วงวารพานรัก 2 (พิชญะxกนิษฐา)

สายตากว่าสิบคู่ของคนในร้านอาหารโรงแรมชื่อดังต่างกำลังถูกดึงดูดไปยังบุรุษวัยยี่สิบหกที่แต่งตัวด้วยชุดสูททันสมัย สมกับเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง ทั้งด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเข้มอย่างชายไทยแท้ๆ และด้วยโพรไฟล์แสนเริดหรูที่คนในแวดวงไฮโซต่างรู้จักดี ทำให้เขาเป็นที่สะดุดตาของใครหลายคนไปโดยปริยาย หากทว่าความสนใจของเขาไม่ได้มีให้ใครเลยในเวลานี้ นอกจากผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะริมหน้าต่าง

เธอผู้นั้นไม่ได้ให้ความสนใจเขาเฉกเช่นคนอื่น นั่นคงเป็นเพราะเจ้าหล่อนกำลังหัวร่อต่อกระซิกสลับกับยิ้มหวานให้ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามกระมัง

ให้ตายสิ...รอยยิ้มแบบนั้นมันควรจะเป็นของอาเขาคนเดียวไม่ใช่เหรอ ทำไมหล่อนเที่ยวแจกรอยยิ้มให้ผู้ชายอื่นไปทั่วแบบนี้ หรือว่าต่อหน้าคู่หมั้นทำอีกอย่าง ลับหลังเป็นอีกอย่าง

หัวใจของพิชญะกรุ่นๆ ด้วยความรู้สึกหึงหวงแทนคนเป็นอา ตอนที่พิธานอาของเขาหมั้นกับกนิษฐาเมื่อหลายเดือนก่อน เขาไม่ได้มาร่วมงาน เพราะตอนนั้นกำลังอยู่ในช่วงสอบปริญญาโทที่ต่างประเทศ แต่น้องสาวของเขาก็ส่งรูปว่าที่อาสะใภ้ไปให้ดูตลอด ทำให้เขาคุ้นหน้าค่าตากนิษฐาเป็นอย่างดี

กนิษฐาอายุสามสิบแล้ว แต่ทว่าหน้าตากลับดูเด็กกว่าอายุ แถมตัวก็เล็กอ้อนแอ้น ยิ่งได้มาเห็นตัวจริงก็ยิ่งเห็นว่าเธอผิวใสราวกับเด็กมัธยม จนถ้าบอกว่ายังเรียนอยู่ เขาก็คงจะเชื่อได้ไม่ยาก

ปากอิ่มๆ รูปกระจับที่กำลังขยับขึ้นลงตามจังหวะการเอื้อนเอ่ย คือสิ่งที่เขาคิดว่าสะดุดตามากที่สุดบนใบหน้าของว่าที่อาสะใภ้ มันชวนให้ครุ่นคิดว่าเวลาที่ถูกประทับจูบ คนจูบจะรู้สึกดีเพียงใด

ก็คงจะรู้สึกดีอยู่มาก ไม่อย่างนั้นไอ้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม คงไม่จ้องตาแทบไม่กะพริบขนาดนั้น

ผู้หญิงแบบนี้หรือจะมาเป็นอาสะใภ้ของเขา ไหนจะหน้าเด็กจนเชื่อไม่ลงว่าเธออายุเยอะกว่าเขา ไหนจะกิริยาท่าทางที่เธอแสดงกับผู้ชายอื่นซึ่งดูไม่เหมาะสมเอาเสียเลย แม้เธอกับอาของเขาจะไม่ได้หมั้นกันเพราะความรัก หากทว่าก็หมั้นกันแล้ว ผู้หญิงที่ดีควรจะให้เกียรติคู่หมั้นตัวเองมากกว่านี้มิใช่หรือ

“พี่ต้น ก้อยว่าเราขึ้นข้างบนกันเลยมั้ย”

“ก้อยนี่ใจร้อนตลอด”

“แหม ก็ก้อยไม่อยากเสียเวลา หรือว่าพี่ต้นไม่อยากมีเวลาส่วนตัว”

“โอเค ดีเหมือนกัน งั้นไปกันเลย”

บทสนทนาตอนท้ายของทั้งคู่ดังมากระทบโสตประสาท ทำให้พิชญะรีบขยับตาม เมื่อว่าที่อาสะใภ้กับผู้ชายของหล่อนพากันก้าวออกไปจากร้านอาหารของโรงแรม เขาก็อยากจะคิดว่าตัวเองอคติไปเอง แต่พฤติกรรมของกนิษฐามันทำให้คิดแบบนั้นไม่ลงจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่เธอกับ ‘ชู้’ ของเธอ พากันมายืนรอลิฟต์ ก่อนจะขึ้นไปด้วยกันโดยตัวเลขที่ปรากฏอยู่หน้าลิฟต์คือชั้นเจ็ด

พิชญะไม่ลังเลที่จะกดลิฟต์อีกตัวตามขึ้นไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง และแม้จะถึงทีหลังแต่เขาก็ทันเห็นว่ากนิษฐากับผู้ชายที่ชื่อต้นเข้าห้องไปด้วยกันจริงๆ

