ผมชื่อมนัชเป็นตำรวจที่ “เอาการ เอางาน”
ผมชื่อมนัชเป็นตำรวจที่ “เอาการ เอางาน”
“สวัสดีค่ะคุณตำรวจ” สุชาดายกมือไหว้ชายหนุ่มในเครื่องแบบตามมารยาท
“สวัสดีค่ะน้องส้ม พี่ซื้อเค้กใบเตยมาฝาก” มนัชยิ้มร่ามาแต่ไกลแต่รอยยิ้มก็แห้งลงเมื่ออีกฝ่ายดูไม่ยินดีเท่าใดนัก
“อ้าว ! คุณมนัช มาทำอะไรเหรอคะ” นันทิชาทักทาย
“มาทำธุระให้ไอ้ธีร์ครับแล้วก็ซื้อเค้กมาฝากน้องส้มด้วย”
“ส้มกลับได้เลย เดี๋ยวพี่ดูให้เอง”
“ขอบคุณค่ะพี่นัน” สุชาดาลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินออกไปทันที
“นี่ของส้มรึเปล่า” นันทิชาถามลูกน้อง
“เอ่อ … คือ” สาวน้อยไม่รู้จะตอบยังไงเพราะการที่คนแปลกหน้าตั้งใจซื้อของมาฝากไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ
“เค้กใบเตยครับผมซื้อมาฝากน้องส้ม”
“ขอบคุณค่ะ” สุชาดารับถุงสีหวานมาถือแล้วรีบเดินจ้ำให้เร็วที่สุด
มนัช มีเพียร อายุสามสิบสามปี ความฝันเดียวของเขาก็คืออยากเป็นตำรวจ เมื่อถึงเกณฑ์เข้าเรียนมนัชก็จากบ้านเกิดไปกินนอนที่โรงเรียนประจำ ด้วยความแน่แน่วชายหนุ่มจึงได้เป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ตามที่ตั้งใจ
หน้าตาของมนัชคมเข้ม รูปร่างสูงล่ำตามมาตรฐานคนในเครื่องแบบ เมื่อออกกำลังกายเป็นประจำกล้ามเนื้อที่ล่ำอยู่แล้วก็ยิ่งได้รูปสมส่วน
จึงไม่แปลกที่มนัชจะเนื้อหอมเป็นที่ถูกตาต้องใจของสาวๆ แม้กระทั่งหนุ่มๆ
“คุณธีร์เขามีธุระอะไรเหรอคะคุณมนัช จันทร์ไปหาเมื่อวาน นี่ก็น่าจะลงเครื่องแล้ว”
“มันจะเซอร์ไพรส์เมีย … สองคนนั้นหมั้นกันแล้ว ผมไม่ได้ใช้คำผิดนะครับ” มนัชรีบอธิบายเพราะการไปเรียกผู้หญิงอื่นว่าเมียไม่ใช่เรื่องเหมาะสมถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง
“หมั้น ! คุณพระ ไปวันเดียวได้เป็นคู่หมั้นคุณหมอซะแล้วแสงจันทร์” นันทิชาตกใจและดีใจไปพร้อมๆ กัน
“ไอ้ธีร์มันถอยรถเครื่องให้เมียครับ ผมเลยเอามาส่ง”
“ให้ร้านเอามาก็ได้นี่คะ”
“อ่า … เอ่อ” คุณตำรวจไม่รู้จะบอกยังไงว่าอยากหาเหตุมาที่นี่ให้บ่อยที่สุด
“อ้อ ! เข้าใจแล้วค่ะ มาจีบส้มสินะ” นันทิชาเห็นมนัชมองไปทางที่ลูกน้องเดินไปอยู่บ่อยๆ
นันทิชาก็เพิ่งเอะใจเพราะสุชาดาเดินเข้าไปในโรงแรมทั้งที่เลิกงานแล้ว สงสัยจะไปคุยกับแม่บ้านมั้ง
