"เอาเหล้ามาให้ข้าอีก"

เมิ่งลี่เฟยเมาแล้ว นางเขย่ากาสุราอันว่างเปล่าใบหน้านวลกลายเป็นริ้วแดงอย่างเห็นได้ชัด เสี่ยวเหลียนแอบคุณหนูเทสุราจอกของตนเองทิ้งไปบ่อยครั้ง สติจึงยังเต็มเปี่ยม ยังมีสุราอีกกาอยู่ด้านข้าง เมิ่งลี่เฟยโยนกาที่ว่างเปล่าทิ้ง คว้าสุรากาใหม่ขึ้นมาแล้วกรอกใส่ปากตนเองราวกับมันคือน้ำชาอุ่นกาหนึ่ง

เสี่ยวเหลียนรีบดึงกาสุราออกจากมือของเมิ่งลี่เฟย นางจับมือคุณหนูเอาไว้แล้วห้ามปรามมิให้ดื่มอีก

"คุณหนูพอเถิดเจ้าค่ะ เพียงแค่นี้ท่านอ๋องก็ไม่พอพระทัยแล้ว บ่าวเกรงว่าหากท่านอ๋องมาเห็นท่านในสภาพนี้จะยิ่งไม่พอพระทัยมากขึ้นนะเจ้าคะ"

เมิ่งลี่เฟยกลับหัวเราะคล้ายขบขัน ทว่าสีหน้าแสดงออกว่ากำลังเจ็บปวดอย่างชัดเจน นางกัดฟันพ่นลมหายใจออกมา

"เสี่ยวเหลียนคนผู้นั้นเขาจะคิดเช่นใดกับข้า เจ้าจะใส่ใจไปทำไม ในเมื่อเขารังเกียจข้าปานนั้นต่อให้ข้าทำดีร้อยหนเขาก็ยังมองข้าเป็นคนเลว ดังนั้นเราจะไปฝืนใจคนคนหนึ่งให้มาชอบเราด้วยเหตุใดเล่า อยากกินก็กินอยากดื่มก็ดื่มต่อให้ข้าเรียบร้อยประดุจบัวขาวเหมือนพระชายารองนั่น เขาก็มองข้าว่าเสแสร้งอยู่ดี เช่นนั้นแล้วไยต้องใส่ใจความรู้สึกของเขาด้วยในเมื่อตัวเขาก็ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกข้าเลยสักหน วันนี้ข้าลงจากรถม้ามิใช่เขาเป็นคนพูดเองหรือว่าจำใจร่วมทางกับข้าเพราะเป็นรับสั่งไทเฮา"