ไฟพิศวาสแห่งลมหนาว

“พี่มาคุสขา วาดรูปให้ฮันนี่หน่อยนะคะ”

เด็กสาวอายุประมาณสิบสองขวบที่มีหน้าตาสวยใสงดงามราวกับเทพธิดาตัวน้อยออดอ้อนจิตรกรหนุ่มรูปหล่อด้วยดวงตาใสแจ๋วดุจเกล็ดหิมะที่สะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้า มือเล็กเกาะแขนเรียวใหญ่เขย่าไปมาอย่างเร่งเร้า

“นะคะพี่มาคุส”

ร่างสูงเพรียวราวกับนายแบบหันกลับมามองด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายแต่ก็ต้องใจอ่อนให้กับสายตาใสซื่อที่กะพริบปริบๆ อย่างน่าเอ็นดู คงเพราะดวงตากลมโตสีมรกตจ้องมองมาอย่างไร้เดียงสานี่กระมัง ทำให้เจ้าของใบหน้าคมคร้ามนัยน์ตาสีเทอร์ควอยซ์ต้องถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะพยักหน้าและยิ้มที่มุมปากเป็นเชิงว่าตกลง

“เย้! ดีใจจังเลย”

สาวน้อยกระโดดโลดเต้น และปรบมือตัวเองอย่างชอบใจ ดวงหน้าอ่อนเยาว์กระจ่างใสไปด้วยรอยยิ้มแสนหวานที่สามารถเรียกรอยยิ้มจากคนตัวโตได้ไม่น้อย

“ไปนั่งตรงสวนดอกไม้นั่นนะ เดี๋ยวพี่จะวาดให้ ไม่สวยอย่าว่ากันนะ”

“ไม่ว่าแน่นอนค่ะ ตรงนี้โอเคไหมคะ”

ร่างเล็กถอยหลังไปจนถึงหินก้อนใหญ่สีขาวที่อยู่ตรงกลางสวนดอกไม้นานาพันธุ์ที่ออกดอกหลากสีส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณบ้าน

จิตรกรหนุ่มจัดวางอุปกรณ์การวาดรูป เมื่อพร้อมเขาก็ส่งสัญญาณให้นางแบบวาดรูปแสนสวยนั่งในอิริยาบถที่น่ารักพร้อมกับให้เธอยิ้มสวยๆ ส่งมาให้ มือเรียวสะบัดปลายพู่กันอย่างอ่อนช้อย โดยเริ่มจากใบหน้าเรียวรูปไข่ไล่ลงมาตามเรือนร่างที่เริ่มจะเป็นสาวเล็กน้อย

ฮันนี่ยิ้มหวานตลอดเวลาการวาดรูป หัวใจดวงเล็กๆ พองโตคับอกไปด้วยความสุข แม้ว่าเด็กสาวจะอายุยังน้อย แต่เจ้าตัวกลับคิดเกินเด็ก เพราะทุกๆ คืนเธอมักจะฝันถึงจิตรกรหนุ่มที่ชื่อมาคุสเสมอๆ จึงได้ขอร้องให้มารดาของตนเองซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของมาคุสในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ไปขอร้องให้จิตรกรหนุ่มมาวาดรูปให้เธอที่บ้านให้ได้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเธอนั่นเอง

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ภาพของเทพธิดาตัวน้อยที่เริ่มจะเป็นสาวก็ปรากฏอยู่บนผืนผ้าใบสีขาวแผ่นใหญ่ ภาพของเด็กสาวฮันนี่ท่ามกลางมวลดอกไม้สีสวย

“เสร็จแล้วจ้ะสาวน้อย” เสียงทุ้มตะโกนบอกด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ว้าว ต้องสวยมากแน่ๆ เลย”

เด็กสาววิ่งมาดูด้วยความตื่นเต้นดีใจ ดวงตาสีมรกตกวาดมองไปตามภาพวาดสีน้ำมันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ดวงตากลมโตใสแจ๋วมองภาพวาดจนพอใจก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายในฝันของตนเองด้วยสายตาขอบคุณ พร้อมทั้งเอ่ยคำพูดหวานๆ

“ขอบคุณมากๆ นะคะพี่มาคุส หนูรักพี่ที่สุดเลย” เด็กสาวเอ่ยความในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“พี่วาดภาพให้เสร็จแล้ว พี่จะได้รับอะไรเป็นการตอบแทนจากสาวน้อยคนนี้กันนะ”

