ผัวท่านประธาน ปล่อยฉันเถอะ!

ณ โรงแรมห้าดาวเพนนินซูล่าในเมืองตันโจว

งานเลี้ยงวันเกิดปีที่ 22 ของลี่เฉี่ยนโลว่จบลงแล้ว ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อราวกับลูกตำลึกสด เธอเริ่มเดินโซซัดโซเซ

หลังจากขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นแปด ฟู่ซินหยูได้กุมมือของเฉี่ยนโลว่ไว้แน่นเธอจะไม่ยอมให้เฉี่ยนโลว่ไปนอนบนเตียงของชีเจิ๋อหมิงเป็นอันขาด

หลังตัดสินใจแน่วแน่ เธอดึงเฉี่ยนโลว่ให้เดินไปทางห้องริมสุดทางเดิน บริเวณหน้าห้องมีพนักงานรูมเซอร์วิสเพิ่งเข้าไปทำความสะอาดและกำลังจะเดินออกไป

“เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งปิดประตู นี่ห้องเพื่อนฉันเอง ฉันกำลังจะเข้าไปหาเขาพอดี” พนักงานรูมเซอร์วิสเข็นรถเดินจากไปโดยไม่ได้สงสัยใด ๆ

ซินหยูมองลอดไปตรงช่องประตู เห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มที่กำลังสวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่ เธอคิดว่าเขาคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

‘ขอแค่เป็นผู้ชายก็พอ！’ เธอผลักเฉี่ยนโลว่เข้าไปในห้อง ๆ นั้นอย่างเต็มแรง ก่อนจะจัดแจงปิดประตูห้องทันที

ซินหยูเงยหน้าขึ้นกวาดสายตาหากล้องวงจรปิด โชคเข้าข้างเธอที่ห้องนั้นอยู่ในมุมอับพอดี

หลังจากจัดทรงผมที่หยักศกของเธอเข้าที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็มุ่งหน้าไปยังห้องชุดอีกห้อง โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภายในห้องที่มืดสลัว เฉี่ยนโลว่ที่ยังมึน ๆ ตกใจหลังเห็นชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองเธออย่างไม่วางตา

เธอกลัวจนตัวสั่น เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของเขา

เธอแค่รู้สึกไม่สบายตัว แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ เธอเดินเซเข้าไปหาเขา เธอรู้สึกต้องการอะไรบางอย่าง แต่กลับคิดไม่ออกว่าต้องการอะไร

“ออกไป！” ซือจิ้นเหิงตะเพิดเสียงดัง เมื่อยื่นห่างกันไม่ถึงสามเมตร ทำให้เขาเห็นใบหน้าของเธอชัดขึ้น

ช่างทำผมมืออาชีพบรรจงถักผมยาวสลวยสีดำของหญิงสาวเป็นเปียวิจิตรงดงาม เน้นท่วงท่าสง่างามของเธอให้โดดเด่นขึ้นมาอีกทวีคูณ ชุดเดรสสีขาวที่เธอสวมใส่เผยให้เห็นรูปร่างที่ได้สัดส่วน และคอเรียวระหงอย่างสง่างาม

กระโปรงแหวกข้างประดับประดาไปด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ส่องประกายวิบวับ เผยให้เห็นขาที่เรียวยาวของเธอ

รองเท้าส้นสูง 3 นิ้วประดับเพชรช่วยเสริมบุคลิกให้ดูโดดเด่น และมั่นใจ

เธอเตะรองเท้าส้นสูงรุ่นลิมิเต็ดของเธอออก อย่างไร้มารยาท ชายหนุ่มที่ยืนห่างออกไปหนึ่งเมตรเห็นใบหน้าที่แดงก่ำอย่างผิดสังเกตของเธอ

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเลย ขอน้ำเย็น ๆ สักแก้วได้มั้ยคะ” เฉี่ยนโลว่พยายามเตะรองเท้าส้นสูงอีกข้างออก

ในที่สุด เธอก็ใช้มือซ้ายถอดรองเท้าส้นสูงสำเร็จ ก่อนโยนไปไกลถึงสามเมตร ขณะที่มือขวาเอื้อมไปคว้าคอชายหนุ่มตรงหน้าไว้

แค่ได้กลิ่นจาง ๆ ของน้ำหอมของเธอ ใคร ๆ ก็รับรู้ได้ว่าหญิงสาวใส่น้ำหอมแบรนด์ดังระดับโลก ที่ทำจากกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกลิลลี่สีขาว

เธอดูงดงามตั้งแต่หัวจรดเท้า แม่สาวไอโซคนนี้เข้าห้องผิดเหรอ ? เป็นไปได้เหรอ？

จิ้นเหิงดึงมือนุ่มที่คล้องคอของเขาออกโดยไม่ลังเล ก่อนจะลากเธอไปที่ประตู

เฉี่ยนโลว่ทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงไปบนพรมสีขาว โดยใช้มือข้างหนึ่งคว้าเขาเอาไว้

นี่มันอะไรกัน? จิ้นเหิงเริ่มหมดความอดทน เขาสะบัดมือออกแล้วตั้งใจจะโทรหาพนักงานของโรงแรม

ทันทีที่เขายกหูโทรศัพท์ขึ้น เฉี่ยนโลว่ก็ยืนขึ้นมาโดยที่เขาไม่ทันสังเกต เธอเดินมาโอบเอวเขาจากทางด้านหลัง

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ช่วยฉันด้วยนะคะ” เสียงอ้อนวอนของเธอ ฟังแล้วช่างยัวยวนเหลือเกิน

