มีเรื่องเดียวที่ติดค้างอยู่ในใจ หลายครั้งที่พลอยพยายามหาข้อพิสูจน์ แต่กลับไม่ได้ข้อเท็จจริงกลับมา ทันทีที่เธอเมา ทุกอย่างก็เหมือนแดนสนทยา ภาพจำเบลอๆ นั่นปะติดปะต่อไม่เป็นรูปร่าง ไม่รู้เพราะอะไรสิ ทุกครั้งที่ดื่มแอลกอฮอล์ ‘ดื่มที่ปาก แต่ทำไมระบมที่ช่วงล่างไม่รู้’ มันเกิดขึ้นหลายครั้ง พลอยเลยเลี่ยงที่จะดื่ม นับจากนั้นเธอก็ไม่เคยระบมที่ช่วงล่างอีกเลย แต่กลับรู้สึกแปลกๆ แทน เธอ ‘ครั่นเนื้อครั่นตัว’ อยากดื่มแต่...กลัวเจ็บ!!
ตอนที่ 1. ฉันชื่อพลอย
ดิน…ผู้เข้ามาในช่วงเวลาที่พลอยเหมือนจะโดนทิ้ง เขาให้คำสัญญากับพลอยว่าเขาขอดูแลพลอยเอง ดูแลหัวใจพลอยและให้ทุกๆ อย่างกับพลอยเหมือนที่แฟนคนหนึ่งทำได้ ความอ่อนไหว และอารมณ์เหงาในตอนนั้น ทำให้พลอยยอมรับอ้อมกอดของดิน แม้ว่ามันจะดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ พลอยยังไม่ประสีประสานัก ตอนที่เริ่มต้นคบกับดินแบบจริงจัง
พลอยมารู้ทีหลัง คำสัญญาจอมปลอมนั่น
ดินหวังเพียงร่างกายของเธอ ดินก็เหมือนผู้ชายหลายคนที่พลอยคิดว่าตนเองหลงรักเขา
พลอยเมินคำสอนของผู้ใหญ่ที่น่าเคารพทุกคน แหกกฎกุลสตรีทุกข้อ ฉีกข้อห้ามที่คนเฒ่าคนแก่สั่งสอนไว้
เธอพลีกายให้ดิน เพื่อบูชาความรัก
และมันก็จบลงคล้ายๆ กัน
หลังจากนั้น พลอยก็เมินใส่ผู้ชาย เธอเข็ดคำลวงเหล่านั้น หันหน้าหาขวดสุรา และดื่มแบบไม่กลัวเมา
แต่...เมื่อฟื้นคืนสติ ร่างกายช่วงล่างของเธอระบมเหมือนถูกใช้งานหนัก
พลอยพยายามไม่ใส่ใจ...เธอไร้ผู้ชายข้างกาย
ไม่เปิดโอกาสให้ผู้ชายหน้าไหนเข้าใกล้...แล้วทำไม?
ทุกครั้งที่เมา...เธอก็มักจะเจ็บอวัยวะช่วงล่างในร่างกายตลอด?
วันนี้ความเหงาครอบคลุมหัวใจพลอยเลยไม่อยากอยู่คนเดียว เธอเลือกร้านเหล้าแห่งหนึ่งเพื่อหาที่ดื่มเงียบๆ และได้แต่หวัง ครั้งหลังฟื้นคืนสติมาเธอจะไม่รู้สึกเจ็บที่อวัยวะส่วนล่างของร่างกายอีก
พลอยเริ่มดื่มตอนสองทุ่มกว่าๆ พอนาฬิกาเลยสี่ทุ่มไปไม่เท่าไหร่ เธอก็เมาแบบลืมตาไม่ขึ้นแล้ว พลอยจำอะไรแทบไม่ได้ เธอรู้แค่ว่าทุกครั้งที่ดื่มจนเมาในร้านเหล้าแห่งนี้ เธอไม่เคยได้จ่ายค่าเหล้าเลยสักครั้ง
“เมาอีกแล้วสินะ” เสียงใครบางคนพูดดังแผ่วๆ อยู่ข้างหู พลอยพยายามปรือเปลือกตามอง แต่หนังตาหนักอึ้งเผยอเปิดได้ไม่ถึงครึ่งเซ็น’
“วันนี้ใครจ่ายค่าเหล้าวะ?” ใครอีกคนตะโกนถาม พลอยพยายามฝืนความมึนเมาปรือตามองคนปริศนานั่นให้ได้
“ผมเอง!!” ใครคนนั้นรับอาสาจ่ายค่าเครื่องดื่มที่พลอยดื่มไปทั้งหมด
พลอยพยายามฝืนความรู้สึก พยายามถ่างตาแต่...
