เธอเป็นคู่หมั้นตัวน้อยที่เขาเอ็นดูและรักใคร่สุดหัวใจ เธอทั้งซน ทั้งอยากรู้อยากเห็น จนเขาตบะแตกก่อนเธอเรียนจบ ตัวอย่างบางช่วงบางตอน เปรมนั่งเกร็งตัวขณะคุยกับหัวหน้าคนงานในไร่ ก่อนจะรีบบอกสั่งงานอีกฝ่ายแล้วไล่ให้ออกไป "ไปได้แล้ว เอาตามนี้แหละ" เปรมเอ่ยตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ "คุณเปรมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" "เปล่า ไม่มีอะไร รีบไปได้แล้ว ฉันจะทำงานต่อ" เปรมไล่เสียงดุ "ครับ" คมรับคำ รีบออกไปจากบ้านพักของเจ้านายอย่างงงๆ ทำไมเจ้านายของเขาดูลนๆ รีบๆ พิกล "อ๊า... อย่าซนครับ หนูพิ้งค์ทำอะไรนี่ ถ้าเกิดมีใครจับได้จะทำยังไง" เปรมเอ่ยดุคู่หมั้นตัวน้อยของตน ที่คุกเข่าอยู่ใต้โต๊ะกำลังลูบไล้แก่นกายของเขาอยู่ จนตอนนี้มันแข็งเป็นลำเรียบร้อยแล้ว เขากับเธออายุห่างกันมาก แต่พ่อแม่หมั้นหมายกันเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่เกิด พอเธอเกิดมาเขาเลยต้องเป็นคู่หมั้นของเธอไปโดยปริยาย ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอายุสามสิบเข้าไปแล้ว แต่พิยดาเพิ่งจะสิบแปด เรียนจบมัธยมปลายมาหมาดๆ เธอชอบมาเล่นที่ไร่ของเขา แล้วพิยดาก็สวยน่ารัก เย้ายวนใจนักหนา ทำให้เขาได้เสียกับเธอในช่วงปิดเทอมเมื่อเดือนก่อน เลยเป็นที่มาของความซุกซนถึงเนื้อถึงตัวในตอนนี้ ถ้าพ่อแม่เธอกับเขารู้ โดนแพ่นกบาลแน่ ๆ เปรมคิดแล้วเสียวสันหลัง เขาโตแล้วแต่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ฟาดเด็กก่อนเรียนจบ แค่คิดก็รู้สึกผิด "พี่เปรมขา... เอาแบบวันนั้นอีกได้ไหมคะ" พิยดาเอ่ยถามอย่างเขินอาย ใบหน้าสวยน่ารักแดงก่ำไปหมด เปรมพยายามระงับอารมณ์ เขาสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่ แต่แก่นกายของเขากำลังปวดร้าวไปหมด
1
เปรมนั่งเกร็งตัวขณะคุยกับหัวหน้าคนงานในไร่ ก่อนจะรีบบอกสั่งงานอีกฝ่ายแล้วไล่ให้ออกไป
“ไปได้แล้ว เอาตามนี้แหละ” เปรมเอ่ยตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“คุณเปรมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า ไม่มีอะไร รีบไปได้แล้ว ฉันจะทำงานต่อ” เปรมไล่เสียงดุ
“ครับ” คมรับคำ รีบออกไปจากบ้านพักของเจ้านายอย่างงงๆ ทำไมเจ้านายของเขาดูลนๆ รีบๆ พิกล
“อย่าซนครับ หนูพิ้งค์ทำอะไรนี่ ถ้าเกิดมีใครจับได้จะทำยังไง” เปรมเอ่ยดุคู่หมั้นตัวน้อยของตน ที่คุกเข่าอยู่ใต้โต๊ะของเขา
