น้องรักของพี่หมอ

เสียงหัวเราะจากชายหญิงที่ดังอยู่ข้างเตียงคนป่วยทำให้แพรพลอยน้ำตาซึม ในขณะที่เธอกำลังจะตายแต่สามีและเพื่อนรักกำลังหัวเราะกันอย่างมีความสุข

เพื่อนรักที่เธอช่วยเหลือ กับสามีที่เธอรัก เล่นชู้กันอย่างไม่ละอายใจ เธอน่าจะรู้เร็วกว่านี้ ไม่เช่นนั้นคงไม่ถูกคนทั้งสองวางยา

“จากนี้ไปก็จะไม่มีใครมาขวางทางรักของเราสองคนอีกแล้ว” โสรยาหัวเราะอย่างมีความสุข

“เดี๋ยวพี่จะจัดการให้มันตาย แล้วเราสองเราก็จะได้ครอบครองทุกอย่างของนังหน้าโง่นี่ เพราะมันเซ็นเอกสารยกทุกอย่างให้พี่เรียบร้อยแล้ว” ไกรสรพูดอย่างชั่วร้าย

“ดีนะที่พี่ไกรส่งพี่หมอของมันไปลงนรกก่อนหน้านี้แล้ว ไม่อย่างนั้นคงเป็นหนามทิ่มแทงจิตใจเราไม่จบไม่สิ้น”

“แถมมันทะเลาะกันจนตัดขาดกันไปแล้ว ถึงมันอยู่ก็คงไม่สนใจน้องสาวนอกไส้ของมันหรอก”

ภัทรลดาเป็นพี่สาวบุญธรรมของแพรพลอย ตอนที่บิดาของแพรพลอยเสียชีวิตก็ได้ฝากฝังแพรพลอยเอาไว้กับภัทรลดา อีกฝ่ายจึงดูแลแพรพลอยมาอย่างดี

ตอนที่แพรพลอยคบหากับเขา ภัทรลดาก็ไม่เห็นด้วย บอกว่าเขาจะมาหลอก ซึ่งเขาก็จะมาหลอกแพรพลอยจริงๆ นั่นแหละ แต่เพราะความรักมันบังตา แพรพลอยจึงไม่ฟังคำทัดทานของภัทรลดา มาแต่งงานกับเขาพร้อมจดทะเบียนสมรส มอบอำนาจให้เขาจัดการทุกอย่างในบริษัท ทำให้เขาโยกย้ายหรือสับเปลี่ยนพนักงานได้อย่างสะดวก ทั้งซื้อตัวมาเป็นพวกของเขา ทั้งเอาคนของตัวเองเข้าไปทำงานแทนและเอาคนเก่าที่มันจงรักภักดีและแข็งข้อออกไป

“ลาก่อนนะจ๊ะเมียรักของพี่ พี่จะดูแลบริษัทยาของเธอให้ดีไม่ต้องเป็นห่วงไป” ไกรสรดึงสายออกซิเจนออก ในขณะที่แพรพลอยยังพอจะมีสติได้ยินคนทรยศทั้งสองว่าพูดอะไรกันบ้าง

น้ำตารินไหลอาบแก้มนวล จิตสุดท้ายของแพรพลอย หล่อนอธิษฐานให้มาเกิดใหม่แล้วไม่โดนหลอกอีก ขอให้ได้แก้แค้นคนทั้งสองที่หลอกลวงเธอจนตาย ขอให้เจอคนดี ๆ และได้ขอโทษพี่หมอพี่สาวที่รักเธอที่สุด

แพรพลอยสะดุ้งตื่นจากโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกวูบเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน หญิงสาวก้มมองตัวเองด้วยความงุนงงแปลกประหลาดในหัวใจ

“แพรจ๊ะ กินยาได้แล้วจ้ะ” เสียงของโสรยาทำให้แพรพลอยสะดุ้งสุดตัว

แพรพลอยตั้งสติก่อนจะกัดปากตัวเองเบา ๆ เธอจำได้ว่าเพื่อนและสามีรวมหัวกันคบชู้หักหลังเธอ พวกเขาวางยาให้เธอกิน ดังนั้นเธอจะต้องไม่กินยานั่น

