ผ่นดิน จำ

แผ่นดินอยู่แบบนั้น มันเหมือนมีอะไรด

น เรียกสติของฉันให้กลับคืนมา ก่อนจะเห็นว่าเพื

็นอะไร” ฉันรีบตอ

?” คนที่ชื่อ

ม่ตอบ แล้วรีบหยัดตัวลุกขึ้น เก็บข้างของใส่กระเป๋าสะพ

ไม?” ดาหวันถามพร้อมกับสีหน้างุนงง

ราดหน้าที่ดาหวันไปซื้อมาให้ เดินออกมาจากตรงน

ๆ ตามฉันออกมาติดๆ ก่อนที่พวกเราสองคนจะตัดสินใจมาน

าวกับผู้ชายหล่อๆ ถึงสองคน” ดาหวันบ่นไปกินไ

อไง?” ฉันตอบแบบไม่ใส่ใจ พลางก้มหน

ดาหวันพูดด้วยสายตาเคลิบเคลิ้ม พอเ

อนหายใจออกมาเบาๆ

ว่าพวกเขาเป็นใค

ห็นจะอ

ฉันจะเล่าให้ฟัง” ดาหว

….

นิติปีสี่” ไม่พูดเปล่าแต่ดาหวันยื่

ื่อไดมอนด์เรียนคณะว

กความหล่อ ฉันก็ไม่เห็นว่าพวกเขาจะมีอะไรที่น่าสนใจเลยสักนิด

…คนที่ชื่อไดมอนด์เป็นลูกอธิการของ

ิดว่าไง?”

ทั้งหล่อทั้งร

อก ฉันว่าแกเลิกเพ้อ แล้วควรก

ด เมื่อถูกฉันพูดดับฝันกลางคั

ลาออกสอบจะไ

ือนแม่ฉั

….

เลิก

รอให้แม่มารับหลังเลิกเรียนอยู่ที่หน้าตึกคณะ ‘พระราม’ คือพี่ชาย

ฉันบ่นงุบงิบไปตามประสา เมื่อคนที่มารับคือพี่ช

ิกเรียน จะบ่

ไปไหน ทำไ

จังหวัด อาทิตย

กลับเอง” ฉันบอกออกไป เพราะมหาลัยของพี่อยู่ค่อนข้างใกล้จ

ถเมล์กลับเอง มีหวังแม่ไ

นถึงกลับหลุดยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นส

ันน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว จะมีก็แต่พี

ถไว้ทางนู

้าเริ่มมืดครึ้ม คล้ายกับกำลังจะมีพายุลูกใหญ

ขนาดนี้ ไม่คิดจะทักทา

ชะงัก เมื่อมีใครบางคนมาย

้ไดม

ี่ชายด้วยความสงสัย เพราะคนที่เดินมาข

ตอบใดๆ ออกมาจา

่าแต่เขายังเดินเข้ามาหาฉันที่ยืนอยู่ ท

บกลับด้วยน้ำเสียงที่

ดีๆ ไม่เห็

แล้ว” เมื่อเห็นท่าทางไม่ดี ฉันจึง

กลับบ้

จากตรงนั้น แต่เดินไปได้ไม่ทันไร ก็ถ

หน อยู่คุย

ะต้องน้องก

ียมึงซะอีก ทีแท้ก็

….

ีล่วงหน้าเลยแล้

….