พลิ้วไผ่

อาเย่ว คู่หมั้นหมายราวกิ่งทองใบหยก ภายใต้ชุดฮั่นฝูทะมัดทะแมง ทรงผมเกล้าสูงราวจอมยุทธหญิงผูกริบบิ้นสีครามอ่อนมีโอปอประดับ ใบหน้าแฉล่มแช่มฉ้อย ผู้ที่รักการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ สดใสร่าเริง อยากรู้อยากเห็นไปหมด มาดูกันว่าเขาจะช่วยคู่หมั้นได้อย่างไร อาเว่ย หรือ องค์ชายหลางเว่ย ร่างจำแลงแปลงกายราวต้องอาถรรพ์ในชุดสีดำพร้อมเสื้อคลุมตัดกับสีผิวขาวละมุน ผู้แอบซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ นั่นตัวอะไรกระโดดออกจากหน้าต่างท่าทางหน้ากลัว หรืออาถรรพ์ที่ว่านี้จะทำให้เกิดอาเพศใหญ่ ผู้คนล้มตาย แล้วเลือดหญิงสาวพรหมจรรย์นั้นมันเกี่ยวอะไรกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ล่ะ อาเย่วจะช่วยอาเว่ยได้หรือไม่ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•

จื่อหยวน หมอหนุ่มอนาคตไกล อายุ25 ปี ผู้หลงใหลการวิ่งมาราธอนเป็นชีวิตจิตใจ แต่ทำไม๊ทำไมโชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเขากันแน่ ถึงแพ้ใจให้กับบุรุษร่างทองผู้คลั่งรักจนสุดลิ่มทิ่มประตูซะขนาดนั้น เป่ยห่าวอี้ บุรุษร่างทองในยุคราชวงศ์โบราณ อายุ25 ปี พระพักตร์งดงามราวอิสตรี ใบหน้ารูปไข่ ปากกระจับสีแดงระเรื่อคิ้วโก่งดั่งคันศร ผิวขาวราวไข่ปอก เขาทั้งสุขุม นุ่ม ลึก อภิเษกสมรสได้มิเท่าไหร่ก็ต้องแปลกพระทัยกลับร่างเดิม แต่จิตวิญญาณใหม่ที่เล่นแร่แปรธาตุอลวนอลเวงครื้นเครงไปตามๆกัน ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ เพราะความใจดีกระโดดลงไปช่วยแมวทั้งที่แต่ก็ดันจับพลัดจับผลูไปเป็นพระมเหสีในพระราชวังเข้าจนได้ โธ่ๆๆ วิ่งอยู่ดีๆแท้ๆเลยเรา จะให้ข้ากลับไปยังไงดีหล่ะ…เอ๊ะ!! หรือว่าอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ว่าแต่มันจะช่วยข้าได้หรือ? ช่วยข้าด้วย!! ใครก็ได้ช่วยข้าที… มือปลาหมึกคลั่งรักขนาดนี้ ใครมันจะทนไหวล่ะ แพ้ใจตัวเองซะเปล่าๆ

“อันนี้ก็ตอบไม่ได้นะคะ อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า หมดธุระของคุณแล้วใช่ไหม เชิญค่ะ” “พ่อไปเอายัยเด็กปากตำแยมาจากไหนไม่ทราบ พูดจากวนประสาทผมมากเลยครับ” “ผมต้องรู้ให้ได้ว่ายัยปากตำแยนี้เป็นใคร มาจากไหนลูกเต้าเหล่าใคร ทำอาชีพอะไรกันแน่” เมย สาวไซด์ไลน์ อายุ 23 ปี หญิงสาวใบหน้าคม ตากลม ผมยาว ที่รักศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง ถึงแม้หล่อนจะเป็นสาวไซด์ไลน์ แต่ก็มิวายตกหลุมรักลูกคุณหนูลุคแบดบอยเข้าจนได้ คาวี คุณหนูลุคแบด อายุ 30 ปี หนุ่มมาดแบดบอยมีลูกเล่นชั้นเชิงในการตกเหยื่อด้วย สายตาหวานกรุ้มกริ่มสไตล์คนเจ้าชู้ปากไม่เป็นสองรอง ใคร ที่แพ้ใจสาวไซด์ไลน์เข้าอย่างจัง… ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ เมื่อต้องเป็นสาวไซด์ไลน์รับงานจากชายแปลกหน้าก็อยากจะดูสิว่า เล่ห์ไหนที่ทำให้เธอต้องแพ้ใจตัวเอง งานเข้ารัวๆ แบบไม่มีสาเหตุ อีตาบ้าอย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่รัก.. แผนรักกลลวงอีท่าไหน ใจหล่อนถึงต้องยอมให้กับคุณหนูลุคแบดบอย ที่คอยตอแยเธอไม่เลิก