“วันนี้เป็นวันเกิดของหนู วาดให้หนูฟรีๆ ได้ไหมคะพี่มาคุส” เสียงใสกังวานดั่งระฆังเงินเอ่ยออกมา พร้อมกับกะพริบขนตางอนยาวปริบๆ ดวงตากลมโตสีมรกตที่เหมือนจะยิ้มได้จ้องมองคนตัวโตด้วยแววตาหวานฉ่ำ

“อ้อ วันนี้เป็นวันเกิดของฮันนี่นี่นาพี่ลืมไป งั้นพี่วาดรูปนี้ให้เป็นของขวัญวันเกิดให้ฮันนี่นะ”

“เย้! ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่มาคุส”

“สุขสันต์วันเกิดจ้ะสาวน้อย”

“ขอบคุณค่ะ งั้นหนูขอตอบแทนพี่มาคุสด้วยสิ่งนี้ก็แล้วกันนะคะ”

สาวน้อยฮันนี่ตั้งใจมาทั้งคืนแล้วว่าเธอจะมอบอะไรเป็นการตอบแทนจิตรกรหนุ่มรูปหล่อ พอนึกว่าตนเองกำลังจะทำอะไรให้กับเจ้าชายในฝันตรงหน้า ใบหน้าอ่อนเยาว์ก็เป็นสีชมพูระเรื่อเข้มขึ้นอย่างกับเด็กสาวแก่แดด

“จะตอบแทนอะไรพี่เหรอจ้ะ หืม” ชายหนุ่มที่อายุมากกว่าสาวน้อยหลายปีถามยิ้มๆ

“หลับตาก่อนสิคะ”

จิตรกรหนุ่มมือสมัครเล่นยิ้มบางๆ ก่อนจะทำตามที่สาวน้อยบอกอย่างขำๆ เขาก็อยากจะรู้เหมือนว่าสาวน้อยฮันนี่จะมอบอะไรเป็นการตอบแทนเขา แล้วสิ่งที่ชายหนุ่มที่แตกเนื้อหนุ่มเต็มที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ริมฝีปากเล็กนุ่มละมุนนาบลงมาบนกลีบปากหยักลึกของเขานิ่งนาน ในลักษณะแบบเนื้อแนบเนื้อ แค่แตะๆ เพียงภายนอกนิ่งนานหลายวินาที และเมื่อริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มสีกุหลาบผละออก ใบหน้าคมคร้ามถึงกับแสดงสีหน้าประหลาดใจในความแก่แดดของสาวน้อยวัยสิบสองขวบที่กล้าหาญชาญชัยมาจุมพิตเขาด้วยความเสน่หาแบบเด็กๆ

“ฮันนี่” ชายหนุ่มครางชื่อของสาวน้อยออกมาเบาๆ

“ฮันนี่ชอบพี่มาคุสค่ะ โตขึ้นฮันนี่ขอเป็นเจ้าสาวของพี่มาคุสนะคะ”

แล้วเสียงหัวเราะของคนที่ถูกขอเป็นเจ้าบ่าวในอนาคตก็ดังกังวานไปทั่วบริเวณสวนดอกไม้ด้วยความขบขันระคนชอบใจในความแก่แดดแก่ลมแต่ทว่าน่ารักของสาวน้อยฮันนี่

“ถ้าอย่างนั้น พี่ขอมอบของขวัญให้ฮันนี่อีกอย่างนะ”

“อะไรคะ” สาวน้อยถามด้วยความตื่นเต้น

“หลับตาก่อนสิ”

“ได้ค่ะ”

ร่างเล็กรีบหลับตาตามที่ชายหนุ่มสั่งอย่างว่าง่าย แล้วจุมพิตแบบเดียวกันกับที่สาวน้อยมอบให้ชายหนุ่มเมื่อครู่ก็ได้รับคืนกลับมาอย่างนุ่มนวล มันเป็นจุมพิตแบบเด็กๆ ที่บริสุทธิ์แต่ทว่ามันกลับทำให้เจ้าของวันเกิดดีใจมากที่สุด และมันจะเป็นของขวัญล้ำค่ามากที่สุดในวันนี้ที่เธอจะไม่มีวันลืม สาวน้อยหลับตาพริ้มรับจุมพิตจากเจ้าชายในฝันของเธอนิ่งนาน

“ตื่นๆ! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนฮะ ลุกขึ้นมาทำการทำงานได้แล้ว”

เสียงแหลมแสบแก้วหูตะโกนปลุกร่างบางใต้ผ้าห่มเก่าๆ ด้วยท่าทางรำคาญสุดแสน มือหยาบอวบๆ จับแขนเล็กเขย่าแรงๆ เพื่อปลุกสาวน้อยให้ตื่นขึ้นมาทำงานประจำอย่างที่เคยทำอย่างเช่นทุกวัน