“ผมเคยถามน้องจันทร์แล้วแต่ขอถามคุณนันอีกทีเพื่อความชัวร์ น้องส้มยังไม่มีแฟนใช่ไหมครับ”
“เท่าที่นันเห็นก็ไม่มีนะคะแต่ถ้าจันทร์บอกว่าไม่มีก็เชื่อได้เลยเพราะสองคนนี้สนิทกันแล้วจันทร์ก็ไม่ใช่คนพูดปด”
“ครับ” คุณตำรวจรับคำแบบหงอยๆ ถึงอีกฝ่ายจะไม่มีแฟนแต่ก็ดูไม่มีความหวังเลยเพราะเธอไม่เปิดโอกาสสักนิด
“มีเรื่องนึงที่นันพอจะช่วยได้นะคะ”
“เรื่องไหนครับคุณนัน”
“เล็กน้อยมากค่ะแต่น่าจะมีประโยชน์”
“จะน้อยนิดแค่ไหนก็ช่วยผมเถอะครับ ผมอยากให้น้องส้มสนใจผมบ้าง”
“คือ … เอ่อ ส้มไม่ชอบใบเตยค่ะ ยิ่งกลิ่นใบเตยสดๆ คือเกลียดเข้าไส้เลย ได้กลิ่นแล้วส้มมันเวียนหัวน่ะค่ะ”
“เวร ! ขอโทษครับผมไม่ได้ว่าคุณนันนะครับแค่อุทานเฉยๆ” มนัชหงอยหนักกว่าเดิม ซื้อของมาฝากแต่ดันเป็นของที่เธอเกลียด
“ไม่เป็นไรค่ะ นันเข้าใจ”
“ที่จริงผมอาสาไปรับน้องจันทร์แต่เจ้าตัวเกรงใจจะว่ารถมาเอง” มนัชชวนเปลี่ยนเรื่องเพื่อลดความช้ำใจ ป่านนี้เธอเอาโยนทิ้งถังขยะไปแล้วมั้ง เค้กก็ไม่ใช่รสที่ชอบแถมคนที่ให้ยังเหม็นขี้หน้าอีก
“จันทร์ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ขี้เกรงใจ”
“ผมดีใจกับน้องแล้วก็เพื่อนมากๆ เลยครับ”
“สักวันคุณมนัชก็เจอคนที่ใช่ค่ะ” นันทิชาได้แต่ให้กำลังใจ เรื่องรักชอบใครจะไปบังคับได้ถึงจะเป็นหัวหน้าก็ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายแต่ฉันก็อยากให้ลูกน้องลองเปิดใจดู
“ขอโทษนะครับ ผมขอไปรับสายก่อน” มนัชรับสายเรียกเข้าแล้วเดินไปด้านหน้าโรงแรม
“ขอบคุณนะคะ” แสงจันทร์จ่ายเงินให้คนขับเมื่อเดินผ่านลานจอดรถก็ใจคอไม่ดีเพราะเห็นรถตำรวจจอดอยู่
“สวัสดีค่ะพี่มนัช ที่โรงแรมมีเรื่องเหรอคะ” ยิ่งเห็นมนัชแสงจันทร์ก็ยิ่งตกใจ
“เปล่าครับ พี่มาส่งของ”
“ส่งของ” แสงจันทร์ยิ่งงงไปกันใหญ่ ส่งของไม่ใช่หน้าที่ของตำรวจไม่ใช่เหรอ
“นี่ครับ มีคนฝากมาให้” มนัชยื่นดอกไม้ช่อโตให้แสงจันทร์
“ของหนูเหรอคะ ใครให้คะ”
“ลองอ่านการ์ดดูสิครับ”
“หวังว่าจะชอบของขวัญปีใหม่นะครับ … ที่รักของหนู” กระดาษสีชมพูเขียนไว้สั้นๆ แค่นั้น
“พี่ธีร์เหรอคะ” แสงจันทร์ถามแบบไม่แน่ใจ
“ใช่ครับ เดี๋ยวพี่พาไปดู”
“อ้าว ! แล้วดอกไม้นี่ไม่ใช่ของขวัญเหรอคะ” แสงจันทร์งงหนักขึ้นเรื่อยๆ มาถึงที่ทำงานแต่เจอเรื่องให้ประหลาดใจเต็มไปหมด
“ก็ใช่ครับแต่ก็มีอีก”
