ของวายุในร่างของหวังหยู่ ค่อย ๆ รู้สึกตัวขึ้นจากการนอนหลับที่ตึงเครียดตลอดทั้งค

ู้สง่างาม หน้าอกที่แกร่งและอบอุ่นของหลี่หยางเป็นสิ่งแรกที่วายุสัมผัสได้ เสียงการเต้นของหัวใจเขาดั

ขึ้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับถูกตรึงไว้กับที่ เขาไม่รู้ว่าตัวเองเผลอขยั

ิ่มพยายามขยับตัวออกจากหลี่หยาง

ังหยู่ที่นอนอยู่บนอกของเขาด้วยความไม่พอใจ ดวงตาคมกริบของเขา

สียงเย็นชา ขณะที่เขารีบผลักร่างขอ

ังไม่ทันตั้งตัว หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความอายและความตื่นตระหนก

้ตั้งใจอย่างนั้นหรือ แต่ทำไมเจ้าถึงมานอนอยู

ขาทำผิดพลาดมากเกินไป หลี่หยางอาจจะสงสัยและไม่ไว้ใจเขา “ข้าอาจจะพลิกตัวในตอนน

างนั้นหรือ หากเจ้าไม่สามารถดูแลตัวเองได้ เจ้าคิดว่าตัวเองจะยืนเคียงข้างข้าได้จริงหรือ” น้ำเสียงของหลี่หย

นา แต่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก หัวใจของเขายังเ

ก่อนจะหันไปมองหวังหยู่อีกครั้งด้วยสายตาเย็นชา “หากเจ้าต้องการอยู่ที่น

ิง ๆ แต่การที่ต้องรับฟังคำวิจารณ์จากหลี่หยางทำให้เขารู้สึกกดดันมากขึ้นไปอ

ามอับอายที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกเหมือนต้องแบกรับภาระที่หนักเกินไป การที่ต้องใช้

ต้นของหัวใจที่ยังไม่สงบลง แม้หลี่หยางจะจากไปแล้ว แต่ความร

สงบสติอารมณ์และเตรียมตัวเผชิญหน้ากับมื้อเช้าที่ต้องรับประทานร่วมกับองค์รัชทายาทหลี่หยางอีกครั้ง แม้เขาจะรู้

เป็นอาหารจีนโบราณที่ถูกจัดวางอย่างประณีต นางกำนัลหลายคนเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารบนโต๊ะ แ

ปลกใจ เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้

คมคู่นั้นแสดงถึงความรำคาญเล็กน้อย “ข้าไม่กินผัก” เขาตอบเสียงเบาแต่ห

กินผัก เขาพยายามนึกถึงตัวเองในฐานะหมอที่มีความรู้ด้านโภชนาการและการดูแลสุขภาพ แม้จ

ครั้งด้วยความอยากรู้ แม้จะรู้ว่ากา

งตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “ใช่ ข้าไม่กินผักตั้งแต่

แม้จะรู้ว่าหลี่หยางอาจจะไม่ชอบให้เขายุ่งเรื่องนี้ แต่ในฐา

เป็นหมอหรือ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจ้าเริ่มรู้เรื่องการดูแลสุขภาพ” คำถามนั้นแฝงไปด้วยค

บกลับ “ข้าเพียงได้ยินมาว่าการกินอาหารให้หลากหลายจะทำให้สุขภาพดี

่ “ข้าไม่เคยสนใจเรื่องนั้น และข้าก็สบายดีมาตลอด เจ้าก็เห็นแล้วนี่ว่าร่างกาย

ิม แต่ก็รู้ว่าการทำให้หลี่หยางหงุดหงิดมากกว่านี้อาจไม่

ายามสงบสติอารมณ์และทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ขณะที่หลี่หยางนั่งทานอ

ความไม่เข้าใจ แต่ในใจของวายุ เขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองต้องพยายามหาวิธีปร