เจ้าคือลมหายใจ เจ้าคือทุกสิ่งที่ข้านั้นปรารถนา ขอเพียงมีเจ้า ข้ายินดีผ่าทุกด่านเคราะห์
เจ้าคือลมหายใจ เจ้าคือทุกสิ่งที่ข้านั้นปรารถนา ขอเพียงมีเจ้า ข้ายินดีผ่าทุกด่านเคราะห์
บทที่1
“แม่..”
นางเอ่ยออกมาได้เพียงเท่านั้น ความรู้สึกมากมายตีตื้นขึ้นมาจุกถึงคอหอย ไม่รู้จะต้องพูดเช่นไรให้บุตรชายเข้าใจในสิ่งที่นางทำ
“ข้าอยู่ได้”
เด็กชายพูดตัดบทสนทนา เสียวสั่นแต่ก็พยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ดวงตารื้อไปด้วยน้ำตา เขาไม่อยากฟังคำแก้ตัวใด ๆ ในเมื่อสุดท้ายแล้ว มารดาก็ไม่ได้คิดที่จะพาเขาไปด้วย
“เจ้าเข้าใจแม่ด้วย แม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ อยู่ที่นี่จะไม่มีใครหาเจ้าพบ”
โอวหยางฮูหยินน้ำตาคลอ นางพาบุตรชายขึ้นเขามาไกล บอกเขาว่าจะพามาขอพรให้เรื่องเลวร้ายทั้งหมดจบสิ้นลงเสียที แต่ไม่ใช่สำหรับเขา แต่เพื่อนางต่างหาก นางเหนื่อยเต็มทีแล้วกับภาระที่ต้องแบกไว้
เฟยหงแต่งเข้าสกุลโอวหยาง แม้ว่าตระกูลโอวหยางจะทำการเกษตร แต่กลับร่ำรวยที่สุดในเมือง ไม่ว่าเพาะปลูกสิ่งใดก็ได้ผลผลิตมากมาย ขายดิบขายดีทุกฤดูกาล แม้สามีของนางจะหน้าตาขี้เหร่ ผิวกายดำขลับ แต่นางก็ยอมแต่งเข้าไปก็เพื่อไม่ให้ตนต้องลำบาก
แต่แล้วความจริงทุกอย่างก็ถูกเปิดเผย กลางดึกคืนหนึ่ง จวนตระกูลโอวหยางถูกกลุ่มคนในชุดดำจำนวนมากบุกรุกสามีพานางหนีออกมาท่ามกลางความมืด เฟยหงซึ่งกำลังตั้งครรภ์อยู่ห่วงความปลอดภัยของตน ไม่ถามมากความหนีตามออกมาโดยแทบไม่ได้หยิบคว้าสิ่งใดติดมือมาเลย และนางก็ได้รู้ความลับของตระกูลโอวหยาง สามีของนางคือผู้สืบทอดพลังปราณ และลูกในครรภ์ของนางคือผู้สืบทอดคนต่อไป กลุ่มคนที่บุกมาต้องการเด็กในท้องของนาง เพื่อนำไปมอบให้หัวหน้าพรรคมาร
นางและสามีต้องหลบหนีแอบซ่อนตัวมาตลอดหลายปี จนในที่สุดพวกพรรคมารก็หาพวกนางพบ สามีนางต่อสู้กับพวกมันจนในที่สุดก็ต้องจบชีวิตลง เพื่อให้นางและบุตรชายหนีรอดมาได้ แต่นางเป็นเพียงสตรี จะพาบุตรชายอายุเพียงสิบขวบหนีไปแห่งใดได้อีก อยู่อย่างหวาดระแวงอดมื้อกินมื้อ รอนแรมไปตามที่ต่าง ๆ ไม่อาจหยุดพักได้เพราะเกรงว่าจะถูกหาพบและถูกสังหารทิ้งทั้งแม่และลูก
“ไม่ต้องห่วงข้า ท่านลงเขาไปเถอะก่อนที่ฟ้าจะมืด”
“ข้า..ขอโทษ” เฟยหงปาดน้ำตาออกจากดวงหน้า รีบหมุนตัวไปยังทิศทางลงจากเขา สาวเท้าก้าวเดินด้วยความรีบเร่งกลัวว่าโอวหยางเจิ้งหัวจะตามนางลงเขาไปด้วย แล้วสิ่งที่ทำมาทั้งหมดจะเสียเปล่า
นางพบรักใหม่ แต่บุรุษผู้นั้นไม่ต้องการบุตรชายของนาง ใครกันเล่าอยากจะเลี้ยงดูลูกของชายอื่น อีกทั้งหากนางพาโอวหยางเจิ้งหัวไปด้วย ก็ต้องถูกตามล่าไปชั่วชีวิต นางตกระกําลําบากมาสิบกว่าปี เมื่อสวรรค์หยิบยื่นหนทางให้ เหตุใดนางจะต้องทิ้งมัน ทิ้งโอวหยางเจิ้งหัวมิง่ายดายกว่าหรือ
