ปรารถนาราคะ

1

โครม!!!

เสียงดังลั่นจากหน้าบ้านในเช้าวันหยุดทำให้เจ้าของบ้านสาวรีบวิ่งมาชะเง้อคอดู สิ่งที่เห็นคือท้ายรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่พังรั้วสีขาวทะลุเข้ามาจอดอยู่ภายในบริเวณบ้านของพวกเธอ

“เสียงอะไรน่ะ” เกวลินวิ่งหน้าตื่นมาถามชมพูนุชที่ชะเง้อคอมองออกไปที่หน้าบ้าน

“รถที่ไหนก็ไม่รู้มาชนรั้วบ้านเรา” ชมพูนุชตอบแล้วเอาไม้กวาดวางพิงพนังบ้าน ก่อนจะรีบลงบันไดกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่หน้าบ้าน โดยมีเกวลินวิ่งตามไปติดๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้” เกวลินบ่นกับตัวเอง แล้วชะเง้อไปมองเห็นเจ้าของรถเปิดประตูลงมาพอดีจึงร้องถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณ”

“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มปิดประตูแล้วเดินมาหาสองสาว “ผมต้องขอโทษพวกคุณด้วยนะครับที่ขับรถประมาทไปหน่อย” แทนไทโค้งตัวแสดงการขอโทษสองสาวอย่างสำนึกผิด “เดี๋ยวผมจะรีบจัดการซ่อมแซมให้เสร็จ...แต่ว่าผมขอเอาของไปเก็บก่อนได้ไหมครับ”

สองสาวมองไปที่ท้ายกระบะรถก็เห็นข้าวของมากมายวางอยู่บนนั้น “คุณจะย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เหรอคะ” ชมพูนุชหมายถึงบ้านข้างๆ ที่คนเช่าเก่าย้ายออกไปนานร่วมอาทิตย์แล้ว

“ครับ”

“ดีเลยค่ะ ปล่อยให้เป็นบ้านร้างน่ากลัวออก” เกวลินลูบต้นแขนป้อยๆ เมื่อเพื่อนตีเบาๆ “ก็มันจริงนี่น่าดึกๆ มองมาที่บ้านหลังนี้ทีไรขนลุกทุกที”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ใช่คนขี้กลัว ยังไงผมขอตัวไปเอาของลงก่อนนะครับ จะได้รีบมาซ้อมรั้ว”

“วันหลังก็ได้ค่ะ คุณขนของมาเหนื่อยๆ ไหนจะต้องขนลงอีก ซ้อมพรุ่งนี้ก็ได้” ชมพูนุชท้วงอย่างเกรงใจ เพราะดูของหลังรถของชายหนุ่มแล้วมันก็เยอะเอาการอยู่ แม้มันจะไม่ได้มีของใหญ่ๆ อย่างโต๊ะตู้เตียงก็ตาม แต่ขนคนเดียวก็คงเหนื่อยเอาเรื่อง

“ใช่ค่ะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ คุณคงไม่ได้ไปทำงานหรอกมั้ง ใช่ไหมคะ” เกวลินเสริมอีกแรง

“เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะลุกมาซ่อมให้แต่เช้าเลย งั้นตอนนี้ผมขอตัวนะครับ”

สองสามมองตามร่างสูงที่เดินไปเปิดท้ายรถที่บุบยุบจากแรงกระแทก แล้วเกลินก็ใช้ไหล่กระแทกเพื่อเบาๆ “หล่อเนาะ ท่าทางนิสัยดีด้วย”

“เรื่องหล่อไม่เถียงนะ แต่นิสัยคงต้องดูกันยาวๆ ฉันไปกวาดบ้านต่อดีกว่า”

“รอฉันด้วย” เกวลินเดินเร็วตามชมพูนุชพลางเอี้ยวตัวกลับมา แล้วก็สบเข้ากับดวงตาคมของเพื่อนบ้านหนุ่มเข้าพอดี ชายหนุ่มส่งยิ้มมาให้เธอเลยยิ้มตอบกลับเล็กน้อยแล้วเดินก้มหน้าอมยิ้มเข้าบ้านไป

“คุณครับคุณ”

เสียงร้องเรียกดังมาจากด้านหลังทำให้ชมพูนุชที่หิ้วของพะรุงพะรังเอี้ยวตัวกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าคนที่เรียกนั้นเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่จึงหยุดเดินแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆ

“กำลังจะกลับบ้านเหรอครับ”

“ค่ะ”

“มารถอะไรครับ”

“สองแถวค่ะ”