(คลื่นรักอสูร) ...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่นถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขาบ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย!”

บทที่ 1 ตอนที่ 1 : ขึ้นเรือผิดลำ

ขึ้นเรือผิดลำ

เสียงฝีเท้าวิ่งเร็ว ๆ ไปยังเรือยอชต์ลำหนึ่งที่จอดอยู่ตรงท่า เป็นลำที่จ้างหญิงสาวไปเป็นแม่บ้านชั่วคราว ในช่วงวันหยุดพักผ่อนสุดสัปดาห์ของพวกเขา นีนนาราวิ่งมาหยุดตรงเรือลำด้านหน้า หยิบกระดาษที่ระบุหมายเลขของเรือ ออกมาดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“เร็วสิคุณ ! เหลือคุณคนเดียวเลยนะครับ” ผู้ชายคนหนึ่งบนเรือตะโกนพร้อมกวักมือเรียก นีนนารารีบหิ้วกระเป๋าก้าวขึ้นไปบนเรืออย่างเร่งรีบ

“ขอโทษด้วยค่ะที่มาช้าพอดีมัวแต่...”

“ไม่ต้องมาขอโทษผมเลยครับ เดี๋ยวเจ้านายก็โกรธกันพอดี รีบเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องโน้นเลยครับ” คนพูดสาวเชือกดึงสมอขึ้นในทันที

“ค่ะ ๆ แต่ว่าห้องสำหรับแม่บ้านอยู่ตรงไหนคะ”

“แม่บ้านอะไรของคุณ ผมนี่แหละเหมาหมดทุกหน้าที่ อ้อมีพี่วินคนขับเรืออีกคน คุณเป็นคนที่เจ้าของเรือเขาพามานะครับ ห้องของคุณน่าจะอยู่ฝั่งซ้าย ห้องขวาเห็นมีคนเข้าไปแล้ว เดินตรงลงไปเลยครับ ตอนนี้พวกเจ้านายกำลังนั่งดื่มกันอยู่บนดาดฟ้าโน่น อย่าเพิ่งไปรบกวนเขาล่ะ ให้เขาเรียกหาก่อนค่อยขึ้นไป”

“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ” นีนนารารู้สึกงุนงงกับตำแหน่งหน้าที่การงานบนเรือลำนี้เล็กน้อย คิดว่าสักพักเธออาจเข้าใจระบบงานได้ไม่ยาก พอลงบันไดเรือไปเจอห้องนอนฝั่งซ้ายมือ ลองผลักประตูเปิดเข้าเบา ๆ ดวงตาพลันเบิกกว้างขึ้น จากสภาพของห้องนอนแสนหรูหราตรงหน้า หญิงสาวลองนั่งลงบนเตียงนอนเบา ๆ ความนุ่มทำให้ที่นอนยุบยวบลงไปแล้วเด้งตัวคืนกลับที่เดิม

‘อะไรจะโชคดีปานนี้ยัยนีน’

นีนนาราแทบเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรับงานนอกสถานที่ ไม่คิดว่าจะหรูหราและแสนสบายถึงเพียงนี้ ผู้ชายคนนั้นบอกว่าอย่าเพิ่งไปรบกวนเจ้านายบนดาดฟ้า หมายความว่าเป็นเวลาส่วนตัวกับครอบครัว โดยที่ไม่ต้องการให้คนนอกไปยุ่งนั่นเอง

นีนนารายังไม่ได้รื้อเสื้อผ้าของใช้ออกจากกระเป๋า เธออยากชื่นชมความงามของเรือกับท้องทะเล ผ่านกระจกวงกลมด้านข้างไปก่อน ทว่านั่งเล่นไปนานพอสมควร ก็ยังไม่มีใครมาเคาะประตูห้องเรียก เธอจึงเปลี่ยนมุมไปนอนเล่นบนเตียงนอนแสนนุ่มแทน และความนุ่มแสนสบายนี่แหละ ทำให้เธอผล็อยหลับลงไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

คนหลับสะดุ้งตื่นขึ้นอย่างตกใจ นีนนารายกฝ่ามือตบหน้าตัวเองเบา ๆ เธอนอนหลับในวันแรกของการทำงานได้อย่างไร คงเพราะเจ้าเตียงนุ่มแสนนุ่มนี่เป็นแน่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ค่ะ ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อไปเปิดประตูให้คนเคาะ

“เอ่อ คุณ...” หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดบิกินีสีเหลืองสด มีเสื้อคลุมตาข่ายสีขาวยาวถึงเข่า เจตนาอวดทรวดทรงอันแสนจะเซ็กซี่ของตัวเอง