ไร้ผลเช่นเดิม เธอคุมสติแทบไม่อยู่ รู้แค่ว่าใครสักคนที่แข็งแรงมากๆ ช้อนอุ้มเธอจากเก้าอี้ที่นั่งฟุบหน้าอยู่ แผ่นอกแน่นปึกนั่นเบียดกับช่วงแขน ไอร้อนผ่าวหลอมละลายเธอเกือบกลายเป็นไอ พลอยพยายามขยับตัวเพื่อขับไล่ความอึดอัดที่เกิดขึ้น เธอร้อนแทบทนไม่ไหวแต่แล้ว...
ใครคนนั้นค่อยๆ หย่อนเธอนอนลงบนเตียง เขาสลัดเสื้อกับกางเกงทิ้งแบบไม่แยแส พลอยพยายามฝืนความรู้สึกวาบวับ เธอมองร่างกายกำยำที่ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์นั่นด้วยแววตาบางอย่าง
ไม้อมยิ้ม ยืนมองร่างของพลอยที่นอนสลึมสลืออยู่บนเตียง เขาคือผู้ชายปริศนาที่คอยตามจ่ายค่าเหล้าให้พลอยนับตั้งแต่เธอโผล่หน้ามาดื่มที่ร้านเหล้าแห่งเกือบปี ดินคือเพื่อนสนิทของเขา หลังจากดินกับพลอยแยกทางกัน เพราะเหตุผลบางอย่าง
ไม้ก็เสนอตัวคอยดูแลหัวใจให้พลอยแทนดิน เขาไม่รังเกียจร่างกายที่เคยผ่านมือของดินมาแล้ว พลอยยังสวยสดใส หล่อนควรมีผู้ชายสักคนคอยดูแล
ไม้ปลดกระดุมพร้อมกับที่ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกช้าๆ กล้ามท้องที่แน่นหนา รวมทั้งส่วนกลางกายที่ใหญ่โต เพียงยังไม่ได้สัมผัสแค่คิดถึงผิวเนื้อนวลเนียนไร้รอยตำหนิของพลอย อวัยวะส่วนกลางร่างกายของดินก็ค่อยๆ ขยายขึ้นมา พลอยที่พยายามปรือตามองค่อยๆ เบิกตาโพลง เธอเพิ่งผ่านความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งแค่กับดินคนเดียวและดินไม่ได้อลังการถึงขั้นชายตรงหน้า พลอยมัวแต่มองความองอาจนั่น จนหลงเคลิ้ม เธอเม้มปากแอบแลบลิ้นเลียความแห้งผากที่มุมปากล่างข้างซ้าย และเผลอกืนน้ำลายลงคอฝืดๆ
เรียวขาด้านในของพลอยถูกลูบไล้ด้วยอุ้งมือสากระคาย ก่อนที่ชายผู้นั้นจะค่อยๆ จับขาของเธอแยกออกจากกัน โดยที่เธอเองก็เต็มใจ ขยับบั้นท้ายให้แบบอัตโนมัติ เนินอูมอิ่มกลางหว่างขา โหนกนูนเต็มไม้เต็มมือถูกมือสากๆ ของไม้ลูบไล้ไปมา เขากระตุ้นความกระสันซ่านจนเธอเสียวสยิว เผลอตัวครางกระเส่าออกมาเบาๆ ตอนที่นิ้วแข็งร้อนของไม้เริ่มสอดเข้าไประหว่างแคมเนื้ออวบสวยนั้น เพื่อแหวกช่องสวาทให้เขาได้เห็นเนื้อด้านในที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำรักจากอารมณ์กำหนัด
