ที

ปเงียบๆ ตั้งแต่เกิดมาเขาเร่ร่อนติดตามบิดาและมารดา มาตลอด หลังมากบิดาเสียชีวิตเขายิ่งลำบากมากขึ้น อดมื้อกินมื้อ อย่าว่าแต่ขนมเลยแค่ข

นางที่มีคนคอยดูแลตลอด มดไม่ให้ไตร่ไรไม่ให้ตอม ยิ่งตอนอยู่วังเสด็จพ่อแค่จะออกไปวิ่งเล่นกับลูกๆ ของบ่าวรับใช้ในวังเสด็จพ่อยังห้าม นางอาศัยอยู่ในวังรัชทายาทมาตั้งแต่เกิดชีวิต

บบนศีรษะนั้นอีก นางคงเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่สักตระกูล คงจะขึ้นเขามากับคนในครอบครัวเพื่อมาทำบุญบนอารามแห่งนี้ เด็กน้

” เลี่ยงหลิงถาม

วตอบเสียงอ้อมแอ้มก้มมองสภาพมอซอของตน ให้

สนใจทำไมกับเพียงแค่ชุดเปื้อนก

กลายเป็นสหายกันแล้วเหรอ เขาก็ไม่เคยมีสหายซะด้วยสิ ไม่เคยอยู่ที่ไหนเกิน

ตุใดความรักของเสด็จพ่อที่มีต่อเสด็จแม่ถึงได้จืดจางไป ถึงได้พาสตรีอื่นมาอยู่แทนที่ของเสด็จแม่เช่นนั้น ความรักเหตุใดถึงไม่เหมือนกับขนมกุ้ยฮวา หวานหอม

ษาพระธรรมอยู่ที่นี่ การพบเจ้าในวันนี้คือโชคชะตา เจ้ารับขนมข

หายไม่ใช่เหรอ หัวคิ้วขมวดแท

เจ้าร้องไห้ ข้าเลี่ยงหลิงคนนี้จะไปจัดการเอง” เลี่ยงหลิงยกมือตบหน้าอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจ หากนางได้เป็น

นางก็พูดแทรกขึ้นมาตลอด ดวงหน้ามอมแมมเต็มไปด้วยคราบน้ำตาตัดสินใจก้มลงกัดขนมกินต่อ กลัวนางเปลี่ยนใจเอาขนมคืนหากบอกว่าไม่ยอมเป็นลูกสมุนของนาง หากนางจะมาอยู่ที่นี่จริง อย่างไรตั้งแต่นี้ไปเขาก็ต้องทำ