มิวายรัก

บทที่1

ปานระพีก้าวลงจากรถแท็กซี่ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านสวยเด่นอยู่ตรงหน้าด้วยความน้อยใจ เพราะถึงแม้เธอจะอาศัยอยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก แต่เจ้าของบ้านกลับไม่เคยมีความรักความเอ็นดูให้เธอเลย ซึ่งมันช่างต่างกันลิบลับกับน้องสาวสองคนของเธอที่ผู้เป็นอาให้ความรักความเอ็นดูมากกว่าเห็นๆ

ถึงจะรู้ดีแก่ใจว่าตัวเองไม่ใช่สายเลือดแท้ๆ และไม่มีส่วนเกี่ยวพันใดๆ กับคนที่มีศักดิ์เป็นอาอย่างเก้าเลย แต่ปานระพีก็อดโหยหาความรักจากเขาไม่ได้ พ่อกับแม่ขอเธอมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่เธอยังเด็กเพราะทั้งสองเป็นคนมีลูกยาก นัยว่าขอมาเป็นลูกอิจฉาเพื่อให้ลูกแท้ๆ มาเกิด ตามความเชื่อของคนโบราณ ซึ่งมันก็ได้ผลจริงๆ เพราะหลังจากนั้นอีกสามปี พ่อกับแม่ก็มีลูกแท้ๆ ไล่ๆ กันสองคนคือปอไหมและปลายฝน ทว่านั่นก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่พ่อกับแม่มีให้เธอลดน้อยลงเลย ทั้งสองยังคงรักเธอดั่งลูกแท้ๆ ดังเดิม และทุกคนในบ้านก็ปฏิบัติเช่นกัน จะมีก็แต่เก้าคนเดียวที่แสดงออกชัดเจนมาตลอดว่าไม่เคยเห็นเธอเป็นหลาน เขาทำให้เธอรู้ซึ้งถึงคำว่าเลือดข้นกว่าน้ำ ซึ่งเธอคงไม่เป็นเด็กมีปัญหาในสายตาของเก้าแบบนี้ ถ้าหากว่าพ่อกับแม่ไม่จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่เธอกับน้องๆ ยังเด็ก และหลังจากนั้นเก้าซึ่งเป็นน้องชายแท้ๆ เพียงคนเดียวของพ่อ ก็กลายมาเป็นผู้ปกครองของเธอกับน้องทั้งสองแทน

“คุณป่าน...”

เสียงของแม่บ้านวัยห้าสิบกว่าๆ ซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่ดังขึ้น ทำให้ปานระพีละสายตาจากตัวคฤหาสน์ หันไปมองคนที่เรียกตนซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ใกล้ๆ เรียวปากอิ่มสีชมพูระเรื่อคลี่ยิ้มออกมา แล้วโน้มตัวลงให้อีกฝ่ายได้กอด

“ป้าแย้ม”

“โตเป็นสาวเต็มตัวแล้วทูนหัวของป้า ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ถ้าคุณเก้ามาเจอคงจำไม่ได้แน่ๆ” ป้าแย้มพิศมองหญิงสาวตรงหน้า พลางยกมือขึ้นลูบแขนเรียวที่เนียนละเอียดด้วยผิวพรรณวัยสาวอย่างชื่นชม

“อาเก้าไม่สนใจป่านหรอกค่ะ ป่านก็แค่กาฝากในบ้าน ไม่อย่างนั้นอาเก้าจะขับไล่ไสส่งป่านให้ไปอยู่ไกลหูไกลตาเหรอคะ” ปานระพีพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจแกมประชดประชัน เธอยังจำวันที่เธอออกไปจากบ้านหลังนี้เมื่อหกปีก่อนได้ดี เก้าส่งเธอไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากที่เธอกลั่นแกล้งคนรักของเขา ด้วยการแอบเอายาระบายใส่น้ำส้มให้กิน ทำเอาอุษณีย์ท้องเสียอย่างหนักจนถึงขั้นต้องให้น้ำเกลือ เธอยอมรับว่าเธอเล่นแรงเกินไป แต่ก็แค่อยากแกล้งเพราะหมั่นไส้ หลังจากวันนั้นเธอก็ไปขอโทษอุษณีย์ แต่เก้าไม่ยอมยกโทษให้ เขาส่งเธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และไม่ยอมติดต่อเธอเป็นการส่วนตัวใดๆ แค่ส่งเงินไปให้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แม้กระทั่งวันนี้ วันที่เธอจบการศึกษาระดับปริญญาโทและกลับมาจากต่างประเทศ เขาก็ยังไม่ไยดี

