ั้น บนลำตัว? เสื้อผ้าเธอหายไปไหน? ก็คงจะเป็นไอ้บ้านั่นแหละที่ถอดเสื้อผ้าของเธอ หญิงส

..ฉันไม่ใช่นักโทษ...ไ

ธอ?...บ้าไปแล้วแน่ๆ คนอย่า

ยที่ฉันโคตรขยะแขยง” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางสู้หรอก หากชายหนุ่มจะตะบ

เสียงเครียด เขาเค้นเสียงออ

นาราลอยหน้าตอบ เธอเตรียมกระโจนหนีหากชาย

มตวัดสายตาร้อนแรงใส่ เขาข่มกลั้นความปรารถนา และกระแทกใส่หน้าแม่จอมยิ่งให้หน้าหงาย ให้รู้ไปสิว่าคนอย่างเขาจะไม่สามารถ!! วันใดที่ทำสำเร็จ พ่อจะสะบึมหล่อน

้นมาสวมใส่ พรางเบ้ปาก และพูดเสียงแดกดัน “ขยะเปียก อาจม เชอะ!! ถ้าฉันไม่ห้าม ไม่สู

ๆ จนศินาราทนสวมเสื้อตัวเดิมกลับลงไปบนตัวไ

ม่ให้ฟองฟูๆ ไหลเข้าในนัยน์ตา เป็นการอาบน้ำที่มีความสุข หากตัดเรื่องแย่ๆ ที่ตัวเองเจอออกไป เธอพยายามไม่สนใจคนป่วนที่คอยก่อกวนวิถ

ที่ตัวเองหลงใหลยัยนั่น ยัยผู้หญิงสกปรกท

ดกใส่ปากไม่หยุด เพื่อให้ความรุ่มร้อนในกายลดทอนลง เขาไม่อย

กลับซ่อนความอวบอิ่มที่แสนเย้ายวนเอาไว้ “ใหญ่ไม่ใช่เล่น ต้องเปลี่ยนคำเรียกใหม่...เรียกยัยแห้งไม่ได้แล้ว ต้องเรียกยัยอึ๋มแทน” เขาหัวเราะคิกคักอารมณ์ดีขึ้นกว่าเก่าเป็นกอ

นารา

น จู่ๆ เธอก็จามออกมาสุดแรง เหมือนมีใค

ส่เสื้อผ้าตัวเดิม...มันก็มีค่าเท่ากัน... เธอรีบเดินสำรวจห้องชุดนี่เป็นครั้งแรก เมื่อไม่มีทางหนี... ก็คงต้องห