เรื่องร้ายๆ โถมเข้ามาในชีวิตพอใจไม่หยุด เธอท้อง!! มันเกิดขึ้นเพราะเธอเผลอตัวเมามาย มันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้วละ หลังพอใจปลงได้ มันก็ถือเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งในชีวิตเชียวนะ จากนี้ไป เธอคงมีคนที่ไว้ใจได้แบบสนิทใจ มั่นใจได้เลยว่าจะไม่ถูกหักหลัง คงเพราะเธอผ่านความทรงจำแย่ๆ มาทั้งชีวิต นับตั้งแต่ผู้หญิงสองคนนั่นก้าวเข้ามามีชีวิตร่วมกันในครอบครัว แม่เลี้ยง และลูกสาวของนาง ฉันชื่อพอใจ เป็นชื่อที่เธอชอบ เพราะแม่เป็นคนตั้งให้ แม้วันนี้...แม่จะไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของเธอแล้วก็ตาม ชีวิตเธอลุ่มๆ ดอนๆ สุขบ้าง แต่ทุกข์เยอะกว่า พอใจตั้งใจจะเลี้ยงดูลูกคนนี้ให้ดีที่สุด อย่างน้อยเขาก็ไม่มีความผิด เขาเกิดมาเพื่อให้เธอได้พบความสุขอีกครั้ง แต่...เธอคงเป็นคนอับโชค พ่อของลูก ดันเป็นผู้ชายที่กำลังจะแต่งงานกับน้องสาวของเธอเสียได้...พอใจพยายามอยู่ห่างๆ เธอไม่อยากเป็นตัวป่วนทำให้ครอบครัวใหม่แตกแยก...หากเธอทำได้ เรื่องราวเหล่านี้คงไม่เผยแพร่ออกมา
ตอนที่ 1. เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันเศร้าสุดขีด
พอใจนั่งกำแท่งตรวจครรภ์ในมือแน่น สิ่งที่เธอเห็นอาจเกิดจากความผิดพลาด มันไม่ควรเกิดขึ้นสิ เธอระวังตัวอย่างดีที่สุดแล้วนะ เธอพยายามไม่คิดถึงวันคืนแสนเศร้าที่เกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อหนึ่งเดือนก่อน
ภาพความทรงจำนั่นตามหลอกหลอนไม่หยุดหย่อน เธอตื่นขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคยสักนิด เป็นบ้านของใครสักคนหนึ่ง บ้านที่สวยถูกใจที่สุด แม้เธอจะเห็นผ่านตาตัวเองแค่...ครั้งเดียว
เธอนั่งอยู่บนเตียง ที่นอนที่สภาพเหมือนถูกระเบิดลง!!
ผ้าปูที่นอนหลุดลุ่ย ผ้าห่มกองอยู่ข้างเตียง หมอนขนเป็ดแตกปริ มีขนเป็ดติดค้างอยู่บนเพดาน และกระจายเต็มพื้นไปหมด
พอใจผวาไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว เธอไม่ได้ดัดจริตหรอกนะ แต่เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเธอตอนนี้ ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เธอนอนโป้อยู่ท่ามกลางสมรภูมิรบที่ไม่ต้องเดาเลย เธอผ่านค่ำคืนเหล่านั้นมา กับใครบางคน ที่นึกเค้าหน้าไม่ออกสักนิด รู้แค่ว่า...บางสิ่งที่สู้เก็บรักษาอย่างดีกระจุยไปหมดแล้ว เพราะฝีมือของเขาผู้นั้น
สิ่งแรกที่เธอทำหลังตั้งสติได้
เธอรีบลนลานลงจากเตียง ฉวยเสื้อยืดตัวหนึ่งที่หล่นอยู่บนพื้นมาสวมลวกๆ และกวาดตามองหากางเกงของตนเอง แต่พยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ พอใจเม้มปากช่างใจ เธอเสียเวลานานเกินไปสำหรับการอยู่ที่นี่
ในเมื่อเสื้อผ้าของเธออันตทานหายไปจนหมด
