วลาเพิ่งจะสองทุ่มกว่าๆ เท่านั้น ทำไมบิดาและมารดาของเธอถึงได้กลับมาเสียแล้วล่ะ ก็ไหนบอกว่าจะรอฟังสวดพระ

ช็ดขยี้ผมที่เปียกน้ำ และเดินอ

งคงเงียบสนิทไม่มีใครอยู่นอกจากเธอ ทุกคนแม้แต่แม่บ้านหรือคนขับรถที่เพิ่งมาส่งต่างไปอ

หลมปรี๊ดจากขั้นบันไดเรียกให้ชายหนุ่มที

ิมหลังจากที่ไม่ได้ใช้มันมานานแล้ว เขาหลบสายตาจากร่างงามในชุดล่อแหลม แสงไฟที่สว่าง

ี่นี่...จะให้

่ายังไง...เ

นทีหลัง ย่าหยาน่าสงสารมากพอแล้ว อย่าให้ต้องมารับรู

ว่าหากคุยกันต่อหญิงสาวจะต้องโยงเรื่องในอดีตมารื้อฟื้นและหนีไม่พ้นต้องพาดพิงถึงเ

และหายลับเข้าห้องอีกห้องนานแล้ว เด็กคนนั้นสินะ เป็นเพราะเด็กคนนั้นที่พรากเขาไปจากเธอ ดูศิ

มารดาของเธอก็ยังทิ้งหอกแหลมๆ ไว้ค่อย

สงบสุขได้ ช่วงเวลาสี่ปี เธอหนี...หนีหัวใจ หนีไปจากความทรมานเพราะถูกหักหลัง แต่จวบจนวันนี้ความรู้สึกต่างๆ มันกลับไม่เคยบรรเทาลงเลยแม้แต่น

นบนและมุ่งเข้าห้องของตัวเองบ้าง ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือถูกนะที่กลับมา เธอก็แค่คิด

นต่างเมืองมันเหว่ว้าขนาดไหน โดยเฉพาะกับคนที่มีแผลใจช

“จีนัส...เปิดป

ฟุบอยู่บนที่นอนพยุงค่อยๆ พยุงตัวลุก

ป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มเรียกซ้ำ

ศิตางค์ร้องถามโดยไ

่องจะคุยด้

ต่การเปิดประตูพบเขาในยามวิกาลและตามลำพังอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอสมควรทำเลย อีกอย่างก็ได้เห็นหน้าพูดคุยกับเขาก็ยังเป็นสิ่งที่ยอมรับได้ยากอยู่

ะตูก็คุยได้ฉันฟังรู้เรื่อง รีบ

ธอมีโอกาสทำในช่วงเวลาสี่วันนี้เท่านั้น ไม่มีใครบังคับหรอกจีนัสขึ้นอยู่กับว

ากนอน” หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดเมื่อเขาไม่ยอมเข้าเรื่องเสียที แ

รือไร รู้ทั้งรู้ว่าได้ร่วมกันมอบความเจ็บปวดให้เธอห

ผาแล้ว...พี่อยากให้เธอไป

นคุณคิดผิดแล้วมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีต่างหาก” หญิงสาวบอกข้ามผนังประตูด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ในส่วนลึกของหัวใจกันต์ศิต

ันเพียงครึ่งเดียว ดูแลและเอาใจใส่กันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา แต่แล้วทุกอย่างก็มีพัง

รื่องของเธอนะจีนัส จีนอยากขอโทษอยากให้เธอให้อภัยและกลับมาเหมือนเดิม...จีนรอเพื่ออยากเห็นหน

นสร้างความเจ็บจุกให้คนฟังได้ไม่น้อย แต่จะให้ทำอย่

สี่ปีก่อนอย่ามาขอร้องให้ฉันทำอะไรที่ไม่อยากทำ อย่าบังคับให้ฉันลืมเรื่องทุกอย่างเหมื

ห้เขาได้เป็นอย่างดีว่าคงต้องผิดหวังกลับไป ใช่จะไม่รู้ ใช่จะไม่รู้สึกทุอย่างที่

ัมผัสกับคำว่าความสุขอีกเลยนับแต่นั้นมา กันต์ศิตางค์จะรู้บ้างไหมว่