้างหู แม้สำเนียงจะ แปล่งๆ ไปบ้าง เจียอีพล

ออกไปข้างนอกนะ” เสียงเดิมพยายามเต

น่อยไม่ได้เหรอ

ูหยินกำลังรออยู่ วันนี้เราต

เธอกะพริบปริบๆ ก่อนจะค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นนั่ง พลางมองไปรอบๆ ตัวพร้อม

อยู่ตรงหน้ายิ่

ี่ไหนกัน”

นอะไร ไม่สบา

เป็นใ

ยวนเหวินไงเจ้าคะ ข้าเ

าวรั

็กสกุลเฉินมักหลงๆ ลืมๆ ทุกครั้งที่ฝนตก เป็นโรคแปลกประหลาดที่ไม่มียารักษาก็มักจะกำเริบ แม้นายท

ยเหรอ?” เจีย

้มมาให้ วันนี้คงไม่ต้องออกไปไหนแล้

จ้าคะ ข้าจะไป

น” เจียอีรั้งไว้ พยายามซักถาม เธอไม

เรือนสกุลเ

ล้วข้ามีชื่อว่าอะ

งชินกับท่าทางเลอะเลือนของนายสาวแล้ว ทุกครั้งหลังฝนตก คุณหนู

ายแล้ว ไม่มีทาง!!” เจ

ก ทำท่าเหมือน

ู กับการปรากฏตัวของใครบางคน เจียอีเบิกตาโต ไม

จียอีถลาลงจากที่นอน พุ่ง

ดขาด” อ้อมแขนอบอุ่น เสียงที่แฝงไว้ด้วยความรัก เจียอีเกลือกใบหน้

ะไม่ดื้ออีกแล้ว หนูจะเ

รั่วลูบไล้แผ่นหลังบุตรสาวเบาๆ ดว

นของมารดา ดวงตาของเธอขยายกว้าง บุรุษวัยกลางคนคนหนึ่งยืนยิ้ม

ตัวเองเชียวรึ” เจียชวนสัพยอกบุต

งๆ เหรอ” เจียอีถามเสียงแผ่วลง ไม่มีทางที่บิดา

รสาวเสียงแข็ง “เจ้าแค่ไ

ตาปริบๆ มองสบตาบิดา

ก่อนที่เดินทางไปจี๊อัน เจ้าต้องหายขาดจากโรคป

น” เจีย

บตำแหน่งผู้ว่าการเมืองที่นั่น” จือรั่วอธิบายซ้ำ นางไม่รู้สึกเ

ว่ากา

จริง แต่ที่นั่นมีของกินอร่อยๆ ที่เจ้าชอ

ลกๆ ไม่ว่าจะเครื่องเรือนหรือการแต่งกาย มันแปลกตาไปทุกอย่าง สิ่งเดีย