“อย่ามาทำเป็นเล่นตัว ได้เวลาทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว” ไมก้าห์ตามไปนั่งคร่อมร่างบางที่ตอนนี้มือทั้งสองข้างของหญิงสาวถูกเขาตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียวแล้ว “นะ…หน้าที่บ้าบออะไรจะมาทำกันตอนนี้ คุณต้องการกาแฟเพิ่ม ปล่อยฉันสิเดี๋ยวจะไปชงให้ค่ะ” ไออุ่นพยายามพูดคุยอย่างใจเย็น ทั้งที่มาอีหรอบนี้หรือจะต้องการดื่มกาแฟ “ไม่ได้จะกินกาแฟ” “งั้นคุณจะเอาอะไร นี่มันดึกแล้ว จะใช้อะไรฉันก็รอพรุ่งนี้เซ่!” เธอตะโกนสุดเสียงดิ้นสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากการควบคุมของมือใหญ่ของไมก้าห์ได้ “หน้าที่กลางคืนก็ต้องทำกลางคืนสิ” ไม่พูดเปล่าไมก้าห์ยังก้มลงไปสูดกลิ่นสาวจากซอกคอหอมกรุ่นอย่างพอใจ แม้รูปร่างจะห่างไกลจากสเปกของเขาแต่กลิ่นเนื้อสาวนี้ถูกใจเขาอย่างประหลาด ดูท่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ดูจะถูกจริตเขามากกว่ากลิ่นฉุนๆ ของน้ำหอมยี่ห้อดัง “ไม่ ไม่ มันไม่ใช่แบบนี้” ไออุ่นที่ขนลุกซู่บอกเสียงสะอื้น แต่ไมก้าห์ไม่คิดจะสน ผู้หญิงที่ชอบทำตัวอ่อนประสบการณ์เรียกร้องความใจแบบนี้เขาเจอมาเยอะแล้ว ร้อยทั้งร้อยเครื่องร้อนเต็มที่พวกเธอเหล่านั้นก็กลายร่างเป็นแม่เสือสาวพราวสวาททั้งนั้น “แบบนี้แหละถูกต้องที่สุดแล้ว” ตอบเสียงอู้อี้ ก่อนจะลากไล้ปลายจมูกและริมฝีปากไปทั่วลำคอขาวผ่อง ก่อนจะไล้ขึ้นมายังแก้มใสที่…เปียกชื่นน้ำตา และนั่นทำให้ไมก้าห์ที่กำลังเมากับกลิ่นกายสาวถึงนิ่ง แล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้น “อย่ามาเรียกร้องความสนใจด้วยน้ำตา” เขาคำรามอย่างไม่สบอารมณ์ ให้ตาย เขาเกลียดที่สุดคือน้ำตาของผู้หญิง “ก็คุณกำลังจะข่มขื่นฉัน ฉันต้องดีใจหรือไง” ตะคอกกลับเสียงสะอื้น “ข่มขื่นเหรอ พูดให้ถูกมันคือหน้าที่ของเธอต่างหาก”

บทที่ 1 ตอนที่ 1 โจรสลัดมือสังหาร (1)

โจรสลัดมือสังหาร

ร่างที่ถูกลูกกระสุนจากอาวุธดำเมี่ยมไร้เสียงพุ่งเข้าใส่อย่างแม่นยำค่อยๆ ทรุดลงกับพื้น เลือดสีแดงที่ไหลทะลักออกจากช่องท้องเลอะเปื้อนกำแพงเป็นทาง แต่นั่นไม่ได้ทำให้มือสังหารรู้สึกสะทกสะท้าน เข้าใช้เท้าเหยียบซ้ำลงไปทีแผล ขณะที่มือก็ยังใช้อาวุธในมือจ่อแล้วกำลังจะถามอะไรบางอย่างออกไป

“กรี๊ดดด...อุ๊บ!”