“ฉันจิลาวัลย์ แต่เอ๊ะ เธอไม่ใช่ชาลิสานี่” เรียวคิ้วได้รูปขมวดเป็นปมขึ้นอย่างสงสัย

“ใช่ค่ะ ฉันชื่อนีน นีนนาราค่ะ ชาลิสาเป็นเพื่อนของฉันเอง”

“ให้เธอมาแทนทำไมไม่บอกกันบ้างเลย แล้วนี่มัวแต่ทำอะไรอยู่ทำไมไม่แต่งตัว เจ้านายเรียกแล้วนะ”

“แต่งตัว เอ่อ แต่งทำไมคะ”

“เด็กใหม่หรือยังไง ก็แต่งตัวสวย ๆ แบบฉันนี่ไง จะได้ไปดูแลเจ้านายบนชั้นดาดฟ้าโน่น” คนสวยส่ายหน้าให้คนไม่เป็นงาน

“ฉันเป็นแม่บ้านคนครัวคนทำความสะอาด ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวแบบคุณหรอกค่ะ” นีนนารารีบบอกเผื่อคนตรงหน้าจะเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป

“เดี๋ยวนะ ! เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอเป็นแม่บ้านเหรอ”

“ใช่ค่ะ ฉันมาทำงานครัวกับทำความสะอาดบนเรือลำนี้ค่ะ” นีนนาราบอกเขาอย่างมั่นอกมั่นใจ ในหน้าที่การงานของเธอ

“ต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ ๆ เพราะถ้าเธอมาทำงานอย่างที่เธอบอกมาจริง ๆ เธอคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในห้องนอนของเจ้านายเขาหรอก”

“ห้องนอนของเจ้านาย เอ๊ะ ยังไงกันคะ ฉันเข้าห้องผิดเหรอคะ ว่าแล้วเชียวทำไมห้องแม่บ้านถึงได้หรูหราขนาดนี้ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ เดี๋ยวจะรีบเปลี่ยนห้องเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“ไม่ต้อง ! เดี๋ยวฉันจะไปโทรหาชาลิสาก่อน ว่ามันเรื่องอะไรกันแน่” ได้ยินแล้วจิลาวัลย์ก็เป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาในทันที รีบกดหมายเลขโทรศัพท์มือถือไปหาชาลิสาในทันที

“ว่าไงนะ ! พวกเธอสลับเรือกัน ขึ้นเรือผิดลำอย่างนั้นเหรอ”

“สลับเรือ ?” นีนนาราถึงกับอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยิน

“มันเกิดขึ้นได้ยังไงชาลิสา แล้วนี่เรือแล่นออกมากลางทะเลแล้วนะ เจ้านายก็เรียกหาแล้วด้วยฉันจะทำยังไงล่ะ...ไม่รู้ ! เธอบอกมาว่าไม่รู้ได้ยังไง โอ๊ย ฉันจะบ้าตาย ทำไมไม่โทรบอกฉันตั้งแต่แรก...ไม่รู้จะทำยังไงอย่างนั้นเหรอ เฮ้อ แบบนี้ฉันจะกล้าใช้งานเธออีกไหมเนี่ย ตึ๊ด ! ชาลิสา !” คนถูกตัดสายแทบจะกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง หันมาเจอนีนนารายืนจ้องตาแป๋วอยู่ ก็ยิ่งโมโหหนักขึ้นกว่าเดิม

“พวกเธอมันบ้า เธอ เธอชื่ออะไรนะ” คนความจำสั้นถามใหม่อีกรอบ

“นีน นีนนารา”

“เอ่อ นีนฉันจำได้แล้ว เอาล่ะเธอรู้ไหมว่าชาลิสาทำงานอะไรบนเรือลำนี้” จิลาวัลย์พยายามตั้งสติเพื่อแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า

“ก็ไม่เคยถามตรง ๆ เหมือนกันค่ะ แต่เคยได้ยินคนอื่นพูดว่าเหมือนงานบริการลูกค้า” นีนนาราไม่กล้าพูดตรง ๆ แต่ก็อ้อมไม่พ้นอยู่เหมือนกัน

“ถูกต้องงานบริการลูกค้าน่ะถูกแล้ว แต่รู้ไหมว่าบริการแบบไหน” คราวนี้นีนนารากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะมองห้องนอนสุดหรูกับสภาพภายในห้อง เธอได้ยินข่าวด้านลบของชาลิสามาบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นสภาพการทำอาชีพนี้จริง ๆ นั่นหมายความว่าเธออยู่ผิดที่ผิดทางน่ะสิ