ขนาดนี้แล้ว ยังจะโลกสวยอะไรได้อีก นี่อาของเขาจะรู้ไหมว่าคู่หมั้นของตัวเองมีพฤติกรรมลับหลังที่น่ารังเกียจอย่างไรบ้าง แล้วผู้หญิงแบบนี้หรือที่พิธานเลือกไปเป็นแม่ของลูก ถึงแม้โลกปัจจุบันเรื่องเซ็กซ์จะเป็นเรื่องปกติ แต่เรื่องซื่อสัตย์มันก็ยังเป็นเรื่องสำคัญไม่ว่ายุคไหน ผู้หญิงที่ดีก็ควรหยุดพฤติกรรมแบบนั้นหลังจากที่ตัวเองรับหมั้นผู้ชายคนใดคนหนึ่งไปแล้ว

เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงแล้ว แต่พิชญะก็ยังนั่งรออยู่แถวๆ หน้าเทอเรสของโรงแรม ราวกับเป็นคนว่างงานที่นั่งไร้สาระได้โดยที่เวลาไม่มีค่าอะไรก็ไม่ปาน ตาสีสนิมเหล็กจดจ้องมองไปยังทางออกอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวตัวเองจะคลาดกับกนิษฐา

และแล้ววินาทีที่เขารอคอยก็มาถึง เมื่อร่างเล็กในชุดเดรสสีกรมท่าลายจุดแบบเรียบๆ ก้าวมายังประตูทางออกตรงไปยังลานจอดรถ

“แต่งตัวเรียบๆ เพื่อปกปิดความยับเยินของตัวเองหรือเปล่าครับ”

เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้กนิษฐาต้องชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถ แล้วหันกลับไปมองยังต้นเสียง เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนเพ่งสายตาตรงมายังตน หญิงสาวก็มุ่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

“คุณพูดกับฉัน?”

“แล้วมีคนอื่นหรือเปล่าล่ะ”

“เรารู้จักกันเหรอคะ” กนิษฐาถามออกไปตรงๆ พลางมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจ หน้าตาเขาหล่อเหลา รูปร่างสูงน่าจะราวๆ หกฟุต แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง มีความละม้ายคล้ายใครบางคนที่คุ้นเคย แต่เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักกับผู้ชายที่ดูท่าทางไม่เป็นมิตรคนนี้มาก่อนแน่ๆ

“อาพิคงไม่รู้สินะว่าคุณทำตัวลับหลังยังไง”

“คุณเป็นอะไรกับคุณพิธาน”

“ผมเป็นอะไรไม่สำคัญ แต่สำคัญที่คู่หมั้นอย่างคุณทำตัวยังไงมากกว่า”

“ฉันทำอะไร”

“ผมถามจริงๆ เถอะนะคุณกนิษฐา คุณขาดเรื่องอย่างว่าไม่ได้เลยหรือไง ถึงได้แอบมาเอากับผู้ชายอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองก็หมั้นแล้ว”

“คุณพูดอะไร แล้วมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาฉันแบบนี้” กนิษฐาแหวกลับอย่างไม่พอใจทั้งที่ยังตั้งตัวไม่ติด เพราะไม่คิดว่าจู่ๆ ตัวเองจะโดนผู้ชายด่าทอด้วยถ้อยคำที่เจ็บแสบแบบนี้

“ก็สิทธิ์ของหลานชายคู่หมั้นคุณไง จำไว้นะคุณกนิษฐา ผมไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงมักง่ายอย่างคุณมาเป็นอาสะใภ้เด็ดขาด ผมจะทำทุกทางเพื่อกีดกันคุณออกจากชีวิตของอาพิ”

คำพูดเขามาดร้าย สายตาก็ฉายแววคุกคามออกมาอย่างชัดเจน ทำเอากนิษฐาทั้งงงทั้งหวาดหวั่น หากว่าเขาเป็นหลานของพิธานจริงๆ เขาก็น่าจะอายุน้อยกว่าเธอและก็ควรจะปฏิบัติกับเธออย่างให้เกียรติ ไม่ใช่มีท่าทีที่เป็นปฏิปักษ์เช่นนี้

“ฉันก็จะทำทุกทางเพื่อให้ได้แต่งงานกับคุณพิธาน และต่อไปในวันข้างหน้า ฉันต้องเป็นอาสะใภ้ของคุณ และมีสิทธิ์ทุกอย่างเหนือคุณ” กนิษฐาท้าทายกลับ ตาคู่สวยสบประสานกับตาคมดุของหนุ่มรุ่นน้องอย่างกล้าหาญ เพื่อกลบเกลื่อนความหวาดหวั่นของตัวเอง ซึ่งทันทีที่เธอพูดจบ ต้นแขนสองข้างก็ถูกมือใหญ่ตะครุบพร้อมกับกระชาก

“อย่าหวังเลย”

“ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย” กนิษฐาพยายามบิดแขนตัวเองออกและขู่เขา หากทว่าดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลยสักนิด

“ไม่ต้องกลัวไปหรอก ผมไม่ได้อยากแตะผู้หญิงสกปรกอย่างคุณสักนิด เลิกทำตัวแบบนี้ซะ ไม่อย่างนั้นผมนี่แหละจะทำให้อาพิเห็นธาตุแท้ของคุณ”

“ธาตุแท้แบบไหนเหรอคะ แบบนี้หรือเปล่า”

“โอ๊ย! ซี้ด” พิชญะร้องด้วยความเจ็บในครั้งแรก แต่ต่อมากลับมีเสียงบางอย่างที่มันไม่ใช่ความเจ็บ และร่างสูงก็ยืนนิ่งให้กัด จนกนิษฐาเป็นฝ่ายละปากออกไป