หลิวลี่หลินสาวน้อยร้อยพิษ

“หลินอวี้ลูกข้าล่ะ”

“ฮูหยินคุณหนูน้อยและคุณชายน้อยแข็งแรงดีเจ้าค่ะ”

“หลินอวี้ต่อไปเจ้าคือน้องสาวข้า เรียกข้าว่าท่านพี่ ข้าฝากลูกด้วย ดูแลเขาให้ดี ๆ”

หลิวหยาฉีพูดเสียงแผ่วเบา

“ท่านพี่ท่านพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะไปทำอาหารให้ท่าน”

“หลินอวี้ ลูกสาวข้าชื่อหลิวลี่หลิน ลูกชายข้าชื่อหลิวลี่หยาง จะ..เจ้าจำไว้ดูแลเขาให้ดี…..อย่าให้คนพวกนั้นรู้…อย่าให้เขารู้ ...อย่า….”

เสียงของหลิวหยาฉีแผ่วเบาลงจนขาดหายไปในที่สุด แล้วก็แน่นิ่งไปสร้างความตกใจให้หลินอวี้ยิ่งนัก

“ท่านพี่….ท่านพี่..ฮือฮือ..ท่านอย่าทิ้งข้าไปนะ ท่านอย่าทิ้งคุณหนูทั้งสองไปนะ...ฮือฮือ...ท่านหมอช่วยท่านพี่ข้าด้วยเจ้าค่ะ ฮึก”

ไป๋เหยียนที่กำลังล้างเช็ดตัวห่อตัวให้ทารกทั้งสองอยู่ จึงอุ้มทารกทั้งสองไว้ด้วยมือคนละข้างรีบเดินมาดูยื่นทารกให้หลินอวี้ รีบจับชีพจรดู ไป๋เหยียนสายหน้า

“ร่างกายนางอ่อนแอนัก นางสู้ต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ”

หลิวหยาฉี นางถูกสามีหย่าขาดและถูกขับออกจากจวนอ๋องเพียงเพราะนางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดพอนางออกจากจวนอ๋องนางกลับตั้งครรภ์ นางเดินทางจากเมืองเป่ยจินรอนแรมมาถึงซานตงตั้งใจพาลูกมาตั้งรกรากที่นี่นางพอมีสมบัติติดตัวอยู่บ้างนางจึงไม่เดือดร้อนอะไรมากนัก ระหว่างทางนางแวะพักหลายที่เพื่อหาที่ทำกินเหมาะ ๆ เพื่อตั้งรกรากให้ลูกน้อย ตอนนี้นางท้องแก่ใกล้คลอดแล้วนางตั้งใจจะไปคลอดที่ซานตง ระหว่างเดินทางเกิดปวดท้องคลอดกระทันหัน ถึงแม้นางจะโชคร้ายมาโดยตลอดแต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีของนางอยู่ บังเอิญมีท่านหมอลงเขามาพอดีจึงช่วยนางทำคลอด

ท่านหมอไป๋เหยียนเป็นผู้เชียวชาญด้านปรุงโอสถและยาพิษมีวรยุทธ์สูง วันนี้ท่านหมอลงเขามาซื้อข้าวสารอาหารแห้งบังเอิญเจอคนเจ็บท้องคลอดจึงช่วยเหลือทำคลอดให้ แต่เมื่อเขามาถึงทารกคนแรกก็ออกมาแล้ว นางกำลังเบ่งคนที่สองอยู่เขาจึงช่วยอะไรไม่ได้ จึงไม่สามารถยื้อชีวิตของแม่เด็กได้ เด็กทารกคลอดออกมาเป็นแฝดชาย-หญิง แข็งแรงทั้งคู่แต่ร่างกายของมารดาอ่อนแอและเสียเลือดมาก มีอาการตกเลือดจึงช็อกและสิ้นใจลง

“เจ้าจะทำเช่นไรต่อไป”