“ไปเถอะ คุณตำรวจเขามารอแกนานแล้ว” สุชาดาโผล่มาจากด้านหลัง เมื่อกี้เพื่อนบอกว่ากำลังจะถึงเลยมาดักรอ
“ไอ้บ้า ! ตกใจหมดไม่กลับบ้านรึไง”
“ก็รอเจอแกก่อนนี่ไง”
“รอเจอฉันหรือรอของฝากจ๊ะ”
“ก็ทั้งสองอย่างแหละน่า” สุชาดาทำหน้ายู่เพราะหมั่นไส้ที่เพื่อนรู้ทัน ก็โดนัทเจ้าดังน่ะสิฉันติดใจนักเพื่อนไปกรุงเทพทีไรต้องฝากซื้อตลอด
“นี่ครับ” มนัชพาแสงจันทร์มาที่ลานจอดรถแล้วส่งกุญแจให้หนึ่งดอก
“ของหนูเหรอคะ” สาวน้อยมองมอเตอร์ไซค์ใหม่เอี่ยมด้วยความตกใจ
“ใช่ครับ ไอ้ธีร์มันฝากพี่จัดการ น้องจันทร์ชอบสีนี้ไหมอยากได้รุ่นอื่นรึเปล่า”
“ชอบค่ะ ชอบๆ” ฉันรีบตอบ
“งั้นพี่ให้น้องจันทร์ดูก่อน พี่จะไปทำงานแล้วแต่ขอไปลาน้องส้มแปบนึง”
“ค่ะๆ” ฉันรับคำแล้วมองเจ้าสองล้อแบบไม่อยากเชื่อสายตา คนมีเงินเหมือนมีเวทมนตร์เลยเนอะ เสกของได้ตามใจนึก
แสงจันทร์เดินไปรอบๆ มองจนทั่วก็ไม่พบตำหนิแม้แต่จุดเดียว
“พี่ตรวจดูหมดแล้ว ระบบไฟ น้ำมัน เบรก รอยขีดข่วน ไม่มีปัญหาเลยแต่ถ้าเจอโทรหาพี่ได้นะ” มนัชเดินกลับมาพร้อมรอยยิ้มเพราะได้คุยกับสาวน้อยแสนน่ารัก แม้เธอจะพูดคุยตามมารยาทถามคำตอบคำแต่ได้เท่านี้ก็ดีใจแล้ว
“ขอบคุณพี่มนัชมากนะคะ หนูเกรงใจมากเลยทำให้พี่เสียเวลา”
“ไม่เป็นไรครับแค่นี้เอง พี่ขอตัวก่อนนะ”
“สวัสดีค่ะพี่มนัช” แสงจันทร์ไหว้คุณตำรวจหล่อล่ำแล้วรีบโทรไปหาเซบาสเตียน
“โอ๊ย ! หนูก็รักพี่ธีร์ค่ะ มันอะไร ยังไง ไหนเล่าสิ” แม้จะเลยเวลาเลิกงานแล้วแต่สุชาดาก็ยังปักหลักไม่ไปไหนเพราะอยากรู้ว่าเพื่อนสนิทไปทำอะไรที่กรุงเทพแต่บทสนทนาที่แอบฟังอย่างตั้งใจก็ทำให้ตกใจจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ก็ตามที่พูดไง ต้องให้แปลอีกเหรอ”
“แหวนอะไร !” สุชาดาเห็นแหวนเพชรวิบวับบนนิ้วมือก็ยิ่งตาโตเข้าไปใหญ่
“แหวนหมั้นน่ะ” แสงจันทร์ตอบ
“หมั้น !” สุชาดาทวนคำแล้วอ้าปากค้าง
“อืม … หมั้นแล้วค่อยแต่งทีหลัง”
“กรี๊ดดดดดดด … ขอโทษค่ะ จิ้งจกน่ะค่ะ จิ้งจกตกใส่” สุชาดากรีดร้องด้วยความอิจฉาแล้วก็รีบขอโทษเพราะลูกค้ารอบๆ ตกใจกับเสียงแปดหลอด
“ตอนแรกแกไม่สนใจเขาเลยไม่ใช่เหรอ”
“ก็เขาดีกับฉัน รักฉัน หลงฉันเหมือนฉันสวยประหนึ่งนางงามจักรวาล ใครจะใจแข็งอยู่ได้”
“โอ๊ยๆๆ อิจฉาๆๆๆ นั่นหมอธีร์เลยนะจันทร์ โปรไฟล์ดี ชาติตระกูลเริ่ด หน้าตายิ่งเริ่ด”