ร่างเล็กบนฟูกขาดๆ ตื่นจากฝันหวานทันทีเมื่อถูกผู้ปกครองใจยักษ์ปลุกเสียงดังและเขย่าแขนจนหัวสั่นหัวคลอน

“น้าสาย น้ำผึ้งตื่นแล้วจ้ะ ปล่อยน้ำผึ้งเถอะน้ำผึ้งเจ็บ” คนตัวเล็กนิ่วหน้าเอ่ยขอร้องอย่างน่าสงสาร

นางสายใจจ้องหน้าเด็กสาวอย่างหงุดหงิดรำคาญเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ก่อนที่จะปล่อยแขนกลมกลึงนั้นให้เป็นอิสระแล้วออกคำสั่งอย่างที่เคยสั่งให้สาวน้อยที่อยู่ในฐานะไม่ต่างกับสาวใช้ทำเป็นประจำทุกวัน

“รีบไปทำกับข้าว ซักผ้า ถูบ้านให้เรียบร้อย ไม่เสร็จไม่ต้องกินข้าว”

“จ้ะ น้ำผึ้งจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ”

ร่างอวบยืนเท้าสะเอวมองคนตัวเล็กลนลานลุกออกไปจากที่นอนเพื่อไปทำงานตามที่สั่งอย่างหมั่นไส้ ยิ่งนับวันเธอก็ยิ่งเกลียดชังเด็กสาวน้ำผึ้งมากขึ้นทุกที เหตุเพราะสาวน้อยยิ่งนับวันยิ่งดูสวยงามผุดผ่องกว่าลูกสาวของตนเองนั่นเอง แม้ว่าร่างบางที่เพิ่งแตกเนื้อสาวเต็มตัวนั้นจะอยู่ในชุดเก่าๆ ซอมซ่อยังไงแต่น้ำผึ้งก็ยังดูสวยน่ารักจนนางรู้สึกอิจฉาแทนลูกสาวของตนเอง

กว่าสิบปีแล้วที่นางสายใจกับนายวีระรับเด็กน้ำผึ้งมาดูแลเพื่อจุดประสงค์บางอย่างในตัวเด็กน้อยที่ขาดพ่อขาดแม่ มันไม่ใช่เพราะความสงสารเห็นใจในความอาภัพของเด็กสาวที่ขาดที่พึ่ง แต่มันคือความโลภในจิตใจที่โสมมของคนใจมารที่หวังจะใช้เด็กในปกครองพยุงฐานะของตนเอง

และวันนี้มันก็ถึงเวลาที่เธอกับสามีควรจะได้รับสิ่งตอบแทนจากการเสียข้าวสุกเลี้ยงดูเด็กน้อยอนาถาคนนี้เสียที

บ่ายของวันนี้จะมีนายฝรั่งซึ่งเป็นเพื่อนของแฟนของคนข้างบ้านที่รู้จักกันจะเดินทางมาดูตัวสาวน้อยเพื่อตกลงราคา คราวนี้แหละครอบครัวของเธอจะลืมตาอ้าปากได้สักที และถ้าไม่รวยตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปรวยตอนไหน เห็นว่านายฝรั่งคนนี้ร่ำรวยมาก เขาต้องการสาวสวยสักคนไปเป็นแม่บ้านและถ้าถูกใจเขาก็จะยกย่องให้เป็นภรรยาของเขาอีกคน

นางสายใจหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหน้าหนาวปีนี้ เธอจะมีบ้านหลังใหม่สักหลัง มีผ้าห่มผืนใหม่สักสองสามผืนเผื่อลูกเผื่อสามี ได้สวมสร้อยแหวนเงินทอง กินของอร่อยๆ แพงๆ เหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง ที่สำคัญลูกสาวของเธอก็จะได้แต่งตัวสวยๆ กินอยู่อย่างสุขสบายด้วย

“นังน้ำผึ้ง วันนี้ถึงเวลาที่แกต้องตอบแทนบุญคุณฉันแล้ว”

นางน้าใจโหดมาดหมายในใจด้วยสายตาวาววับร้ายกาจ มองร่างบางที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานบ้านงกๆ ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความชั่วช้าสามานย์

*********

ร่างระหงในชุดกันเปื้อนขาดรุ่งริ่งแต่ทว่าสะอาดสะอ้านก้มหน้าก้มตาทำกับข้าวให้กับคนทั้งบ้านกินยกเว้นตัวเองที่ยังไม่รู้ว่าจะได้กินหรือเปล่า ไข่ไก่สามฟองสุดท้ายถูกกะเทาะเปลือกลงในถ้วยพลาสติกค่อนข้างเก่าตามด้วยต้นหอมแล้วคนให้เข้ากันกับเครื่องปรุงไม่กี่อย่างเท่าที่มีอยู่ในครัวโกโรโกโสนั่น

ซ่า!

