ชายาข้าเป็นหมอนิติเวช

ฉู่ชิงหวงมีอมยิ้มอยู่ในปาก ขณะที่มือก็แกะกล่องเครื่องมือออกอย่างชำนาญ “คราวนี้เป็นคนใหญ่คนโตซะด้วย ไม่รู้จะผ่ายังไงดี”

“ชิงหวง เธอเป็นแพทย์นิติเวชนะ ตอนชันสูตรศพช่วยวางมาดเคร่งขรึมหน่อยจะได้ไหม แล้วก็ช่วยหยุดกินก่อนได้หรือเปล่า？” เสี่ยวตงที่เป็นเพื่อนร่วมงานมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของฉู่ชิงหวงแล้วถามขึ้นอย่างปวดเศียรเวียนเกล้า

เป็นผู้หญิงยิงเรือ ทั้งยังหน้าตาสะสวย อายุก็ตั้ง 28 แล้ว แต่กลับยังไม่มีแฟน มีคนตั้งไม่รู้เท่าไรมาตามจีบเธอเพราะใบหน้าสะสวยนั้น แต่กลับถูกความนิยมชมชอบที่มีต่อการผ่าศพจนพิลึกพิลั่นของเธอขู่จนเสียขวัญ หนีกระเกิดกระเจิงไปหมดแล้ว！

“รุ่นพี่ น้ำตาลช่วยให้สมองแล่นนะ มีประโยชน์กับงาน พี่เอาหน่อยไหม？” ฉู่ชิงหวงล้วงเอาอมยิ้มในกระเป๋าตัวเองยื่นให้กัวเสี่ยวตง

กัวเสี่ยวตงทำหน้าถมึงทึง “ไม่เอา การชันสูตรครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่ผ่าน ๆ มา จะสะเพร่าไม่ได้ ผู้ตายเป็นถึงนายทหารชั้นผู้ใหญ่ ได้ยินว่าเกี่ยวพันกับความลับสุดยอด น่าจะถูกฆ่าปิดปาก หัวหน้าก็ไม่รู้คิดยังไง ถึงสั่งให้เราสองคนมาชันสูตร ทั้งที่รู้อยู่ว่าไม่ใช่งานที่ดีเด่อะไร...”

“อย่าเสียงดังสิ！” ฉู่ชิงหวงเอ่ยขัดกัวเสี่ยวตง ก่อนจะใช้มือช่องท้องของผู้ตายออก ไม่นึกว่าในนั้นจะมีกุญแจอยู่ดอกหนึ่งจริง ๆ ด้วย “กุญแจ”

“กุญแจอะไร？” กัวเสี่ยวตงยื่นหน้าเข้าไปถามด้วยความใคร่รู้

ฉู่ชิงหวงเอากุญแจออกมาล้างให้สะอาด แล้วเพ่งดูให้ชัด ๆ “เป็นกุญแจตู้เซฟธนาคาร ก่อนตายเขาน่าจะถูกโจมตี ก็เลยกลืนกุญแจลงท้อง”

“ได้ยินว่าตอนที่เขาตาย ที่บ้านเขาถูกรื้อค้นจนเละไปหมด หรือว่าสิ่งที่ฆาตกรต้องการก็คือกุญแจดอกนี้？” กัวเสี่ยวตงถามด้วยความสงสัย

ฉู่ชิงหวงกัดฟัน “พี่ไปแจ้งให้หัวหน้าทราบก่อน แต่ต้องแอบบอกนะ อย่าให้ใครรู้”

“ได้” กัวเสี่ยวตงรีบหันหลังเดินออกไปทันที ฉู่ชิงหวงหยิบกุญแจมาเก็บเอาไว้ ก่อนจะทำงานชันสูตรของตัวเองต่อ ราวกับเมื่อครู่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ขณะที่ฉู่ชิงหวงกำลังจะเตรียมเย็บแผลให้ศพนั้นเอง ปืนเย็นเยียบกระบอกหนึ่งก็จ่อเข้าที่ศีรษะของฉู่ชิงหวง

“ส่งของมาให้ฉัน”

ฉู่ชิงหวงส่งเสียงจุปาก “ดูเหมือนว่าเรื่องคราวนี้ก็มีเอี่ยวกับพี่ด้วยสินะ รุ่นพี่”

“ชิงหวง ฉันไม่อยากฆ่าเธอหรอกนะ ส่งกุญแจมาให้ฉัน” มือที่ถือปืนอยู่ของกัวเสี่ยวตงกำลังสั่น “มันสำคัญกับพวกเรามาก ขอแค่เธอส่งกุญแจนั้นมาให้ฉัน แล้วฉันจะทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น...”

