คำโปรย สาวหม้ายขันหมากช้ำรัก..จนต้องหนีไปเลียแผลใจบนเกาะทางใต้..ได้พบกับนายหัวหนุ่มปากแซ่บที่เข้ามาจิกกัดพร้อมป่วนหัวใจ จนมีความสัมพันธ์อย่างรวดเร็ว รักเก่าก็ตามมา รักใหม่ก็แซ่บกว่า คนสวยก็เลยวุ่นวายเลยทีนี้ เรื่องย่อ หญิงสาวม่ายขันหมากเพราะดันไปพบเข้าว่าว่าที่เจ้าบ่าว (แอนดี้/อดิรัตน์) ซึ่งเป็นคู่หมั้นของเธอกำลังทำบางสิ่งในคืนวันงานสละโสด ทำเอาเธอรับไม่ได้ถึงกับถอนหมั้น ทิ้งงานแต่งแล้วลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนดมาอยู่กับตัวเองบนเกาะเกือบร้าง จนมาพบเข้ากับไลฟ์การ์ดสุดเท่ห์อย่าง (กร/กรรฐา) ซึ่งก็เคยพบเจอกับเหตุการณ์อย่างเช่นที่ (มัท/มาธ่า/มัทนา) เจอมาแล้ว ด้วยความเหมือนจึงเข้าอกเข้าใจกันอย่างรวดเร็วทำให้คนทั้งคู่เริ่มมีใจให้กันทีละน้อย เมื่อกระทั่งความรักของทั้งสองสุขงอมพร้อมที่จะปล่อยอารมณ์ไปกับความสัมพันธ์อันลึกซึ้งในทิศทางที่ดี ทว่าก่อนหน้านั้นอดีตคู่หมั้นได้จ้างนักสืบเอกชนให้พลิกแผ่นดินหาเธอ จนนักสืบ (เอ/เอศรา) เอจ้างเรือข้ามฟากติดตามมาธ่ามายังเกาะส่วนตัวเกาะหนึ่งซึ่งตนเคยมาถึงเมื่อนานมาแล้ว ‘เกาะอัณยา’ จนเอได้พบกับกร เพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบเจอกันมาหลายปี เอบอกเล่าเรื่องราวที่ตนมีภารกิจมาตามหามาธ่า โดยเอรู้เพียงแต่ว่ามาธ่านั้นเป็นเพียงนักท่องเที่ยวที่หนีมาหลบเลียแผลใจ ทำให้กรหวั่นไหวไปกับสิ่งที่ได้รับรู้มาเป็นอย่างมาก เพราะกรนั้นก็เคยมีแผลเป็นที่หัวใจฝังติดมาจากอดีตเช่นกัน บนความรู้สึกที่คลอนแคลนยิ่งทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อทั้งแอนดี้และริน (รินทร์/มาลีรินทร์) ต่างก็เดินทางมาที่เกาะอัณยาเพื่อตามหาหัวใจตนเองเช่นกัน

บทที่ 1 Do you marry me 1

“Do you marry me ?” 1

“ค่ะ มัทถูกใจชุดมากค่ะ ตรงกับใจของมัทที่ออกแบบไว้ทุกตารางนิ้วเลย ไม่มีอะไรต้องแก้แล้วล่ะค่ะ สวยถูกใจเหมือนได้ตัดเองกับมือขอบคุณมากนะคะ”

มัทนาว่าที่เจ้าสาวป้ายแดงใช้สายตามองเกลี่ยลงบนชุดสีขาวซึ่งใส่สวมทับอยู่บนหุ่นโชว์ตรงหน้าของเธอ น้ำเสียงเอ่ยกับปลายสายอย่างพึงพอใจในรายละเอียดทุกกระเบียดนิ้วอย่างอิ่มเอมใจ เธอค่อย ๆ ไล้เรียวนิ้วมือของตนเองลงสัมผัสกับแพรพรรณสีขาวไข่มุกซึ่งถูกตัดเย็บด้วยความปราณีตจนออกมาเป็นชุดแต่งงานที่เธอเป็นผู้ออกแบบและเลือกเนื้อผ้าด้วยตนเองทุกขั้นตอน