ยี่หวาไม่เคยคิดว่าปลายทางชีวิตของเธอจะจบลงแบบนี้ ก่อนที่เธอจะทิ้งอนาคตที่เหลือไปอย่างไร้ค่า เนื่องจากสุดที่จะทนกับความชอกช้ำที่ได้รับมาจากสามีคนเดียว เธอตัดสินใจฝากดวงใจของตัวเองไว้กับน้องสาวฝาแฝด น้องสาวที่ไม่มีคนรอบตัวรู้จัก มันคือความลับที่เธอปิดบังพวกเขาไว้ สมัยเด็กๆ พ่อกับแม่แยกทางกัน ทั้งสองท่านเลยแบ่งลูกไปเลี้ยงดูคนละคน ยี่หวาอยู่กับแม่ ส่วนญาดาไปอยู่กับบิดา สองสาวที่เหมือนกันทุกกระบิ แตกต่างที่นิสัย คนหนึ่งเรียบร้อย พูดน้อย น่ารัก ส่วนอีกคนตรงข้ามทุกอย่าง แกร่ง และกล้าท้าชน… และเพราะแค้นใจแทนพี่สาว ญาดาเลยรับปากก่อนยี่หวาสิ้นลม เธอจะเอาคืนทั้งสองคนนั้นให้สาสม ไม่ว่าจะเป็นปกป้องสามีสุดที่รักของยี่หวา หรือแม้แต่...ฉันทา ว่าที่ภรรยาคนใหม่แสนผยองคนนั้น สองคนนี้ต้องหาความสุขไม่ได้ เธอจะรังควานพวกเขา ให้เหมือนตกนรกทั้งเป็น...การจองเวรคืองานที่เธอควรทำ…ถ้าเป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ ญาดาคงไม่กลุ้มใจหนัก ‘ความรัก’ บทจะมาก็มาประชิด เธออยากแก้แค้น แต่ดันไปหลงรัก ผู้ชายเลวคนนั้นเสียอีก หลังจากเฉดหัวฉันทา คงต้องหาทางมัดใจปกป้อง อย่างน้อยก็ทำเพื่อหลาน ถ้าเธอตกนรก เธอจะลากปกป้องตามไปด้วย...
คงไม่มีความซวยไหนเลวร้ายเท่ากับการถูกตราหน้าว่าเป็น ‘เด็กดริ้ง’ ความตั้งใจของณิรินคือไปจับผิดว่าที่พี่เขย แต่กลับกลายเป็นว่าเธอถูกเข้าใจผิดเสียเอง แถมผู้ชายคนนั้นดันเป็นคนสำคัญที่เธอต้องคอยดูแลระหว่างที่เขามาเจรจา เพื่อเป็นคู่ค้ากับบริษัทของลุงกับป้า หน้าที่นั้นเลยถูกโยนมาให้ณิรินรับผิดชอบ ผู้ชายปากร้ายเอาแต่ใจตัวเอง ค่อนข้างงี่เง่าคนนั้น เขาคิดว่าเธอมีอาชีพเสริม และพยายามเกาะแกะจนณิรินโมโห บางครั้งณิรินก็อดคิดไม่ได้ มันเป็นเพราะช่วงเบญจเพศของเธอหรือเปล่า เรื่องซวยๆ เลยเกิดขึ้นกับเธอไม่หยุดหย่อน
เสียงของเขาดังก้องอยู่ในหู ฉันไม่สามารถสลัดเสียงแหบๆ ของเขาออกไปจากความทรงจำได้เลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ สิ่งที่ฉันคิดอยู่นี่คือ...ความผิด แม้จะเป็นแค่ความคิด แต่มันเป็นก้าวแรกที่ฉันตั้งใจทำผิดศีลธรรม กับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว!! ฉันกำลังเป็นคนเลว และอีกไม่ช้า ฉันคงโดนคนทั้งโลกประณามหากฉันไม่หยุดความคิดทุเรศๆ นั่นเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะทำยังไงดีล่ะ? ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย มีเพียงเสียงแหบๆ ของคน คนนั้นดังก้องอยู่ในหูเท่านั้น “สามีของเธอเดินทางไปทำธุรกิจ” “เธอบอกว่าสามีของเธอจะไม่อยู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์!!” “มันจะดีแค่ไหนนะ หากฉันเปลี่ยนสิ่งที่ได้ยินได้ เขาน่าจะไปซัก7ปี” ผมพยายามข่มใจให้รู้สึกเศร้าตาม แต่หัวใจของผมกลับเต้นระรัวเกินกว่าจะควบคุมได้ “คุณอยู่ที่ไหน?