ฮองซู นางกำนันฝึกหัด อายุ 18 ปี หญิงสาวผมยาวสีดำขลับ ภายใต้ชุดสีชมพูเรียบง่ายที่ไม่ตกแต่งหรือประดับประดาสิ่งใด ที่ชอบสุมหัวอยู่กับกองหนังสือในตำหนักหอตำราหลวง นางไม่คิดอาจเอื้อมปันใจให้ใคร แต่วันหนึึ่งจู่ๆหัวใจก็สั่นคลอน ลี่หมิง องค์ชายรูปงามกล้ามตึงเปรี๊ยะ อายุ 25 ปี ชายคิ้วเข้ม โครงหน้ารูปไข่เด่นชัด ในรูปลักษณ์สีขาวทองเรียบหรูที่เป็นเอกลักษณ์ วันๆง่วนอยู่กับการชมสวน ทว่า ความฉลาดของเขาดันโป๊ะแตก เมื่อสาวปากจัดคนหนึ่งกล้าลูบคม… ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ เข้างานนางกำนันวันแรกก็จะโดนโบยเสียแล้ว อยู่ไปอยยู่มาจะโดนเด้งให้ไปเฝ้าศพซะงั้น โอ๊ย ชีวิต แล้วนี่มันอะไร ตาลุงนั่นมันเป็นอาจารย์จริงหรือ จะให้ไปเรียนกับไอ้อาจารย์บ้านั่นก็อยากจะบ้า แต่ที่อยากจะบ้ากว่าเดิม ราชโองงการให้นางไปรับใช้องค์ชายบ้านั่นอะนะ เพิ่งรู้ว่าองค์ชายมีงานอดิเรกชอบเสแสร้งแกล้งทำเช่นนี้

1 พ่ายปรารถนาเจ้ารัตติกาล 2 กระหายรักใต้เงาจันทร์ 3 พิศวาสหวามข้ามกาลเวลา(ภาคจบ) ร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ชิดรวดเร็ว จับบ่าบอบบางสองข้างเอาไว้แน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ทั้งกล้าหาญและหวาดหวั่น “คุณเลือกทางของคุณเองนะ ณิชา เกิดอะไรขึ้นอย่ามาโทษผม” “ฉะ...ฉันไม่กลัว” “คุณกำลังกลัวมากที่สุดต่างหากล่ะณิชา” ร่างเล็กถูกกระชากเข้ามาบดจูบด้วยความกระหาย ‘ณิชา ยอดรักของข้า’ เขาไม่พูดคำว่ารักออกมาให้เธอได้ยิน แต่ส่งผ่านความรู้สึกนั้นด้วยเซ็กส์ที่ทรงพลัง... เขาทะยานไปข้างหน้ารุนแรง ตอกย้ำกายใหญ่เข้าหาราวกับจะแทงทะลุให้ถึงจิตวิญญาณ ราตรีนี้ความต้องการทางกายของแวมไพร์หนุ่มจะทวีความรุนแรงขึ้นอีกหลายเท่า เขาหลอกล่อเธอด้วยไฟพิศวาสร้อนแรง เพื่อจะดับไฟแค้นในหัวใจ ส่วนเธอทั้งรักทั้งหลงเขา ไม่อาจห้ามใจสักครั้งเมื่อได้ชิดใกล้ แต่เมื่อรู้ความจริงว่าเขาคือใคร ดวงตะวันจะเลือนหายไปจากเธอและเขาหรือเปล่า วันเวลาหมุนเวียน ทุกสิ่งรอบกายเปลี่ยนผัน มีเพียงดวงจิตที่ผูกพัน ร้อยปีผันผ่านยังเฝ้าคอย ‘เชอร์ลีน ยอดรักของข้า “ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เชอร์ลีน ฉันชื่อกิรณา และฉันไม่เคยไปทำความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยรู้จักคุณ แล้วคุณจับฉันมาทำไม”