ดังนั้นเสื้อหรือกางเกงของใครก็ได้ เธอควรรีบคว้าไว้ และไปจากที่นี่ เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะอยู่เผชิญหน้ากับใครคนนั้นตอนนี้หรอก
พอใจฉวยกางเกงตัวหนึ่งที่แน่ใจว่าเล็กที่สุดเท่าที่หาได้ในตู้เสื้อผ้าใบนั้น ไม่มีเวลาคิดทบทวนอะไรอีกเลย นอกจากรีบเผ่นออกไปจากขุมนรกนี่ให้เร็วที่สุด
แต่เธอแทบไม่มีอะไรติดตัวเลย โชคดีที่เจอธบัตรสีเทาหนึ่งแบงก์ตกอยู่ที่พื้น ช่วงที่กระโดดหย็องแหย็งเพื่อสวมกางเกงตัวนั้น เธอกำธนบัตรเผ่นออกจากบ้านหลังนั้นทันที พอใจชะงักเล็กน้อย เมื่อโผล่พ้นประตูบ้าน สิ่งแรกที่เห็นคือท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา
เธออยู่ในผับ เมามายไร้สติ หลังทะเลาะกับบิดาครั้งใหญ่
พ่อที่บอกว่ารักเธอมากกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้ แต่พ่อคนนี้แหละ ที่พาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านทันที หลังแม่เธอตายยังไม่ครบหนึ่งอาทิตย์ พร้อมกับลูกติดเพศหญิงที่มีอายุน้อยกว่าเธอ....แค่สองเดือน
นับจากวันนั้น ระยะห่างระหว่างเธอกับพ่อ ก็ขยายเพิ่มขึ้นทุกๆ วัน
พอใจพยายามไม่สนใจ ทำตัวเหมือนอยู่คนเดียวในบ้าน มองสามคนนั้นเหมือนอากาศธาตุ เธอทำสำเร็จ แต่คนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟคือพ่อของเธอเอง
“ต้องให้พ่อกราบแกเลยไหมหะ แกถึงจะยอมฟังพ่อพูดสักที”
เสียงพ่อกระแทกโสตประสาทเธอ แต่พอใจก็ยังแสร้งทำเป็นหูทวนลม แสร้งไม่ได้ยินสิ่งที่ท่านพูด
“คุณพี่คะใจเย็นๆ ค่ะลูกสาวคุณพี่ แค่กำลังน้อยใจ” เสียงหวานแหลมเหมือนเสียงแม่มด กับสีหน้าผสมความเยาะเย้ยนั่นทำให้มือของพอใจสั่นระริก
“ใช่ค่ะคุณพ่อ พี่พอแค่น้อยใจ ที่คุณพ่อไม่รักเธอ เท่ากับที่รักแป้ง” เสียงหวานที่พอใจแค่นว่าในใจมาตลอด น้องสาวของเธอแอ๊บเป็นสาวน้อยแสนซื่อเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่เมื่อใดที่หล่อนถอดหน้ากากดัดจริตนั่นออก พ่อัเธอ หรือผู้ชายที่มาติดพันหล่อนอาจไม่เชื่อ ว่านั่นคือผู้หญิงคนเดียวกัน
เธอเคยเห็นโฉมหน้าของหล่อนมาแล้ว
น้องสาวเธอชื่อ แป้งร่ำ ส่วนแม่ของเธอชื่อ เดือนฉาย
ส่วนพ่อผู้โง่เง่าของพอใจชื่อ พร้อม
“ยัยแป้ง พูดอะไรแบบนั้นละลูก คุณพี่รักลูกและหนูพอเท่าๆ กันเลยนะ” เดือนฉายแย้ง และแอบยิ้มเยาะลูกเลี้ยง
“หยุดพูดเถอะค่ะ พอสะอิดสะเอียน” พอใจตวาด เบือนหน้าหนี เธอเกลียดพวกเขา รวมทั้งเกลียดขี้หน้าพ่อตัวเองด้วย ผู้ชายที่ทรยศแม่เธอ ตั้งแต่ที่แม่ยังไม่ทันตาย
“ยัยพอ ให้เกียรติคุณเดือนหน่อยสิ เขาเป็นแม่แกนะ”
พอใจเหยียดยิ้ม “พอมีแม่แค่คนเดียวค่ะ อย่าพยายามยัดเยียดคนอื่นมาเป็นแม่พออีกเลย”