กัวเสี่ยวตงยังพูดไม่ทันจบ ฉู่ชิงหวงก็รีบฉวยโอกาสใช้มีดผ่าตัดในมือฟันเข้าที่ข้อมือเขาเสียก่อน ปืนในมือจึงร่วงลง แต่ยังไม่ทันที่เสียงผรุสวาทจะได้หลุดออกจากปากฉู่ชิงหวง เธอก็พลันรู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมาทันที เลือดสด ๆ ไหลทะลักออกมาย้อมเสื้อกาวน์สีขาวของเธอ

“ไหนสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเธอไง！” กัวเสี่ยวตงตะคอกใส่เพื่อนร่วมขบวนการที่ยืนอยู่หน้าประตู เขาเอื้อมมือไปรับร่างที่ทรุดลงมาของฉู่ชิงหวงเอาไว้ ทว่าเธอกลับรู้สึกได้เพียงว่าร่างกายเธอกำลังหนาวเหน็บ กระสุนนัดนี้ตรงเข้าตัดขั้วหัวใจเธอพอดี เธอไม่มีทางรอดแน่ ฉู่ชิงหวงหลับตาลง และไม่ได้ยินสิ่งที่กัวเสี่ยวตงพูดอีก...

...

พอฉู่ชิงหวงลืมตาขึ้นอีกครั้ง สิ่งแรกที่ปรากฏสู่สายตาเธอก็คือดาบเงาวับ กับเพชฌฆาตที่ดูโหดร้ายดุดัน นี่มันฉากประหารในสมัยโบราณชัด ๆ ฉู่ชิงหวงเริ่มลนลาน ทว่าพอเริ่มดิ้นรนก็พลันรู้สึกเจ็บที่ลำคอขึ้นมาทันที ขณะที่ศีรษะก็ปวดจนแทบระเบิด ความทรงจำมากมายนับไม่ถ้วนพลันโถมทะลักเข้ามาในสมองเธอ จนทำให้เธอแทบหมดสติไป

ส่วนอีกด้านหนึ่งก็คือน้องสาวที่มาส่งเธอในวาระสุดท้ายด้วยน้ำตานองหน้า “ท่านพี่ ท่านช่างอาภัพนัก...”

ฉู่ชิงหวงหวนคิดให้ละเอียดแล้วถึงได้เข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง เธอได้เปลี่ยนจากฉู่ชิงหวงที่เป็นแพทย์นิติเวช เป็นธิดาของภรรยาเอกแห่งสกุลฉู่ ราชวงศ์จ้าวหมิง ที่ต้องมารับเคราะห์หลังจากไปทำคลอดให้อนุภรรยาของแม่ทัพใหญ่ โดยนางถูกใส่ร้ายว่าทำให้ลูกชายที่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกของท่านแม่ทัพใหญ่ต้องตาย！

ส่วนน้องสาวของนางที่ร้องไห้ราวดอกสาลี่ต้องหยาดฝนตรงหน้านี้ ก็คือผู้สมรู้ร่วมคิด！

ท่านแม่ทัพใหญ่เดือดดาลจนถึงขีดสุด เพื่อระงับโทสะของท่านแม่ทัพใหญ่เจี่ยงซางหวู่ ฝ่าบาทจึงมีรับสั่งสั่งประหารนางเสีย ส่วนสกุลฉู่นั้นก็เกรงว่าไม่ใยดีนางไปตั้งนานแล้ว ที่ให้น้องสาวผู้นี้ของนางมาส่งนางไปปรโลก ก็เพียงเพราะอยากจะเห็นนางถูกบั่นศีรษะร่วงลงกับพื้นดินเองกับตาก็เท่านั้น！

“ยามอู่แล้ว ประหาร！” บนลานประหาร ท่านอ๋องเก้าผู้รับหน้าที่เป็นผู้คุมการประหารออกคำสั่งแล้ว เพชฌฆาตจึงชูดาบขึ้น และชั่วขณะที่ความตายอยู่ตรงหน้านั้นเอง ฉู่ชิงหวงก็ร้องตะโกนลั่น

“ข้าถูกปรักปรำ... ท่านอ๋อง อนุของแม่ทัพเจี่ยงไม่ได้ตั้งครรภ์สักหน่อย ข้าถูกปรักปรำ！”

ท่านอ๋องเก้าสวมเสื้อคลุมตัวยาวสีนิลกาฬเหลื่อมมังกร เรือนผมสีดำสนิทดั่งน้ำหมึกนั้นรวบเกล้าไว้ด้วยมาลาหยก ช่วยขับให้เจ้าตัวช่างดูสง่างามเหนือคนทั่วไป กอปรกับหน้าตาคมคายดุจคมดาบ กับนัยน์ตาดำสนิทและเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ต่อให้เป็นท่านอ๋องที่ไร้ประโยชน์ แต่ก็ยังเป็นท่านอ๋องที่แฝงความดุร้ายไม่ต่างจากคมดาบในฝัก

เห็นเพียงว่าจวินโม่เฉินมอบรอยยิ้มตรึงใจให้กับสตรีบนลานประหารผู้นี้

เมื่อครู่นางคิดจะร้องขอความตายชัด ๆ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดพอดาบมาจ่อคอแล้ว จู่ ๆ นางถึงตะโกนว่าตนถูกปรักปรำไปเสียได้

“ฉู่ชิงหวง ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการลงมาแล้ว มิอาจขัดพระบัญชา เจ้าบอกว่าเจ้าถูกปรักปรำ... เช่นนั้นมีใครเป็นพยานให้เจ้าได้หรือไม่？”

“แต่ข้ามีหลักฐาน！ ท่านอ๋อง ข้ามีหลักฐาน！”