เขากับเธออายุห่างกันมาก แต่พ่อแม่หมั้นหมายกันเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่เกิด พอเธอเกิดมาเขาเลยต้องเป็นคู่หมั้นของเธอไปโดยปริยาย ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอายุสามสิบเข้าไปแล้ว แต่พิยดาเพิ่งจะสิบแปด เรียนจบมัธยมปลายมาหมาดๆ
เธอชอบมาเล่นที่ไร่ของเขา แล้วพิยดาก็สวยน่ารัก เย้ายวนใจนักหนา ทำให้เขาได้เสียกับเธอในช่วงปิดเทอมเมื่อเดือนก่อน เลยเป็นที่มาของความซุกซนถึงเนื้อถึงตัวในตอนนี้
ถ้าพ่อแม่เธอกับเขารู้ โดนแพ่นกบาลแน่ ๆ เปรมคิดแล้วเสียวสันหลัง เขาโตแล้วแต่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ฟาดเธอก่อนเรียนจบ แค่คิดก็รู้สึกผิด
“พี่เปรมขา... เอาแบบวันนั้นอีกได้ไหมคะ” พิยดาเอ่ยถามอย่างเขินอาย ใบหน้าสวยน่ารักแดงก่ำไปหมด
เปรมพยายามระงับอารมณ์ เขาสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่ แต่ร่างกายของเขากำลังปวดร้าวไปหมด
“หนูพิ้งค์อยากโดนเหมือนวันก่อนค่ะ” เธอพูดตรงแสนตรงจนเขาร้อนผ่าวไปทั้งร่าง
“หนูพิ้งค์ เด็กน้อยของพี่เปรม” เขาครางออกมายินยอมตามคำที่เธอร้องขอ
ก่อนจะปลดกางเกงให้เธอเสียเอง เธออยากดูดอยากเล้าโลมเขาพร้อม
พิยดารูดมือไปมากับแก่นกายชายอย่างแสนซน เธอทั้งดูดทั้งรูดจนเขาทนไม่ไหว
“อ๊า... พี่ไม่ไหวแล้วหนูพิ้งค์ ให้พี่เสียบร่องเถอะนะ” เขาจับเธอช้อนสะโพกผายอุ้มไปวางบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ก่อนจะถลกกระโปรงขึ้นไปเหนือเอวแล้วแหวกกางเกงในตัวบางไปด้านข้าง เขาเห็นร่องแดงฉ่ำก็ก้มลงเลีย กระหน่ำลิ้นเข้าหาอย่างหิวกระหาย
“อ๊า... พี่เปรมหนูพิ้งค์ชอบจังค่ะ ชอบให้พี่เปรมเลียแบบนี้มันเสียว มันร่องจังค่ะ” เธอพูดตรงจนเปรมอารมณ์ขึ้น สาวน้อยใสซื่อไร้เดียงสาของเขาโตเป็นสาวแล้วจริงๆ เขาเฝ้ารักเฝ้าหวงห่วงมานานหลายปี เพื่อรอคอยให้เธอพรั่งพร้อมสำหรับเขา
เปรมฝากฝังแก่นกายเข้าหาร่องเยิ้มที่อ้ารับอยู่เบื้องหน้า ความแดงฉ่ำถูกความเข้มแข็งฝากฝังลงไปหาจนมิดโคน
“อ๊า... พี่เปรม มิดเลยค่ะ” พิยดาชะโงกมาดู ขณะใช้มือกดไปทางด้านหลัง เธอเห็นแก่นกายของเขาที่เสียบเข้ามาจนมิดโคน ก็อ้าปากร้องครางเสียงสั่นๆ
“พี่เสียวมากเลยครับ มันแน่น พิ้งค์ตอดพี่แรงจัง”
“ตอดอะไรคะ ตอบก่อน” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มซุกซน
“ตอดดุ้นครับ ตอดจนแทบหักใน” เขาก้มลงไปหาพลางกระซิบตอบที่ริมหู
