข้าไปใกล้ชิดตานั่น ก็เพราะตานั่นมันเกี่ยวข้องกับคดีการตายของนายเจง ถ้าต้องตบแต่งกันจริงๆ สาบานได้ว่าเขาจะได้ยาพิษใส่แก้วน้ำชนิดตรวจไม่เจอเป็นของขวัญวันแต่งงาน!

ผมชอบความยุติธรรมก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากมีสามีเป็นผู้พิพากษานะพ่อ!

โบราณว่าคำบิดามารดาเป็นดั่งวาจาประกาศิต ก็คงศักดิ์สิทธิ์จริงๆ เล่นเอาคนสำลักข้าวคว้าแก้วน้ำมาดื่มแทบไม่ทัน เมื่อข้าวสวยประจำบ้านเกือบติดคอตาย เพราะคำบิดาเป็นเหตุ

แกร๊ง

ช้อนส้อมถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยบนจานข้าวที่ยังคงเหลือข้าวอยู่มากกว่าครึ่ง ถ้าเขาไม่ได้กินข้าวต่อหน้าบิดา ช้อนส้อมที่ว่าคงถูกวางแบบไม่ไยดี ไม่ต้องพิรี้พิไร

ว่าที่เจ้าสาวที่ไม่สาวแต่กลับเป็นหนุ่มหล่อออกไปทางจิ้มลิ้ม ยกน้ำในแก้วทรงกระบอกขึ้นดื่ม น้ำเปล่าที่ควรจะปราศจากรสชาติ ทว่ายามได้ยินชื่อคนที่ไม่ถูกชะตาน้ำจืดก็ฝาดเฝือนคอจนยากจะกลืน

“อ้าว อิ่มแล้วเหรอลูกยา”

กระเดือกลงคอไม่ลงอะพ่อ พ่อเล่นเอาแต่พ่นชื่อตานั่นไม่หยุด

หม่อมทินกรถามเหมือนประหลาดใจ แต่คนถูกถามกลับรู้อยู่แก่ใจว่า ท่าทางอยากรู้อยากเห็นดูกระตือรือล้นเช่นนี้ เป็นอาการดีใจจนเก็บทรงไม่อยู่

“ครับ”

คนโตตาวาวรีบเดินมาเล็งสูทของลูกชาย มองซ้ายมองขวา จัดความเรียบร้อบตรงไหล่นิด ตรงเนคไทป์หน่อย

“ดีเลย งั้นเดี๋ยวพ่อให้คนไปส่งที่ทำงานของพี่จรัญนะลูก”

หม่อมทินกรผู้รอฟังคำตอบนี้มานาน รีบจับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนยัดใส่กล่องพัสดุเตรียมแพ็คส่งออกนอกบ้าน ซึ่งท่าทางกระดี๊กระด๊าปิดไม่มิดนี้ แน่นอนว่าคนมองทำได้แต่ยิ้มแห้งตอบ

นั่นไง ว่าแล้ว!

“ครับ”

รอยยิ้มแหยๆ เหมือนพินอคคิโอถูกส่งกลับไปอีกครั้ง ท่ามกลางความไม่สงสัยไม่เอะใจใดๆของคนมอง แล้วยาก็ได้แต่เตรียมตัวขึ้นรถตามระเบียบ

………………………

ถนนสายรองที่ไม่ได้ตัดผ่านตัวเมืองทำให้หมดกังวลเรื่องปัญหารถติด ท่ามกลางร้านค้าและรถเข็นขายของข้างทางของพวกชาวบ้านและนักช็อปแนวสตรีท รถสปอร์ตสีขาวคันงามแปลกตาจากคันอื่นๆกำลังเคลื่อนไปช้าๆตามเส้นถนน

ความเร็วรถนี้มันช่าง…เต่ามาก! เต่ากว่านี้อีกนิดหนึ่งได้จอดคาที่กลางถนนแล้ว!

ที่กลางเบาะด้านหลังคุณชายในชุดสูทขาว เจ้าของสีหน้าเบื่อโลก กำลังเคลื่อนนิ้วหารายชื่อปลายทางในโทรศัพท์มือถือหาอะไรทำฆ่าเวลาบนท้องถนน ที่แม้จะไม่มีรถติดก็คงใช้เวลาไม่ต่างกัน คุณลุงคนขับรถประจำบ้านขับรถเงียบๆเป็นใบ้เหมือนอย่างที่เคย ถึงในรถจะมีสองคนก็ไม่ต่างจากการอยู่คนเดียว ทุกอย่างเงียบเสียจนสามารถนั่งสมาธิได้

ติ้ด.

(ตูด….ตูด….ตูด….)

เอี๊ยด!