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นฉันขอกลับเข้าฝั่งนะคะ”

“เข้าฝั่ง ! เธอพูดออกมาได้ นี่เรือเราแล่นมากลางทะเลแล้วนะ เธอทำอะไรอยู่ไม่รู้เลยหรือยังไง” จิลาวัลย์โวยวายใส่อย่างหงุดหงิด

“พอดีเผลอหลับ” อีกคนก็บอกเสียงอ่อย ๆ ออกมา

“เผลอหลับ ! เธอเป็นเด็กหรือยังไงนีนที่จะต้องหลับกลางวันแบบนี้ ถ้าเธอบอกตั้งแต่เพิ่งออกจากฝั่งมา มันก็พอจะหาคนมาแทนได้ แต่นี่กลางทะเลแล้วนะ โอ๊ย ฉันจะทำยังไงดี” จิลาวัลย์ถอนหายใจหนัก ๆ พร้อมกุมขมับเดินวนไปมาภายในห้อง

“เดี๋ยวฉันปรึกษาพี่วินดูก่อนนะ ว่าเขาพอจะหาวิธีพาคนอื่นมาแทนได้ไหม รออยู่นี่แหละอย่าเพิ่งไปไหน” จิราวัลย์กำชับก่อนเดินออกจากห้องไป

ตรงดิ่งไปหารือกับคนขับเรือและผู้ช่วย ซึ่งพวกเขาก็รู้เรื่องการทำงานของเธอเป็นอย่างดี เพราะทำด้วยกันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

“ว่าไงนะจิล เธอบอกว่าผู้หญิงคนนั้นขึ้นเรือผิดลำเหรอ”

“ใช่ค่ะพี่วินทำไงดีล่ะทีนี้ ให้เรือเล็กขับไปรับชาลิสาดีไหมพี่”

“ทำแบบนั้นไม่ได้เจ้านายก็รู้หมดสิ ว่าเราทำงานพลาด พี่ไม่ยอมเสียชื่อหรอก อีกอย่างถ้าเอาเรือเล็กออกไป กว่าจะกลับมาก็ค่ำแล้วอันตรายอีก จะให้ลำอื่นมาส่งอีกก็ไม่ได้ เพราะวันนี้คิวเต็มทุกลำ ไม่ได้ ๆ” ธาวินไม่เห็นด้วยกับการให้เรือเล็กออกไปรับคนมา

“งั้นทำไงดีพี่”

“พี่วินเจ้านายเรียกหาสาว ๆ แล้วพี่” เสียงอนุชิตผู้ช่วยคนขับเรือ ตะโกนออกมาจากห้องเครื่องให้ทั้งคู่ได้ยิน

“ฉิบหายแล้วไง” ธาวินหันไปมองหน้าจิลาวัลย์ในทันที เขาหันหน้าออกไปมองทะเล ก่อนจะหันกลับมามองจิลาวัลย์อีกรอบ

“อะไรพี่วินมองหน้าจิลแบบนี้ทำไม”

“พี่มีแผนแล้วจิล”

“แผนอะไร”

“ก็แผนที่เราจะไม่ถูกเจ้านายหักเงิน หรือโกรธเราในเรื่องนี้ยังไงล่ะ” ธาวินทำตาเจ้าเล่ห์หลังนึกหาทางแก้ไขได้

“เล่ามา ๆ” จิลาวัลย์เอียงหูฟังอย่างตั้งใจ ฟังไปก็เครียดตามไปด้วย เพราะว่าเรื่องที่ธาวินให้เธอทำนั้น ค่อนข้างไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

“มันจะดีหรือพี่”

“ดีสิจิล ไม่ได้ทำฟรีสักหน่อย เงินก็ตั้งเยอะตั้งแยะถ้ายัยนีนอะไรนั่นทำงานที่เดียวกับชาลิสา แสดงว่าเป็นพนักงานในโรงแรมเหมือนกันนั่นแหละ เงินเดือนก็ไม่ได้เยอะอะไร ดีไม่ดีพอได้ยินเรื่องเงินจะรีบตาโตคว้าเอาล่ะไม่ว่า”

“ก็ได้ ๆ พี่วินก็ไปถ่วงเวลาเจ้านายให้หน่อยก็แล้วกัน”

“ได้เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

อ่านต่อ