“ดุ้นพี่เปรมก็คับร่องหนูพิ้งค์จนอึดอัดไปหมดแล้วค่ะ ขอหนูพิ้งค์ขยับได้ไหมคะ” เธอขยับสะโพกเบาๆ เพื่อให้คลายจากความอึดอัด แต่นั่นเป็นการยั่วเขา กระตุ้นให้เขาเริ่มโยกคลอนในร่องเสียวที่กำลังหยาดเยิ้ม
“อ๊า... พี่เปรม เสียวค่ะ สะ... เสียว” พอเขาเริ่มโยกเธอก็ร่อนสะโพกให้เขาแทงเข้ามาลึกๆ เปรมรับรู้ความต้องการของหญิงสาว เขาก็โยกขยับ เสียบแทงเข้าออกทั้งลึกทั้งแรงจนเธอร้องครางไม่เป็นส่ำ
“ลึกไหม”
“ลึกค่ะ พี่เปรมเอามันจัง”
“มันอะไร”
“มันร่องค่ะ หนูพิ้งค์อยากมาให้พี่เปรมเอาทุกวันได้ไหมคะ” เธอร้องบอกเสียงสั่น
“เดี๋ยวหนูพิ้งค์ก็ต้องไปเรียนในเมือง พี่เปรมคงคิดถึงแย่”
“หนูพิ้งค์เรียนแค่มหาวิทยาลัยใกล้บ้านค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ให้คนไปรับไปส่ง หนูพิ้งค์กลับมาจากเรียน ก็อยู่บ้านเหมือนเดิมค่ะ พี่เปรมคิดถึงก็ไปหาหนูพิ้งค์ได้นะคะ” เธอหยัดสะโพกให้เขากระแทกเข้ามาหาซ้ำๆ ปากน้อยร้องครางด้วยความเสียวซ่าน ซี้ดปากเหมือนกินพริกเผ็ดๆ เข้าไปกำมือใหญ่
“พี่เปรมขา หนูพิ้งค์กำลังจะเสร็จแล้วค่ะ” พิยดาร้องครางเสียงสั่นๆ ตัวสั่นระริก ตอดรัดท่อนเนื้ออวบใหญ่อย่างรุนแรงก่อนที่จะเสร็จสมน้ำแตกเต็มร่อง
“พี่ก็ใกล้แล้ว พิ้งค์ตอดพี่ขนาดนี้ พี่ทนไม่ไหวแล้วครับ” เปรมกระแทกเข้าหาร่างน้อยจนสั่นคลอน จนขาโต๊ะทำงานลั่นเอี๊ยดอ๊าดเสียดสีกับพื้นหินอ่อนอย่างรุนแรงก่อนที่เขาจะเสร็จสมรุนแรงไม่ต่างจากเธอ
“อ๊า... แตกแล้วครับหนูพิ้งค์” เขาอัดสะโพกสอบเข้าหาถี่ ๆ ก่อนจะฉีดน้ำรักใส่ร่องเยิ้มจนหมดแม็กซ์
เขาฝังตัวอยู่ในร่องอุ่นพักใหญ่ กอดรัดร่างชื้นเหงื่อเอาไว้แนบแน่น พลางจุมพิตกลีบปากหวานฉ่ำอย่างดูดดื่ม
“ร่องอุ่นจังครับ อยากซุกไว้แบบนี้ทั้งคืน”
“พี่เปรมถอยออกไปก่อนค่ะ หนูพิ้งค์เมื่อยก้น”
“พี่ขอโทษครับ” เขาช้อนสะโพกเธอลงมาจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เธอก็ถึงกับเซ เขาจึงช่วยประคองเอาไว้
“พี่เปรมจะเอากางเกงในของหนูพิ้งค์ไปไหนคะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาเอากางเกงในไปถือเอาไว้ ไม่ยอมคืนให้เธอ
“เอามาดมครับ ดมไปทำงานไปได้ไหม มันหอม”
เธอแอบชอบเขาเพราะเขาคือพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอเอาไว้ เธอจึงสารภาพรักกับเขาเมื่อเรียนจบและได้เข้าทำงานในบริษัทของเขา แต่เขากลับให้เธอเขียนใบลาออก เธอจึงหนีหายไปจากชีวิตของเขา ได้เจอกันอีกครั้งความจริงก็ถูกเปิดเผย!
