7Leaders สลับมัดใจคู่รักเจ้าแผนการ เล่มที่ 2 ของซีรี่ย์

เมื่อการพบกันของทั้งสองคนเกิดขึ้นด้วยความบังเอิญถึงสองครั้ง แต่ก่อให้เกิดความรู้สึกอันลึกซึ้งขึ้นได้ตั้งแต่ครั้งแรก อาทิตย์ นักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรง ชายผู้ไม่เคยมีความรัก ชีวิตมีเพียงการทำงานเป็นใหญ่ แต่เมื่อเขาได้มาพบกับ มิสซี่ เลขาคนใหม่ สาวน้อยน่ารัก หน้าตาสวยคม แถมมีจิตใจดีจนคนรอบข้างต่างให้ความสนใจ และนับรวมอาทิตย์ด้วยนั่นเอง ชายหนุ่มกลับกลายเป็นคนวิ่งไล่ล่าความรัก เมื่อได้พบเจอกับเธอคนนี้ เขาคิดอยากเอาชนะหัวใจของเธอ แต่เพราะไม่เคยผ่านการมีความรักมาก่อน ชายหนุ่มจึงไม่รู้วิธีการแสดงออกมากนัก เขาใช้วิธีการเข้าใกล้ประชิดตัวของหญิงสาวมากเกินไป จนทำให้มิสซี่อึดอัดใจและคอยหลบเลี่ยงการอยู่ใกล้ชิดกับเขา และนั่นยิ่งทำให้อาทิตย์เกิดร้อนใจเพียงเพราะการกระทำของหญิงสาว แล้วแบบนี้ชายหนุ่มจะทำอย่างไรต่อไป เขาจะเอาชนะหัวใจของหญิงสาวและเปิดใจของเธอให้หลงรักกับเขาได้หรือไม่

เมื่อรักแรกพบของผมเป็นเพื่อนร่วมรุ่นในสาขาเดียวกัน และเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งผยองที่สุดที่ผมเพิ่งเคยพบเจอมาเลยก็ว่าได้ แต่ด้วยความที่ปรากฏการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยสักครั้งในชีวิต นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ผมได้ค้นพบว่าตัวเองเป็นคนที่…ตกหลุมรักของแปลก!! ไม่ผิดหรอกครับ ผมบอกว่ารักแรกของผมน่ะแปลก แปลกมากด้วย!! เพราะเธอไม่สนใจผมไม่สนใจใคร และแม้แต่โลกใบนี้ก็ดูไม่น่าสนใจสำหรับเธอ ทั้งที่ผมเป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่ง เรียกได้ว่าฮอตพอสมควร ผู้หญิงทั้งคณะทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ตามกรี๊ดกันไม่หยุด มีก็แต่เธอนั่นแหละที่ไม่สนใจ!! ทำเอาผมว้าวุ่นไม่หยุดเลยทีนี้ จะตัดใจก็ทำไม่ได้!! จะเดินหน้าจีบก็ยากเย็นแสนเข็ญ!! …… ฟุบ! แต่ผมมือไวคว้าเอวเล็กเข้ามาแนบชิด และใช้จังหวะนี้ผลักมาเฟียให้นอนราบบนโซฟา ก่อนที่ผมจะจัดท่าขึ้นคร่อมทั้งตัวของมาเฟียไว้อย่างง่ายดาย “ฉันชอบเธอ ฉันก็ต้องการให้เธอสนใจฉันเป็นพิเศษสิ” ผมกระซิบแผ่วเบาพรางสบตาคู่สวยที่กำลังเบิกกว้างมองผมเช่นกัน “เธอทำให้ฉันไม่สามารถมองผู้หญิงคนอื่นได้ ต้องรับผิดชอบสิครับ” ไม่เพียงแค่พูดเปล่า แต่มือไม้ผมเริ่มขยับและสำรวจบริเวณใบหน้ากับลำคอเนียนของมาเฟียไปด้วย “นี่…นายจะทำอะไร?” ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจไปกับสัมผัสของผม “ถามได้ ฉันก็กำลังใช้สิทธิ์ของวีไอพีอยู่ไง” ผมยิ้มพอใจเมื่อเห็นมาเฟียเริ่มหวาดระแวงมากกว่าปกติ เพราะมันหมายความว่า…ผมเรียกร้องความสนใจได้สำเร็จแล้วยังไงล่ะ …… แต่แล้วในที่สุด! โชคชะตาก็เข้าข้างผมจนได้ เมื่อ “มาเฟีย” ผู้หญิงที่เป็นรักแรกพบของผมต้องเจอกับเรื่องยากลำบากเช่นเดียวกัน แต่เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องรัก ๆ หรอกนะ มันคือเรื่องที่เธอเองก็สุดปัญญาจะแก้ไข จนต้องลงทุนเปลืองตัวทำงานกลางคืน เพื่อแก้ปัญหาชีวิตของตัวเองไปตามยถากรรม และทันทีที่ผมได้รับรู้เรื่องราวชีวิตของเธอ ผมจึงใช้โอกาสนี้ในการเข้าถึงตัวเธอให้มากขึ้น ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเธอ จนเธอไม่สามารถปฏิเสธความช่วยเหลือของผมได้ในที่สุด!! นี่จึงเป็นสาเหตุที่ผมได้ตักตวงความสุขที่ตัวเองรอคอยมานาน ถึงสามปียังไงล่ะ!! สามปีที่ผมเฝ้ามองและแอบหลงรักเธอข้างเดียวมาตลอด และในตอนนี้! มันก็กำลังจะสิ้นสุดการรอคอยลงเสียที…

ความสุขในชีวิตของผมมีอยู่ไม่กี่เรื่องหรอก แต่เรื่องหลักๆ ที่ผมหวงแหนและเก็บไว้อย่างดีมาโดยตลอดคือ การครองตัวเป็นโสด เพราะความเป็นอิสระนี้ทำให้ผมสามารถทำอะไรก็ได้ เที่ยวผู้หญิง ดื่มเหล้ามึนเมา หาความสุขในแบบที่ตัวเองต้องการ และการกระทำเหล่านั้นก็ไม่ส่งผลต่อการมีชีวิตอันแสนสงบสุขที่ครึกครื้นของผมเลย จนกระทั่ง ผมได้เจอกับผู้หญิงชื่อ ‘มิริน’ ผู้หญิงเย็นชา แข็งกร้าว บ้าพลัง แต่กลับทำให้ผมสนใจมากเป็นพิเศษ ทั้งที่ผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน ถึงแม้จะมีข้างกายแทบไม่ได้พักสักคืนเลยก็ตาม แล้วถ้าถามว่า สนใจเป็นพิเศษขนาดไหนกัน? ก็ถึงกระทั่งที่ผมตามไปก่อกวนมิรินทุกที่ ทุกเวลา เท่าที่ตัวเองรู้จักและสามารถเข้าถึงมิรินได้ แม้ว่ามิรินจะมีคนที่ตัวเองรักอยู่แล้วก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมยอมลดละความพยายามในการแทรกซึมหัวใจเย็นชาของมิรินได้เลย ต่อให้มีคู่แข่งที่มิรินล็อกมงไว้แล้ว ผมก็จะทำตัวเป็นมงกุฎอีกอันที่ในสักวันจะสามารถครอบครองราชินีน้ำแข็งคนนี้ได้อยู่ดี!! .... “ไร้สาระ” ล้มเหลวทันทีเลยเห็นไหมล่ะ “หรือเธอกลัว?” แต่ยังไงก็ต้องลองทุกวิธี “เรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่น่าทำให้เธอกลัวได้นะ จะเป็นการแข่งขันหรือพนันและไม่ว่าจะเป็นเกมอะไร ก็คือการหาผู้ชนะอยู่ดี เธอบอกว่ามันไร้สาระ แสดงว่ามันง่ายหรือไม่ก็กลัว