ร้ายไม่เคยรัก

หวาน หรือพลอยหวาน กำลังหั่นผักคะน้าด้วยความตั้งใจ กระทั่งได้ยินเสียงเครื่องยนต์คุ้นหูแล่นเข้ามา มือที่กร้านเพราะงานชะงัก ระหว่างนั้นลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้านเดินมาเบียดเธอแรงๆ หญิงสาวรีบถอยห่าง

“ไม่ต้องมามอง พี่ชายฉันมาแล้วรีบระริกระรี้ไปรับอย่างเคยสิ มานี่ฉันจะทำเอง”

พลอยหวานมองคนที่เคยเป็นเพื่อน อยากบอกว่าเธอไม่ได้อยากไปเอาใจพี่ชายเพื่อน แต่น้ำท่วมปาก เธอต้องหันหน้าออกจากห้องครัว และนั่นทำให้ขวัญนิภาหรือควีน หญิงสาววัยเดียวกันราวีด้วยคำพูดไม่เลิก

“เธอคนมารยา คนน่ารังเกียจ ฉันจะรอวันที่เธอได้รับผลกรรมที่ทำ”

“ไปเถอะหนูหวานครามจะโมโหเธออีก ฉันไม่อยากหูอื้อไปกับเสียงเขา”

“แม่แพนคะเห็นดีเห็นงามกับมันทำไม หล่อนมันชอบเรียกร้องความสนใจ เราเลยต้องพลอยหูอื้อ บ้าจริงๆ”

น้าแพนคือน้า คือแม่ ของขวัญนิภาซึ่งดูแลในบ้าน และเดินมาลูบไหล่เธอให้ใจเย็น เหมือนฝ่ายนั้นจะเลิกพูดได้ พลอยหวานล้างมือที่ซุ้มเฟื่องฟ้าอีกครั้ง มองสวนกว้างที่วันนี้ลุกขึ้นเก็บกวาดตั้งแต่ตีห้าก็รู้สึกเหนื่อย แต่จะให้หยุดทำคงไม่ได้ ป่วย ไข้ ฝนตก ฟ้าร้อง เธอก็ต้องทำต่อไป

“คุณคะคุณครามเรียกหารีบหน่อย”

เด็กเดินเข้ามาบอก แสดงกริยาไม่น่ามองอย่างเคย จากนั้นรีบเดินจากไป พลอยหวานเร่งฝีเท้าในรองเท้าแตะเดินไปที่ตึกใหญ่

คีตะคราม ลายประดับมุก คือชายหนุ่มวัย 33 ปี เขามีบริษัทประดับมุกฟาร์ม ซึ่งพันธมิตรทางธุรกิจครอบคลุมในเขตภาคกลางตอนบน ธุรกิจอื่นๆ ของเขาก็มีเช่นกัน เขาเติบโตในครอบครัวซึ่งฐานะร่ำรวย สืบทอดมาจากรุ่นปู่ย่าตายาย เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ เพราะรวย หน้าตาฟ้าประธาน ทว่าใครจะรู้ว่าเขานั้นเป็นผู้ชายเจ้าคิดเจ้าแค้น ไร้เหตุผล เธอไม่เข้าใจคนอย่างเขา ประสบความสำเร็จได้ยังไง

ทั้งที่รุ่นของเขาธุรกิจควรจะล่มจม ใช่ เธอหวังให้เป็นอย่างนั้น คนดีแค่เปลือก ฟ้าจะประทานสิ่งดีๆ ให้เขาทำไมนัก

“มองอะไรอยู่ เข้ามาสิ หรือยืนแช่งฉันอยู่ บอกไว้ก่อน คนอย่างฉันแช่งชักหักกระดูกไม่ได้หรอก เลิกคิดเรื่องพวกนั้น”

แววตาเย็นชามองไปที่ร่างสูงซึ่งนั่งยกเท้าพาดตรงโซฟายาว…รู้ทันทุกที ใบหน้าเย็นชาเชิดขึ้น สองเท้าเดินเข้าไปหาเขา ดื้อรั้นรังจะทำให้ครอบครัวลำบาก เธอเลือกจะมารองรับอารมณ์ร้ายเขา ก็ต้องทำจนเขาพอใจ

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น เรียกมาเอาเงินเดือนนะเนี่ย”