เขาเป็นคุณอาของเพื่อน เย็นชา หน้านิ่ง แถมยังดุอีกด้วย ในค่ำคืนหนึ่งที่โดนเพื่อนชายวางยา เขากลับช่วยเธอเอาไว้ แล้วกลายเป็นคุณอาหนุ่มคลั่งรักที่ทำเอาเธอกลายเป็นนางฟ้าตัวน้อย ๆ ในอ้อมแขนแข็งแกร่งอบอุ่นอ่อนโยนของเขา
เธอพลาดท่าเสียทีเขาในค่ำคืนหนึ่ง เขาออกตามหาเธอจนแทบพลิกแผ่นดิน จู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งอุ้มลูกน้อยมาบอกเขาว่า เขาคือพ่อของลูก แล้วจากไป เขาได้เจอผู้หญิงอีกคน กลับตกหลุมรักเธอในทันที และความลับมากมายที่ถูกเก็บซ่อนก็เปิดเผยออกมาให้เขาได้รับรู้
เธอต้องหมั้นหมายกับหลานชายของเขา แต่เพราะประสบอุบัติเหตุทำให้เกิดผลข้างเคียงกลายเป็นผู้หญิงอ้วนสุดแสนอัปลักษณ์ หลานชายของเขาจึงขอถอนหมั้น แต่เธอไม่คิดว่าเขาผู้มีศักดิ์เป็นอาจะเป็นคนหมั้นหมายกับเธอแทน คุณอาหนุ่ม เพื่อนรุ่นน้องของบิดามารดาที่เธอแอบชอบมานานหลายปีแล้ว ในที่สุดจะได้เป็นสามีของเธอจริงๆ
พิมพ์ลภัสโดนมารดาเลี้ยงกับน้องสาวใจร้ายโยนออกจากบ้านท่ามกลางสายฝน และโพทะนาไปว่าเธอหนีตามผู้ชายไป เพื่อทำลายชื่อเสียงของเธอ กลับมาอีกครั้ง พิมพ์ลภัสจึงเปลี่ยนจากบทนางเอกกลายเป็นนางร้ายเอาคืนคนที่ทำเอาไว้กับเธออย่างสาสม!
หวังจื่อหลินอ่านนิยายจบด้วยความโมโหที่นางเอกในนิยายโดนทำร้ายจนตาย เธอเดินข้ามถนนไม่ทันระวังจึงโดนรถชน หลิวเหวินจงเพื่อนชายคนสนิทที่แอบรักเธอจึงเข้ามาช่วยเอาไว้ แต่ทั้งสองก็โดนรถชนอยู่ดี สองหนุ่มสาวกลายเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงนิทรานอนหลับไม่ฟื้น แต่ขณะเดียวกันก็ทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยายเล่มที่ตัวเองอ่าน และเข้าไปแก้ไขสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นให้แปรเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น
ตายด้วยเงื้อมมือของเพื่อนร่วมสาขา เนเน่ เนตรนภา จึงทะลุมิติมาอยู่ในร่างเด็กน้อยวัยสิบหนาวที่ป่วยตาย นามเซี่ยซูเหยา มีบิดา พี่สาว พี่ชายที่เป็นห่วงนางมากกว่าสิ่งใด
หยางจื้อซี เด็กกำพร้าจากศตวรรษที่21 ถูกองค์กรมืดเลี้ยงดูจนเติบโตและทำให้เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์ ในระหว่างที่ถูกส่งตัวไปทำภารกิจลับ เธอกลับถูกคนในองค์กรมืดหักหลังและถูกฆ่าโดยเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมากที่สุด ก่อนสิ้นใจเธอถามเพื่อนสนิทว่าทำไม แต่ไม่ได้รับคำตอบจากปากของอีกฝ่าย สิ่งที่เธอได้รับคือรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยามและ คำว่า “โง่” จากปากของอีกฝ่ายเท่านั้น หลังจากที่ตายไปแล้วสิ่งที่เธอคิดไว้ คงจะเป็นนรกหรือที่ไหนสักแห่งที่เป็นโลกหลังความตาย แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนัน เธอตื่นขึ้นมาในร่างของ หยางจื้อซี เด็กหญิงอายุ เพียง 13 ขวบปีในหมู่บ้านป่าหมอก ในดินแดนโบราณล้าหลังที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ คล้ายกับว่าเป็นโลกคู่ขนานที่อยู่อีกมิติหนึ่ง เธอตื่นขึ้นมาในบ้านที่ผุพัง ครอบครัวยากจน มีแม่ที่อ่อนแอและเจ็บป่วย มีพี่น้องที่อายุน้อย มีปู่ย่าตายายที่เห็นแก่ตัวและใจร้าย มีลุงที่เห็นแก่ได้ป้าสะใภ้ที่เต็มไปด้วยความละโมบโมบโลภมาก หยางจื้อซี คิดว่านับจากนี้ไปชีวิตจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง หากใครมารังแกก็แค่ทุบตี เธอไม่เชื่อว่าด้วยพลังที่ติดตัวเธอมาจากชาติที่แล้วจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกล้าหลังแห่งนี้