เสียงเจียวไข่ในน้ำมันร้อนๆ ดังออกไปนอกครัว และส่งกลิ่นหอมฟุ้งลอยไปเข้าจมูกของคนทั้งบ้านให้น้ำลายสอ

สาวน้อยอีกคนหนึ่งในบ้านที่เพิ่งตื่นรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินขยี้ตาตรงเข้าไปในครัวเพราะได้กินหอมๆ ของไข่เจียว

สาลี่ลูกสาวเพียงคนเดียวของนางสายใจกับนายวีระนั่นเอง วันๆ หญิงสาวไม่ทำอะไรนอกจากนอนกินและเที่ยวหว่านเสน่ห์ผู้ชายแถวบ้านใกล้เรือนเคียงที่มีฐานะดีๆ หน่อย ตามประสาสาวบ้านนอกที่หวังสบายทางลัด หน้าตาของหญิงสาวก็ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหล่ แต่นิสัยไม่ต้องพูดถึง ชาวบ้านต่างก็รู้จักกันดี โดยเฉพาะคนในบ้าน

“นังน้ำผึ้ง แกทำกับข้าวเสร็จหรือยังฮะ ฉันหิวจะแย่แล้วนะ”

แม่ครัวสาวที่ใบหน้าเปื้อนคราบเขม่าควันดำด่างติดตามแก้มนวลสองข้างหันมามองร่างบางที่ยืนเท้าสะเอวถามเธอด้วยสายตาหวาดๆ เพราะสาลี่เป็นอีกคนที่ชอบใช้อำนาจและใช้กำลังข่มขู่เธอทั้งคำพูดและการกระทำ

“ใกล้เสร็จแล้วจ้ะคุณสาลี่ เหลือแค่ต้มจืดจ้ะอีกไม่กี่นาทีก็สุกแล้ว”

“เร็วๆ ด้วย ฉันหิว” ร่างบางในชุดนอนสั่งเสียงห้วน ก่อนที่จะสะบัดก้นเดินไปอาบน้ำแต่งตัวรอทานข้าวพร้อมกับพ่อแม่ของเธอที่ม้าหินหน้าบ้าน

น้ำผึ้งตั้งใจทำอาหารเช้าต่อไปจนเสร็จเรียบร้อยแล้วยกออกไปเสิร์ฟให้กับครอบครัวผู้มีพระคุณของเธอด้วยอาการกริ่งเกรง เพราะว่าวันนี้เธอตื่นสายเลยทำกับข้าวเสร็จช้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เพราะมัวแต่ฝันหวานซ้ำๆ ซากๆ แบบเดียวกันมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว โดยที่สาวน้อยยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมเธอถึงได้ฝันถึงผู้ชายที่ชื่อมาคุสบ่อยๆ

แล้วผู้หญิงที่ชื่อฮันนี่เป็นใคร ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงในฝันคนนั้นเป็นตนเองในบางครั้งซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ แล้วสถานที่ในฝันแบบนั้น ในสวนดอกไม้ที่อยู่หน้าบ้านรูปทรงเลขาคณิตหลังใหญ่ ที่นั่นคือที่ไหนกัน ทำไมเธอถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่นั้นมากเหลือเกิน ราวกับว่าเธอเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น แต่ว่ามันคงเป็นแค่ความฝันเท่านั้นแหละ ในเมื่อตรงหน้าเธอไม่มีสวนดอกไม้ มีแต่สามพ่อแม่ลูกที่คอยกดขี่ข่มเหงเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ร่างระหงที่ในมือข้างขวาถือถาดกับข้าวมือข้างซ้ายถือหม้อหุงข้าวเดินออกมาที่ทุกคนรออยู่ สายตาสามคู่มองมาทางสาวน้อยอย่างเอาเรื่อง น้ำผึ้งพยายามหลุบตาลงต่ำแล้วค่อยๆ วางถาดกับข้าวและหม้อข้าวในมือลงบนม้าหินเก่าๆ ตรงหน้าทุกคน