รัชศกปีที่สิบ มันเป็นช่วงเวลาแสนสุขที่ลืมไม่ลง แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน ครั้งหนึ่ง ข้าเคยเป็น ‘สาวงาม’ ที่ผู้คนทั้งเมืองหลงใหล เมืองหลวงกว้างใหญ่ใต้แผ่นฟ้าเดียว ข้าผู้มาก่อนกาล เดิมทีข้าคิดว่าเป็นแค่ความฝันหนึ่งตื่น แต่ที่ไหนได้ ทุกเหตุการณ์ที่ข้าพบเจอ คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ความสุขที่ท่วมท้นอยู่ในใจ เป็นความทรงจำเดียวที่ทำให้ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เพื่อ...รอ...ใครบางคน
เมื่อสามีตะโกนใส่หน้า “ผมต้องการหย่ากับเธอ!! คนที่ผมรักเขากลับมาหาผมแล้ว” เมษาเซ็นจำใจชื่อบนใบหย่าพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพรู เธอตัดสินใจเก็บงำความลับไว้กับตัว พร้อมกับจากไปโดยไม่ปริปากบอกคีรินเลยสักคำ ผ่านไป 5 ปี เด็กชายคนหนึ่งมาตามหาพ่อ... “ผมจะไปหาพ่อผม ปล่อยผมนะ!!” เสียงแผดก้องบริเวณหน้า ล็อบบี้ แม้แต่คีรินเองยังอดสนใจไม่ได้ เด็กชายคนหนึ่งถูก รปภ. รั้งตัวไว้ เขาดิ้นกระแด๋วๆ ตะโกนลั่น ผิวทั้งหน้าแดงก่ำ มีเม็ดเหงื่อผุดเต็มไปหน้า และเมื่อเด็กชายวิ่งตรงมาหาเขา “พ่อคร๊าฟฟฟฟฟ” คิรินเข่าอ่อน สัญชาตญาณบางอย่างเตือน เด็กชายตรงหน้าเขานี่ เป็นเลือดเนื้อส่วนหนึ่งของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจไม่หยอก หากสามารถปราบพยศผู้ชายเจ้าอารมณ์ได้ ดานันจะเป็นอิสระจากข้อผูกมัดของบิดา ทว่า...ในความโชคร้าย มีความโชคดีแอบแฝงอยู่ ว่าที่สามีของเธอ เป็นบุตรชายผู้มั่งคั่งของตระกูลใหญ่ แต่เขาเพิ่งสูญเสียดวงตาไปจากอุบัติเหตุ ดานันต้องรองรับความเกรี้ยวกราดเช่นนี้ จนกว่าจะเปลี่ยนความคิดของเขาได้ ครามไม่ได้พิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด เขามีหนทางรักษาได้ ขึ้นอยู่กับว่า...ดานันจะโน้มน้าวว่าที่สามีของเธอได้หรือเปล่า