เด็กชายมองมารดาเดินลงเขาจนลับตา น้ำหยดใส ๆ ไหลรินรดดวงหน้า เขาเข้าใจมารดาดี ใครเลยจะอยากแบกตัวภาระเช่นเขาไปด้วย คนที่ไม่มีใครต้องการ มีพลังปราณหลับใหลอยู่ภายในกาย แต่ก็ยังไม่สามารถใช้ได้ พลังยิ่งใหญ่ที่มาพร้อมกับคำสาป ในวันที่เขาถือกำเนิดในครรภ์มารดา คนตระกูลโอวหยางก็แทบสูญสิ้น แม้บิดาของเขาจะดิ้นรนเพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตรอด แต่สุดท้ายก็สู้คนเลวไม่ไหว มารดาของเขาเป็นเพียงสตรีนางหนึ่ง จะทนแบกรับชะตากรรมที่ไม่ใช่ของตนไปเพื่ออะไรกัน นางพบบุรุษใหม่ที่พร้อมจะมอบความสบายกายสบายใจให้ แล้วนางจะเอาตัวภาระเช่นเขาไปด้วยทำไม ทิ้งเขาเอาไว้ที่วัดบนเขาห่างไกลผู้คนเช่นนี้ก็คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว อย่างน้อย ๆ คนพวกนั้นก็จะหาเขาไม่เจอ
‘คนที่ไม่มีใครต้องการเช่นข้า’
มือหนาวางทาบลงไหล่น้อย ๆ
“เจ้าอยู่ที่นี่อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีข้าวให้กิน”
“ขอรับหลวงพ่อ” โอวหยางเจิ้งหัวพยักหน้ารับ
“ตั้งใจทำงาน พระรูปอื่น ๆ ในอารามจะได้เอ็นดู” หลวงพ่อแนะนำได้เท่านี้ สงสารก็สงสาร แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อรับปากโอวหยางฮูหยินว่าจะรับเด็กคนนี้เอาไว้แล้ว อยู่ที่นี่อย่างไรก็ยังมีข้าวกินอิ่มท้องมีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องกลายเป็นเด็กเร่ร่อน ลงไปเป็นขอทานในเมือง เพราะดูแล้วโอวหยางฮูหยินคงไม่คิดจะพาบุตรชายกลับแคว้นจ้าวไปด้วย สามีใหม่ของนางเป็นพ่อค้าในขบวนคาราวาน นางคงทิ้งบุตรชายเอาที่แคว้นซีเป่ยเป็นแน่ หลวงพ่อจึงรับเด็กคนนี้เอาไว้ถือเสียว่าเอาบุญ
“ขอรับหลวงพ่อ”
“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ อาตมาจะไปสวดมนต์ที่หัวพระ”
โอวหยางเจิ้งหัวพยักหน้ารับน้ำตาคลอเบ้า เท้าน้อย ๆ เดินโซซัดโซเซไปทรุดลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ยกฝ่ามือขึ้นปิดดวงหน้า ปล่อยโฮออกมาสุดเสียง
ไม่เหลือใครอีกแล้ว ข้าไม่เหลือใครอีกแล้ว
สตรีนางอื่นคงจะข้ามภพมาเพื่อฝ่าฟันอุปสรรคมากมายจนกลายเป็นวีรสตรี กู้ชาติกู้แผ่นดิน แต่สำหรับข้านั้น “ความรักไม่แน่นอน แต่ความง่วงเป็นสิ่งที่ต้องนอนแน่ๆ”
เลือกสามีผิดคิดจนตัวตาย!เป็นเช่นไรรู้ก็เมื่อสายไปเสียแล้ว ลูกต้องตายจาก พ่อแม่พี่ชายพลัดพราก ด้วยหน้าที่ของเขาในฐานะเจ้าเมือง ช่วยชีวิตทุกคนไว้ได้ เว้นแต่นาง เว้นแต่ครอบครัวของนาง
โปรยปราย ผู้คนเกลียดชังข้า แต่กลับมิมีผู้ใดรู้เบื้องหลังว่าแท้จริงแล้วข้าต้องโหดร้ายเช่นนี้เป็นเพราะผู้ใด แทงมีดใส่อกคนรักของข้า สังหารตระกูลข้าจนสิ้นแม้แต่เด็กทารกก็มิเว้น ข้าต้องยืนยิ้มแล้วเอ่ยว่า ไม่เป็นไร ข้าให้อภัย นั่นคงมีเพียงพระโพธิสัตว์เสียแล้วมิใช่ข้าคนนี้ คนที่พวกเจ้าหวาดกลัวยิ่งกว่าภูตผี
นางเคยเป็นดั่งดอกบัวขาว บริสุทธิ์ผุดผ่องมองแล้วสบายตา แต่เขาและน้องสาวต่างมารดาของนางกลับมาแต้มหมึกดำลงบนบัวขาวดอกนี้