“ฉันก็ยังไม่เชื่อเลยส้ม ว่าจะโชคดีขนาดนี้”
“นี่ถ้ายัยอ้อมรู้นะ กรี๊ดลั่นเกาะแน่ๆ” แสงจันทร์พอจะนึกหน้าของอมราออกว่าจะอึ้งแค่ไหนเพราะยัยนั่นปลื้มคุณหมอฟันเอามากๆ แต่เสียใจนะจ๊ะ
เขาเป็นของฉันแล้ว
“ดีใจด้วยนะจันทร์ วี้ดดดด แกทำบุญด้วยอะไรเนี่ย” สุชาดาดูจะตื่นเต้นยิ่งกว่าแสงจันทร์เสียอีก
จะเรียกว่าบุญพาวาสนาส่งพรหมลิขิตหรืออะไรก็ตามแต่ สุชาดาคิดว่ามันสมควรที่สุดในสิ่งที่เพื่อนสนิทได้รับ แสงจันทร์เป็นคนจิตใจดีพูดดีไม่เคยว่าร้ายใครแถมชีวิตก็อาภัพเสียพ่อแม่ไปพร้อมกัน
“ขอบใจแกมากนะส้ม ฉันดีใจกว่าเดิมอีกที่เห็นแกดีใจขนาดนี้”
“ทำไมล่ะ ฉันก็ต้องดีใจสิ”
“ไม่ช้าไม่นานฉันก็คงต้องเลิกทำงานที่นี่ ไม่ด้วยเรื่องลูกก็เรื่องงานของพี่ธีร์”
“แล้วยังไงเหรอ” สุชาดาไม่เข้าใจ
“แกก็ต้องอยู่คนเดียวสิ นี่ยัยอ้อมก็ไปติดใจฝรั่งหัวทองอีก ตกกระไดพลอยโจนเพื่อนสนิทสองคนแต่งงานพร้อมกันแกคงเหงาน่าดู”
“เหงาอะไร ถ้าแกสองคนไปฉันได้เลื่อนตำแหน่งแน่นอนแล้วพี่นันก็ต้องรับเด็กใหม่ ทีนี้ฉันก็ได้เชิดใส่พวกหน้าอ่อน”
“โอ๊ย ! จ้า แม่คุณแม่คนคิดบวกเหลือเกิน แกรีบกลับบ้านเปล่า”
“รีบแล้วจะมาดักรอไหม เข้าไปข้างในกัน”
“ถุงไรอ่ะ” แสงจันทร์ถาม
“เค้กน่ะ” สุชาดาตอบแล้วทำหน้าเบ้
“ลูกค้าให้เหรอ”
“หึ เขาให้” สาวน้อยทำปากคว่ำกว่าเดิมถึงแม้เพื่อนไม่เอ่ยชื่อแต่ท่าทางก็ทำให้แสงจันทร์เข้าใจว่าใครเป็นคนให้ของชิ้นนี้
“แกจะไปรังเกียจรังงอนอะไรเขาหนักหนาวะ”
“คนเจ้าชู้มาจีบก็ควรออกห่างไหม ถ้าประวัติดีแบบพี่ธีร์หรือพี่ป๊อกจะไม่เล่นตัวเลย แล้วมาคะขาจ๊ะจ๋าใส่ยิ่งทำให้ขนลุก”
“ก็เขาพูดแบบนั้นเป็นปกติแกจะขนลุกทำไม”
“เขาพูดคะขากับฉันคนเดียว”
“เพราะแกเป็นคนพิเศษไง”
“ดูแกเชียร์เขาจังเลยนะจันทร์”
“อยากให้แกลองเปิดใจดู เขาเป็นตำรวจนะไม่ทำลายอนาคตตัวเองหรอก ลองไปกินข้าวกับเขาก็ไม่เห็นเสียหาย”
“เป็นตำรวจแล้วก็เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนายหัวมาโนชไม่มีอะไรน่ากลัวเลยเนอะ ลูกเป็นตำรวจพ่อเป็นมาเฟียคุมเกาะ น่าคบน่าไปไหนด้วยสุดๆ”
“โอเค … ตามใจแกแล้วกัน” แสงจันทร์จนใจที่จะบังคับใจเพื่อน