อาเย่ว คู่หมั้นหมายราวกิ่งทองใบหยก ภายใต้ชุดฮั่นฝูทะมัดทะแมง ทรงผมเกล้าสูงราวจอมยุทธหญิงผูกริบบิ้นสีครามอ่อนมีโอปอประดับ ใบหน้าแฉล่มแช่มฉ้อย ผู้ที่รักการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ สดใสร่าเริง อยากรู้อยากเห็นไปหมด มาดูกันว่าเขาจะช่วยคู่หมั้นได้อย่างไร อาเว่ย หรือ องค์ชายหลางเว่ย ร่างจำแลงแปลงกายราวต้องอาถรรพ์ในชุดสีดำพร้อมเสื้อคลุมตัดกับสีผิวขาวละมุน ผู้แอบซ่อนความรู้สึกเอาไว้ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•༶ นั่นตัวอะไรกระโดดออกจากหน้าต่างท่าทางหน้ากลัว หรืออาถรรพ์ที่ว่านี้จะทำให้เกิดอาเพศใหญ่ ผู้คนล้มตาย แล้วเลือดหญิงสาวพรหมจรรย์นั้นมันเกี่ยวอะไรกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ล่ะ อาเย่วจะช่วยอาเว่ยได้หรือไม่ ༶•┈┈┈┈┈┈୨♡୧┈┈┈┈┈•

ท่ามกลางสงครามระหว่างแคว้น “กงอวิ๋นเทียน” รองแม่ทัพแคว้นเป่ยซีที่บาดเจ็บสาหัสถูกช่วยเหลือโดยหญิงเก็บสมุนไพร เขาสูญเสียความทรงจำ และตกหลุมรักนาง... เพราะรักมาก จึงหมายเอาเปรียบ เพราะรักเกินไป จึงเผลอทำร้ายอย่างแสนสาหัส เป็นเพราะความรักที่บดบังตาจนกระทำเรื่องเห็นแก่ตัว และไม่ตระหนักสักนิดเลยว่า เหตุใดตัวตนของนางจึงเป็นปริศนา คำตอบแน่ชัดอยู่แล้ว เพราะนางหาใช่มนุษย์ แต่เป็น...ปีศาจ!

ชายบาดเจ็บคนหนึ่งที่ผมช่วยไว้ หนีไปพร้อมหม้อข้าวต้มหมู วันต่อมาผมกลับได้เจอเขาอีกครั้งที่มหาวิทยาลัย มันประหลาด "คืนเดียวแผลหายได้ยังไง คนเดียวกันจริงงั้นเหรอ?"

สนุกมากไหมเรย์! ปั่นหัวพี่สนุกมากไหมครับ? แล้วถ้ายังดื้ออีกระวังน้ำหมดตัว!

เขาคือพ่อมดอายุหลายร้อยปีที่แฝงตัวอยู่ในประเทศ ‘เวซาน่า’ อันเป็นเมืองที่ผู้ก่อตั้งที่เรียกตนว่า ‘ภราดรนิรันร์’ เป็นผู้ก่อตั้ง โดยมีผู้นำทั้งหมด 4 ตระกูลด้วยกัน ได้แก่ แวมไพร์ มนุษย์หมาป่า เงือก และพ่อมด โดยพ่อมดผู้สืบทอดต่อตระกูลพ่อมดแห่งเวซาน่ามีนามว่า ‘อังเดร ชาร์แมน’ หากแต่เขาเป็นพ่อมดที่แปลกไปเสียหน่อย ไม่ชอบสังคม และไม่ชอบคลุกคลีกับใครมากนัก นั่นก็เพราะเขากลัวเหลือเกินว่าความตายจะมาพรากจากสิ่งที่เขารักไป ดังนั้นการอยู่อย่างสันโดษจึงเป็นวิธีที่เขาพิสมัย ทว่าสวรรค์กลับกลั่นแกล้ง ส่งสาวน้อยชาวไทยนาม ‘โมรา’ มาให้เขาได้จับพลัดจับผลูรักษาอาการนอนไม่หลับในฐานะ ‘หมอ’ เหตุด้วยเนื่องจากถูก ‘สิ่งลี้ลับ’ บางอย่างตามก่อกวน การรักษานี้พ่วงมาด้วยรสรักเสน่หาที่ยากจะลืมเลือน เมื่อเธอตกลงปลงใจเป็นคู่หูบนเตียงกับเขา อังเดรก็ค่อยๆ ถลำลึกสู่ความสัมพันธ์ที่เขาไม่เคยต้องการ สิ่งนั้นเรียกว่า ‘ความรัก’ ซึ่งค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทีละนิดจนเขามิอาจถอนตัวและถอนใจได้อีกเลย...

