รุนแรงยิ่งกว่าเดิม สี่เสินเข้าใจได้รวดเร็วว่านี่คง

คิ้วขมวด นางไม่เคยหิวมาก่อน อาหารบนสวรรค์ล้วนแล้วแต่กินเข

้วล่ะ” เด็กหนุ่มส่งมือไปให้น้อง

องสี่เสินที่ยืนอยู่เหนือศีรษะ เมื่อ 5,000 ปีก่อน สี่เสินยังตัวเตี้ยกว่านี้บอบบางกว่านี้ ภ

งเล็กน้อยกลับยกตัวนางให้ลอยขึ้นได้อย่างง่ายดาย ความรู้สึกที่ได้รับก

ย พวกเขาพบว่าสถานที่ที่ตนเองกำลังยืนอยู่เป็นเกาะขนาดใหญ่เลยที

งเอาไว้ให้ดื่มกินไม่มีวันหมด และยังมีผลไม้หล

ัยอยู่เลยสักคน สัตว์ที่เห็นก็มีเพียงสัตว์เล็กที่ไม่เป็นอันตราย เรื่องนี้ทำให้สี่เสินโล่งใจอยู่ไม่น้อยเพราะทั้งเขาและเห

ันอย่างไรพ

อีกก็เป็นได้” เด็กหนุ่มชี้มือไปยังพื้นที่โล่งกว้างขนาดใหญ่อีกฝั่งหนึ่งของภูเขา บริเวณนั้นนอกจากจะเป็นทุ่งหญ้ากว้างแ

ต้านั่นให้พอ ประเดี๋ย

ฐานะมนุษย์ครั้งแรกของสองพี่น้องกินแรงไปไม่น้อย ขาสอง

งนาง เขาจำเป็นต้องข่มกลั้นความเหน็ดเหนื่อย แสร้งทำเป็นเข้มแข็งเพื่อสร้างกำลัง

…

ันรุ่

่ไร้ร่มไม้ที่นางและสี่เสินใช้อาศัยหลับนอนเมื่อคืน นางจำ

นแผ่อยู่กับพื้นหลายครั้ง สุดท้ายสี่เสินก็ต้องแบกนางขึ้นหล

ที่มีเพียงก้อนหินและทุ่งหญ้ากว

ยาจีรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ใ

่เสินทำให้เด็กหญิงแทบจะร

ี่ธารน้ำตก หิวหรือยัง รีบกินเสียก่อน” สี่เสินรีบปี

งๆ เจ้าค่ะ

หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เขาเองก็อ่อนล้าไม่น้อยเช่นกัน หลับพักผ่อนไปได้ไม่นานก็ต้องรีบลุกขึ้นก

ั้งเพื่อมองหาที่อยู่ที่ดีกว่าเดิม ที่นี่แม้จะปลอดภัยแต่

้นมาเช็ดคราบผลไม้ที่เปรอะเปื้อนอยู่ริมฝีปาก ไม่คิด

รถูกิ่งไม้แห้งเข้าด้วยกันจนสำเร็จแล้วเข้าไปสำรวจในถ้ำให้แน่ใจว่าไม่มีร่องรอยของสัตว์ป่าอาศัยอย

บูรณ์ ทั้งยังมีมากจนเกินไปอีกด้วยซ้ำ มีน้ำจืดที่สามารถใช้กินและอาบน้ำชำระล้างร่างกายได้ แต่แล้วส

หยาจีเป็นมิตรกับสัตว์ทุกชนิด และแน่นอนนางเคยกินแต่ผลท้อไม่เคยกินเน

กมั

รของมนุษย์ และเ

แต่กล้วยกับผลไม้ป่ามา 5 วันเต็มๆ ตามจริงนางทั้งเบื่อทั

ะถามพวกมันทุกครั้ง ว่าพ

ะกินเนื้อสัตว์ เพียงแต่น้องสาวเกรงว่าจะเผลอจับเอ

กหนุ่มตอบรับด้วยความอ่อนโย

งเหยาจีหรือไม่ หากใช่พวกเจ้าก็รีบ

นจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีปลาตัวใดทำท่าทางว่าจะรู้จักพวกตน สี่เสินก็เดินลงน

ทางอาหารไปยังชายฝั่งทะเล สี่เสินมองหาโขดหินใต้น้ำเพื่อจับปู

นื่อย หิว ง่วง ก็เท่านั้นเอง” เหยาจีกินเนื้อกุ้งตัวโตเท่าแขนตนไปถึง 3

ังเกาะที่อยู่ใกล้พวกนางมากที่สุด คะเนระยะทางด

นมาใช่ว่าตนไม่เคยมองออกไปรอบเกาะ เกาะขนาดใหญ่ตรงหน้านี้เขาเคยกะระยะทางว่าน่าจะห่างจากเกาะที

สนิท เขาพุ่งความสนใจไปที่กลุ่มควันไฟหลายแห่งที

่าเกาะนั้นมีมน

ราจะว่ายน้ำไปถึงเกาะนั้นไหวหรือไม่?” เท้าเล็กๆ ของเหยาจี