“เชิญจ้ะ ตามสบายนะ” กอบสุขบอกด้วยเสียงสั่นๆ เพราะดำรงไม่ได้มาคนเดียวแต่พาเพื่อนมาอีกสองคน “คุณกอบจำเรื่องที่เคยบอกผมได้ไหมครับ” ดำรงถาม “จำได้จ้ะ เรื่องนั้นใช่ไหม” “คุณกอบต้องพูดให้ชัดเจนนะครับ กระซิบบอกผมคนเดียวก็ได้เพราะทุกอย่างจะเกิดขึ้นเพียงทางเดียวเท่านั้นคือคุณกอบยินยอม” “ฉันอยาก xxx” กอบสุขสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเชิดหน้าบอกอย่างมั่นใจ เธอต้องการมันและไม่ใช่เรื่องผิดบาปใดๆ ที่ผู้หญิงอยากทำแบบนี้ หากมันไม่เดือดร้อนใคร ทำไมจะทำไม่ได้ เพื่อนๆ ของดำรงไม่รีรอเมื่อคนชวนมาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
♡ แรกๆ ก็เอ็นดู หลังๆ ก็อยากให้ดูเอ็น ♡ บางส่วนจากนิยาย: กิตตินอนมองเอมิลี่แต่งตัวอย่างเพลิดเพลินแล้วความคิดซุกซนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากให้เธอใส่เสื้อผ้าเลยให้ตายสิ อยากถอดเสื้อจัง อยากถอดกางเกงด้วย ชุดชั้นในก็ไม่ต้องใส่หรอกบดบังของสวยๆ ทำไม “แล้วพี่โก้ไม่แต่งตัวเหรอคะ” “แต่ง … แต่งครับ รอเดี๋ยวเดียวนะ” กิตติต้องหยุดความคิดฟุ้งซ่านลงก่อน “พี่โก้ไม่อยากไปใช่ไหมคะ” เอมิลี่เดินกลับไปหาคนที่ยังไม่ลงจากเตียง “อยากครับ ไปสิไปกันเลย พี่แต่งตัวอึดใจเดียวก็เสร็จแล้ว” “ไม่จริงหรอกค่ะ ทำอยู่ตั้งนานกว่าพี่โก้จะเสร็จ” คำเตือน: มีการสูญเสีย มีเหตุการณ์สะเทือนใจ
อวิ๋นหลาน นักฆ่าอันดับหนึ่งแห่งศตวรรษที่ 25 ได้ข้ามภพและเกิดใหม่ในร่างของหญิงสาวผู้ไร้ประโยชน์ซึ่งมีชื่อเดียวกันในจวนเทพเจ้าแห่งสงคราม รากวิญญาณถูกทำลายไป? บำเพ็ญวิชาไม่ได้? คู่หมั้นถอนหมั้น? ทุกคนหัวเราะเยาะนาง? การควบคุมอสูร ยาพิษ ยาลูกกลอนปีศาจ อาวุธลับ...นางจัดการได้อย่างสบายๆ อดีตผู้ไร้ค่า แต่บัดนี้มาแก้แค้นชาาเจ้าชู้ เอาคืนทุกคนที่รังแกตนเอง ได้ประสบความสำเร็จ และขึ้นไปสู่จุดสูงสุด ผู้แข็งแกร่งอย่าคิดจะทำอะไรตามใจ ผู้อ่อนแออย่าท้อแท้ กล้ามารุกรานข้า งั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนก็แล้วกัน เขาเป็นจ้าวแห่งอาณาจักรปีศาจ ชอบเอาใจนาง นางฆ่าคน เขาช่วยปิดปาก นางทำลายศพ เขาช่วยกำจัดหลักฐาน เขายอมทำทุกอย่างเพื่อนาง ชีวิตนี้ยอมร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ทอดทิ้งกัน