กลัวว่าจะแพ้ก็เลยทำทีไม่รับข้อเสนอ แบบนั้นใช่ไหมล่ะ?” เหมือนจะได้ผล หรือเปล่านะ… “ฉันไม่ได้กลัว แต่มันไร้สาระ แล้วอีกอย่าง นี่ไม่เรียกการพนันการแข่งจริงๆ” มิรินยังต่อรองและดูจะไม่ยอมตามเคย “เรียกได้หมดแหละ จะเรียกว่าเกมจีบก็ได้ ถ้าเธออยากให้มันดูมีสาระขึ้นมาหน่อย” คำพูดแลดูจริงจังแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่ผมรู้คนเดียว “แล้วก็อีกอย่าง ฉันก็แค่อยากเอาคืนไอ้อาชิไปด้วย ถ้าฉันจีบเธอมันจะรู้สึกยังไง แล้วถ้าเธอหันมาสนใจฉัน มันจะแสดงท่าทียังไง เธอไม่อยากรู้เหรอ?” ผมเหลือบมองใบหน้าสวยที่เริ่มแสดงสีหน้าสนใจ . . . “ตกลง” และคำตอบที่พึงใจสำหรับผม ก็ลอดจากปากหนัก ๆ ของมิรินออกมาจนได้ .... และแล้วโอกาสที่ผมเฝ้ารอคอยก็มาถึง เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่คาดฝัน ทำให้ผมสามารถเข้าใกล้มิรินได้ในที่สุด แม้ว่าครั้งนี้การเข้าใกล้กันระหว่างเราสองคนจะเป็นเพียงการเล่นเกมก็ตามที แต่ว่า! นี่แหละสิ่งที่ผมต้องการ!! เพราะต่อให้มิรินจะยังรักและสนใจผู้ชายคนอื่นมากกว่าผมยังไงก็เถอะ แต่ผมก็มีสิทธิ์ขาดในตัวมิรินมากกว่า เพราะการเล่นเกมที่ว่านั่นคือ เกมจีบ ที่เราสองคนมีกฎในการเล่นที่ถูกอกถูกใจผมเหลือเกิน คือมิรินต้องเป็นแฟนกับผมยังไงล่ะ!! .... มิรินครางเสียงแผ่วเบา มือเล็กเปลี่ยนมาจิกที่ต้นแขนของผม สายตาหวานเยิ้มที่ผมพึ่งเคยเห็น มองสบเข้านัยน์ตาผมไร้ซึ่งอาการเขินอาย แต่ไหงกลายเป็นผมซะเอง ที่แอบเขินอายสายตาคู่นั้น (คงเพราะความชอบสินะ) และด้วยความหวานเยิ้มนั่นเอง ทำให้ผมเริ่มมีอาการกระตุก เหมือนกำลังจะใกล้ฝั่งเข้าเต็มที ผมจึงหยุดชะงักไว้และทำทีเปลี่ยนท่าต่อไป ผมจับร่างเปลือยเปล่าของมิรินพลิกคว่ำด้วยสองมืออย่างง่ายดาย มิรินไม่มีท่าทีแปลกใจ ยังมีอารมณ์ความต้องการอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกับผม ซึ่งไม่คิดว่าจะอยู่ได้นาน แปลกใหม่อีกเรื่องแล้วสิ ปกติผมควบคุมมันได้ดีเลยนี่ แต่คราวนี้กับยากเย็นกว่าปกติแฮะ (หรือเป็นเพราะผมชอบมิรินงั้นเหรอ?) .... ในที่สุด! ผมก็ได้ครอบครองผู้หญิงที่ตัวเองเริ่มตกหลุมรักเข้าทีละนิดแล้ว แต่ถึงแม้โอกาสมากมายจะเข้าข้างผมยังไงก็เถอะ ดูท่าว่ามิรินก็ยังจะสนใจผู้ชายคนนั้นอยู่ดี แล้วแบบนี้จะไปมีประโยชน์อะไรถ้าได้ตัวแต่ไม่ได้หัวใจ… แต่ไม่ว่ายังไงซะ!! ผมก็ต้องชนะหัวใจเย็นชาแถมมีคนอื่นอยู่ในนั้นให้ได้นั่นแหละน่ะ!!! ต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครองทั้งหมดของมิริน!!!