เสียอย่างเดียวที่เธอไม่ได้ลงมือตัดเย็บมันด้วยตัวเอง เพราะเธอต้องใช้เวลาไปตระเตรียมงานในส่วนต่าง ๆ ไม่เช่นนั้นชุดแต่งงานเพียงเท่านี้ก็ไม่คณามือของดีไซเนอร์ดีกรีห้องเสื้อรันเวย์มิลานอย่างมัทนาไปได้

“คุณมัทจะไม่ลองสวมหน่อยเหรอคะ ถ้าหากว่ามีสัดส่วนตรงไหนต้องแก้ หนูจะได้เอากลับไปให้ช่างปรับปรุงให้ค่ะ” ธิดาเกริ่นกับหญิงสาวเจ้าของชุดที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ

“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันโอเคแล้ว ทุกอย่างเพอร์เฟคดีแล้ว” มัทนาตอบพลางก็พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบให้แก่ธิดา พนักงานสาวผู้ซึ่งเป็นธุระนำชุดมาส่งให้เธอถึงที่โดยที่เธอไม่ต้องเสียเวลาเดินทางไปยังสตูดิโอ

“ดีใจที่คุณมัทชอบนะคะ...คุณมัทต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยมากแน่ๆ เลยล่ะค่ะ” ธิดาเอ่ยพูดไปตามจริงอย่างที่เธอคิด

เพราะจากสายตาของธิดาแล้วมัทนาเป็นผู้หญิงที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ทั้งที่มองดูเพียงผิวเผินจากทางด้านหลัง เรือนร่างเพรียวบางของเธอที่ได้สัดส่วนสวยดูมีสุขภาพดี ทั้งผิวสีน้ำผึ้งของเธอก็ขับให้ผ้าเนื้อสีขาวมุกที่ใช้ตัดเย็บชุดดูสุกใสเป็นประกายสวยงาม

“ขอบใจมากจ้ะ”

มัทนาละสายตาที่มองชุดหันมายิ้มให้ธิดา ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันที่เป็นธรรมชาติรับกับสีของลูกเชอรี่ที่ถูกฉาบไว้อยู่บนริมฝีปากทำให้มัทนาดูมีเสน่ห์อย่างล้ำลึกยิ่งขึ้น ทั้งที่ธิดาที่เป็นผู้หญิงด้วยกันยังไม่อาจละสายตาจากมัทนาได้โดยง่าย

“ให้หนูช่วยยกเข้าที่ให้มั้ยคะ? ” ธิดาไม่ลืมที่จะถามซ้ำเพราะเธอถูกกำชับมาให้ดูแลลูกค้าให้พอใจที่สุดในทุกครั้งที่ให้บริการ ถึงแม้ว่าในครั้งนี้ธิดาจะเกือบลืมเพราะเผลอมองมัทนาผู้เป็นลูกค้าของเธอจนเพลินจนเกือบลืมทำสิ่งสำคัญไป

“ไม่แล้วจริง ๆ จ้ะ ฉันโอเคแล้ว ทุกอย่างดีแล้ว” มัทนาเอ่ยตอบอย่างรวดเร็วให้คนรอฟังคำตอบได้รู้ว่าเธอได้รับสิ่งที่พึงใจอย่างเพียงพอแล้ว...

“โอเคค่ะ หากคุณมัทไม่มีอะไรเพิ่มเติมแล้วหนูก็โล่งใจค่ะ” มัทนาพยักหน้าเบา ๆ หนึ่งครั้งระหว่างที่เธอหันหน้ามายิ้มให้กับธิดา

“หนูกลับก่อนนะคะ” มัทนาพยักหน้ารับอีกครั้ง ก่อนที่จะยกมือรับไหว้ธิดา

“กลับดี ๆ นะ” รอยยิ้มที่มองเพียงปราดเดียวก็ติดตาของมัทนาทำเอาหลายคนที่เคยเจอเธอพลอยยิ้มได้ตามไปด้วย

ด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใสราวกับดอกกุหลาบแรกแย้มในยามต้องแสงอรุณของมัทนาเมื่อสามปีก่อนที่อิตาลี ในคราวที่เธอเฉิดฉายบนเวทีรันเวย์มิลาน ในฐานะดีไซเนอร์หน้าใหม่ผู้ซึ่งได้รับการตอบรับอย่างล้นหลามด้วยยอดขายหลายล้านยูโร เธองามสง่า ฉลาด และมีความมั่นใจตรงตามผู้หญิงในทัศนะคติของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเช่นแอนดี้ อดิรัตน์ผู้ถือหุ้นใหญ่ของสโมสรฟุตบอลระดับโลก เขาผู้ซึ่งเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ในครั้งนั้น ถึงกับลงมือเขียนจดหมายน้อยเหน็บไปในช่อดอกกุหลาบช่อโตเพื่อขอดินเนอร์เดตกับมัทนาในคืนวันเดียวกันนั้น

มัทนายิ้มกว้างให้กับความทรงจำที่พรั่งพรูมาจากความทรงจำอดีต ในระหว่างที่เธอทอดสายตามองชุดเจ้าสาวที่พราวพร่างอยู่เบื้องหน้า โทรศัพท์ที่กำไว้ในมือราวกับเป็นส่วนหนึ่งของอวัยวะเกิดสั่นขึ้น...

ครืด ครืด ….ที่รัก

“ไฮ...ดาร์ลิง” หลังจากปราดมองหน้าจอเพียงผ่านตา

มัทนาก็ไม่รอช้าที่จะรับสายนั้นอย่างเต็มใจด้วยน้ำเสียงที่สดใสและอ่อนหวาน

“ผมกำลังลองชุด...” เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยดังตอบกลับมา

“คุณ...ว่ามันโอเคมั้ยคะ? ” มัทนาเอ่ยถามอย่างกริ่งเกรงในคำตอบที่เธอกำลังจะได้รับ

“ผมว่า...มันออกจะไม่พอดีไปนิด...หรือผมน้ำหนักขึ้น...ก็ไม่รู้สินะ!” คำตอบของปลายสายทำเอามัทนาทำหน้ายุ่ง เธอครุ่นคิดทบทวนถึงความผิดพลาดในทันทีว่าตนเองปล่อยผ่านส่วนสำคัญตรงไหนให้หลุดรอดไป หรือหลงลืมที่จะกำกับตรงส่วนใดไป จึงได้ทำให้เกิดรายละเอียดผิดพลาดขึ้นมาได้

“มัท...กำชับแล้วนะคะเนี่ย อุตส่าห์วางใจให้ร้านตัดเย็บเก่าแก่ทำงานให้เลยนะ ทำไมไม่เป็นมืออาชีพเลย? ” หญิงสาวละสายตาออกจากชุดสีขาวของเธอในทันที

มัทนารู้สึกเป็นกังวลในสิ่งที่ผิดพลาด เธอจึงหุนหันคว้าเอากุญแจรถที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์มาไว้ในมือก่อนที่จะผลักประตูออกไปอย่างรวดเร็ว จนไม่ทันได้สังเกตสิ่งผิดปกติรอบข้างกายเป็นผลให้แผนของใครบางคนสำเร็จ

“...แอนดี้!!” มัทนาพึมพำถึงใครคนหนึ่งซึ่งเธอจำได้แม้กระทั่งกลิ่นน้ำหอมของเขาขณะที่เธอถูกโอบกอดเรือนเอวเอาไว้จากทางด้านหลัง

“เป็นแผนของคุณใช่มั้ยคะ? ” หญิงสาวออกปากถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ทั้งที่เธอรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าเขาจะต้องเป็น อดิรัตน์ว่าที่เจ้าบ่าวของเธออย่างแน่นอน

อ่านต่อ