เดิมทีนางเป็นทายาทของตระกูลแพทย์เทพ แต่จู่ๆ นางก็กลายเป็นบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีที่พ่อไม่สนใจใยดีและแม่ก็เสียชีวิตตั้งแต่ยังนางยังเด็ก ในวันที่นางย้อนยุค นางถูกใส่ร้ายว่าเป็นผู้ร้ายตัวจริงที่สังหารฮูหยินจวนโหว นางพยายามพลิกผัน พลิกสถานการณ์ และพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนาง นางคิดว่าภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นจบลงแล้ว แต่นางไม่รู้ว่าสิ่งที่นางจะต้องเผชิญคือเหวอันไม่มีที่สิ้นสุด เป็นถึงบุตรีของภรรยาเอกจากจวนเสนาบดีกลับมีอันตรายอยู้รอบตัวมากมาย ทุกคนก็รังแกนางได้ พ่อไม่สนใจนางจะเป็นหรือจะตาย แม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่สนุกกับการทรมานนาง คู่หมั้นชั่วร้ายของนางอยากจะใช้นางเป็นประโยชน์เพื่อขึ้นไปที่สูง และแม้แต่น้องชายแท้ๆ ของนางยังทรยศนาง นางจึงเริ่มต่อสู้กับคนเจ้าเล่ห์ ข่มเหงแม่เลี้ยงของนาง และดูแลน้องชายและน้องสาวของนาง ดังนั้นนางวางแผนที่จะเล่นงานผู้ชายชั่ว เอาคืนแม่เลี้ยง และแก้แค้นน้องๆ ระหว่างที่นางแก้แค้นนั้น นางมีชีวิตที่มีความสุข แต่กลับไม่รู้ว่าไปยั่วยุคนใหญคนหนึ่งเข้าเมื่อไร เมื่อนางจะทำเรื่องไม่ดีหรือฆ่าคน เขาก็ช่วยนางหมด ในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่ถามออกมาว่า "ท่าน แม้ว่าข้าจะทำลายโลกที่ไม่มความยุติธรรมนี้ ท่านก็จะช่วยข้าเช่นกันหรือ" เขาทำหน้าใจเย็น "ตราบใดที่เจ้าอยู่เคียงข้างข้า แม้ว่าจะเป็นโลกใบนี้ ข้าก็สามารถให้เจ้าได้"
เมื่อเธอโดนนอกใจจากคนที่รัก จึงหนีไปเริ่มต้อนชีวิตใหม่ที่ดูไบ และเธอก็ได้เจอกับหนุ่มอาหรับสุดแซ่บ ที่มายั่วยวนหลอกล่อให้เธอมีเซ็กส์ที่เร่าร้อนกับเขา และเขายังต้องการให้เธอท้องลูกของเขาอีก.... เรื่องย่อ.... “คุณอัสลาน… คุณออกไปห่างๆฉันหน่อยได้ไหม…ห้องครัวนี่มันก็กว้างมากเลยนะคุณ ทำไมคุณต้องมาใกล้ฉันขนาดนี้ด้วย…” “ก็ผมอยากจะดูว่าคุณใส่ยาเสน่ห์อะไรลงไปในอาหารหรือเปล่า เพราะช่วงนี้ผมรู้สึกโหยหาคุณตลอดเลย…” “ใครจะบ้ามาใส่ยาเสน่ห์ให้คุณกินล่ะ แค่นี้ฉันก็แทบไม่ได้นอนแล้ว… ขืนใส่ยาเสน่ห์ให้คุณกิน ฉันไม่นอนแกผ้าให้คุณเอาทั้งวันเลยเหรอ…” “หึๆ…ก็คุณมันน่ามั่นเขี้ยวนิ จะจับจะตบตรงไหนก็แน่นไปหมดเลย…แถมกลิ่นตัวก็หอมไปยันหอยเลย…อืม…พูดไปแล้วขอผมดมให้ชื่นใจหน่อยสิ วันนี้ทำงานมาโคตรเหนื่อยเลย…” “อื้อ…คุณจะทำอะไรน่ะคุณฮัสลาน นี่มันในห้องครัวนะคุณ…เดี๋ยวพวกแม่บ้านเดินเข้ามาจะทำยังไงคะ…ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ จะมาดมอะไรตรงนี้” “ก็ผมอยากดมตอนนี้ไงคุณ…เห็นหน้าคุณแล้วผมก็รู้สึกเสี้ยนจนทนไม่ไหวแล้วเนี่ย…ขอผมดมให้ชื่นใจหน่อยเถอะ” “อ้ะ….