ชีวิตการเป็นหมอศัลยกรรมทรวงอกทำให้ผมจริงจังกับการทำงานมาก รวมถึงยังมีงานร้านอาหารและไนท์คลับที่ทำร่วมกับพวกพี่น้องจากบ้านโอบกอดทั้งหกคน ชีวิตผมสะดวกสบายดี วันๆ ทำแต่งาน ไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นเท่าไหร่ ส่วนเรื่องผู้หญิงบอกเลยว่ายอมแพ้!! หาใครซักคนมาเป็นแฟนยากจริงๆ!! เหตุผลน่ะหรอ? เพราะผมบ้างานไงล่ะ!! ผู้หญิงรับไม่ได้ก็ทิ้งผมไป ตัวผมเองก็ไม่คิดจะสนใจหรือตามใครด้วยเหมือนกัน อยู่คนเดียวก็ชิวดี แต่แปลกที่ผมดันสนใจ 'แอร์' ผู้ช่วยพยาบาลคนใหม่ที่ผู้ชายทั้งแผนกพากันคลั่งไคล้ แถมยังบังเอิญเป็นแม่บ้านฟรีแลนซ์ที่ผมจ้างมาทำความสะอาด ด้านมืดของผมทำงานทันที ในหัวผมคิดแค่ว่าไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ แน่!! ถึงกับเสนอเงินเพื่อให้แอร์มาทำความสะอาดที่ห้องผมคนเดียว แต่ไม่ได้บอกนะว่าทำแค่ความสะอาด หึหึ .......... ผมก้มจูบริมฝีปากนุ่มแผ่วเบา ค่อยๆ เคลื่อนไหวขยับร่างกายช้าๆ แอร์กำผ้าห่มไว้แน่น ผมจับมือแอร์ให้กุมมือประสานกัน แอร์ครางเสียงในลำคอเบาๆ ผมดูดลิ้นนุ่มอย่างเพลิดเพลิน รู้สึกถึงการคลายตัวตรงจุดอ่อนบ้างแล้วเล็กน้อย เริ่มเพิ่มจังหวะเลื่อนจูบลงมาที่ซอกคอเนียนเนินอกอวบและจูบทั่วบริเวณด้านบน “เรียกชื่อฉันให้ฟังหน่อย” ผมกระซิบข้างหูแอร์ ดูดต้นคอเบาๆ ไม่ถึงกับทำให้เป็นรอยแดง แอร์ครางดังขึ้นเมื่อผมดูดต้นคอ ทำให้ผมยิ่งรู้สึกพอใจมาก “ “เสียงเล็กใสครางตามการเคลื่อนไหวของผม แต่ไม่ยอมเรียกชื่อผมตามที่ขอ ผมรู้สึกขัดใจนิดๆ ไม่รู้ทำไมถึงอยากฟังจากแอร์ขนาดนี้นะ ......... แอร์ยอมจำนนต่อผมเพื่อเหตุผลบางอย่างที่จำเป็นต้องทำ!! ส่วนผมได้ทุกอย่างตามที่ตัวเองต้องการแล้ว แต่มันไม่พอ!! ผมมารู้ใจตัวเองทีหลังว่าไม่ได้ต้องการแบบนี้ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่มากกว่านี้และไม่มีที่สิ้นสุด!! ความโลภเข้าครอบงำ ผมเลยคิดหาวิธีทำให้แอร์ยอมตกลงเป็นแฟนกับผมให้ได้!! และเรื่องนี้แหละที่ยาก!!! เรื่องราวความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนแปลกปนไปด้วยความรู้สึกหวั่นไหวของธีระกับแอร์ ทั้งสองคนจะจัดการหัวใจตัวเองได้อย่างไร ติดตามอ่านนวนิยายเรื่อง '7 Leaders จ้างฟรีแลนซ์ให้ได้รัก'

นิยายเรื่องนี้มีพระนาง2คู่ "อย่าหวังจะเอาความบริสุทธิ์ผุดผ่องมาจับฉัน ผู้หญิงของฉันทุกคนก็สาวบริสุทธิ์ทั้งนั้นแล้วอย่าลืมคุมกำเนิด ถ้าไม่อยากทำแท้ง! เพราะฉันไม่มีทางมีทายาทกับผู้หญิงชั้นต่ำ" VS "อะไรที่ฉันอยากได้​ ฉันต้องได้​ แม้แต่ตัวนายถ้าฉันต้องการ​ นายก็ไม่มีสิทธิ์​ปฏิเสธ​"