“พี่นุยังรักลินอยู่ไหม...” คำถามที่ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าเธอจะต้องเป็นคนถามมันกับเขาดังขึ้น มันคือคำถามที่เธอไม่เคยอยากได้คำตอบ เพราะกลัวว่าถ้ามันเกิดไม่ตรงใจขึ้นมาเธอคงเจ็บปวดเจียนตายน่าดู แต่เธอทนไม่ไหวอีกแล้ว ทนอยู่กับความรู้สึกบ้าๆ พวกนี้ไม่ไหวแล้ว “ลิน ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่ก่อน…” ปรเมศวร์เองก็เริ่มได้สติหลังจากได้เห็นแววตาที่อัดแน่นไปด้วยความปวดร้าวของอีกคนเข้า มันทำให้เขาคิดได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้นเหตุมันมาจากตรงไหน และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง เขาเองที่ผิด ผิดที่พาช่อลดามาที่นี่
ในวันแต่งงาน เจ้าบ่าวของเฉียวซิงเฉินหนีไปกับผู้หญิงอีกคน เธอโกรธมาก จึงสุ่มหาชายคนหนึ่งมาแต่งงานด้วยทันที "ตราบใดที่คุณกล้าแต่งงานกับฉัน ฉันก็ยอมเป็นเมียคุณ" หลังจากแต่งงาน เธอได้ค้นพบว่าสามีของเธอคือลูกชายคนโตของตระกูลลู่ที่ขึ้นชื่อว่าไร้ประโยชน์ ชื่อลู่ถิงเซียว ทุกคนเยาะเย้ยว่า "เธอยนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ" และผู้ชายที่ทรยศเธอก็มาเกลี้ยกล่อมว่า "ไม่เห็นต้องทำร้ายตัวเองเพราะฉันหรอก สักวันเธอต้องเสียใจแน่ๆ" เฉียวซิงเฉินหัวเราะเยาะและโต้ตอบว่า "ไปให้พ้น ฉันกับสามีรักกันมาก" ทุกคนต่าก็คิดว่าเธอเป็นบ้า ไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อตัวตนที่แท้จริงของลู่ถิงเซียวถูกเปิดเผย ที่แท้เขาเป็นคนรวยอันดับต้นๆในโลก ในการถ่ายทอดสดทั่วโลก ชายคนนี้คุกเข่าข้างเดียว ถือแหวนเพชรมูลค่าหลักพันล้าน และพูดช้าๆ ว่า "คุณภรรยา ชีวิตที่เหลือนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"
เพิ่งหย่ากับอดีตสามีไปไม่นานแต่ปรากฏว่าตัวเองท้อง จะทำอย่างไรดี? หรือจะให้อดีตสามีรับผิดชอบ แต่ก็ไม่คิดว่าอดีตสามีมีคนรักใหม่ไปแล้ว ชีวิตของถังชีชีนั้นช่างสับสน ช่างน่าวิตกกังวลและไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เธอต้องคอยระวังไม่ให้คุณเฟิงรู้เรื่องการตั้งครรภ์จนกระทั่งคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัย แต่ไม่คิดว่าจะถูกเขาบังคับถึงเพียงนี้ "เราหย่ากันแค่สี่เดือน แต่เธอกลับตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้ว บอกมาดี ๆ ว่า ลูกเป็นของใคร!"