เจ้าของเสียงยืนตัวแข็งทื่อดวงตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นรัวราวกับมีกลองนับสิบใบตีอยู่ในอกรีบยกมือขึ้นตะปบปากที่หลุดเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อบังเอิญเดินหลงเข้าบริเวณซอกตึกเปลี่ยวแล้วเห็นการฆาตรกรรม

เธอหวังจะไม่ให้มือสังหารนั้นรู้ตัว แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล ชายร่างสูงใหญ่ผมเผ้ายุ่งเหยิงหนวดเครารกรุงรังหันขวับมาทันที

“ใคร!”

น้ำเสียงกร้าวทรงพลังสบถถาม ร่างสูงใหญ่ผละจากเหยื่อที่ตอนนี้นอนชักกระตุกแล้วแน่นิ่งไป มาที่แขกไม่ได้รับเชิญ

และนั่นทำให้เจ้าของร่างบอบบางที่ยืนตัวสั่นงกๆ ฟันกระทบกันดังกึกๆ ได้เห็นใบหน้าของฆาตกรโหดชัดขึ้น ว่านอกจากหนวดเคราและผมเผ้าที่ดูไม่ได้แล้ว ตาขวาของไอ้ฆาตกรยังถูกปิดด้วยผ้าคาดตาดูคล้ายกับโจรสลัดยิ่งเพิ่มความน่ากลัวขึ้นไปอีกเท่าตัว

“มาทำอะไร!”

คนถูกถามสะดุ้งโหยงก้าวถอยหลังพลางส่ายศีรษะแทนคำตอบ เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ ออกไปได้ ลำคอมันแห้งผาดตีบตันไปหมด

น้ำตาที่รื่นขึ้นมาจากความกลัวไหลลงอาบแก้มและก่อนที่ตัวเธอจะโดนฆาตกรรมเป็นรายต่อไป หญิงสาวพยายามตั้งสติแล้วหมุนตัววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองว่าเจ้าฆาตรกรโหดคนนั้นได้ตามมาหรือไม่

ไออุ่นวิ่งมายืนหายใจหอบตัวโยนมองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลังพลางเช็ดน้ำตาด้วยมือที่สั่นเทาอยู่หน้าคาบาเรต์โชว์ ที่เธอและเพื่อนๆ เพิ่งดูโชว์จบไปได้ไม่นาน แต่ด้วยวันนี้ทั้งพรีเซนงานและทำกิจกรรมตามตารางกิจกรรมของทางบริษัทที่จัดเที่ยวพร้อมกับการสัมนานอกสถานที่ประจำปีมันก็ทำให้เธอเหนื่อยจนไม่อยากไปต่อ อยากกลับไปทิ้งตัวลงนอนแผ่หราอยู่บนที่นอนนุ่มๆ มากกว่า

ดังนั้นหลังจากดูคาบาเร่ย์โชว์จบเธอกับเพื่อนๆ ที่ยังจะเที่ยวต่อจึงแยกกัน และไม่น่าเชื่อว่ามีเธอคนเดียวเท่านั้นที่อยากจะกลับไปนอน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะมั่นใจว่าตัวเองจำทางกลับโรงแรมที่พักได้ ทว่าไม่รู้เพราะเหนื่อยหรือง่วงจัด ความมั่นใจที่มีไม่ได้ช่วยอะไรเลย

…เธอหลงทาง ยิ่งเดินก็ยิ่งเปลี่ยวและ…เจอดีเข้าจนได้

“เอาไงดีล่ะทีนี้”

หญิงสาวที่สติมาแต่ปัญญายังไม่ค่อยเกิดเท่าไหร่ยืนเกาหัวแกรกๆ หันซ้ายหันขวา ก่อนจะวกกลับมาก้มดูนาฬิกาข้อมือ เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว จะเอาไงดี ให้กลับโรงแรมคนเดียวตอนนี้เธอคงไม่เอา โทร.ให้ใครสักคนมารับดีกว่า อย่างน้อยเดินเที่ยวก็คงดีกว่าถูกฆ่าหมกซอกตึก

ว่าแล้วก็ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมายังไม่ทันจะได้กดต่อสายหางตาก็เหลือบไปเห็นฝรั่งร่างสูงสองคนที่เดินเด่นมาแต่ไกลๆ ‘โจรสลัดมือสังหาร’ เอาฉายานี้ไปเพราะมันเหมาะกับเฮียมาก

อ่านต่อ