นางเกิดมาขาพิการแต่หาได้ไร้ใจไม่ มีเพียงคนผู้นั้นที่ไร้หัวใจยิ่งกว่านาง เขามาหลอกให้นางหลงรักแล้วถอนหมั้นอย่างเลือดเย็น หลังนางตายจากไปแล้วยังใช้ความเห็นอกเห็นใจของพี่ชายนางเพื่อหาประโยชน์เข้าตัว โชคดีสวรรค์ไม่ปล่อยให้คนชั่วลอยนวล กลับมาครานี้ ในเมื่อพวกมันรักกันมากนัก ก็เชิญรักกันไปได้เลย ชายชั่วเช่นนี้คิดจนตัวตายก็ไม่เอามาเป็นสามีเด็ดขาด!
ท่านช่างใจดำยิ่งนัก ท่านกับข้าเปรียบดั่งเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ ข้าเชื่อว่าสักวันท่านจะกลับมาเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับข้า แต่ใยท่านจึงพาสตรีอื่นกลับมา แล้วถอนหมั้นข้าอย่างไร้เยื่อใย
วิญญาณแพทย์นิติเวชที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 ได้เข้ามาอยู่ในร่างคุณหนูของจวนเสนาบดีอย่างบังเอิญ ผู้คนกล่าวหาว่านางไม่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และทำให้บุตรชายของแม่ทัพตาย ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้ต้องการฆ่านางเพื่อให้คำอธิบายกับแม่ทัพ! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ ทุกคนเกลียดนาง และครอบครัวของนางต้องการไล่นางออก! ผู้คนกล่าวหาว่านางเป็นคนเลวทรามและไร้ความปรานี วางยาน้องสาว และพ่อของนางต้องการโบยนางจนตาย! ในความเป็นจริงหากอยากจะกล่าวหาผู้ใดสักคน มันก็หาข้ออ้างได้ทั่ว แต่นางเป็นคนไม่ยอมใคร นางผอมบางนางหนึ่งปลุกปั่นโลกด้วยความสามารถอันทรงพลังตนเอง ท่านอ๋องกล่าวว่า หากได้เจ้ามาครอบครอง ข้ายอมทรยศทุกคนในโลก นางกล่าวว่า เพื่อท่าน ต่อให้ทุกคนในโลกเกลียดข้า ข้าก็ยอม
ในวันแต่งงาน เจ้าบ่าวของเฉียวซิงเฉินหนีไปกับผู้หญิงอีกคน เธอโกรธมาก จึงสุ่มหาชายคนหนึ่งมาแต่งงานด้วยทันที "ตราบใดที่คุณกล้าแต่งงานกับฉัน ฉันก็ยอมเป็นเมียคุณ" หลังจากแต่งงาน เธอได้ค้นพบว่าสามีของเธอคือลูกชายคนโตของตระกูลลู่ที่ขึ้นชื่อว่าไร้ประโยชน์ ชื่อลู่ถิงเซียว ทุกคนเยาะเย้ยว่า "เธอยนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ" และผู้ชายที่ทรยศเธอก็มาเกลี้ยกล่อมว่า "ไม่เห็นต้องทำร้ายตัวเองเพราะฉันหรอก สักวันเธอต้องเสียใจแน่ๆ" เฉียวซิงเฉินหัวเราะเยาะและโต้ตอบว่า "ไปให้พ้น ฉันกับสามีรักกันมาก" ทุกคนต่าก็คิดว่าเธอเป็นบ้า ไปแล้ว อย่างไรก็ตาม เมื่อตัวตนที่แท้จริงของลู่ถิงเซียวถูกเปิดเผย ที่แท้เขาเป็นคนรวยอันดับต้นๆในโลก ในการถ่ายทอดสดทั่วโลก ชายคนนี้คุกเข่าข้างเดียว ถือแหวนเพชรมูลค่าหลักพันล้าน และพูดช้าๆ ว่า "คุณภรรยา ชีวิตที่เหลือนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"
มังกร หนุ่มหล่อหน้าใสลูกชาวไร่ชาวนา อายุ 22 ปี ที่ได้รับทุนเรียนดีจนจบมหาวิทยาลัย ได้แบกร่างกายพาหัวใจอันแตกสลายกลับบ้านเกิดทันทีในวันที่จบการศึกษา เพราะบิดามารดาได้เสียชีวิตกระทันหันทั้งคู่หลังจากกลับจากการนำข้าวไปขายและโดนสิบล้อที่เบรคแตกเสียหลักพุ่งชนรถของพ่อแม่ของมังกร เมื่อสูญเสียพ่อและแม่ไปอย่างกระทันหันเขาจึงกลับบ้านเกิดเพื่อไปทำไร่ทำนาสานฝันของพ่อแม่และนำความรู้ที่ได้เรียนมากลับมาพัฒนาที่ดินมรดกในบ้านเกิด