อัลฟ่าเผ่าอาร์กติก ราชาหมาป่าหิมะ จ้างผมให้ทะลุมิติมาสอนเขาร้องเพลง ผมมาอยู่ได้วันเดียว แทนที่เขาจะจับไมโครโฟน ดันจะมาจับไมค์ผมแทน (A/B/O MM series) (เมะxเมะ) (MPreg) เป็นครั้งแรกในรอบหมื่นปีที่อัลฟ่าเผ่าอาร์กติกได้ขึ้นปกครองเมืองไลแคนโทรปนานกว่า 5 สมัยจนกระทั่งฮันเตอร์ อาร์กติก (Hunter Arctic) ทายาทคนเดียวของโรเบิร์ต อาร์กติกกำลังจะได้สืบทอดตำแหน่งของบิดา ชาวเมืองถึงเริ่มหวาดหวั่น ไม่ใช่เพราะฮันเตอร์ไม่แข็งแกร่งพอ แต่เพราะเขายังไม่มีทายาทและถ้าเขายังไม่ยอมสืบพันธุ์กับโอเมก้าให้เร็วที่สุด เขาจะมีอายุอยู่ได้อีกเพียงแค่ 5 ปี  ติดตามเรื่องราวของอัลฟ่าที่ตกหลุมรักเสียงเพลงของคนธรรมดาอย่างปริ๊น ปรีญาศาสตร์จนยอมว่าจ้างมนุษย์โลกเพื่อข้ามมิติมาสอนดนตรีให้เขาที่เมืองไลแคนโทรป  ทว่าปัญหาใหญ่ของชาวเมืองไลแคนโทรปก็คือ ขืนฮันเตอร์ยังหลงเสียงดนตรีของปริ๊นอยู่ เผ่าอาร์กติกอาจจะต้องเสียตำแหน่งผู้ครองเมืองให้กับอัลฟ่าเผ่าอื่นที่กำลังหมายปองตำแหน่งราชาแห่งอัลฟ่าของเขาในไม่ช้า และกฎข้อสำคัญของมนุษย์โลกธรรมดาอย่างปริ๊นก็คือ เขาไม่สามารถให้กำเนิดลูกอัลฟ่าให้ฮันเตอร์ได้ ไม่ว่าฮันเตอร์จะหลงรักเขามากขนาดไหน *****คำเตือน*****  นิยายเรื่องนี้มีฉาก NC แนวโอเมก้าเวิร์สแฟนตาซี มีฉากอัลฟ่าติดสัด (Knotted) การปล่อยโฮโมนที่มีผลทางเพศกับอัลฟ่า  และฉากทรมาน (ไม่มีฉากข่มขืน) นักอ่านที่อายุต่ำกว่า 18 ปีขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นการแต่งขึ้นโดยได้แรงบันดาลใจจากพล็อต Omegaverse ซึ่งเล่ากันว่ามีต้นกำเนิดมาจากการแบ่งชนชั้นของ Werewolf ตัวละคร Omega ที่ท้องได้ มิใช่ตัวละครที่เป็นมนุษย์โลกแต่เป็นโลกจิตนาการ เพราะฉะนั้นวิธีที่จะอ่านนิยายเรื่องนี้ให้สนุกที่สุดคืออย่าคิดถึงความเป็นจริง ไม่ว่าจะเรื่องผู้ชายท้องได้หรือการแบ่งชนชั้นของเผ่าไลแคนโทรป ติดตามเบื้องหลังการเขียนและข่าวความคืบหน้าของนิยายเรื่องนี้และเรื่องอื่น ๆ ของนักเขียนธีรินทรได้จาก Facebook - ธีรินทร นักเขียน IG: ReadWritebyTeerinthorn ลงครั้งแรก : October 16, 2021 สงวนลิขสิทธิ์ : เจ้าของลิขสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมายสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