แป๊ะ! เงินถูกโยนลงที่พื้นพรมใกล้โต๊ะซึ่งเข้าชุดกับโซฟา พลอยหวานเพิ่งนึกได้ วันนี้เธอต้องใช้เงิน หญิงสาวเดินไปหยิบขึ้นมาทันที

“ไม่ขอบคุณบ้างหรือ” เสียงขรึมว่า นัยน์ตาสีนิลมองมายังเธอ มองอย่างดูถูก ไม่ปิดซ่อนความในใจ พลอยหวานเอ่ยเสียงเย็นชา

“นี่หวานสมควรได้ ทำไมต้องขอบใจคะ” ว่าแล้วหันหลัง “ไปนะคะ เรียกมาเอาเงินใช่ไหม หรือวันนี้ปวดเมื่อยอีกคะ”

สองมือของคีตะครามวางบนหมอน ใช้หนุนอีกชั้น สายตามองไปที่ขาซึ่งมีกางเกงยีนส์เปื้อนโครนห่อหุ้ม

“เมื่อยไม่เมื่อยก็หน้าที่เธอ อนุญาตให้โอนเงินให้ญาติๆ ผู้ยากไร้ของเธอ หลังจากนั้นมานวดให้ฉัน”

เธอหันหน้ามามองเขา เขาชี้ไปข้างบน หมายถึงบนห้อง พลอยหวานรีบปฏิเสธ

“หวานมีประจำเดือนค่ะ”

“ไม่ท้องสินะ โล่งอกไป” เขาพูดอีกเรื่อง ดีดตัวจากโซฟา เดินเข้ามาใกล้

“มีก็ทำแบบอื่นได้นี่”

“เมื่อไหร่คุณจะให้หวานพักบ้างคะ มาอยู่ที่นี่หลายเดือน ไม่มีวันหยุดเลยนะคะ”

เขาไม่หันมองเธอ แต่หยุดเดิน “หยุดแบบไหน หยุดเรื่องอย่างว่า หรือหยุดเพื่อไปไหน อธิบายหน่อย”

คนที่เตรียมคำพูดมาโพล่งอย่างไม่กลัว แม้ใจจะเต้น เธอ เหนื่อยมากในช่วงนี้ ก็แค่ขอวันหยุด จะแบบไหน ขอแค่เขาให้เธอบ้าง

“อยากกลับบ้านค่ะ ได้หรือเปล่า”

ไม่มีเสียงตอบ เธอเดินไปหาเขา คราวนี้เธอหวังจะอ้อนวอนเขาให้ได้

“ได้โปรดเถอะค่ะ ในสัญญาไม่ได้บอกนี่คะว่าไม่ให้กลับบ้าน”

มือใหญ่เอื้อมมาลูบไหล่ภายใต้เสื้อยืด เรื่อยลงมาที่ไหปลาร้า ลูบไล้หน้าอกอวบอิ่ม และบีบเคล้น เธอผละห่าง มองซ้ายขวา

“คุณคราม อย่านะคะ”

“แค่บอกเป็นนัยๆ ถ้าปรนนิบัติดีก็อาจจะได้ ตามมาเร็วๆ”

ช้าไปหูอาจจะหูชา อาจโดนแกล้งไม่ให้พักแม้จะเหนื่อย เพลีย เพราะเขาเป็นประเภทที่โดนขัดใจเมื่อไหร่ จะพูดไม่หยุดสิ่งที่ตั้งใจทำกับเธอก็เช่นกัน จะไม่หยุดง่ายๆ พลอยหวานถอยห่าง เอามือที่ว่างลูบแก้มตนเอง

“ค่ะๆ หวานจะรีบ” ร่างผอมสมสัดส่วนเดินจากไป คีตะครามหันมอง ณ ตอนนั้น ผ่านมากี่เดือนแล้วนะ เขายังไม่อยากเชื่อ ชีวิตเรียบง่ายของเขาจะเจออะไรแบบนี้ ชีวิตซึ่งได้วางแผนจะผิดแผนแบบนี้ ว่าแต่ตอนนี้แม้ได้แก้แค้นคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ทำใจเจ็บ เสียใจ เขาก็ไม่อาจลืมความเจ็บในวันวานได้

บางทีเขาควรคิดใหม่ การมีคนใกล้ชิดคนที่เกลียดชังมาอยู่ใกล้ๆ นั่นอาจเป็นสาเหตุให้ความชิงชังยิ่งฝังลึกในใจยากจะถอดถอน พลอยหวาน ฉันจะทำอย่างไรกับเธอต่อไปดี?