เขาพูดขึ้นทามการความมืดว่า “ใครเป็นคนบอกคุณว่าวันนี้ผมจะกลับมาเมืองตันโจว ใครส่งคุณมา…” จิ้นเหิงวางโทรศัพท์ลง แล้วหันมามองฝ่ายหญิงอย่างเขม็ง

ทว่าก่อนเขาจะพูดจบ เฉี่ยนโลว่ก็ผลักเขาล้มลงบนโซฟา แล้วขึ้นนั่งคร่อมเขา

“นี่คุณ ตอนนี้ฉัน ไม่สบายตัวเลย ฉันสั่ง ให้คุณช่วยฉันเดี๋ยวนี้！”

สั่งเขาเนี่ยนะ？

จิ้นเหิงพยายามสงบสติอารมณ์ เขาหัวเราะออกมา แล้วผลักอีกฝ่ายออกอย่างไม่ลังเล

ใช่ เขายอมรับว่าผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เหลือล้น แต่ใครก็ตามที่ส่งเธอมาคงประเมินเขาต่ำไป

“ผมจะพูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย ออกไป！”

เฉี่ยนโลว่เดินโซซัดโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะประคองตัวเองได้ เธอแทบจะไม่ได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้าพูด สิ่งเดียวที่เธอรู้ก็คือ เธอรู้สึกร้อนรุ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเห็นริมฝีปากบาง ๆ ที่มีเสน่ห์ของชายหนุ่ม

เธอรูดซิปที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของชุดออก ปลดให้ชุดร่วงลงไปกองกับพื้น

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับร่างที่เปลือยเปล่า จิ้นเหิงเริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะมีคู่แข่งที่เก่งมาก คน ๆ นั้นสามารถส่งผู้หญิงเสน่ห์แรงตรงหน้ามาให้เขาได้แบบนี้

แม้จะยังไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่ เฉี่ยนโลว่ก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายพยายามไล่เธอ เธอพยายามเข้าหาชายคนดั่งกล่าวอีกครั้ง

ชายหนุ่มไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

“โอ๊ย ใครกันที่ทำร้ายฉัน？ โธ่ เอ๊ย！”

จิ้นเหิงรู้สึกแปลกใจกับความไม่ประสีประสาของหญิงสาว จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจังหวะให้ช้าลง และเปลี่ยนลีลาอยู่หลายครั้ง

เขาไม่ได้เมตตาเธอเลยแม้แต่น้อย

กระทั่งรุ่งสางทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป

ในขณะที่แสงแดดกำลังสาดส่อง

ความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศปลุกเฉี่ยนโลว่ให้ตื่นขึ้น เธอลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย มือควานหาผ้าห่มขึ้นมาคลุม เพื่อที่จะได้นอนต่อ

เธอกวาดสายตามองไปเห็นผ้าห่มกองอยู่บนพื้น

เดี๋ยวนะ！ นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอถึงปวดเนื้อปวดตัวแบบนี้？ แล้วทำไมเธอถึงมานอนอยู่ในโรงแรม？

เธอลุกพรวด แล้วกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นว่าบนพื้นห้องมีเสื้อผ้าของเธอ กับของใครก็ไม่รู้กองอยู่ เสื้อคลุมอาบน้ำเหรอ？

เธอสำรวจร่างกายตัวเองด้วยความตกใจ เธอโตพอที่จะรู้ดีกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อคืน

แต่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร？

เมื่อคืนนี้ซินหยูเป็นคนเดินขึ้นมาส่งเธอ หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น？ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร？

โธ่ เอ่ย！ เธอจำอะไรไม่ได้เลย

เฉี่ยนโลว่นั่งอยู่คนเดียวบนเตียงใหญ่ด้วยอาการงงงวย เธอเกือบจะร้องไห้ออกมา

เธอลุกขึ้นจากเตียง พยายามก้าวขาที่ไร้เรี่ยวแรง ไปที่หน้าต่าง ก่อนที่จะเปิดม่านออก

แสงแดดที่ส่องเข้ามาบ่งบอกว่าสายมากแล้ว เธอเดาว่าน่าจะราว ๆ บ่ายโมงได้

เฉี่ยนโลว่ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเธอ เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน？

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นว่าเธอยังคงอยู่ในโรงแรมเพนนินซูล่า วิวข้างนอกงดงามมาก ผ้าม่านโบกสะบัดตามสายลมที่พัดโชยเข้ามา พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้เข้ามาด้วย ม่านสีชมพูปลิวไปตามแรงลม มันสวยมากจริง ๆ แต่เธอไม่มีอารมณ์มามัวชื่นชมทัศนียภาพอันงดงามนี้

เธอคิดอะไรไม่ออกเลย จากนั้นเธอก็เอามือคลึงไปที่คิ้ว พลางถอนหายใจออกมา ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว จะพูดอะไรก็คงไม่มีประโยชน์

บนโต๊ะข้างเตียงมีกล่องบรรจุภัณฑ์สวยงามสองกล่องวางอยู่ เธอเปิดกล่องออก ในนั้นบรรจุชุดเดรสชีฟองสีขาว

เฉี่ยนโลว่กะว่าจะไปอาบน้ำ แล้วรีบออกไปจากโรงแรมนี้ให้เร็วที่สุด เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ในนั้นมีข้าวของเครื่องใช้ราคาแพงของผู้ชายวางอยู่ ของพวกนี้คงเป็นของผู้ชายคนนั้น

เธอส่ายหัวก่อนหันไปเปิดก๊อกอ่างอาบน้ำ หลังจากน้ำเต็มอ่าง เธอก็เดินลงไปแช่ตัว

“ผู้ชายคนเมื่อคืนเป็นใครกัน” เธอบ่นอุบ พยายามย้อนคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายเมื่อคืน