‘เขาเป็นแวมไพร์ที่ปฏิเสธการดื่มเลือด แต่กลับไม่ปฏิเสธหากจะได้กลืนกินเธอ’ ------------ “วันนี้นายริทเป็นอะไร ดูเหม่อๆ” “นั่นนะสิ” คนงานอีกคนเห็นด้วย ก่อนจะหยุดการสนทนาใดๆ แล้วตัดดอกไม้ต่ออย่างขะมักเขม้น ส่วนคนที่พวกเขาเอ่ยถึงนั้น ตอนนี้ก็กำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้าเช่นเดียวกัน กระทั่งได้ดอกไม้ครบตามจำนวน เชโรมจึงเดินไปยังรถที่ตอนนี้มีดอกไม้แสนสวยอยู่ท้ายกระบะเต็มไปหมด แต่จังหวะนั้น สายตาของเชโรมกลับมองไปเห็นกระต่ายสีขาวที่เขาเลี้ยงไว้หลุดออกมาจากกรง จึงเดินไปอุ้มมันขึ้น ท่าทางเขาดูอ่อนโยนเสียจนมาศิตาที่ผ่านมาเห็น คิดว่าตัวเองตาฝาด จนต้องขยี้ตาแรงๆ สามสี่ครั้ง “ผู้ชายหน้าโหดกับกระต่ายสีขาว ดูยังไงก็ไม่เห็นจะเข้ากันสักนิด สงสัยจะเลี้ยงกระต่ายไว้กินแน่ๆ” “เลี้ยงไว้ดูจ้ะ นายริทชอบกระต่ายสีขาว ตรงนู่นเป็นกรงกระต่าย มีหลายสิบตัว” คนงานสาวคนหนึ่งเอ่ยแย้งให้ผู้เป็นเจ้านาย “ชีวิตดูมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วขัดแย้งกับหน้าตาสุดๆ แวมไพร์ตนอื่นๆ มีแต่จะเลี้ยงกระต่ายไว้ดื่มเลือด นี่อะไร เลี้ยงไว้ดูเล่น โอ๊ย! พ่อมังสวิรัติ” มาศิตาบ่นคนเดียวอีกตามเคย ตามมาด้วยอีกประโยค “สอนแวมไพร์ให้ดื่มเลือด มันจะเหมือนสอนจระเข้ว่ายน้ำปะวะเนี่ย ของมันเป็น มันอยู่ในสายเลือด จะให้เรามาสอนเขาทำไม หืม” คนข้างๆ ที่เผลอได้ยินทั้งสองประโยคนี้เข้า กลับมีสีหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัด พอจะถามมาศิตาก็เดินตัวปลิวไปเสียแล้ว “ใครเป็นแวมไพร์หว่า หรือเราจะหูฝาดไป” คนงานสาวที่เพิ่งจะเอ่ยแก้ต่างเรื่องกระต่ายให้เชโรมไปเมื่อครู่ถึงกับคิ้วขมวด พูดกับตัวเองตามมาศิตาไปอีกคน ------------------ “แต่ศิตาไม่ยอมให้พี่ริทตายเด็ดขาด เพราะศิตารักพี่ริท” เอ่ยจบก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรม จูบที่ต่างฝ่ายต่างต้องการจากกันและกันมาโดยตลอด จูบที่ฝันว่าครั้งแรกมันต้องโรแมนติกและน่าจดจำ ไม่ใช่จูบที่ได้กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากเขาเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด เลือด! ใช่…เลือด คำๆ นี้ทำให้มาศิตานึกอะไรขึ้นมาได้ เธอคือผู้พิทักษ์ เลือดของเธอแวมไพร์ที่ยืนจ้องอยู่ตรงนั้นยังต้องการ แล้วทำไมเธอถึงไม่ให้เชโรมชิงดื่มเลือดของเธอเสีย ไม่แน่ว่า หากเขาได้ดื่มเลือดมนุษย์จริงๆ เชโรมอาจมีพลังขึ้นมาก็เป็นได้ มาศิตาถอนจูบออก แล้วแสร้งโอบกอดเชโรม ก่อนจะกระซิบให้เขาฝังคมเขี้ยวลงไปบนลำคอเพื่อจะได้ดื่มเลือดเธอ แต่เหมือนเชโรมกลับส่ายหน้าปฏิเสธกับแผนนี้ กระทั่งมาศิตาชิงลงมือก่อน เธอกัดริมฝีปากตัวเองสุดแรงจนเลือดไหล แม้จะเจ็บแต่ก็ยอมทน จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรมอีกครั้ง ทันทีที่ได้สัมผัสเลือดของผู้พิทักษ์ นั่นทำให้เลือดในกายของแวมไพร์หนุ่ม ผู้ที่ไม่เคยลิ้มรสชาติของเลือดใดๆ มาก่อน พลันพลุ่งพล่านราวกับเปลวไฟ “เจ้าทำอะไร” แดนเองก็ได้กลิ่นเลือดของมาศิตาเช่นเดียวกัน รวมทั้งจ้องมองความผิดปกติของเชโรมอย่างไม่กะพริบตา เลือดเพียงหนึ่งหยด กลับทำให้นัยน์ตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนแปรเปลี่ยนมาเป็นสีแดงเพลิงในทันที ร่างกายที่เคยเจ็บปวดกลับค่อยๆ หาย และรู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อนวิ่งพล่านไปทั่วร่าง “แววตาแบบนั้น เจ้าเป็นใครกัน หรือว่า…”