ที่แขนขาเธอไม่มีแรงเพราะยานั่น มันทำให้ร่างกายทรุดโทรม ค่อย ๆ ตาย แต่หาสาเหตุไม่ได้ เพราะยาไม่มีสีไม่มีกลิ่นไม่มีรส

“ตั้งเอาไว้ก่อนเลยจ้ะโส เดี๋ยวแพรกินเอง”

“ไม่ได้นะจ๊ะ ต้องกินเลย เดี๋ยวแพรลืม” โสรยายิ้มหวานให้เพื่อนรัก

“จ้ะ” แพรพลอยรับยานั้นมากำเอาไว้ด้วยมือกันชื่นเหงื่อก่อนที่จะยัดใส่ปากและดื่มน้ำ

โสรยารับแก้วน้ำจากเพื่อนที่ส่งคืนมาถือเอาไว้ก่อนจะยิ้มหวานหยด พอโสรยาคล้อยหลังไปแล้ว แพรพลอยก็รีบคายยาออกมา

เธอต้องเอายานี่ไปให้พี่หมอตรวจ ตอนนี้เธอต้องติดต่อพี่หมอ

“โทรศัพท์หายไปไหนนะ” แพรพลอยควานหาโทรศัพท์แต่กลับไม่เจอ เธอไม่ได้ติดต่อพี่หมอนานแค่ไหนแล้วนะ

ก็ตั้งแต่แต่งงานเพราะมีปัญหาทะเลาะกัน ภัทรลดาทะเลาะกับไกรสร ด้วยความที่เธอรักไกรสรมาก จึงไม่อยากให้พี่สาวบุญธรรมกับสามีทะเลาะกัน เธอจึงเลือกไม่ติดต่อกับภัทรลดาอีก

ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ความทรงจำอันงดงามของเธอกับพี่สาวบุญธรรมผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

“พ่อฝากน้องด้วยนะพัด ดูแลน้องให้ดีนะ” วิเชียรเอ่ยกับบุตรสาวบุญธรรมซึ่งเป็นลูกสาวของเพื่อนรักที่ตนนำมาชุบเลี้ยงเอาไว้เป็นอย่างดีหลังจากที่เพื่อนตาย เพราะบิดาของภัทรลดาเคยมีบุญคุณกับตนมาก

“ค่ะคุณพ่อ พัดสัญญาว่าจะดูแลน้องให้ดีค่ะ” นั่นคือคำสั่งเสียของบิดาบุญธรรม หลังจากนั้นเป็นต้นมา ภัทรลดาก็ดูแลน้องสาวมาอย่างดี ในขณะที่ตัวเองเรียนจบหมอและทำงานที่โรงพยาบาลาของครอบครัว

วิเชียรทิ้งมรดกเอาไว้ให้ลูกสาวทั้งสองคือบริษัทผลิตยาและโรงพยาบาล โดยบริษัทนั้นยกให้ลูกสาวคนเดียวซึ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตน ด้วยจำนวนหุ้นที่มากที่สุด แต่ก็ยกหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ให้ภัทรลดาด้วย เพื่อจะได้ช่วยน้องบริหาร

ในขณะที่โรงพยาบาลประจำตระกูลที่ตนเองกับเพื่อนได้ร่วมสร้างมาด้วยกัน วิเชียรยกกรรมสิทธิ์ให้ภัทรลดาเป็นเจ้าของ เพราะความที่เพิ่งจบใหม่และทำงานได้ไม่นาน จึงยังอายุน้อยกว่าทำให้ภัทรลดาต้องพิสูจน์ตัวเองหลายอย่าง แต่ภัทรลดาก็ทำได้สำเร็จ หญิงสาวเรียนจบระดับปริญญาเอก แถมยังดูแลน้องสาวตัวน้อยมาจนโต

และเรียนจบเช่นกัน แม้จะทำงานหนักแต่เพราะโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นสิ่งที่บิดาและบิดาบุญธรรมรักมากที่สุด ภัทรลดาจึงฝ่าฝันอุปสรรคทุกอย่างจนได้รับการยอมรับ ดังนั้นแพรพลอยจึงถือหุ้นของโรงพยาบาลด้วยสิบเปอร์เซ็นต์

“พี่ว่าหมอนั่นจะมาหลอกแพรนะ” ภัทรลดาคุยกับน้องสาวในวันหนึ่ง เมื่อไกรสรเข้ามาจีบแพรพลอย