"ปล่อยนางเดี๋ยวนี้"

เมิ่งลี่เฟยได้ยินเสียงดุดันของเต๋อลู่หานดังขึ้นพลันหมุนตัวไปแอบอยู่ด้านหลังเยี่ยหัวทันใด

"เมิ่งลี่เฟย เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้อย่าคิดว่าเขาจะช่วยเจ้าได้"

แม้ว่าจะได้ยินเสียงของเต๋อลู่หานตวาดเช่นนั้น ทว่าเมิ่งลี่เฟยกลับยิ่งตัวลีบอยู่ด้านหลังเยี่ยหัว

"ท่านอ๋องใจเย็นก่อนเถิด"

เยี่ยหัวเองก็ไม่ขยับไปไหน เขายังยืนเป็นเสาต้นใหญ่ บดบังเมิ่งลี่เฟยจากสายตาของคนผู้นั้น

"เยี่ยหัวเจ้าถอยไปอย่ายื่นมือเข้ามาสอดเรื่องของข้า"

เยี่ยหัวกลับยืนแน่นิ่ง ครานี้เต๋อลู่หานสติขาดผึง ยิ่งเห็นชายชุดคลุมสีดำที่อยู่ด้านหลังของเยี่ยหัวโผล่ออกมาเขายิ่งเดือดดาลมากยิ่งขึ้น

"ได้ เยี่ยหัวไม่ถอยใช่หรือไม่ หากเจ้าอยากลองดีข้าก็จะจัดให้"

เดิมทีเยี่ยหัวไม่อยากยุ่งทว่าสตรีร่างเล็กที่อยู่ด้านหลังกลับยึดชายเสื้อเขาไว้แน่นเช่นนี้เขาจะปล่อยมือนางได้อย่างไร

ด้วยฐานะไม่อาจลงมือกับเต๋ออ๋องได้ ในยามที่เต๋อลู่หานซัดฝ่ามือออกมา เยี่ยหัวผู้มิอาจหลบได้จึงได้แต่ยืนอยู่เช่นนั้นรับฝ่ามือของเต๋อลู่หานเต็ม ๆ

ร่างกายของเยี่ยหัวสั่นเล็กน้อย เมิ่งลี่เฟยรับรู้ได้ถึงแรงสะเทือน ทว่าเขากลับไม่หลบหลีกด้วยคงคิดห่วงนาง

เยี่ยหัวไอออกมาคำหนึ่งในลำคอรับรู้ถึงรสชาติฝาดเฝื่อนของเลือดที่ทะลักขึ้นมา เยี่ยหัวกลืนเลือดก้อนนั้นลงคอแล้วเอ่ยเสียงเบา

"ท่านอ๋อง ข้าขอร้องท่าน อย่าปล่อยให้ความหึงหวงทำให้ท่านขาดสติ"

เต๋อลู่หานได้ยินดังนั้นใบหน้ายิ่งแดงก่ำ ทว่ายามนี้เห็นว่าตนเองขาดสติถึงขั้นลงมือกับเยี่ยหัว แม้จะโกรธเพียงใดก็ต้องระงับเอาไว้ ในขณะที่เยี่ยหัวเองเห็นว่าเต๋อลู่หานเก็บมือกลับไปแล้วในใจพลันรู้สึกโล่งเป็นยิ่งนัก

เต๋อลู่หานถึงใบหน้าจะแดงก่ำ ทว่าเขากลับปฏิเสธในสิ่งที่เยี่ยหัวกล่าวหา