คุณอัสลาน….อื้อ….ทำไมคุณมันหื่นแบบนี้เนี่ย….เอามือของคุณออกไปนะ เดี๋ยวคนมาเห็น….อ้ะ…ซี๊ด…อ่าส์….” อัสลาน ราเชด บรูฮัมนี อายุ 37 ปี “อัสลาน...” หนุ่มนักธุรกิจชาวอาหรับที่หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรในนิยาย แต่ต้องมาคัดสรรหาเมียเพื่อจะมีลูกสืบทอดวงตระกูลตามคำสั่งของพ่อแม่ ทำให้เขานั้นเลี่ยงไม่ได้กับการที่จะหาเมียสักคนมารับหน้าที่นี้ แต่เขาดันไปถูกใจแม่สาวไทยใจแข็งเข้านี่สิ ไม่ว่าเขาจะเสนออะไรไปเธอก็ไม่ยอมที่จะมาเป็นเมียของเขาเลย เพียงเพราะว่าเขานั้นแก่กว่าเธอไม่กี่ปีเท่านั้น ทำให้เขาต้องใช้เล่ห์กลหลอกล่อเธอให้มาทำงานกับเขา ก่อนจะค่อยๆอ่อยแล้วก็รุกจัดการตะครุบเหยื่ออย่างเธอให้กลายมาเป็นนกน้อยในกรงทองของเขา…. มารียา เวทติวัตร อายุ 27 ปี “มีน มารียา…” สาวไทยหน้าคมที่มีหุ่นอวบอัดเป็นที่ยั่วน้ำลายของพวกหนุ่มนั้น กลับไม่ประสบความสำเร็จเรื่องความรักเอาซะเลย เธอจึงหนีจากความเสียใจแล้วมาหางานทำอยู่ที่ดูไบ...เพื่อจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ และเธอก็ได้เจอกับเจ้านายขี้อ่อย ขี้ยั่ว ที่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรหรือไปไหน เขาก็มักจะมายั่วน้ำลายทำให้หัวใจที่บอบช้ำของเธอนั้นปั่นป่วนอยู่เสมอ จนเธอถลำตัวมีอะไรกับเขาอย่างห้ามใจไม่อยู่ และเธอก็ได้รู้ว่าเขานั้นเป็นผู้ชายแก่ที่หื่นสุดๆเลย…แต่จะหื่นแค่ไหนต้องไปตามอ่านในนิยายนะคะ
ซ่งชิงเหอโดนหักหลังและกลายเป็นฆาตกรในสายตาคนอื่น เธอจึงหย่ากับสีจั้นถิง สามีของเธอ และเดินทางออกจากเมืองหวยไปด้วยความเกลียดชัง หกปีต่อมา เธอหวนกลับมาราวกับนกฟีนิกซ์พร้อมกับคู่แข่งของสามีเก่าเธอ เธอเติบโตขึ้นกลายเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เธอสาบานกับตัวเองว่าจะทำให้ทุกคนต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับเธอ เธอยอมร่วมมือกับเขาเพียงเพื่อแก้แค้น โดยไม่รู้เลยว่าเธอตกเป็นเหยื่อของเขาไปแล้ว ในเกมแห่งความรักและความปรารถนา ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วผู้ชนะที่แท้จริงจะเป็นใคร
