้งที่ร้อยแล้วมั้ง แต่ทุกครั้งก็เหลวเป๋วอย่างน่าละเหี่ยใจ จำต้องนั่

ะดุดเสียทุกทีให้ความสนใจที่ข้อเท้าของหล่อนอย่างขะม