ยามค่ำคืนภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องสว่าง ยังมีความลึกลับซุกซ่อนอยู่ จากกลุ่มซึ่งอยู่ด้วยความเหงาเศร้า โดดเดี่ยวเดียวดาย อ้างว้างและเจ็บปวด เมื่อการอยู่เหมือนตายทั้งเป็น ใช้ชีวิตท่ามกลางความมืดมิด เขาผู้ซึ่งถูกเรียกว่า “มนุษย์กึ่งอมตะ” ผู้ที่อาศัยอยู่ด้วยการเป็นนักล่ายามราตรี หิวโหยการเสพสมเพื่อให้ได้มาซึ่งเลือดสดๆ เป็นอาหาร มีคนนิยามเขาไว้ว่า “แวมไพร์...กระหายเลือด!” “Chapter I : Vampire ล่ารัก” เนิ่นนานที่ “คีธ” เดินอยู่บนเส้นทางแสนเดียวดาย ไร้สิ้นความหวังกลับคืนมาเป็น “มนุษย์” แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป เมื่อค่ำคืนหนึ่งมีสาวน้อยแสนแปลกนาม “ชมบุหลัน” เดินเข้ามาในชีวิต เธอผู้ไม่เหมือนใคร คนที่ก้าวเข้ามาเติมเต็มความอ้างว้างแสนเปล่าเปลี่ยว และทำให้เขารู้ว่า... โชคชะตายังไม่โหดร้ายเกินไป เมื่อยังมีชีวิตอยู่ก็ยังมีความหวัง แต่จะสำเร็จหรือไม่ก็เป็นอีกหนทางที่ต้องรอการพิสูจน์! มนตร์เสน่หา Lycan : เธอปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความมืด ของค่ำคืนเหน็บหนาวและสายฝนโปรยปราย กระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนในกายยักษ์ใหญ่สี่ขาขนปุยให้... กระหายเสพรักจากเลือดเนื้อและกายา! อย่างเร่าร้อนดุเด็ดและเผ็ดมัน ชีวิตนี้เพื่อเธอ... “Angel” Vampire เจ้าเสน่ห์ : “ที่เธอพูดมาน่ะ ฉันต้องได้อยู่แล้ว แต่ที่ต้องการนะเป็น...” เขามันพวกมักมาก ถ้าได้คือต้องทั้งหมด แต่ถ้าไม่ได้...เขาก็จะกำจัดมิให้เหลือซาก! “อะไร” สุพรรณิการ์เอ่ยถามด้วยหัวใจสั่นๆ Lycan แสนเสน่หา : แน่ะ...ยายตุ้ยนุ้ยจอมตะกละกลบความเขินด้วยการทำหน้ากระฟัดกระเฟียดและประทุษร้ายเขาเสียนี่ อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ! เจอโรมีสอดแขนรัดรอบเอวคอดกิ่วและพลิกกายกลับให้ร่างนุ่มนิ่มตกอยู่ใต้อาณัติ “ว้าย! ไม่เอานะเจโร ไม่เล่นอย่างนี้นะ” เจ้าสาว Vampire : “ให้หัวใจนำทาง รักจะพาเราผ่านเรื่องเลวร้ายทุกอย่างไปได้” พลังแห่งรักชนะทุกสิ่ง!