ความผูกพันที่ไร้ค่า

คอนโดหรูกลางใจเมืองกรุงเทพฯ

ครืน ครืน

มือใหญ่ควานไปหยิบมากดรับ

ความง่วงเริ่มหายไป ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งสะบัดผ้านวมออกจากตัว เมื่อได้ยินเสียงหวานๆ

จากคนไกล ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียงตรงไปที่หน้าต่าง

“กลับมาแล้วเหรอ

ทำไมมาก่อนกำหนดล่ะครับ แปลกใจนะเนี่ย”

เสียงหวานบอกว่ามาเซอร์ไพรส์

คนเพิ่งตื่นซึ่งมีรูปร่างไม่ต่างนายแบบ ด้วยความสูง 187 เซนติเมตร

เสยผมดกดำ ปากที่ไม่ค่อยยิ้ม แย้มกว้างอย่างอารมณ์ดี

“ถ้าอย่างนั้นเจอกัน

อีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม”

มีเสียงว่าใจร้อน

แต่เขาก็ใจเย็นไม่ได้ รอคอยมาหลายปี บัดนี้เธอกลับมาจะมัวรออะไรอยู่อีก

ผัดวันประกันพรุ่งมีแต่จะออกนอกลู่นอกทางไปเรื่อย

จะหาทางกลับมาไม่เจอเป็นแน่

ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมาก็นับครั้งที่ไปหาได้

เขารีบเดินไปอาบน้ำ

“ไปไหนหรือคะคุณคิน”

“ดาวิกลับมาแล้ว

เธอจะนอนต่อก็ไม่ว่า แต่ฉันไม่อยู่กินมื้อเช้าด้วยแล้วนะ”

คนที่ยังง่วงลืมตากว้าง

มองแผ่นหลังเปลือยซึ่งเดินเข้าห้องน้ำ เธอเดินลงจากเตียง กระชับเสื้อคลุมให้แน่น

เตียงนอนซึ่งเป็นสนามสวาทมาหลายปี

จนเคยชิน เคยคิดว่าต่อไปคือที่หลับนอนตลอดไป กลายเป็นต้องจบลงจริงๆ

เป็นข้อตกลงที่คงไม่ต้องเอ่ยถึงอีก

แต่เมื่อถึงเวลา รู้สึกใจเจ็บปวด เธอไม่อาจมอบตำแหน่งความผูกพันที่เธอรู้สึก คู่นอนเบอร์หนึ่งที่เขาให้

ไปให้ใคร และเมื่อคิดว่าคนที่อคินพูดถึง เขาจะให้มากกว่าความผูกพัน มากกว่าคู่นอน

ก็แทบหายใจไม่ออก

“คิน

อาบน้ำด้วยสิได้ไหม”

พยายามยื้อเวลา

แค่สักครู่คงทำให้ใจเข้มแข็งขึ้น อย่างน้อยกอดลาก่อนจาก เธอรู้สึกจริงๆ

ว่าจะไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้อีกแล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน

ไม่ว่าเวลาไหน ประตูจะเปิดออกทันทีแต่ตอนนี้ในห้องน้ำเงียบ หญิงสาวพิงพนังหน้าห้อง

เรียกอีกครั้ง “คินคะ” แต่มีแค่เสียงน้ำจากฝักบัว อันอันหรืออัญชลียา

ถอยห่างออกจากตรงนั้น มาดื่มน้ำและคิดถึงอนาคตตนเอง

เพื่อน คู่นอน

ผูกพันกับเขาเพียงคนเดียว ไม่เคยมองใครอื่น แม้จะดีกับเธอสักเพียงไร

อยากก้าวสู่คนรัก ภรรยา ช่างฝันเฟื่อง

“อะไรของเธอ

เรียกทำไมหึ ฉันรีบนะ”

มือใหญ่เดินเช็ดผมออกมา

หญิงสาวคลายมวยผมบนหัว ให้ปิดดวงตา แสร้งถามเขาเรื่องที่รู้คำตอบ

“เราจะไม่เจอกันอีกใช่ไหม

เมื่อดาวิของคุณมาแล้ว”

ดาวิกาเป็นรุ่นน้องของอัญชลียาหนึ่งปี

ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่จบปริญญาตรี เคยกลับมาเมืองไทย สองครั้งเท่าที่จำได้