ยี่หวาไม่เคยคิดว่าปลายทางชีวิตของเธอจะจบลงแบบนี้ ก่อนที่เธอจะทิ้งอนาคตที่เหลือไปอย่างไร้ค่า เนื่องจากสุดที่จะทนกับความชอกช้ำที่ได้รับมาจากสามีคนเดียว เธอตัดสินใจฝากดวงใจของตัวเองไว้กับน้องสาวฝาแฝด น้องสาวที่ไม่มีคนรอบตัวรู้จัก มันคือความลับที่เธอปิดบังพวกเขาไว้ สมัยเด็กๆ พ่อกับแม่แยกทางกัน ทั้งสองท่านเลยแบ่งลูกไปเลี้ยงดูคนละคน ยี่หวาอยู่กับแม่ ส่วนญาดาไปอยู่กับบิดา สองสาวที่เหมือนกันทุกกระบิ แตกต่างที่นิสัย คนหนึ่งเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก ส่วนอีกคนตรงข้ามทุกอย่าง แกร่ง และกล้าท้าชน… และเพราะแค้นใจแทนพี่สาว ญาดาเลยรับปากก่อนยี่หวาสิ้นลม เธอจะเอาคืนทั้งสองคนนั้นให้สาสม ไม่ว่าจะเป็นปกป้องสามีสุดที่รักของยี่หวา หรือแม้แต่...ฉันทา ว่าที่ภรรยาคนใหม่แสนผยองคนนั้น สองคนนี้ต้องหาความสุขไม่ได้ เธอจะรังควานพวกเขา ให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น...การจองเวรคืองานที่เธอควรทำ…ถ้าเป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ ญาดาคงไม่กลุ้มใจหนัก ‘ความรัก’ บทจะมาก็มาประชิด เธออยากแก้แค้น แต่ดันไปหลงรัก ผู้ชายเลวคนนั้นเสียอีก หลังจากเฉดหัวฉันทา คงต้องหาทางมัดใจปกป้อง อย่างน้อยก็ทำเพื่อหลาน ถ้าเธอตกนรก เธอจะลากปกป้องตามไปด้วย...
คงไม่มีความซวยไหนเลวร้ายเท่ากับการถูกตราหน้าว่าเป็น ‘เด็กดริ้ง’ ความตั้งใจของณิรินคือไปจับผิดว่าที่พี่เขย แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกเข้าใจผิดเสียเอง แถมผู้ชายคนนั้นดันเป็นคนสำคัญที่เธอต้องคอยดูแลระหว่างที่เขามาเจรจา เพื่อเป็นคู่ค้ากับบริษัทของลุงกับป้า หน้าที่นั้นเลยถูกโยนมาให้ณิรินรับผิดชอบ ผู้ชายปากร้ายเอาแต่ใจตัวเอง ค่อนข้างงี่เง่าคนนั้น เขาคิดว่าเธอมีอาชีพเสริม และพยายามเกาะแกะจนณิรินโมโห บางครั้งณิรินก็อดคิดไม่ได้ มันเป็นเพราะช่วงเบญจเพศของเธอหรือเปล่า เรื่องซวยๆ เลยเกิดขึ้นกับเธอไม่หยุดหย่อน
เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหู ฉันไม่สามารถสลัดเสียงแหบๆ ของเขาออกไปจากความทรงจำได้เลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ สิ่งที่ฉันคิดอยู่นี่คือ...ความผิด แม้จะเป็นแค่ความคิด แต่มันเป็นก้าวแรกที่ฉันตั้งใจทำผิดศีลธรรม กับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว!! ฉันกำลังเป็นคนเลว และอีกไม่ช้า ฉันคงโดนคนทั้งโลกประณามหากฉันไม่หยุดความคิดทุเรศๆ นั่นเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะทำยังไงดีล่ะ? ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย มีเพียงเสียงแหบๆ ของคน คนนั้นดังก้องอยู่ในหูเท่านั้น “สามีของเธอเดินทางไปทำธุรกิจ” “เธอบอกว่าสามีของเธอจะไม่อยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์!!” “มันจะดีแค่ไหนนะ หากฉันเปลี่ยนสิ่งที่ได้ยินได้ เขาน่าจะไปซัก7ปี” ผมพยายามข่มใจให้รู้สึกเศร้าตาม แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัวเกินกว่าจะควบคุมได้ “คุณอยู่ที่ไหน?