หากแต่ว่ามังกรยังไม่ทันได้ทำอะไรเขากลับตายลงอย่างไม่ทันตั้งตัว ตายแบบไม่ตั้งใจและไม่เต็มใจที่สุด เขาจำได้เพียงแค่ว่าหลังจากเดินทางกลับมาถึงบ้านเกิดเขาได้ไปไหว้พ่อกับแม่ที่วัดในหมู่บ้าน แล้วก็กลับมานอนแต่พอเขากลับตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กชาย อายุ 8ขวบ กับบ้านพุๆพังๆ เขาตื่นมาในร่างของคนอื่นไม่พอ แล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่มันที่ไหน และใครพาเขามา แล้วมังกรจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตที่อยู่ในร่างเด็กชายยากจนคนนี้ มาติดตามชีวิตใหม่ของมังกรกันต่อไปค่ะ
เมื่อตอนเด็ก หลินอวี่เคยช่วยชีวิตเหยาซีเยว่ที่กำลังจะตาย ต่อมา หลินอวี่กลายเป็นพืชหลังจากประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอแต่งงานเข้าตระกูลหลินโดยไม่ลังเลใจและใช้ทักษะทางการแพทย์ของเธอเพื่อรักษาหลินอวี่ สองปีของการแต่งงานและการดูแลอย่างสุดหัวใจของเธอเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ และเพื่อที่เขาจะให้ความสำคัญกับตัวเองบ้าง แต่ความพยายามทั้งหมดของเธอกลับไร้ประโยชน์เมื่อคนในใจของหลินอวี่กลับมาประเทศ เมื่อหลินอวี่โยนข้อตกลงการหย่ามาใส่เธออย่างไร้ความปราณี เธอก็รีบเซ็นชื่อทันที ทุกคนหัวเราะเยาะเธอที่เป็นผู้หญิงที่ถูกครอบครัวใหญ่ทอดทิ้ง แต่ใครจะไปรู้ว่า เธอคือ Moon นักแข่งรถที่ไม่มีใครเทียบได้บนสนามแข่งรถ เป็นนักออกแบบแฟชั่นที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เป็นอัจฉริยะของแฮ็กเกอร์ และเธอยังเป็นหมอมหัศจรรย์ระดับโลก... อดีตสามีของเธอเสียใจมากจนคุกเข่าลงกับพื้นขอร้องให้เธอกลับมา ผู้เผด็จการคนหนึ่งอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า "ออกไป! นี่คือภรรยาของฉัน!" เหยาซีเยว่ "?"
กู้ชิงเฉิงเชื่อมั่นมาตลอดว่าตราบใดที่เธอประพฤติตัวดี สักวันหนึ่ง เธอก็จะสามารถชนะใจมู่ถิงเซียวให้ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเสิ่นถัง รักแรกที่เขาคิดถึงมาตลอดกลับมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป กู้ชิงเฉิงเป็นคนว่าง่ายสอนง่ายจริงๆ เธอจัดงานแต่งงานด้วยคนเดียว และนอนคนเดียวในห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน มีข่าวลือว่าเธอบ้าไปแล้ว อันที่จริงเธอบ้าไปแล้วจริงๆ ที่รักใครสักคนอย่างไม่ละอายขนาดนี้ ต่อมา ทุกคนลือกันว่า กู้ชิงเฉิงป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต มู่ถิงเซียวถึงสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง "ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย" แต่เธอกลับยิ้มอย่างนิ่งๆ ว่า "ดีจังเลย ฉันเป็นอิสระแล้ว" ใช่แล้ว ไม่ต้องการกู้ชิงเฉิงอีกแล้ว"
เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้
© 2018-now MeghaBook
บนสุด
GOOGLE PLAY