รถกระชากเล็กน้อยจากการที่คนขับแตะเบรกหยุดกะทันหัน คนไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยพุ่งไปข้างหน้าเล็กน้อย ดีที่เอามือซ้ายที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์เท้ายันเบาะหน้าไว้ก่อน ก็เลยไม่ได้หัวทิ่มหัวตำ

“ขอโทษครับคุณหนู” คุณลุงคนขับรีบหันไปขอโทษขอโพยทำสีหน้าเหมือนกลัวจะโดนไล่ออก

คนตกใจนิดหน่อยยิ้มตอบส่ายหัวเล็กน้อยว่าไม่ถือสา เขาไม่ถือสาจริงๆทั้งยังคิดว่าดีแล้วที่คนขับขับช้าและที่นี่เป็นถนนนอก ถ้าเป็นเส้นหลักในเมือง คงไม่ได้มานั่งส่ายหัวใจดีใส่กันแบบนี้หรอก

(ฮัลโหลสวัสดีครับ ผู้พิพากษาจรัญครับ)

คุณลุงเมินยาหันกลับไปบังคับพวงมาลัยต่อ ส่วนยาที่กำลังฟังประโยคที่คุ้นเคยจากเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่กำลังแนบหู ตอนนี้นอกจะจะไม่ห่วงเรื่องตัวเองจะเผลอไปกดตัดสายแล้ว ยังอยากจะตัดสายทิ้งด้วยตัวเองเสียด้วยซ้ำ

ชัดเลย โทรกี่ครั้งก็แบบเดิม ไม่คิดจะเมมเบอร์กันเลยสินะ หรือว่าเมมเบอร์ไม่เป็น

ยายกยิ้มขืนๆ ด้วยท่าทางที่กำลังพยายามข่มใจให้เย็นกรอกเสียงสุภาพนุ่มนวลลงสาย

“ผมว่าผมจะถึงที่ทำงานของพี่อีกครึ่งชั่วโมงครับ พี่จรัญจะฝากซื้ออะไรไหมครับ”

(...ติ้ด.)

ตัดสาย! ตัดสายเนี่ยนะ!!

โอ๊ย ไอผู้พิพากษาขี้เก๊ก เฮงซวย หล่อตายแหละ ถ้าไม่ต้องสืบเรื่องนายเจงนะ สาบานเลยว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่มีวันญาติดีด้วย ไอ้งานหมั้นหมายคลุมถุงชนซังกะบ๊วยนี่นะ พ่อจะพังให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

“คุณหนูหมอบครับ!”

เอี๊ยด!

!!!

กึก!

ทันทีหลังจากสิ้นเสียงตะโกนของคนขับรถ รถหรูก็เบรกกะทันหันอีกครั้ง แถมครั้งนี้ก็ทำเอาเขาหัวทิ่มลงไปจริงๆ

สถานการณ์ไม่ชอบมาพากล คนขับก้มลงต่ำเหมือนหลบใครบางคน เนื้อตัวสั่นเล็กน้อย สีหน้าตื่นตระหนก กำลังหันมามองเขา เป็นเชิงปรามไม่ให้เงยหน้ากลับขึ้นไป สัญชาตญานบอกยาว่าด้านนอกมีอันตราย ก่อนเขาจะได้ยินเสียงปืนสองสามนัดดังแทรกเข้ามาในรถ และเสียงปืนมันก็ชัดขึ้นเรื่อยๆ

“เกิดอะไรขึ้น”

ยาไม่มีทางสับสนระหว่างเสียงปืนกับเสียงประทัด เขามั่นใจว่ามีลางร้ายบางอย่างกำลังก่อตัว ทว่าคนตอบคำถามดูบ้าบอเกินกว่าจะตอบคำถามในทันที จนยาต้องเป็นฝ่ายตะคอกเสียงดัง

“เกิดอะไรขึ้น!”

ในที่สุดคนสะดุ้งเล็กน้อยก็รู้สติ ยามองเค้นตาโต ในขณะที่ด้านนอกยังมีเสียงปืนดังเปรี้ยงปร้าง

“มีคนร้ายสองสามคนกำลังกราดยิงพวกชาวบ้านครับ”

ปึก!

มือซ้ายเอื้อมไปเปิดประตูเบาะหลังอย่างไวโดยไม่ต้องคิด แต่คนขับเอื้อมมือมาจับแขนเสื้อรั้งเขาไว้ เขาหันไปสลัดออกโดยไว

ทำไมเรื่องต้องมาเกิดแถวบ้านพ่อด้วยเนี่ย! ต้องทำตัวเรียบร้อยในสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ

เขารู้สึกได้ถึงจังหวะนรกที่มาผิดที่ผิดเวลา แต่ถึงเขาไม่ใช่ตำรวจ แต่เลือดของผู้กล้ารักความยุติธรรมก็มีไม่แพ้กัน จะให้ยืนดู แอบดูเฉยๆ เขาทำไม่ได้และจะไม่ทำ

“คุณหนูจะไปไหนครับ อย่าไปครับ มันอันตราย!” คุณลุงพยายามรั้งสุดชีวิต ทว่าอีกฝ่ายใจร้อนเกินกว่าจะเอาน้ำลายมาหยุดได้