รัชศกปีที่สิบ มันเป็นช่วงเวลาแสนสุขที่ลืมไม่ลง แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน ครั้งหนึ่ง ข้าเคยเป็น ‘สาวงาม’ ที่ผู้คนทั้งเมืองหลงใหล เมืองหลวงกว้างใหญ่ใต้แผ่นฟ้าเดียว ข้าผู้มาก่อนกาล เดิมทีข้าคิดว่าเป็นแค่ความฝันหนึ่งตื่น แต่ที่ไหนได้ ทุกเหตุการณ์ที่ข้าพบเจอ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ความสุขที่ท่วมท้นอยู่ในใจ เป็นความทรงจำเดียวที่ทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อ...รอ...ใครบางคน
เมื่อสามีตะโกนใส่หน้า “ผมต้องการหย่ากับเธอ!! คนที่ผมรักเขากลับมาหาผมแล้ว” เมษาเซ็นจำใจชื่อบนใบหย่าพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพรู เธอตัดสินใจเก็บงำความลับไว้กับตัว พร้อมกับจากไปโดยไม่ปริปากบอกคีรินเลยสักคำ ผ่านไป 5 ปี เด็กชายคนหนึ่งมาตามหาพ่อ... “ผมจะไปหาพ่อผม ปล่อยผมนะ!!” เสียงแผดก้องบริเวณหน้า ล็อบบี้ แม้แต่คีรินเองยังอดสนใจไม่ได้ เด็กชายคนหนึ่งถูก รปภ. รั้งตัวไว้ เขาดิ้นกระแด๋วๆ ตะโกนลั่น ผิวทั้งหน้าแดงก่ำ มีเม็ดเหงื่อผุดเต็มไปหน้า และเมื่อเด็กชายวิ่งตรงมาหาเขา “พ่อคร๊าฟฟฟฟฟ” คิรินเข่าอ่อน สัญชาตญาณบางอย่างเตือน เด็กชายตรงหน้าเขานี่ เป็นเลือดเนื้อส่วนหนึ่งของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่หยอก หากสามารถปราบพยศผู้ชายเจ้าอารมณ์ได้ ดานันจะเป็นอิสระจากข้อผูกมัดของบิดา ทว่า...ในความโชคร้าย มีความโชคดีแอบแฝงอยู่ ว่าที่สามีของเธอ เป็นบุตรชายผู้มั่งคั่งของตระกูลใหญ่ แต่เขาเพิ่งสูญเสียดวงตาไปจากอุบัติเหตุ ดานันต้องรองรับความเกรี้ยวกราดเช่นนี้ จนกว่าจะเปลี่ยนความคิดของเขาได้ ครามไม่ได้พิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด เขามีหนทางรักษาได้ ขึ้นอยู่กับว่า...ดานันจะโน้มน้าวว่าที่สามีของเธอได้หรือเปล่า
เส้าหยวนหยวนแต่งงานกับแม่ทัพเทพทรงพลังที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนส่งผลกระทบต่อทางจิตใจหลังจาดที่เธอย้อนเวลา เธอไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับการสมรู้ร่วมคิด และต้องการร่วมมือกับเขาเพื่อแสวงหาอิสรภาพ เธอก่อตั้งธุรกิจ รักษาโรคของคนไข้ และช่วยชีวิตผู้คน เป็นคนที่ยอดเยี่ยม กลายเป็นผู้ช่วยที่ดีของแม่ทัพ แต่ต่อมาแม่ทัพกลับคืนคำ ไหนตกลงไว้ว่าจะหย่าล่ะ?
เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
หลังจากแต่งงานมาสามปี เสิ่นเนียนอันคิดว่าตนเองสามารถเอาชนะใจโฮ่วอวินโจวได้ แต่กลับพบว่าเขามีเพียงคนรักแรกอยู่ในใจ "ฉันจะปล่อยเธอไปหลังจากที่เธอคลอดลูก" ในวันที่เสิ่นเนียนอันมีปัญหาในการคลอดบุตร โฮ่วอวินโจวได้พาผู้หญิงอีกคนออกจากประเทศด้วยเครื่องบินส่วนตัว "ไม่ว่าคุณจะชอบใครก็แล้วไป สิ่งที่ฉันเป็นหนี้คุณ ฉันคืนให้หมดแล้ว" หลังจากที่เสิ่นเนียนอันจากไป โฮ่วอวินโจวก็เสียใจ "กลับมาหาฉันอีกครั้งได้ไหม"
หลังจากแต่งงานได้ 2 ปี ในที่สุดเจียงเนี่ยนอันก็ตั้งครรภ์สักที ความดีอกดีใจของเธอแต่กลับแลกกับคำขอหย่าของสามี หลังจากการสมคบคิด เธอนอนในกองเลือด และต้องการขอร้องเขาให้ช่วยเด็กเอาไว้ แต่กลับไม่สามารถติดต่อกับอีกฝ่ายได้ ด้วยความสิ้นหวังเธอจึงออกจากประเทศไป ต่อมาในงานแต่งงานของเจียงเหนียนอัน คุณกู้เสียการควบคุมและคุกเข่าลง ดวงตาของเขาแดงก่ำ "มีลูกของฉัน แล้วเธออยากจะแต่งงานกับใครกัน?"
หลังจากแต่งงานกันสามปี เจียงหยุนถังพยายามสุดความสามารถเพื่อช่วยชีวิตสามีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดยไม่คาดคิด ว่าเขาได้ละทิ้งเธอเหมือนกับขยะ รับรักแรกของเขากลับประเทศและตามใจเธอทุกอย่าง เจียงหยุนถังที่ท้อใจตัดสินใจหย่า และทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะเธอที่กลายเป็นภรรยาที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลเศรษฐี อย่างไรก็ตาม เธอกลับเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างกะทันหันเป็นหมอเทวดาที่พบเจอยาก "Lillian"แชมป์แข่งรถที่มีฐานแฟนคลับจำนวนมาก และยังเป็นนักออกแบบสถาปัตยกรรมระดับโลกอีกด้วย ชายร้ายหญิงชั่วคู่นั้นเยาะเย้ยเธอว่า เธอจะไม่มีวันหาคู่รักได้ใ แต่ไม่คาดคิดว่าลุงของอดีตสามีของเธอ ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดทำกแงทัพกลับมาเพียงเพื่อขอแต่งงานกับเธอ
แต่งงานกันเป็นเวลาสามปี เสิ่มชูคิดว่าต่อให้ป๋อมู่เหนียนจะใจแข็งสักแค่ไหนก็ควรจะอ่อนลงได้ด้วยความรักที่เธอมีกับเขามาโดยตลอด แต่เมื่อเขาบังคับให้เธอคุกเข่าลงในหอบรรพบุรุษของตระกูล เสิ่มชูถึงตระหนักว่าแท้ที่จริง ผู้ชายคนนี้ไม่มีหัวใจ คนที่ไม่มีหัวใจ เธอยังจะอาลัยอาวรณ์อยู่อีกทำไม? ดังนั้น เมื่อป๋อมู่เหนียนขอให้เธอเลือกระหว่างการคุกเข่าและการหย่าร้าง เสิ่มชูจึงเลือกการหย่าร้างไปโดยไม่ได้ลังเล เธอยังสาวยังสวยอยู่เช่นนี้ ทำไมจะต้องมาเสียเวลากับไอ้ผู้ชายคนนี้ด้วย!มิสู้กลับบ้านไปสืบทอดมรดกพันล้านของตระกูลจะดีกว่า