นางแบบสาวไทยที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาโดยตลอด...จนวันหนึ่งได้พบกับเขา เขาที่เป็นพี่ชายสามีของน้องนางแบบที่เคยทำงานด้วยกัน ชีวิตของเธอก็ได้เปลี่ยนไป เพราะนอกจากถูกเขากวนใจแล้ว..เธอยังถูกเขากวนตัวอีกด้วย
จางหยู่เสวียน เดิมทีเป็นสตรีปากร้ายและถูกผีพนันเข้าสิงจนไม่ใส่ใจลูกและสามีที่เกิดอุบัติเหตุจนพิการไป สตรีนางนั้นก็เริ่มทอดทิ้งสามีแล้วเลือกที่จะทอดสะพานให้บัณฑิตหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง จนทำให้ภรรยาของเขาเกิดความหึงหวงผลักนางตกน้ำจนพบจุดจบที่น่าอดสู ทว่าเมื่อจางหยู่เสวียน นักฆ่าสาว เจ้าของรหัสหมายเลข 13 ในองค์กรนักฆ่าระดับโลกมีเหตุให้ถูกฆ่าตาย เนื่องจากไม่ยอมสังหารคนดี เธอจึงได้รับโอกาสใหม่จากสวรรค์เพื่อตอบแทนความดีครั้งนี้ในการมาเกิดใหม่ในร่างคนอื่นในยุคจีนโบราณ ทว่าเจ้าของร่างเดิมนั้นทำตัวเหลวแหลก ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของครอบครัว จนถึงขนาดคิดขายลูกกิน นักฆ่าสาวที่ข้ามเวลามาจากอนาคตจึงต้องทำทุกทางเพื่อแก้ไขเรื่องราวที่ยุ่งเหยิงนี้ ก่อนที่จะมีจุดจบเลวร้ายไม่ต่างไปจากเจ้าของร่างเดิม ชีวิตใหม่ครั้งนี้ นางจะใช้มันอย่างดีเพื่อดูแลครอบครัวนี้ให้มีความสุข และลบแผลใจแย่ๆ ให้หมดไปจากทุกคนในครอบครัว "ท่านแม่จะทิ้งเราเหรอ!" ไม่รู้เด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นกันอยู่ด้านนอกเข้ามาได้ยินที่ประโยคไหน เข้าใจว่าผู้เป็นแม่จะออกไปและไม่กลับมาอีก สองพี่น้องกอดหมับที่ขามารดาคนละข้าง ทิ้งน้ำหนักลงพื้นเต็มที่ หากจะไปพวกเขาจะเกาะหนึบนางไปเช่นนี้ "ท่านแม่อย่าทิ้งข้าเลยนะเจ้า" ซ่งอวี้หลานร้องไห้โฮ น้ำตาทะลักออกจนชายชุดนางชุ่มในเวลาไม่กี่พริบตา ทางด้านซ่งหยวนหมิงก็รู้สึกว่าจะแพ้ไม่ได้ เลยกลั้นใจบีบน้ำตาจนหน้าแดง เห็นลูกทุ่มเทช่วยเขาขนาดนี้ ซ่งอี้หนานก็คุกเข่าลง ประคองมือนางไว้ไม่ปล่อย ใบหน้าคมคายจากมุมมองที่สูงกว่า ทำให้เขาดูคล้ายสุนัขตัวโต "ข้า เอ่อ" จางหยู่เสวียนพูดไม่ออก
© 2018-now MeghaBook
บนสุด