นายพายุ ศิระภาคิณ อายุสามสิบปี นักธุรกิจหนุ่มประธานบริษัทส่งออกผ้าไทย วีรกรรมที่เขาทำไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อน กำลังจะย้อนกลับมา เมื่อนางสาวแพรไหม โภสิกุล ดีไซเนอร์สาวอายุยี่สิบเก้าปี ได้ปรากฏตัวขึ้นหลังจากที่เธอนั้นหายออกไปจากมหาวิทยาลัย กว่าสิบปี โดยไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งทำให้ท่านประธานหนุ่มเริ่มอยากรู้ชีวิตของเธอ เมื่อครั้งหนึ่งเรือนร่างอันบอบบางอรชรเคยหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับเขามาแล้ว ถ้าหากเขาต้องการสานสัมพันธ์กับเธออีกครั้ง มันก็ไม่แปลกหากเธอนั้นยังโสดแพรไหมจะยังต้องการเขาอยู่หรือไม่ ในเมื่อเธอคิดว่าพายุนั้นเป็นแค่ผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอเท่านั้น ซึ่งเวลานี้เธอก็ยังคงมองเขาในด้านลบอยู่ดี แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นสิบปีแล้วก็ตาม "แม่ของหนูชื่ออะไร ตอนนี้อยู่ที่ไหน บอกฉันได้ไหม" พายุถามพร้อมกับจ้องลงไปที่ดวงตาแป๋วของเด็กหญิงตรงหน้า เมื่อเขามั่นใจว่าสายตาจะไม่โกหก "แม่ของหนูชื่อแพรไหม!" เด็กหญิงพูดออกมา พร้อมกับจ้องสายตาคมของผู้เป็นบิดาอย่างไม่กะพริบตา เพื่อยืนยันว่าเธอนั้นไม่ได้โกหก “ฮ่ะ!” พายุอุทานออกมาเสียงดัง ขณะที่หัวใจของเขานั้นเต้นแรง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจที่สุดในชีวิต "ถ้าคุณไม่เชื่อ พาหนูไปตรวจดีเอ็นเอก็ได้นะคะ" เด็กหญิงพูดออกมาพร้อมกับมีใบหน้าที่เศร้าหม่น เมื่อเธอคิดว่าบิดาคงไม่เชื่อในสิ่งที่เธอนั้นพูดออกมา "ไม่จำเป็น!" พายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง เพื่อยืนกรานที่จะตรวจดีเอ็นเอ จนทำให้คนฟังนั้นหวาดกลัว เพราะใยไหมคิดว่าบิดานั้นไม่เชื่อใจเธอ "หนูขอโทษที่มารบกวน หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ใยไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นบิดาอย่างนอบน้อม ประหนึ่งว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วในชีวิตนี้ เมื่อเธอได้สัญญากับผู้เป็นมารดาเอาไว้ หากถูกปฏิเสธแล้วไซร้ จะขอกลับไปไม่กลับมาหาชายตรงหน้าอีกเลยตราบชั่วชีวิต "แล้วหนูจะไปไหน นั่งลงก่อนสิ" พายุพูดพร้อมกับจับร่างเล็กของลูกสาวนั่งลงข้าง ๆ อีกครั้ง "ที่บอกว่าไม่จำเป็น นั่นเป็นเพราะว่าพ่อเชื่อว่าหนูเป็นลูกของพ่อโดยไม่ต้องตรวจดีเอ็นเอ!" พายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ใยไหมไม่รอช้าโผเข้าไปกอดผู้เป็นบิดาอีกครั้งในทันที ก่อนจะร้องไห้ออกมาเพราะความดีใจ "ไม่ร้องนะครับคนเก่งของพ่อ" พายุพูดพร้อมทั้งเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มใสของลูกสาวออกจนสิ้น ในขณะที่ตัวของเขาเองก็น้ำตาคลอเช่นกัน "หนูขอเรียกพ่อว่าคุณป๋านะคะ" เสียงเจี๊ยวจ๊าวพูดออกมาอย่างรื่นหู คุณป๋าที่เด็กหญิงพูดนั้น ทำให้พายุอดที่จะหัวเราะออกมาอย่างชอบใจไม่ได้ "ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ทำไมถึงต้องเรียกพ่อว่าคุณป๋าด้วยละ หืม" พายุเอ่ยถามลูกสาวออกมา ขณะที่เขายังคงกอดเด็กหญิงเอาไว้ ด้วยความรักความผูกพันของสายใยระหว่างพ่อลูก ที่มันพันผูกจนมาสามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ "มาดาม ไม่ชอบให้หนูมีพ่อ หนูก็จะมีคุณป๋าแทนยังไงล่ะคะ" คำตอบของลูกสาวทำให้พายุยิ้มไม่หุบครั้งแล้วครั้งเล่า เธอช่างเป็นเด็กฉลาดและร่าเริง ผิดกับแพรไหมมารดาของเธอ ที่ชอบทำหน้าเหมือนแบกโลกทั้งใบเอาไว้ตลอดเวลา "ทำไมถึงเรียกแม่ว่ามาดาม ตอนนี้แม่แต่งงานไปแล้วหรือยัง" เวลานี้พายุลุ้นคำตอบจากลูกสาว หรือแพรไหมจะแต่งงานกับฝรั่งตาน้ำข้าวไปแล้ว ใยไหมถึงได้เรียกเธอว่ามาดาม "แม่ยังไม่มีใคร มีแค่ลุงดนัยที่ชอบมาข้องแวะ แต่หนูไม่ชอบเขาเลย เพราะเขาชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมาดามอยู่เรื่อย" คำตอบของลูกสาวช่างอิ่มเอมใจ เมื่อแพรไหมไม่มีใครเขาก็พร้อมจะสานสัมพันธ์ แต่งานนี้คงจะยากหากผู้ชายคนนั้นมาข้องแวะ แต่เขามีลูกสาวที่ยืนเคียงข้างแล้วจะกลัวอะไร "ถ้าพ่ออยากจะจีบแม่ต้องทำยังไง" "โอ้! เจ๋งเป้งมากค่ะคุณป๋า เดี๋ยวหนูจะช่วยเอง" ใยไหมพูดออกมาด้วยความดีใจ นั่นคือสิ่งที่เธอปรารถนามาแสนนาน อยากให้บิดามารดาได้ลงเอยกันสักที "ลูกรับปากพ่อแล้วน๊า... " พายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ารัก "แต่เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อนค่ะ คุณป๋า" ใยไหม ผละออกจากอกกว้างของผู้เป็นบิดา พร้อมกับหยิบคุกกี้ตรงหน้าเข้าปาก "หิวหรือยัง ไปทานข้าวก่อนดีไหม" พายุเอ่ยถามออกมาด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นลูกสาวนั้นหยิบคุกกี้เข้าปากคำโต "เดี๋ยวค่อยไปทานก็ได้ค่ะ แต่เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อน เรื่องที่หนูเป็นลูกสาวของคุณป๋า ห้ามให้ใครรู้ ทุกอย่างจะเป็นความลับระหว่างเราได้ไหมคะ" พายุทำหน้าสงสัยกลับไปให้เด็กหญิง เธอกำลังคิดจะทำอะไร ใครหลายคนคงดีใจหากได้เป็นลูกสาวของท่านประธาน "ทำไมเป็นลูกสาวพ่อมันไม่ดีตรงไหนเหรอ ลูกถึงไม่อยากให้ใครรู้" พายุเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความน้อยใจ เมื่อลูกสาวไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าเขาเป็นบิดาของเธอ "เป็นลูกสาวของป๋าดีที่สุดแล้ว แต่หนูไม่อยากให้ใครมองมาดามในทางไม่ดี ทุกคนต้องรู้แน่ สาเหตุที่มาดามต้องออกจากมหา'ลัยกลางคัน" คำบอกเล่าของใยไหมเป็นเหมือนดังคมหอก ที่ทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของพายุ เด็กหญิงตรงหน้าช่างมีความคิดแบบผู้ใหญ่ เธอถูกเลี้ยงมาแบบไหนทำไมถึงได้ฉลาดอย่างนี้ แพรไหมคงดูแลอบรมลูกสาวมาอย่างดี ต่างจากเขาผู้เป็นบิดาที่ไม่เคยได้เหลียวแล "พ่อขอโทษนะ ที่ไม่เคยได้ดูแลหนูเลย