นอกนั้นเพื่อนที่กลายเป็นคู่นอนไปหาตลอด หญิงสาวอยากรู้นัก

คนที่อยู่บนเตียงหลายปีอย่างเธอ ซึ่งเขาบอกว่าถูกใจ จะทำให้จิตใจเขาลังเลบ้างหรือไม่

เธอแอบมองผ่านเส้นผมหนาเพียงครู่เดียว

ไม่มีวี่แววจะสนใจกัน

เธอดื่มน้ำอีกอึก ทั้งๆ ที่น้ำเต็มท้อง จนพุงกาง

“ก็มันแน่อยู่แล้ว

ฉันอยากเลิกเสเพล แต่งงานเสียที เธอเองก็เหมือนกันนะ”

“ฉันไม่เคยมีใครนะ

มีแค่คุณ”

ถึงอคินจะแก่กว่าเธอสองปี

แต่เธอก็ไม่คิดเรียกเขาว่าพี่เหมือนตอนเด็กอีก ผู้ชายตรงหน้ามีสัมพันธ์กับเธอมาตั้งแต่เรียนมหาลัยปีสาม

ตอนนี้เกือบห้าปี แต่เขาจะมาเหมารวมไม่ได้ว่าเธอเหมือนเขา

ถึงเธอจะเปรี้ยว

แต่งตัวไม่แคร์ใคร แต่เรื่องรักเดียวใจเดียว ใครจะรู้ว่าเธอยืนหนึ่ง

“พูดมากน่า ไม่มีเวลาคุยแล้วและฉันไม่ได้ขอความคิดเห็น

ฉันไปแต่งตัวแล้วนะ เธอเองไม่มีงานจะอยู่ที่นี่จนค่ำก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะอัน

วันนี้ขอให้เป็นวันสุดท้ายที่เธอใช้ชีวิตอิสระที่นี่”

ไล่ไม่น่าเกลียด

แต่คนฟังเจ็บ อันอันพยักหน้า

“อือ เข้าใจ

ยังไงโชคดีนะ”

“เอาเงินไปใช้นะ

จะได้ทำงานน้อยลง”

อันอันหันมองดวงตาสีนิล

วงหน้าหล่อเหลา คนไม่รู้จักต่างคิดว่าเขาหยิ่งยโส แต่สำหรับเธอเขาใจดี อคินจมูกโด่ง

รับกับคิ้วเข้ม ปากสีสด ผิวขาวเพราะเขามีเชื้อสายจีน

หล่อ รัก

แต่เขาไม่เคยเป็นของเรา เป็นเราที่โง่หลอกตนเองว่าสักวันทุกอย่างอาจได้อย่างใจหวัง

บัดนี้พอแล้ว คนของเขากลับมาแบบไม่ให้ตั้งตัว

ตลกความรักห้าปีจริงๆ

น้ำเน่า รักเขาข้างเดียว

“อันอัน

รองเท้าหนังสีน้ำตาลที่ไปซื้อกับเธออยู่ไหนเหรอ”

ร่างเปลือยปิดก๊อกน้ำ

ยื่นใบหน้าซึ่งพยายามทำให้ปกติออกจากห้องน้ำ

“คุณเอากลับบ้านตอนพี่สาวแต่งงาน

ไม่ได้เอากลับมาเลย”

“ออ ขอบใจ

ถ้าอย่างนั้นใส่สีน้ำตาลคู่อื่นก็ได้”

ร่างในชุดกางเกงยีนต์

เสื้อคอโปโลสีขาว ผมเรียบแปล้เดินจากไป กลิ่นหอมประจำตัวเขาลอยมาแตะจมูก

หญิงสาวปิดประตู

อยากกอดร่ำลาแต่ไม่เขาไม่ได้ต้องการ

เย็นชาขนาดนั้น เธอจะทำไปเพื่ออะไร ตอนนี้ต่อให้แก้ผ้าเดินออกไป

สายตาที่เคยหื่นยามเห็นทุกคราคงไม่มองอีก

อัญชลียาอาบน้ำ

ซ่อนน้ำตาไว้ใต้ฝักบัวอย่างที่เคยเกิดขึ้นเสมอ ยามท้อแท้กับความสัมพันธ์

แต่เธอเลือกแล้ว และบัดนี้จบลง จะไม่โทษใคร

“ห้ามให้คนอื่นรู้นะอัน

ให้รู้ว่าเราเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิมเป็นพอ พ่อแม่ฉันก็ห้าม ยิ่งเชียร์เธออยู่