หลังจากแต่งงานกันมาสองปี สามีของเธอไม่เคยเหยียบเข้าไปในบ้านและมองดู 'ภรรยาขี้เหร่' ของเขาเลย แถมเขาก็มีเรื่องอื้อฉาวกับดาราหน้าใหม่หลายคนทุกวัน ซูเหว่ยทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตัดสินใจปล่อยเขาไป ต่อไปก็ต่างคนต่างไปเลย แต่เมื่อเธอเสนอเรื่องหย่า... ฟู่เหยียนอันพบว่านักออกแบบในบริษัทนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ เขาค่อยๆ ทำความรู้จักกับเธอเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเธอเข้า เขาเสียใจแล้ว
เมื่อตอนเด็ก หลินอวี่เคยช่วยชีวิตเหยาซีเยว่ที่กำลังจะตาย ต่อมา หลินอวี่กลายเป็นพืชหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอแต่งงานเข้าตระกูลหลินโดยไม่ลังเลใจและใช้ทักษะทางการแพทย์ของเธอเพื่อรักษาหลินอวี่ สองปีของการแต่งงานและการดูแลอย่างสุดหัวใจของเธอเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเพื่อที่เขาจะให้ความสำคัญกับตัวเองบ้าง แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอกลับไร้ประโยชน์เมื่อคนในใจของหลินอวี่กลับมาประเทศ เมื่อหลินอวี่โยนข้อตกลงการหย่ามาใส่เธออย่างไร้ความปราณี เธอก็รีบเซ็นชื่อทันที ทุกคนหัวเราะเยาะเธอที่เป็นผู้หญิงที่ถูกครอบครัวใหญ่ทอดทิ้ง แต่ใครจะไปรู้ว่า เธอคือ Moon นักแข่งรถที่ไม่มีใครเทียบได้บนสนามแข่งรถ เป็นนักออกแบบแฟชั่นที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เป็นอัจฉริยะของแฮ็กเกอร์ และเธอยังเป็นหมอมหัศจรรย์ระดับโลก... อดีตสามีของเธอเสียใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้นขอร้องให้เธอกลับมา ผู้เผด็จการคนหนึ่งอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า "ออกไป! นี่คือภรรยาของฉัน!" เหยาซีเยว่ "?"
สำหรับเขาผู้หญิงก็เป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ เขาไม่เคยมีความรักไม่เคยรักใคร แต่พอได้มาเจอเธอ เพื่อนของน้องสาวเขา ใจที่ด้านชากลับเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง…
"ความรักทำให้คนตาบอด" เซิงเกอละทิ้งชีวิตที่สงบสุขเพื่อแต่งงานกับชายคนนั้น ยินยอมทำตัวเหมือนคนรับใช้ที่ไร้ตัวตนมาสามปีเต็ม แต่ในที่สุดเธอก็ตระหนักว่าความพยายามของเธอ มันไร้ประโยชน์สิ้นดี เพราะในใจของสามีตัวเองมีแต่รักแรกของเขา เซิงเกอรู้สึกผิดหวังอย่างมาก และขอหย่าอย่างเด็ดขาด "ถึงเวลาแล้ว ฉันไม่ปกปิดอีกแล้ว จะบอกความจริงให้" ทันใดนั้น โลกออนไลน์ก็ระเบิดขึ้นทันที มีข่าวลือว่าสาวรวยพันล้านคนหนึ่งหย่าร้างแล้ว ดังนั้น ซีอีโอนับไม่ถ้วนและชายหนุ่มรูปงามต่างรีบเข้าหาเธอเพื่อเอาชนะใจเธอ เฝิงอวี้เหนียนเห็นดังนั้นจึงทนไม่ไหวอีกต่อไปเลยจัดงานแถลงข่าวในวันถัดไป โดยขอร้องอย่างจริงจังว่า: ผมรักเซิงเกอ ขอร้องคุณภรรยากลับบ้านนะ