“ไปซักผ้าเก็บกวาดถูบ้านได้แล้ว ถ้าทำไม่เสร็จไม่ต้องพักกินข้าว ไปได้แล้ว” นางสายใจหันหน้ามาออกคำสั่งเสียงห้วนด้วยสายตาดุดัน

“รีบไปสิ ชิ่วๆ”

สาลี่เหยียดยิ้มอย่างชอบใจ ขับไล่น้ำผึ้งอีกคน ก่อนจะลงมือทานข้าวพร้อมกับพ่อแม่โดยไม่คิดที่จะเหลือกับข้าวไว้เผื่อแผ่คนที่อุตส่าห์ตั้งใจทำให้กิน

“นี่สายใจ บ่ายนี้ใช่ไหมที่นายฝรั่งจะมาดูตัวนังน้ำผึ้ง” นายวีระที่กินข้าวใกล้จะอิ่มแล้วเงยหน้าถามเมียรักด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย แต่สาลี่ที่ยังไม่รู้เรื่องกลับมองหน้าแม่ของตนเองด้วยแววตาสงสัย

“ใช่จ้ะพี่”

“นายฝรั่งที่ไหนเหรอแม่ สาลี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“แกจะมารู้เรื่องตอนไหนล่ะ วันๆ เอาแต่เที่ยวแทบไม่เห็นหัว กลับมาก็เอาแต่นอน กินอิ่มแล้วก็หายหัวไปอีก ฉันล่ะเบื่อแกจริงๆ สาลี่ เมื่อไหร่แกจะหาผัวรวยๆ ได้กับเขาสักทีฮะ” คนเป็นแม่ที่คิดจะขายทั้งเด็กในปกครองและลูกสาวกินบ่นยาวเป็นหางว่าว จนคนที่ถูกบ่นทำหน้าย่นอย่างขัดใจ

“แล้วทำไมแม่ไม่หาผัวฝรั่งให้สาลี่ล่ะ ไปหาให้นังน้ำผึ้งมันทำไม”

“แล้วฝรั่งแก่ๆ แกสนไหมล่ะ”

“แหวะ ไม่เอาหรอกแม่ แก่ๆ หนังเหี่ยวจะมีน้ำยาอะไร สาลี่ไม่อยากมีภาระ แต่ถ้ารวยๆ สามสิบต้นๆ ไม่ลงพุงสาลี่ยังพอไหวนะแม่ มีหรือเปล่า”

“แหม ไอ้ผู้ชายที่แกวาดฝันอยู่น่ะ มันก็มีแค่ในละครเท่านั้นแหละโว้ย ในชีวิตจริงน่ะ หมาคาบไปแ_กหมดแล้ว” นายวีระสอดขึ้นมาบ้างเพราะหมั่นไส้ลูกสาวของตนเองที่วันๆ เอาแต่วาดฝันถึงแต่ผู้ชายหล่อๆ รวยๆ และอายุล่วงเลยมาจนถึงยี่สิบสองปีแล้วก็ยังหาผู้ชายที่ถูกใจไม่ได้สักคน

“พ่อก็พูดเกินไป คอยดูนะหน้าหนาวปีนี้สาลี่จะหาผัวหล่อๆ รวยๆ มาเป็นลูกเขยพ่อกับแม่ให้ได้”

นางสายใจกับนายวีระส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อจนอิ่มเพื่อรีบไปทำธุระของใครของมัน นางสายใจมักจะไปเล่นไพ่กับเพื่อนบ้านเป็นประจำ ส่วนนายวีระ ก็บ้าดูไก่ชน บางวันสองสามีภรรยาก็ได้เงินกลับมาบางวันก็ได้หนี้กลับมา แต่ถึงจะไม่มีเงินใช้หนี้ แต่เจ้าหนี้ก็ใจป้ำให้หยิบยืมเงินจนตอนนี้สองสามีภรรยามีหนี้สินรวมกันเกือบแสนแล้ว

และสาเหตุที่เจ้าหนี้ยังใจดีให้สองสามีภรรยาที่บ้าการพนันคู่นี้หยิบยืมเงินไม่มีจำกัด ก็เพราะทั้งสองคน ต่างก็ไปโฆษณาอย่างสวยหรูว่าอีกไม่นานพวกเขาก็จะได้เงินก้อนใหญ่จากนายฝรั่งที่จะมาสู่ขอเด็กสาวในอุปการะไปเร็วๆ นี้แล้ว ทั้งที่ความเป็นจริงสองผัวเมียคิดที่จะขายเด็กสาวใต้การปกครองกินต่างหาก ไม่ใช่เพราะมีผู้ชายรวยๆ มาสู่ขอหรอก