ฉันไม่อยากให้อะไรผิดพลาด ฉันรอเพียงคนนั้นเธอก็รู้ ไม่อยากผิดสัญญา”

คืนแรกที่เมามายเพราะไปดื่มด้วยกัน

จบลงที่สัมพันธ์ลึกซึ้ง มือใหญ่โอบเอวเธอและตกลงกัน เธอนั้นหลงรักเขามานาน เพราะบ้านอยู่ใกล้กันตั้งแต่เด็ก

เขาเหมือนพี่ชาย เพื่อน เพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน ได้เขาเป็นเพื่อน เอาใจ

มีหรือจะไปมองใครอื่นเมื่อโตเป็นสาว ยิ่งเขาหล่อเหลาขนาดนั้น ยิ่งปักอกปักใจ

และแม้คนบ้านเขาจะเชียร์เธอให้รักกับเขา

มันเป็นไปไม่ได้เพราะเจ้าตัวบอกไม่ชอบเธออย่างคนรัก

ไม่ชอบแต่ฟัด

กด เธอตลอดหลังจากวันนั้นที่มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง

เธอยิ้มเยาะตนเอง

ก็แค่ของที่ใกล้มือ

และรสชาติพอใช้ได้

ใครรู้ว่าเธอยอมให้ผู้ชายคนหนึ่งถึงขนาดนี้คงหัวเราะกันใหญ่

โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนๆ

เพราะคนอย่างอันอัน

อัญชลียา แม้ตาโตกับเงินทองแต่ไม่เคยถอดผ้าขึ้นเตียงกับเสี่ยคนไหน

เอาเงินมากองมากมายก็ปฏิเสธมาแล้ว

ใครกันจะรู้ว่ารักโง่ๆ

จะมีจริง ไม่ใช่สิ คนโง่งมในรักต่างหาก

พรึ่บ! หญิงสาวลูบหน้า

มองตนเองในกระจก

เส้นผมสีบรอนท์

ปากรูปกระจับ ไม่ต้องพึ่งฟิลเลอร์ ตากลมโต โดยรวมเธอสวยบาดตาบาดใจ

หน้าอกก็ชูชันกลมโต ไม่ต้องพึ่งมีดหมอ

ให้สงสัยนัก

ตัวตนเธอ ไม่เคยซึมลึกในหัวใจอคิน รพินกุลบ้างหรือ

ทำไมไม่ชอบ ไม่รักฉันล่ะ

ยายดาวินั่นดีที่ตรงไหนกันนะ? “ฉันไปนะอันอัน

อย่าลืมฝากคีย์การ์ดไว้ที่เคาน์เตอร์นะ”

“อะไรกันแค่คีย์การ์ด

ฉันจะเอาไปทำไม” อันอัน เช็ดหน้าเดินไปหาเสื้อผ้า ดึงของใช้ตนเองออกมา”

“เธอจะโมโหทำไม

เอ๊ะ! หรือว่าคิดไม่ทำตามสัญญา

อย่าเชียวนะ นั่นๆ ดึงไปให้หมดเลยเสื้อผ้าพวกนั้น”

เขายืนมอง

ปากก็พูดไล่อีกครั้ง หญิงสาวหันไปมองเขา

“เลือดเย็นกับฉันจังเลยนะอคิน

ทั้งที่เมื่อคืนปากบอกว่าชอบฉัน” อดไม่ได้จะตัดพ้อ แต่เขาคงฟังเป็นถ้อยคำน่ารำคาญ

เพราะหันหลังหนีไปอีกครั้ง หยิบกุญแจรถขึ้น

“เวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม

กำลังมันส์จะให้พูดว่าเกลียดหรือไง เธอเองก็ชอบนี่น่า พอๆ อย่าหาเรื่อง นั่นเช็คนะ

ดูแลตัวเองด้วย”

อย่างน้อยยังมีน้ำใจ

แม้จะออกมาเพราะเธอคาดคั้น อัญชลียาหันมองเช็ค ใจแห้งเหี่ยวเดินเข้าไปแต่งตัว

พร้อมกับเจ้าของห้องหรูเดินห่างไป

เสียงประตูปิดลง

หญิงสาวผู้ไม่เคยแสดงความอ่อน นั่งลงปาดน้ำตา

เงิน เช็ค

เท่านี้ที่คุณให้ฉัน

ความรัก

การดูแลที่ไม่เคยให้ใคร ฉันให้นาย

จบสิ้นก็ดีเมื่อความคิดเราไม่มีวันเหมือนกัน