ต่อจากนี้ไปพ่อจะไม่ทิ้งหนูกับแม่ให้อยู่กันตามลำพังอีกแล้ว" คำพูดของผู้เป็นบิดากำลังทำให้เด็กหญิงหัวใจพองโต เธอดีใจที่ผู้เป็นพายุไม่ปฏิเสธ แถมเขายังคิดที่จะสานสัมพันธ์กับมาดามของเธออีกครั้ง คงไม่มีอะไรทำให้เด็กหญิงมีความสุขเท่าสิ่งนี้มาก่อนเลยในชีวิต "ก่อนอื่นคุณป๋า ต้องจีบมาดามให้ติดก่อน หนูบอกเลยว่างานหิน มาดามดื้อจะตาย ขนาดลุงดนัยตามจีบหลายปี มาดามยังปฏิเสธทุกครั้ง แต่ลุงดนัยก็ตื้ออยู่ได้" ใยไหมพูดพร้อมกับทำหน้างอ ออกมาได้อย่างน่ารัก "ป๋ามีลูกสาวคอยช่วยจะกลัวอะไร ไปทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวป๋าจะไปส่งที่บ้าน" พายุพูดออกมาด้วยสายตาที่มีความหวัง เขาคงไม่ต้องใช้นักสืบ ในเมื่อโชคชะตากำหนดให้หญิงสาวเดินเข้ามาในชีวิตของเขาเอง แถมอยู่ดี ๆ ก็ได้ลูกสาวมาหนึ่งคน ที่น่ารักซะจนทำให้เขานั้นอยากไว้หนวด

เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง

เพราะเพื่อน..เธอจึงต้องทำอะไรลับๆ ล่อๆ เป็นเหตุให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอแอบชอบ ในขณะเดียวกัน เธอเองก็คิดว่าเขาเป็นเกย์ เพราะสถานการณ์บางอย่างเช่นกัน แล้วความวุ่นวายก็บังเกิด เมื่อเธอดัน…หลงรักเกย์ ‘ฮื่อ! เป็นเกย์นะเว้ยไม่ได้เป็นหวัด รักษาวันเดียวจะหายได้ไง สู้ต่อไปศิศิรา ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ยังไม่มีผัวเป็นตัวเป็นตน เพราะงั้นฉันก็ยังมีหวัง เฮ้อ! อย่างมากก็แค่ผิดหวังล่ะน่า’ ***“สาบานได้ว่าครั้งนี้ผมจะไม่หยุด จนกว่าเรา…จะเป็นของกันและกัน” เขาบอกก่อนจะผละลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขณะที่สองมือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อ สองตาก็ยังไม่ยอมเลื่อนไปจากเรือนร่างขาวโพลนตรงหน้า และไอ้สายตาคมกล้าประหนึ่งเสือรอตะครุบเหยื่อของเขาก็ทำให้เธอหนาวๆ ร้อนๆ บอกไม่ถูก “ไม่! เราพวกเดียวกัน เรากินกันไม่ได้” เธอพยายามเตือนสติ เพราะคิดว่าเขาอาจจะกำลังขาดสติ “แต่ผมเคยกินคุณแล้ว แล้วผมก็ชอบกินคุณ” เขาพูดพลางหลุบตามองไปที่แพนตี้ของเธอ ทำเอาเจ้าของแพนตี้ทำตาโต ไม่แน่ใจในคำว่ากินของเขา ที่สำคัญ…กะๆ กินอะไร “มะหมายความว่าไง”

"คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?" ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"

ลู่เจียหง นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังในยุคปัจจุบัน จับผลัดจับพลูลงลิฟต์ก็โผล่ไปยังยุคโบราณ แถมยังอยู่ในชุดเจ้าสาวอีก ถ้าประหลาดแค่นั้นไม่พอคงไม่เป็นไร ถ้าไม่พบว่าตัวเองกำลังถูกตามล่าจากว่าทีสามีที่ยังไม่ทันเข้าหอ งานนี้นางถือคติไม่ยุ่งเกี่ยวต่างคนต่างอยู่ แต่ท่านอ๋องผู้นั้นก็เอาแต่วนเวียนอยู่ข้างตัวนางไม่หยุด แบบนี้นางจะหย่าสำเร็จได้ตอนไหนกัน!!