โซ่ดอกรัก

หญิงสาวมองคนทั้งคู่ด้วยใบหน้านองด้วยน้ำตา

ไม่จริงใช่ไหม...พวกเขาสองคนไม่มีทางทรยศเธอ

ไม่มีวัน...เธอต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ

“พี่ธีร์...บอกจีนัสหน่อยว่ามันไม่จริง” สายตาแดงก่ำของกันต์ศิตางค์มองคนรักอย่างเว้าวอน ให้เขาตอบ

ตอบอย่างที่ใจเธอหวัง...

“จีนัส...พี่ขอโทษ...พี่ผิดต่อเธอแต่พี่ต้องรับผิดชอบลูกในท้องของจีน...พี่ขอโทษจริงๆ ให้อภัยเราด้วยเถอะ”

ชายหนุ่มกลับบอกทั้งที่ไม่ได้มองหน้าด้วยซ้ำ เขามัวแต่เป็นห่วงร่างน้องสาวต่างมารดา ซึ่งกำลังร่ำร้องปานใจจะขาดอยู่เช่นกัน

ทั้งคู่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นของห้องรับแขกในบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวเธอ เพื่อ...มาสารภาพผิดในเรื่องที่เรื่องที่น่าบัดสี

“พี่จีนัส...พี่ธีร์ไม่ผิด จีนผิดเอง จีนขอโทษพี่จีนัส จีนขอโทษ...” ฉัตรชฎาผู้เป็นน้องสาวร่ำไห้อย่างสำนึกในสิ่งที่เกิดขึ้น

พี่สาวของเธอกำลังจะมีความสุขกับคนรัก เป็นเพราะเธอแท้ๆ ทุกอย่างถึงได้เกิดเรื่องพลิกผันอย่างไม่น่าให้อภัย

“พี่ธีร์ทำอย่างนี้กับจีนัสได้ยังไง...เลวที่สุด เธอ จีน...เธอเป็นน้องสาวของฉันนะ ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้ ทำไม...ทำไม๊!! ฮือๆๆๆ”

ราวกับโลกหยุดหมุน ราวกับพายุหอกดาบพัดกระหน่ำทิ่มแทงจนหัวใจขาดวิ่น เหมือน...กับถูกไฟลาวาเผาผลาญให้เป็นจุล ความเจ็บปวดที่ไม่เคยคาดคิดโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวที่ยืนคร่ำครวญทรุดตัวลงกับพื้นท่ามกลางสายตาทุกคู่

เธอร้องไห้ เธอเสียใจ เธอเจ็บปวดที่ถูกคนรักและคนที่ไว้ใจที่สุดร่วมมือกันแทงข้างหลังมาช้านานและทุกอย่างก็มาเปิดเผยเอาในวันก่อนงานวิวาห์เพียงสองสัปดาห์

ศิลาภินคนรักที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม นับเวลาร่วมหกปีเต็มๆ เธอไว้ใจเขา เชื่อใจเขา ไม่เคยระแวงไม่เคยระวังตัวว่าคนใกล้ชิดอย่างฉัตรชฎา ซึ่งเป็นน้องสาวต่างแม่ที่อยู่รวมชายคาเดียวกันมาตั้งแต่วัยเยาว์จะเป็นแมวขโมย ลักกินขโมยกินจนถึงขนาดมีท้อง

และเขา...ก็เลือกที่จะรับผิดชอบฉัตรชฎา มากันกราบขอขมาผู้ใหญ่รวมถึงขอยกเลิกการแต่งงานกับเธอซึ่งจะมีขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้า

จะมีไหมสิ่งใดที่เจ็บได้เท่านี้ แล้วเธอจะต้องทนอยู่คนทั้งคู่สมรักกันอย่างมีความสุขทั้งๆ ที่ตัวเองร้าวรานจนแทบขาดใจอย่างนั้นหรือ

ไม่มีทาง...กันต์ศิตางค์บอกตัวเองว่าเธอไม่มีทางทำอย่างนั้นได้เด็ดขาด เธอจะต้องไปจากที่นี่ไปให้ไกล หลบไปให้พ้นหน้าคนทั้งคู่ที่ยามนี้เธอทั้งเกลียดทั้งผิดหวังทั้งขยะแขยงอย่างที่สุด

เลว...ชั่วช้า หน้าไม่อาย สารพัดคำประณามที่ในใจตะโกนก้องแต่ไม่สามารถเค้นเปล่งเสียงออกไปได้ ด้วยยามนี้ความเจ็บปวดมันจุกจนแทบหายใจไม่ออกแทบขาดใจอยู่รอนๆ...