้วนะครั

น้อง ๆ ที่แผนกสั

ข้ามาทำงานใหม่รอจังหวะได้อยู่ทำงานกับจิรฐิติเพียงลำพัง เธอนั่งอยู่

่กลับอีกห

่อยหนึ่งแล้วลากสายตากลับมามองงานในจอตรงหน้าอยู่อ

่อนนะคะ อย่าอยู่

รับทราบ เมื่อนึกขึ้นได้ เขาเงยหน้าเพ

งเรียกก็ตาโต คิดว่าเขาจะชวนกลับ

้องอยู่จนดึกแบบนี้นะ มันอันต

ี้ แล้วยิ้มแห้ง ๆ พยักหน้าตอบรับจิรฐิติกลับไป ก่อนจะเดินไว ๆ ออกจากแผนก ลงไปยังรถยนต์ของตนที่จอดตรงลานจอดรถ นึกโมโหที่ตัดส

นจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นนัดเพื่อนกลุ่มที่เที่ยวด้วยกันให้ไปยังร้านโปรด แล้

เข้าไปแล้ว ค่อยเก็บของกลับบ้าน เขาเดินออกจากแผนกที่ว่างเปล่าและมืดสนิทลง มุ่งหน้าไปยังรถที่จอดอยู่ลานจอด ตรงนั้นเหลือเ

รในเวลานี้ไม่ได้คับคั่งเหมือนกับเมื่อตอนหัวค่ำหรือในช่วงของวันอ

วแต่ไฟในบ้านย

ถเข้าไปที่ในบ้าน ไม่รู้ว

รู้ดีว่าละเลยหน้า

ี้ ไหนจะออกไปงานเลี้ยงที่จัดถี่มาก ทั้งงานเลี้ยงรุ่น งา

ได้พอดี จิรฐิติเดินเข้าบ้านไปถึงได้เห็นว่ากล่องที่

อาเป

เก็บ รก เล

แต่เป็นเธอเองที่บอกว่างานพวกนี้เล็กน้อยมา

ย ไม่นิดเดียวเหมือนอย่างที่ภรรยาข

ีทำไว้ให้

รฟาสต์ฟูดที่สะดวกกินให้อิ่มไว้ก่อน แต่ถ้ามีอาหารข

ตัวตรงโซฟาที่มุมบ้าน เขา

อ

หงุดหงิดทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู

องล่ะ รอพี่หรือ”

ป ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว แต่ก็ขี้เกียจแจงให้จิรฐิติฟัง ชะเง้อมองดูตัวเลขบอกเวลาด้านหลังจิรฐิติ แล้วดันตัวลุกออกจากโซฟาจะไปนอนต่อใ

็นว่าเรียบร้อย ค่อยเดินตรงเข้าห้อง พอเข้ามาแล้วก็พบว่าข้าวของของกันต์กมลในห้องไม่มีเหลือ