มชาติ ในตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายวิจัย เจตวัฒน์ ไม่เล่าเรื่องส่วนตัวอะไรให้ฟังเลย ชีวิตของเขามีเพียง กลับมาบ้าน ขลุกอยู่ในห้องทดลอง นอน แล

ตวัฒน์กินอาหารฝีมือเธอ เช้า เย็น และ เสาร์อาทิตย์ทั้

าหารทาน

่กึ่งสำเร็จรูปต้ม พออาหารเสร็จส่งกลิ่

วยกันไ

ต้องต้มบะหมี่อีกห่อ มื้อเช้าต่อมาทำโจ๊กจากซองสำเร็จรูปเขาก็มาอีก เจตวัฒน์ให้เงินเธอทุกสัปดาห์แรกของเดือนเป็นค่

กภวังค์ เจตวัฒน์ถามจากหน้

เข้ามา ดวงตายาวรีกวาดตาดูสิ่งที่มัณฑลีซื

บสาย” มัณฑลีปล่อย

ธอยังไม่อยากคุยกับพี่สะใ

นคุณย่ากันนะ”

คิดว่าคุณกลับ

ที่ต้องไปกินข้าวบ้านคุณย่าก็ตาม โต๊ะอา

าเดินนำเธอเข้าบ้านอย่างรวดเร็

นแล้ว

ุณจะไปไหนทำไมติดโน้

ป็นครั้งที่สอง “ฉันไปซื้อของตลาดใ

ตวัฒน์วางถุงบนโต๊ะในครัว

ล์ไปสองป้

ต่ทำงานจนไม่สนใจบริเวณรอบบ้าน ถึงไม่รู้ว่าแถวนี้ม

่งแท็กซี่ห

่างไม่เชื่อหู ใบหน้าเขายังนิ่งอยู่เหมือน

ชายหนุ่มหลุบตาลง มือ

วุธ” มัณฑลีหัวเราะแก้เก้อให้กับตัวเอง

ถอะค่ะ เดี๋ยวเดี

ดินจากครัวไป มัณฑลีไม่รู้ใจเขาว่าคิดอะไร แต่ที่เธอต้องรู้คือใจตัวเอง เธ

ีรถหลายคัน ล้วนแต่แพงๆ ทั้งนั้น รถซีอาร์วีญี่ปุ่นคันโตของเจตวัฒน์ดูเป็นของ

เสียงตำหนิ ยามสองสามีภรรยาแต

ไรนี่” และก็ดักคอคำ

เจตวัฒน์เอ่ย

ั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้ว” คุ

้ชายกลับบ้านไม่ตรงเวลาน่ะ มักเป็นลางบอ

ัฒน์ทำเป็นหูทวนลม แ

่มัวไปตลาดเพลิน คุณ

นทันทีเหมือนกัน โดยเฉพาะกับคุณเปริมาคนนี้ มัณฑลีคิดว่าเธอ

” เธอหันมายิ้มใส่ตาให้เ

ื่องอยู่ แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อลูกชายชอบ และแถมเธอยังเป็นแม่ของหลานชายอีกคนด้วย คนรับใช้เข้

ทุกรุ่นไปรวมกันโดยฝ่ายชายแยกออกไปแล้ว หญิงชรายืนกล่องหุ้มผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มให้หลานสะใภ้คนละกล่อง ในนั้นคือเครื่องเพชรครบชุด ทั้ง ต่างหู สร