เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ บัดนี้หิมะพลันร่วงหล่นราวกับปุยนุ่นลอยละล่องไปตามท้องนภาอันมืดมิด อากาศหนาวขึ้นมาจับจิต เรือนนี้เดิมทีเต๋อลู่หานไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามานอกจากบ่าวคนสนิทที่เข้ามาทำความสะอาดเพียงสองคน

เต๋อลู่หานวางร่างของเมิ่งลี่เฟยบนเตียงใหญ่ เมิ่งลี่เฟยยังคงถูกห่อร่างเอาไว้ด้วยเสื้อคลุมสีดำของเยี่ยหัว ภายในเรือนแห่งนี้อบอุ่นยิ่งนัก เมิ่งลี่เฟยจึงนอนหงายอย่างสบายอกสบายใจดวงตาคู่งามยังหลับพริ้มไม่รับรู้เรื่องราวอันใด

เสี่ยวเหลียนเองไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในเรือนจึงได้แต่ยืนชะเง้อรออยู่ด้านนอกด้วยเป็นห่วงคุณหนูยิ่งนัก

เมื่อไม่มีบ่าวปรนนิบัติเต๋อลู่หานจึงจำต้องถอดเสื้อคลุมผืนนั้นออกจากร่างเล็กของเมิ่งลี่เฟยด้วยตนเอง

ทว่าเมิ่งลี่เฟยกลับไม่ยินยอมให้เขามายุ่งกับเสื้อตัวนั้นของนาง ทั้งปัดมือทั้งถีบเขาออกยังส่งเสียงขู่คำรามเหมือนสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง นางกอดอกยึดเสื้อคลุมเอาไว้แน่น เต๋อลู่หานจึงวางมือด้วยอารมณ์หงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง

"เอาเถิดหวงนักข้าไม่แตะก็ได้"

นี่คงเป็นครั้งแรกกระมังที่เขาพูดกับนางด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความเย็นชา ตอนนี้เขายังโกรธมาก

เขาโกรธเมิ่งลี่เฟยที่ยอมรับเรือนเล็กนั่นทั้งยังไม่เคยคิดมาโวยวาย กลับวางแผนร้ายอยู่ในใจเพื่อสร้างเรือนใหม่ที่เป็นของตนเองทั้งหมดนั้นนางอาจจะคิดหักหน้าเขาก็เป็นได้

สตรีนางนี้คงร้ายกาจเหมือนบิดาของนาง ไม่รู้ว่าหัวเล็ก ๆ ของนางนั้นเต็มไปด้วยแผนการมากมายเพียงใด