เธอร้องไห้และดิ้นรน แต่ก็ไร้ผล ความบริสุทธิ์ที่รักษามาเป็นเวลา 20 ปี ถูกชายที่เธอไม่เห็นหน้าชัดเจนแย่งไป
ผลตรวจครรภ์หลุดจากมือเธอและตกลงบนพื้น ถูกหยิบขึ้นโดยมือที่ขาวราวกับหยก
“พี่ชิงเอียน พี่ท้องแล้วเหรอ แถมตั้งสองเดือนแล้ว ?” เสิ่นเฉียนหยูน้องสาวต่างแม่ของเสิ่นชิงเอียนตะโกนเสียงดัง ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน
“เสิ่นเฉียนหยู เธอหุบปากซะ!”เสิ่นชิงเอียนรู้สึกอับอายอย่างยิ่ง
ถ้าไม่ใช่เพราะเจอเสิ่นเฉียนหยูกับไป๋เฉินคบชู้กัน เธอจะเมาได้อย่างไร จะเดินผิดห้องได้อย่างไร . ..
เสิ่นเฉียนหยูไม่เพียงแต่ไม่หุบปาก ยังตั้งใจพูดเสียงดังขึ้นด้วยท่าทางประหลาดใจว่า “พี่ชิงเอียน ถ้าฉันจำไม่ผิด สองเดือนก่อนพี่ยังไม่ได้เลิกกับไป๋เฉินใช่ไหม? หรือว่าพี่นอกใจ?”
เธอไม่ได้ทำ!
เสิ่นชิงเอียนจ้องมองเสิ่นเฉียนหยูที่ทำหน้าไร้เดียงสาอย่างแค้นเคือง คนทำเรื่องน่าเกลียดคือเธอกับไป๋เฉินแท้ๆ เธอมีหน้ามาปั้นเรื่องโกหกได้อย่างไร ?!
“เธออย่าพูดใส่ร้าย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด เสิ่นเฉียนหยู เธอไม่กลัวว่าฉันจะเปิดเผยเรื่องน่าอายของเธอกับไป๋เฉินให้คนอื่นรู้หรือไง ว่าพวกเธอหน้าด้านแค่ไหน!”เสิ่นเฉียนหยูยิ้มเบาๆ
และสั่นใบผลตรวจครรภ์ในมือ “ความจริงอยู่ตรงหน้าพี่ชิงเอียน คนที่นอกใจคือพี่ ตอนนี้ฉันคือคู่หมั้นที่แท้จริงของพี่ไป๋เฉิน ถึงพี่จะอยากกล่าวหา ก็ต้องหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้หน่อยนะ?”
“เสิ่นชิงเอียน!”
เสียงตะโกนดังมา พ่อเสิ่นหรูหยวนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ เสิ่นชิงเอียนรู้สึกเหมือนถูกตีเข้าที่หน้าด้วยฝ่ามืออย่างแรง
“ฉันเสิ่นหรูหยวนเลี้ยงลูกสาวที่ไม่มีความละอายแบบนี้ได้ยังไง ท้องก่อนแต่ง ทำให้ครอบครัวเซินเสียชื่อเสียง! เรื่องนี้แพร่ออกไป ฉันจะไปบอกครอบครัวไป๋ยังไง?”
เสียงตำหนิของพ่อ เสียงคนใช้ที่พูดคุยกัน สายตายินดีของเสิ่นเฉียนหยู ทุกอย่างนี้กดดันให้เสิ่นชิงเอียนแทบก้มหน้าไม่ขึ้น
เธอพูดด้วยเสียงอันยากลำบาก “พ่อ ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่สะอาด เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เป็นเสิ่นเฉียนหยูและไป๋เฉิน. .
. ” “เข้าใจผิด?!” เสิ่นหรูหยวนโยนผลตรวจครรภ์ใส่หน้าเสิ่นชิงเอียนด้วยความหงุดหงิด “เธออธิบายมา นี่มันเรื่องอะไรกัน?!”
“. . . ”
เสิ่นชิงเอียนไม่มีคำตอบ
แม่เลี้ยงเดินลงบันไดมา เมื่อเห็นเหตุการณ์ก็เติมเชื้อไฟว่า “ไม่น่าแปลกใจเลยที่สองเดือนก่อนชิงเอียนยืนยันจะถอนหมั้นกับไป๋เฉิน ที่แท้ก็เพราะท้อง ถ้าเด็กเป็นของไป๋เฉิน เธอจะทำแบบนั้นทำไม?”
“เสิ่น เธอก็ใจเย็นๆ ฉันว่าหาชายคนนั้นออกมาก่อนดีกว่า ?”
เสิ่นหรูหยวนยิ่งโกรธหนัก “ใช่ เธอบอกความจริงมาซะ ชายคนนั้นเป็นใคร! รีบทำแท้งเด็กในท้องซะ ไม่งั้นฉันจะไม่มีเธอเป็นลูกสาว!”
“ฉัน ไม่รู้จริงๆ. . . ”
เสิ่นชิงเอียนไม่เห็นหน้าชายคนนั้นชัดๆ ในคืนนั้นเธอดื่มหนักและมึนหัว
แสงไฟในห้องก็สลัว เธอจำได้แค่ว่าชายคนนั้นมีกลิ่นไม้จันทน์หอม. .
. “บ้าบอ นี่มันเวลาไหนแล้ว เธอยังปกป้องชายคนนั้นอีก! ไร้ยางอาย!”
เสิ่นหรูหยวนโกรธจนหน้ามืด ในความโกรธเขาตบเสิ่นชิงเอียนอีกครั้ง ทำให้เธอเซล้มลงกับพื้น
เธอกุมแก้มที่บวมสูง น้ำตาไหลพรั่งพรู
ไม่มีใครฟังคำอธิบายของเธอ เสิ่นเฉียนหยูยิ่งอยากให้เธอพังพินาศและออกจากครอบครัวเซิน
ตั้งแต่แม่จากไป ฟางลานพาเสิ่นเฉียนหยูเข้ามาในบ้านและหลงเสิ่นหรูหยวน ครอบครัวเซินก็ไม่เหลือที่ให้เธออีกต่อไป