เสิ่นชิงกลายเป็นลูกสาวของชาวนาจากคุณหนูที่ร่ำรวยของตระกูลเสิ่นในชั่วข้ามคืน ลูกสาวตัวจริงใส่ร้ายเธอ คู่หมั้นของเธอทำให้เธออับอาย และพ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ไล่เธอออกจากบ้าน... ทุกคนต่างรอที่จะหัวเราะเยาะเธอ ทว่าเธอกลับกลายเป็นทายาทของตระกูลเศรษฐีในเมืองอย่างกะทันหัน นอกจาดนี้ เธอยังมีตัวตนหลากหลาย เช่น หัวหน้าแฮ็กเกอร์ระดับนานาชาติ นักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ลึกลับ และอัจฉริยะด้านการแพทย์! พ่อแม่บุญธรรมเสียใจกับการตัดสินใจของตนและบังคับให้เธอแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้เพราะพวกเขาเลี้ยงดูเธอมา เมื่อเสิ่นชิงหยิบกล้องออกมาแล้วบันทึกท่าทางอันน่าเกลียดของพวกเขา อดีตคู่หมั้นรู้สึกเสียใจและพยายามจะคืนดีกับเธอ เสิ่นชิงหัวเราะเยาะ "เขาคู่ควรงั้นเหรอ" จากนั้นก็ไล่เขาออกจากเมือง ในที่สุด ผู้มีอำนาจแห่งเมืองก็พูดอ้อนวอนเบาๆ "ไม่จำเป็นต้องแต่งเข้าตระกูลผม เดี๋ยวผมไปหาเอง"
ในวันแต่งงาน เสิ่นเยวียนถูกคู่หมั้นและน้องสาวของเธอทำร้าย และถูกจำคุกเป็นเวลาสามปีด้วยความทุกข์ทรมาน หลังจากได้รับการปล่อยตัวจากคุก น้องสาวผู้ชั่วร้ายได้คุกคามด้วยชีวิตแม่และพยายามให้เธอมอบตัวกับชายชรา อย่างไรก็ตาม เธอได้พบกับเซียวเป่ยหาน ซึ่งเป็นผู้ทรงอิธิพลที่หล่อเหลาและเย็นชาแห่งแห่งสังคมด้านมืด อย่างไม่คาดคิด และชะตากรรมของเธอก็เปลี่ยนไปตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แม้ว่าเซียวเป่ยหานจะเย็นชา แต่เขากลับปฏิบัติต่อเสิ่นเยวียนดั่งเป็นสมบัติล้ำค่า นับแต่นั้นมา เธอจัดการคนเสแสร้ง เอาคืนแม่เลี้ยงและไม่ถูกกลั่นแกล้งอีกต่อไป
“หยุดทำบ้าๆ นะพี่สิงห์...อ๊อย...” น้ำผึ้งขนลุกซู่ เขาจูบไซ้ซอกคอของหล่อน ขณะหญิงสาวกำลังยืนส่องกระจกอยู่หน้าอ่างล้างหน้า “พี่ขออีกนิด แค่ภายนอกเท่านั้นนะจ๊ะ ไม่เสียหายอะไรนี่นา...นะครับ” พี่เขยปะเหลาะปะแหละอย่างคนเอาแต่ได้ เสียงออดอ้อนอ่อนหวานเริ่มทำให้น้องเมียใจอ่อนหวามไหว ปล่อยให้มือของเขาเคล้นคลึงสะโพกของหล่อนอย่างนึกมันเขี้ยว สอดท่อนแขนเข้ามาระหว่างง่ามก้น หงายฝ่ามือลูบไล้เข้ามาถึงหนอกเนื้ออุ่นจัดอีกครั้ง ตะล่อมล้วงเข้ามาโอบเนินนูนเหมือนหลังเต่า บีบขยำเบาๆ เหมือนจะประมาณความอวบใหญ่ล้นอุ้งมือ “ของผึ้งใหญ่จัง” มือสัมผัสกลีบเนื้อเป็นพูแน่น โหนกนูนและใหญ่กว่าของเจนนี่มากมาย “อ๊าย...” น้ำผึ้งเสียว กระดกก้นขึ้นโดยอัตโนมัติ สิงหาบีบขยำความเป็นผู้หญิงของหล่อนเป็นจังหวะ หัวใจเต้นแรงกับความอวบใหญ่ที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือของตน “อย่า...พี่สิงห์...หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพี่เจนนี่มาเห็นผึ้งซวยแน่ๆ” น้องเมียร้องห้ามอย่างสับสนใจ ส่ายก้นทำท่าว่าจะดิ้นหนี แต่ช้ากว่ามือใหญ่ของสิงหาอีกข้างที่กดลงบนแผ่นหลังของหล่อนเหมือนจะล็อกกายไม่ให้ขยับหนี