หลินอวี้คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้แล้วส่ายหน้า

“เจ้าชื่ออะไร”

“ข้าน้อยหลินอวี้เจ้าค่ะ”

“หลินอวี้ หากเจ้ายังไม่มีที่ไปก็ไปอยู่กับข้าก่อน เจ้าไม่ต้องกังวลเด็กทั้งสองนี้เขาลักษณะดีมาก เขาเป็นเด็กมีพรสวรรค์ข้าจะรับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมก็แล้วกัน”

“ขอบคุณท่านหมอเจ้าค่ะ”

เขารู้สึกถูกชะตากับทารกน้อยทั้งสองอย่างประหลาด ทั้งคู่ทำตาแป๋วมองเขานิ่ง ๆ แล้วก็หลับไปไม่ร้องสักแอ่ะ

“เอาล่ะหาที่ดี ๆ ฝังศพนางไว้ที่นี่เถอะเด็กทั้งสองจะได้มากราบไหว้แม่ของเขาได้”

หลินอวี้พยักหน้าช้า ๆ ทั้งน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดแล้วก็เดินสำรวจหาที่ฝังนายหญิงของนาง เมื่อฝังเสร็จแล้วก็หาดอกไม้มาวางทำป้ายวิญญาณปักไว้หน้าหลุมศพคำนับศพ แล้วจึงหยิบห่อผ้าตามท่านหมอไป๋เหยียนขึ้นเขาไปส่วนรถม้านั้น ท่านหมอไป๋เหยียนเก็บใส่มิติเอาขึ้นเขาไปดวย

มี่ลี่ลืมตาตื่นขึ้นมา

‘ที่นี่ที่ไหนเนี้ย โอ้ยปวดหัวจังเลย อ๊ะ แขนเด็กที่ไหนเนียะ’

มี่ลี่ลองใช้มือหยิกแก้มตัวเอง

‘โอ้ยเจ็บ นี่แขนชั้นเหรอเนี้ย ห๊ะ! ระ…หรือว่า…ช้านกลายเป็นเด็กทารก กรี๊ด’

“แง๊แง๊”

“อ้าวหิวแล้วรึ คุณหนูลี่หลินอย่าข่วนหน้าตัวเองสิเจ้าคะ มา ๆ หิวแล้วใช่ไหม”

ไป๋เหยียนไปหาแม่นมมาได้ 2 คนจึงจ้างมาดูแลเด็กทั้งสอง ครบ 3 เดือนก็เปลี่ยนมากินนมแพะที่ไป๋เหยียนลงเขาไปซื้อมาเลี้ยงไว้หลายตัว ตอนนี้ก็สามารถรีดนมได้แล้ว หลินอวี้รีดนมแพะเอาไปอุ่นเล็กน้อยแล้วค่อยป้อนคุณหนูทั้งสอง

ตอนนี้เด็กทั้งสองก็อายุ 5 หนาวแล้ว ทั้งสองกำลังฝึกวรยุทธอยู่ หลินอวี้ก็ลงไปฝึกด้วยกันกับหลานทั้งสอง ไป๋เหยียนไม่หวงวิชาสอนให้ทั้งสามหมดทุกอย่าง วรยุทธ์ ปรุงโอสถ ปรุงยาพิษ

หลินอวี้ขอคำนับไป๋เหยียนเป็นอาจารย์ตั้งแต่ขึ้นเขามา นับตั้งแต่นั้นมาหลินอวี้ก็กลายเป็นศิษย์สายตรงของไป๋เหยียนเพียงคนเดียว เด็กทั้งสองเลี้ยงง่ายมาก หลังจากกินข้าวกินนมเสร็จก็มานั่งข้างพ่อบุญธรรมดูน้าหลินอวี้ฝึกวรยุทธ์บางทีก็ทำตามบ้าง เอาไม้มากวัดแกว่งฟาดฟันกันเล่นบ้าง