“โธ่...นี่ยังไม่หายงอนคุณเก้าอีกเหรอคะ”

“ป่านเปล่างอนนะคะป้าแย้ม ก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ว่าแต่ทุกคนที่นี่สบายดีมั้ยคะ” ปานระพีเปลี่ยนเรื่องพูดแล้วทำสีหน้าร่าเริงเหมือนไม่ได้คิดอะไร เธอไม่มีสิทธิ์งอนเขาหรอก ในเมื่อเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ไม่ได้เป็น...และไม่มีวันจะได้เป็น...

“สบายดีทุกคนค่ะ คุณหนูปอกับคุณหนูปลายตอนนี้เรียนอยู่กรุงเทพฯ คุณหนูปออยู่ปีสี่ใกล้จบแล้ว ส่วนคุณหนูปลายอยู่ปีสามค่ะ”

“แล้วเอ่อ...อาเก้าแต่งงานหรือยังคะ” ว่าจะไม่ถามก็อดไม่ได้ ถามแล้วก็กลั้นใจฟังคำตอบ ทั้งที่ทำใจมาแล้วว่าป่านนี้เก้าอาจจะแต่งงานและมีลูกไปแล้ว ตลอดระยะเวลาหกปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยรู้ข่าวคราวของเขาเลย แม้ว่าจะติดต่อกับน้องสาวทั้งสองอยู่เป็นประจำ แต่ทั้งปอไหมและปลายฝนต่างก็ไม่มีใครพูดถึงเก้าให้เธอฟังเลย อาจเป็นเพราะทั้งสองคนรู้ดีว่าเธอกับเก้ามีเรื่องหมางใจกันอย่างรุนแรง ก่อนที่เธอจะถูกส่งไปเรียนต่างประเทศ

“ยังค่ะ”

คำตอบของป้าแย้มทำให้ปานระพีทั้งโล่งใจและสงสัยไปพร้อมๆ กัน คิ้วเรียวขมวดมุ่น ก่อนจะหลุดปากถามเรื่องที่ตัวเองอยากรู้ออกไปอีกทันที

“ทำไมล่ะคะป้าแย้ม เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ในเมื่ออาเก้ารักคุณอุษณีย์จะตาย ขนาดป่านแกล้งนิดเดียว อาเก้ายังโกรธป่านเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงขนาดส่งป่านไปเรียนเมืองนอกทั้งที่ป่านไม่อยากไป”

“ป้าก็ไม่ทราบค่ะ แต่ตอนนี้คุณอุษณีย์แต่งงานไปแล้ว คงรอไม่ไหวเพราะคุณเก้าไม่ไปขอเสียที”

“แบบนี้คุณเก้าของป้าแย้มก็อกหักแย่ แต่คงไม่เจ็บหนักเท่าไหร่หรอก พอโสดปุ๊บขี้คร้านจะมีสาวๆ มารอดามอกให้เป็นแถว”

“ทำไมคุณป่านพูดเหมือนตาเห็นเลยคะ” ป้าแย้มพูดยิ้มๆ นั่นทำให้สีหน้าของปานระพีเจื่อนไปอีกหน

“เดายากซะที่ไหนล่ะคะ คนเจ้าเสน่ห์พรรค์นั้นโสดได้ไม่นานหรอกค่ะ แล้วนี่อาเก้าอยู่บ้านไหมคะ ถ้าอยู่ป่านจะได้ไปรายงานตัว เดี๋ยวจะหาว่าป่านไม่เห็นหัวอีก”

“ไม่อยู่หรอกค่ะ เข้าเมืองตั้งแต่เช้าแล้ว”

อาเก้าเข้าเมืองแต่กลับไม่ยอมไปรับเธอที่สนามบิน ทั้งที่เธออุตส่าห์ส่งข่าวหาเขาเป็นครั้งแรกในรอบหกปี...แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าไม่สนใจไยดี จะให้เรียกว่าอะไร

“งั้นป้าแย้มพาป่านขึ้นห้องเถอะค่ะ ถ้าอาเก้ากลับมาป่านค่อยมารายงานตัว”

“ค่ะคุณป่าน”