“ทำไมเหรอ?”
ในขณะที่พูดคำนี้ ขาของสวี่ซูข้างหนึ่งพันรอบเอวของชายหนุ่ม
เธอพิงประตู
หลังประตูคือห้องจัดเลี้ยงที่เต็มไปด้วยเสียงอึกทึก มีเพียงทางเดินเล็ก ๆ ที่แยกออกจากห้อง
ในขณะนี้ อดีตแฟนหนุ่มของสวี่ซูกำลังจัดงานหมั้นกับแฟนใหม่ในห้องจัดเลี้ยง
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ชายหนุ่มที่มีดวงตาเหมือนนกยูงต่างรู้สึกปั่นป่วน
เขายื่นมือบีบเอวของเธอ จับข้อมือเธอไว้แล้วเหวี่ยงเธอลงบนเตียงที่นุ่ม
ชายหนุ่มก้มตัวลง สายตาต่ำลง เสียงของเขาแฝงด้วยความเย้ายวน
“ทำ”
ผมยาวของสวี่ซูเหมือนสาหร่ายกระจายอยู่ข้างหมอน ริมฝีปากสีแดงสดของเธอเข้ามาจูบเขาอย่างเริ่มต้น
กลิ่นกายผสมกับกลิ่นเหล้าแรงลอยฟุ้งออกมา
เขาหยุดหายใจ มือข้างหนึ่งบีบคางของเธอ เสียงของเขาแหบพร่าและเซ็กซี่
“สวี่ซู ลืมตาดูชัด ๆ...คุณคือใครกันแน่?”
คือ...ใคร?
ด้วยอาการมึนเมาหนัก สวี่ซูลืมตาขึ้น
ชายหนุ่มหล่อเหลาอย่างกับเทพ ดวงตาเหมือนนกยูงขนตายาว จมูกโด่ง ใบหน้าหล่อเหล่า
สวี่ซูหายใจร้อน เข้ามาใกล้
แขนเย็นกอดคอของเขา กระซิบที่ข้างหู
“คุณคือ...” เสียงของเธอมีเสน่ห์ “กู้ยู้ซู”
กู้ยู้ซู
เจ้าชายเสน่ห์แห่งกรุงเทพฯ ผู้เชี่ยวชาญในเกมความรักที่ไม่เคยพลาด
และยังเป็นทายาทของตระกูลกู้ที่มีอำนาจสูง
ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง
จากนั้นรอยจูบรุนแรงเหมือนพายุฝนก็พรั่งพรูลงมา
...
วันต่อมา สวี่ซูตื่นขึ้นจากฝันร้าย
เธอปวดหัวราวกับจะแตก มือกุมศีรษะฝังในผ้าห่ม
คำพูดของเซิ่งเหยียนในงานหมั้นเมื่อคืนยังคงตามหลอกหลอนในฝันของเธอทั้งคืน
“สวี่ซูกับน้าของเธอมันเกิดมาต่ำ เล่นๆ ก็พอแล้ว ฉันจะไปแต่งกับเธอได้ยังไง”
ในที่สุด เซิ่งเหยียนก็หมั้นกับคนอื่น
หลังจากที่ตระกูลสวี่มีปัญหา สวี่ซูกลายเป็นเด็กกำพร้า และถูกตัดสินให้อยู่กับน้า
น้าของเธอพาเธอที่ยังเด็กมาแต่งงานกับตระกูลเซิ่ง เธอจึงกลายเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลเซิ่งโดยชื่อ
หลายปีที่ผ่านมา เซิ่งเหยียนตามจีบเธอมาตลอด
น้าของเธอก็แนะนำว่า ถ้าเจอคนที่ดีต่อเธอก็แต่งงานเสียเถอะ
เธอรู้สึกซาบซึ้งใจ แม้จะไม่เคยหวั่นไหวก็ยังตอบรับ
แต่ในคำพูดของเซิ่งเหยียน เธอกลับกลายเป็นต่ำต้อย
เสียงหัวเราะเยาะของกลุ่มคนนั้นเมื่อคืนยังคงดังก้องในหู
ความรู้สึกขมขื่นแพร่กระจาย หัวใจเหมือนถูกยัดด้วยสำลี
เธอยิ้มขมขื่นจนแทบหายใจไม่ออก
น้ำตาไหลลงตามแก้ม
“คุณหนูสวี่”
มุมผ้าห่มถูกยกขึ้นอย่างแรง อากาศเบาๆ ไหลเข้ามา เสียงของชายหนุ่มที่ไม่สนใจอะไรดังเข้าหู
สวี่ซูเงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าที่หล่อเหลาอยู่ในสายตา
ดวงตาเหมือนนกยูง ขนตายาว มุมตาเล็กมีไฝ
กู้ยู้ซู?
เมื่อเห็นเธอตกใจ กู้ยู้ซูเสียงแหบพร่า แฝงด้วยอารมณ์ล้อเล่น
“เธอทำหน้าแบบนี้ เหมือนฉันได้เปรียบเธอเลยนะ”
เส้นผมที่กระจายอยู่บนแก้มถูกกู้ยู้ซูยกมือปัดออก
ปลายนิ้วของเขาเย็นจนสวี่ซูสะดุ้ง
สายตาตกลงที่ร่องรอยบนคอของกู้ยู้ซู สีหน้าของสวี่ซูซับซ้อน แก้มเริ่มร้อน
กู้ยู้ซู เพลย์บอยที่ไม่สนใจอะไรของตระกูลกู้
แต่เขาก็ยังเป็น...ลูกพี่ลูกน้องของเซิ่งเหยียน
เธอเมาแล้วพลาดไปนอนกับเขา
สวี่ซูขมวดคิ้วเล็กน้อย ผมยาวกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบ ตกลงบนไหล่ขาว
ดวงตาเหมือนดอกท้อไม่เหมือนสีสันของฤดูใบไม้ผลิเมื่อคืน พอหลุดจากความเมา เธอกลับเย็นชาอย่างยิ่ง
ความรักของชายหญิงมันก็เป็นเรื่องธรรมดา
ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเซิ่งเหยียนอีก
“เมื่อคืนนี้ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ คุณกู้”
เสียงของเธอเย็นลงเล็กน้อย
กู้ยู้ซูดวงตาเหมือนนกยูงดูล้อเล่น ใบหน้ามีสองส่วนของความไม่สนใจ ยื่นมือบีบคางเธอ บังคับให้เธอมองตาเขา
“เธอล้อเล่นหรือเปล่า?”